1996 - Wisława Szymborska

WISŁAWA SZYMBORSKA (1996)





KTO:
poetka i eseistka
NARODOWOŚĆ:
polska
URODZONA:
2 lipca 1923 w Bninie pod Poznaniem
DZIEŁA:
"Dlatego żyjemy" (1952)
"Pytania zadawane sobie" (1954)
"Wołanie do Yeti" (1957)
"Sól" (1962)
"Sto pociech" (1967)
"Wszelki wypadek" (1972)
"Wielka liczba" (1976)
"Ludzie na moPcie" (1986)
"Początek i koniec" (1993)
"Widok z ziarnkiem piasku" (1996)
"Lektury nadobowiązkowe" (1992)
"Sto wierszy - sto pociech" (1997)
"Wiersze wybrane" (2000)
"Poczta literacka, czyli jak zostać (lub nie zostać) pisarzem" (2000)
"Chwila" (2002)

Z UZASADNIENIA NAGRODY:
Otrzymała ją za "poezję, która z ironiczna precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistosci"

FAKTY Z ŻYCIORYSU:
Wisława Szymborska urodziła się w 1923 roku w Bninie pod Poznaniem, związana od 1931 roku z Krakowem, gdzie studiowała, gdzie mieszka i pracuje. Studiowała filologię polską i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Poetka i eseistka. Debiutowała w 1945 roku na łamach prasy. Od 1953 do 1981 roku członek zespołu redakcyjnego "Życia Literackiego", gdzie prowadziła dział poezji i rubrykę "Lektury nadobowiązkowe". Laureatka nagród krajowych i zagranicznych (m.in. miasta Krakowa, ministra kultury i sztuki, im. Herdera). Znana w świecie dzięki przekładom m.in. na angielski, francuski, niemiecki, holenderski, hiszpański, czeski, słowacki, szwedzki, bułgarski, albański i chiński.

Szymborska należy do pokolenia, którego głónym doświadczeniem młodości była II wojna światowa. I choć sprawami tymi - w przeciwieństwie do np. - Różewicza - zajmuje się mało, jest autorką znakomitego wiersza "Obóz głodowy pod Jasłem". Uprawia bowiem głównie lirykę osobistą i refleksyjną o charakterze intelektualnym i moralistycznym, skupioną wokół motywu sytuacji egzystencjalnej człowieka i stosunku jednostki do historii, do wypracowanych przez wieki mitów kultury, związanych z nimi nadziei i "pocieszeń" oraz fundamentalnych pytań o sens i cel ludzkich wysiłków i porywów, doświadczeń i przemyśleń. Nie jest to poezja zakrzepłej formy poetyckiej, gotowych i stałych rozwiązań, jednoznacznych odpowiedzi. Poetka, nie znajdując w pełni zadowalających ją rozwiązań i dość sceptycznie zapatrując się na możliwości wyciągnięcia "odpowiednich" nauk z doświadczeń przeszłości, nie popada jednakże w skrajny pesymizm czy relatywizm poznawczy.

Bohater wierszy Szymborskiej - "Żyje, więc się myli": znacząco zmodyfikowana zasada kartezjańskiego racjonalizmu - to punkt wyjścia postawy poetki wobec świata i wobec sztuki. Tej ostatniej przypada według niej pozornie tylko skromna i mała rola, dająca się porównać z tą, jaką na dworach królewskich pełnił trefniś czy błazen, który miał przywilej nie tylko rozweselenia, ale i mówienia najbardziej nawet gorzkiej prawdy. Stąd m.in. w wierszach autorki "Stu pociech" tyle melancholijnego i wisielczego humoru, ironii, dowcipu i głębszego znaczeniowo żartu przywodzących na myśl gryzącą ironię wierszy Juliana Tuwima, groteskowe pomysły Konstantego I. Gałczyńskiego czy też błyskotiiwe aforyzmy Stanisława Jerzego Leca. Jak pisał jeden z krytyków: "Precyzyjna w wyrazie, niezwykle komunikatywna, pełna smutnego dowcipu poezja Wisławy Szymborskiej próbuje więc powiązać doświadczenia współczesne z odwiecznymi pytaniami poetów, kunsztem wyrazu, smakiem, wyczuciem stylu - pokonać próbuje człowiecze niepokoje". Człowiek w tych utworach to istota podległa prawom biologii i nieuchronnościom historii, bezbronna i omylna, podlegająca wyobcowmiu i niespełnieniu, stale zagrożona w swych ludzkich nadziejach, z trudem porozumiewająca się z innymi. Te złożone filozoficznie i psychologicznie problemy podawane są w tych wierszach z wielką emocjonalną dyskrecją i dystansem myśliciela ironicznie pobłażliwego wobec człowieczych słabości, urojeń i uzurpacji świadomości subiektywnej. Lapidarność, kunsztowność i wdzięk metafor, łączących w sobie urok igraszki słownej i dowcipu z powagą, spowodowały wielką popularność czytelniczą w Polsce, jak i w kilkunastu krajach świata, gdzie były tłumaczone.

Szymborska stanowi fenomen i zagadkę: skromna, zamknięta, dyskretna i wyciszona elektryzuje czytelników. Prostota jej wierszy skutecznie opiera się objaśnieniom badaczy i bezbłędnie trafia w gust współczesnego odbiorcy. Poetka nawiązuje kontakt z publicznością ponad głowami krytyków i bez pomocy mass mediów, a jej wiersze rozchodzą się w nakładach równych powieściom popularnym. Co decyduje o popularności Szymborskiej i jej sukcesie? Osobliwość stylu, odrębność, wyłączność rozumiana jako warunek twórczej i egzystencjalnej niezależności. Szymborska nie utożsamiała się nigdy z żadnym kierunkiem poetyckim, stworzyła własną szkołę pisania, własny język - pełen dystansu do wielkich wydarzeń historycznych, do biologicznych uwarunkowań ludzkiego istnienia, do społecznej roli poety, do systemów filozoficznych, ideologii, prawd przyjmowanych na wiarę, nawyków, stereotypów, zahamowań. Był to również język współczucia dla pokrzywdzonych, język zachwytu nad urodą życia, które poraża swym pięknem, nielogicznością, tragizmem. Język wyważonych sądów i stonowanych uczuć; język liryki kontrolowanej przez umysł chłodny i świeży, język poddany intelektualnym rygorom, które nie wykluczały wrażliwości na zwyczajne atrakcje bytu. Język na ogół lojalny wobec mowy potocznej, nieznacznie poszerzający jej zasoby leksykalne. Język paradoksu, z pozoru prosty, a w istocie wyrafinowany i przewrotny.

Szymborska pisze mało; obliczono, ze wydała zaledwie dwie i pół setki wierszy. Być może dzięki temu ograniczeniu są one prawie bez wyjątku arcydziełami. W każdym razie od połowy lat pięćdziesiątych należy do ścisłej czołówki polskich i europejskich poetów. Literacką nagrodę Nobla za rok 1996 otrzymała za "poezję, która z ironiczna precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistosci".

W 2002 roku ukazał się tomik poetycki zatytułowany "Chwila". Jak napisano w "Polityce": "Na nowy tomik kazała (...) czekać aż dziewięć lat, ukazuje się on w sześć lat po Nagrodzie Nobla i - żeby skończyć z arytmetyką - liczy dwadzieścia trzy wiersze.(...) Tym większym wszakże jest wydarzeniem: każdy z utworów, który wytrzymał proces wielokrotnej destylacji i surową krytyczną selekcję, jest krystalicznie czystym, precyzyjnym i zwartym minitraktatem: filozoficznym, metafizycznym, egzystencjalnym, mówi o sprawach najważniejszych w sposób skłaniający do odkrywczych medytacji i przemyśleń."

Do czytania	Do oglądania	Do słuchania

Nie ma plików w tym folderze