✿ ✿ ✿ wiersze _ 05

- Mieczysław Jastrun
Ptak śpiewa

Ptak śpiewa o poranku, Otwiera źródło w górze, Ptak śpiewa o poranku,
Piję ze źródła światła.........Ptak śpiewa o poranku, Całe swe życie słyszę,
Ptak śpiewa o poranku, O miłość prosi ciszę.......Ptak śpiewa o poranku
O żalu i nadziejach, Ptak śpiewa o poranku, Słucham go ja i nie-ja......
Ptak śpiewa o poranku, Źródło ze światła słyszę. Ptak śpiewa o poranku
Nadzieję, radość, życie......
..........z tomu "Rok urodzaju", 1950

Krzysztof Cezary Buszman
BO MY LUBIMY …


W słowach na pozór tych niewinnych
Wciąż ze zdziwieniem odkrywamy
Że to co mówi się o innych
Najwięcej mówi o nas samych.

I odkrywamy też niezłomnie
Na życia ostrych zbyt zakrętach
To, że najtrudniej jest zapomnieć
O czym się nie chce już pamiętać.

Bo my lubimy - daję słowo
Stare prawdy odkrywać na nowo.

I odkrywamy ze zdziwieniem
Że człowiek zbiera to co sieje
Więc warto czyste mieć sumienie
Bo wtedy łatwiej o nadzieję.

I odkrywamy głupio nieraz
Za Nowy Rok wznosząc szampana
Że najpierw kiedyś się umiera
A później cała wieczność dla nas.

Krzysztof Cezary Buszman
GDZIEKOLWIEK PÓJDZIESZ


Gdziekolwiek pójdziesz, to nie zwiejesz
Choć zdobią Cię sukienki zwiewne
Więc w moją proszę wstąp nadzieję
A Ja Cię przyjmę jak królewnę.

Szczęśliwy szczęściem, dłonią karła
Wtulę bezbronność ciał w aksamit
Żeby ta miłość nie umarła
W szkicach poranków między nami.

Tego co było nie zabijaj
Bo okrutniejszej nie ma zbrodni
Wystarczy przecież, że czas mija
Proszę - nie bądźmy mu podobni.

Trudno nadgonić galop serca
Gdy czas nam czasu dał nie wiele
Więc mnie w tym więcej nie utwierdzaj
Że to rozdanie przyszłych wcieleń.

Pragnę całować Cię po rękach
W żalu upojnym włosy pieścić
Bo mi z miłości serce pęka
Nie mogąc w sobie jej pomieścić.


Krzysztof Cezary Buszman
JESTEM, BO JESTEŚ


Jestem łzą w Twoim oku
I nadzieją, jak mniemam
Ucisz w sobie niepokój
We mnie lęku już nie ma.

Bardzo siebie kochamy
Aby sprzeczać się o nic
Kiedy przed sobą samym
Już nie umiem się bronić!

Stopy mam poranione
Od swych dróg - niepotrzebnie
Bo mnie wszystkie w Twą stronę
Wciąż prowadzą bezwiednie.

Jak o pustkę się oprzeć
W próby ostatniej porze
Bo gdy było tak dobrze
Czemu było wciąż gorzej?

Kochać Ciebie z daleka
Dużo łatwiej niż z bliska
Świt już na nas nie czeka
By dla nocy odzyskać!

Życie próżni nie lubi
I wypełnia ją z żalem
Czasem trzeba się zgubić
Aby znów się odnaleźć.

Los to zbiór przyszłych zdarzeń
Lekcja lat - zwana życiem
Poprzez gorycz porażek
Co przedsionkiem są zwycięstw!



Krzysztof Cezary Buszman
NIC ZE SOBĄ ...



Nic ze sobą - oprócz siebie nie zabiorę
Może tylko ptasie pióro - trzepot losu
Bo nam zawsze stąd odchodzić jest nie w porę
Choć na życie przecież to jedyny sposób.

Nic ze sobą oprócz siebie nie zabiorę
Nawet nędzarz tu zostawi w spadku biedę
Do wieczności dobierając aureolę
Tak starannie jak to czynił już niejeden.

Bo jak latarnie - zgasną oczy
Co wypatrują sobą - wzroku
Tych, których pejzaż już się stoczył
W ten nienagannie święty spokój.

Nic ze sobą oprócz siebie tam nie wezmę
Może tylko jakąś karę, jakąś winę
I melodię którą nucił smutny klezmer
Rozstrojonym rozkoszując się pianinem.

Nic ze sobą oprócz siebie nie zabiorę
I odejdę jak nostalgia w kontur cienia
W dno pamięci, które przecież nie jest skore
By o życiu się wyprosić zapomnienia.

6 lipca 1998 Londyn


Krzysztof Cezary Buszman
NIE WRACAJMY JESZCZE NA ZIEMIĘ


W głębinach źrenic w skwar południa
Niosę pamięci żar za majem
Który gwiazdami park wyludniał
I tylko dla nas grał nam grajek.

I tylko dla nas, bo dla kogo?
Szumiały wierzby jak nam w głowie
Szumiała miłość serca błogość
Co z dobrym losem była w zmowie.

I tylko dla nas, bo dla kogo?
Rozświetlał księżyc wiarę senną
Rozsądek kusząc mleczną drogą
Wiedząc, że chcesz ją przebyć ze mną.

Nie wracajmy jeszcze na Ziemię
W brokacie gwiazd nam do twarzy
Pobujajmy jeszcze w obłokach
W obłokach najlepiej się marzy.


Krzysztof Cezary Buszman
OBCA BLISKOŚĆ


I tak od świtu, aż do zmierzchu
Twoje serduszko bardziej ziębnie
Bo wolisz życie przejść po wierzchu
Ze strachu przed tym, co jest głębiej.

Wspólny mianownik naszych sumień
Co dzień przynosi takie motto:
Że moje życie jest jak strumień
Twoje - jak zamarznięty potok.

Dziś przebudzony w lat południe
Swoim olśnieniem się nie martwię
Że się świadomym żyje trudniej
Ale umiera za to łatwiej!


Krzysztof Cezary Buszman
SYLWESTROWY WALC


Zaczarował ktoś orkiestrę
Rytmem, który nie przeminie
I dogonił mnie Sylwester
Lecz przy innej już dziewczynie.

Walc Wiedeński rzewnym krokiem
W moich oczach zaczął płakać
Wszystko było jak przed rokiem
Lecz dziewczyna, inna jakaś.

Łamiąc lody pierwszych spojrzeń
Konwenanse też rozliczne
Chciałem w innej - Ciebie dojrzeć
Starą miłość - z nowym Styczniem.

Kolejny raz, ten walc, ten walc
Ten walc, jest początkiem
Zwycięstwa nadziei
Nad zdrowym rozsądkiem.

Gdybym to, co teraz - wiedział
Wszystko by inaczej było
Za wspomnienia więc pod śledzia
Za tą pierwszą wierną miłość.

Wiem, że trzeba swoje przeżyć
Aby mądrość życia kupić
Dzisiaj mówią - stary mędrzec
Wolałbym - młody i głupi.

Tak naprawdę nie przeminą
Słodkie chwile dni niewinnych
Może jesteś tą dziewczyną
Tylko ja już jakiś inny?


Krzysztof Cezary Buszman
TerazZaraz

Najpewniejszy jest czas, który minął
Bo przeszłości nie sposób przecenić
Chociaż czasem obarcza mnie winą
Że się nie da niczego w niej zmienić!

Więc kuśtykam przez dni jak przechodzień
I do losu obnoszę się z żalem -
Że gdy życie gdzieś zgubię po drodze
Już nie cofnę się żeby je znaleźć.

Zawsze jest najbezpieczniej
Swój czas przeżywać obecnie
Choć zawsze tak było i jest
Errare humanum est.

Czas co przyjdzie jest nader wątpliwy
Bliska przyszłość w nim bardzo daleka
Bo choć czuję się do bólu żywym
Jutra mogę już dziś nie doczekać.

O żadną wieczność już się nie posądzam
I jedno wiem, gdy żyjąc umieram -
Tylko głupiec swe jutro urządza
Kosztem dnia w którym trwa tu i teraz.

Krzysztof Cezary Buszman
WIEM, ŻE CZASEM ...


Wszechobecnym zwariowaniem Ciebie witam
Życie moje - czarnosinych barw miraże
W plotkach o nas, jakaś prawda jest ukryta -
Niech plotkują, ważne że jesteśmy razem.

Życie moje, no bo czyje, jak nie moje?
Nie ulotnij się przedwcześnie z mego tchnienia
Niechaj widzą jak najdłużej nas we dwoje
Daj mi skończyć, co mam jeszcze do skończenia.

Daj mi zacząć co mam jaszcze do zaczęcia
Ja nie proszę Cię o jakieś wielkie cuda
I zegarów tak starannie nie nakręcaj
Może jakoś czas oszukać nam się uda?

Wiem, że czasem jesteś życie nie do życia
Po swojemu życie mi nie dajesz żyć
Ale przecież znamy siebie nie od dzisiaj
Wiem Ty ze mną, a ja z Tobą pragnę być.

Ja przyrzekam, że Cię będę życie chronić
Każdy dzień jest przecież dla nas wspólnym świętem
A gdy przyjdzie z końcem końców na nas koniec
Daj zaśpiewać życie - śmierci tę piosenkę.

Niech zazdrosna się poczuje, nie proszona
Niech zapłacze, że tak durną ma robotę
A Ty życie jeszcze raz mnie weź w ramiona
I zapomnieć na śmierć daj, co będzie potem.

Wszechobecnym zwariowaniem Ciebie witam
Życie moje - czarnosinych barw miraże
W plotkach o nas, jakaś prawda jest ukryta -
Niech plotkują, ważne że jesteśmy razem.

Wiem, że czasem jesteś życie nie do życia
Po swojemu życie mi nie dajesz żyć
Ale przecież znamy siebie nie od dzisiaj
Wiem Ty ze mną, a ja z Tobą pragnę być.


Krzysztof Cezary Buszman
ZATAŃCZ JAK TAŃCZYŁ ...


Ty nie siadaj na podróżnych torbach
Jak się klęka na życia ruinach
Tylko zatańcz, jak tańczył Grek Zorba
Gdy od nowa mógł wszystko zaczynać.

Lecz kto mówił, że życie jest lekkie
Niczym farsa w kolejnej odsłonie
Czasem trzeba ten bagaż na plecach
Aż do kresu drogi swej donieść.

Bo z tych wozów spod których już nie raz
Trzeba było się wspinać na górę
Wysiądziemy choć jeszcze nie teraz
By wypatrzyć na niebie swą chmurę.

Więc nie siadaj na podróżnych torbach
Jak się klęka na życia ruinach
Tylko zatańcz, jak tańczył Grek Zorba
Gdy od nowa mógł wszystko zaczynać.

Nie rzecz w tym aby było zbyt lekko
Zanim pejzaż w źrenice nam runie
Ale o to, by siłę odnaleźć
Co pozwoli ciężar dni unieść.
==============


Jerzy Harasymowicz
........Budzenie się poranku

Najpierw pokaszluje
stara ikona

Potem
dzwonią w piecu

Potem
pieje czajnik

Potem
zaprzęgają stół
krzesła ruszają z kopyta

I dymi kawa i nowy dzień
otwiera nóż

Jerzy Harasymowicz
..........Burza

Nagle huk
jakby runęły niebiosa
carskie wrota

Iskry przeleciały piórem
zapach siarki
zapachem wierszy

Ulewa
ze słonecznika
pryskają krople
jak pestki



Jerzy Harasymowicz
.........Jesień

Coraz bardziej tokuje
po jesiennych nocach
czerwonopióra krew

Poemat zmienia już sierść

Coraz częściej pióro
woła wieczorami
za stadem żurawi



Joanna Jankowska

Zabłąkany wśród traw
stary świerszcz
z siwą kępą włosów na głowie
na jesiennym liściu
gra smutną melodię

żegna lato


Ewa Lipska
Bajka
Jak bardzo wiele mamy lat
pod tą leszczyną. Pod tą leszczyną.
Ciągłością umęczony świat
i czyją winą? Czyją winą?

Tak w siebie zapatrzeni przekraczamy nas.
Daleko za odległość. Za odległość.
Oczom widocznie nadszedł już czas
by dojrzeć świata część zaległą.

Zobaczył nam się nagle świat:
ja ciebie widzę a ty mnie.
Och jak niewiele mamy lat:
jak krótka bajka w długim śnie.



Mariusz Parlicki
O wierności ławki parkowej

Na ławkę, jedną z wielu ławek,
Do parku, jakich w świecie wiele,
Przychodził co dzień pewien Paweł.
Nie przyszedł jednak w tę niedzielę.


Ławka wierzyła, że się zjawi,
Lecz przyszedł tylko dziadek z wnuczkiem
I babcia z pieskiem oraz z włóczką,
Z której robiła sweter wnuczce.


Lecz nie pojawił się ten Paweł
Przez tuzin niedziel, poniedziałków.
Ławka czekała go na próżno,
Miał inną ławkę w innym parku.



Mariusz Parlicki
O księżycu

znudziły go ciągłe
miłosne wyznania
więc wypioł swą pełnię
i błyszczał do rana
=============

Nie ma plików w tym folderze