✿ ✿ ✿ wiersze _ 03

Noc księżycowa......

Błądzimy pośród bezkresów,
Wśród niepojętych pustkowi,
O, siostry-gwiazdy, nie dalsze
Niż człowiek jest człowiekowi

Choć się tak bardzo różnimy,
Na wiecznej snu bez granicy
Pomiędzy nami i wami
Nie ma, o, boskie, różnicy.

Po czarnej nocy nieznanej
On was rozproszył i nas też...
Wysoko czuwa w milczeniu
Księżyc spokojny jak pasterz.

/Leopold Staff/

...i, ogród ..i, domek w głębi ..i, kobieta i mężczyzna ..i, ten zapach ! ..i, ławeczka pośród róż ..na łąweczce ja i TY .. i, ten zapach.. Twoich róż! ..moje Serce okiełznane.. Twa uroda, i policzków Twoich, naturalny z róż Twych - róż! ..taka Ona!... naturalna taka płocha utęskniona zawstydzona.. zakochana!?.. czy Wybranką, tegoż Pana? zostać ma..? ..Męski On! ..prawdziwy pośród Męskich Mężczyzn, Mąż!..On k'Niej w Sercu swoją miłość z świata krańców niesie wciąż by w Jej dłoniach już na zawsze złożyć... Teraz!.. Już!.. w chwili tej!.. Czy Ona zechce, Ją ?!
************
...i od tej już chwili na zawsze razem podążali ku gwiazdom na ciemniejszym zawsze wschodzie nieba. Często ich zobaczyć można jak figlują pośród gwiazd... Ona je zapala, a On gasi !..byle ciemniej, tooo - przyjemniej!

Dam ci ścieżkę w bezdrożach zamyśleń,
Srebro brzasku, smak mgły, kolor rosy,
Szelest myśli, chłód trawy o świcie,
Ciepło wiatru ci wplączę we włosy,

Dam ci zapach i dotyk wieczora,
Podróż w bezsen daleką i bliską,
Oddech nocy i ciszę jeziora,
Tylko nie mów, że masz już to wszystko. [...]

/Cezary Bocian/

Pamiętam o Tobie ...

Pamiętam o Tobie, kiedy jasność zbiera
Wśród mroku ziarenka przepojone ciepłem.
Kiedy świt nastanie, by dzień nowy zacząć,
Przekaże je wszystkie ze światłem ode mnie.

Pamiętam o Tobie, gdy dzień jest otwarty
Na przestrzał i wpuszcza melodie płynące
Od ziemi i nieba, od pór roku, które
Cieszą doskonale wyważonym kunsztem.

Pamiętam o Tobie o zmroku, co cicho
Układa plan jutra wśród zieleni myśli,
Na stronach zapewnień o życzliwej fali
Wlewającą słodycz marzeń do serc wszystkich.

Pamiętam o Tobie spraszając Anioły,
Aby dopomogły, gdy zbyt ciężkie brzemię
Zorane jest w życie, targające spokój,
Płynące z goryczą przez uczuć arterie.

Pamiętam o Tobie w każdej chwili pięknej
I łamię się słowem, co płynie z uniesień.
Chcę, by komponował czas radosny zamęt
Od wiosny, przez lato aż po późną jesień.
/Maryla/

Dla dwóch osób siedzących razem
przy dzbanku herbaty
i świeżych ciasteczkach
wszystkie wielkie problemy świata
przestają istnieć.
W tej chwili przyjaciele
znajdują się we własnym "cudownym ogrodzie".

/Pamela Dugdale/

MIŁOŚĆ PĄSOWA...

...jak płatki polnych maków nasycone czerwienią.
Napełnia sobą dobre serca.
Szlachetna miłość,
jak róża szkarłatna w ogrodzie.
Miłość prawdziwa, czysta, cierpliwa,
która nie pamieta złego,
wszystkiemu wierzy, wszystko przetrzyma.
Ona nadaje barwę naszemu życiu.

...największa jest miłość.

/Paweł z Tarsu


Namaluj mi lato...

Weź płótno niewielkie...
(takie, żebym je mogła objąć rękami...)
I namaluj mi lato... proszę...
Ze słońcem i niebem.....
I z takimi śmiesznymi obłoczkami
(co się po niebie ścigają)...
Weź błękit... i biel...
I namaluj morze i fale...
I maciupeńką wyspę na wodzie...
Soczystą zielenią ją pomaluj...
I posadź na niej las...
A w lesie niech będzie polana...
Rozgrzana od słońca...
I poziomkami usiana...
Nazbieram poziomek,
na trawki je ponawlekam...
To będzie nasze śniadanie...



Ty przychodzisz do mnie w szafirze wieczoru,
dajesz czerwień uczuć w zachodzącym słońcu,
obraz swój malujesz najżywszym kolorem,
z cienia się wyłaniasz na baśniowej łące.

A gdy brzask nadejdzie w różu, o świtaniu,
rozwiązuje senność ciepła promieniami,
niechciane miłości pukają nad ranem,
a te wymarzone gasną wraz z gwiazdami.


/Ewa Pilipczuk/




A cha... i jeszcze chciałabym...
żeby tam była rzeka...
Albo nie...
Lepiej niech będzie jezioro...
i z mgłą nad ranem.....
I pójdziesz popatrzeć czy ryby biorą
Z siecią z mych włosów utkaną...

/autor nieznany/



Najważniejsze...

Chciałabym się dzielić dobrymi myślami,
aromatem kwiatów, czarem jednej chwili
z tymi, co markotnie w świat ten zasłuchani,
by urodą życia ze mną się cieszyli.

Dzień podniesie głowę już za kilka godzin,
wzbije się na skrzydłach w pełni uniesienia,
niech przyniesie wszystkim radość i pogodę,
zaczaruje słońcem, wiosennym olśnieniem.

Całość myśli w słowa nigdy nie ubiorę,
lecz w to jedno, co jest kwintesencją życia,
słowo „kocham” zawsze najpiękniejszym strojem,
ono najważniejsze, nie tylko na dzisiaj...

/Ewa Pilipczuk/

Nieporozumienie - Michaił Lermontow

Kochali się wzajem tak tkliwie i stale,
Trawieni gorączką w tęsknocie i szale!
Lecz bali się wyznać w spotkaniach, jak wrogi,
I były i zimne i czcze ich dialogi.
Rozstali się w niemym i dumnym cierpieniu,
Li czasem się widząc w snów lubych marzeniu...
Śmierć wreszcie nadeszła - ujrzeli się w niebie,
Lecz tam już obcymi zostali dla siebie.

Michaił Lermontow
przełożył Cz. Mąkowski


Posłuchaj - Michaił Lermontow

Posłuchaj: gdy los nam porzucić pozwoli
Ten świat, gdzie tak duszą stygniemy powoli,
Być może w krainie, gdzie kłamstwo nie znane,
Ty będziesz aniołem, ja będę szatanem!
Przysięgnij, że raju szczęśliwość porzucisz
I że do dawnego kochanka powrócisz!
Wygnaniec skazany przez los na zatratę,
Niech będzie ci rajem, a ty mi wszechświatem.

Michaił Lermontow
tłum. Julian Tuwim


Jesienne słońce

Lubię jesienne słońce, wtedy
Gdy przez tłum chmurek i mgieł się przedziera
I rzuca blady swój umarły promień
Na drzewo, co się od wiatru kołysze,
I na wilgotny step. Lubię słońce,
Jest coś takiego w żegnalnym spojrzeniu
Ogromnej gwiazdy, co w tajemnym smutku
Miłości oszukanej. Nie ostygła
Ona sama przez siebie, lecz natura,
Wszystko, co umie i czuć i dostrzegać,
Nie może ogrzać się w niej; podobnie
Serce: płonie w nim jeszcze ogień, ale ludzie
Niegdyś go pojąć czuciem nie umieli,
I odtąd w blasku źrenic już nie błyśnie,
Policzków żarem więcej nie obejmie.
Po co raz jeszcze serce swe poddawać
Drwinie i słowom pełnym powątpienia?

Michaił Lermontow



Harmonia wieczorna - Charles Baudelaire


Kwiatów na swych łodygach senne wirowanie,
Każdy z nich śle zapachy niczym kadzielnica.
Dźwięków i aromatów jedność nas zachwyca.
Walca melancholijne, błogie kołysanie!

Każdy kwiat śle zapachy niczym kadzielnica.
Skrzypiec drżenie jak serca bolesne wzdychanie.
Walca melancholijne, błogie kołysanie.
Niebo smutne i piękne jak strojna kaplica!

Skrzypiec drżenie jak serca bolesne wzdychanie,
Serca, które przeraża bytu tajemnica.
Niebo smutne i piękne jak strojna kaplica!
Słońce się utopiło w swej krwi oceanie!

Serce, które przeraża bytu tajemnica,
Chwyta błogiej przeszłości każde zawołanie.
Słońce się utopiło w swej krwi oceanie...
Twoje wspomnienie płonie we mnie jak gromnica.

Charles Baudelaire
tłum. Maria Leśniewska



Muzyka - Charles Baudelaire

Muzyka mnie niekiedy ogarnia jak morze!
Ku mojej gwieździe bladej
Pod stropem mgły lub w puste eteru przestworze
Rozpinam żagiel.

Pierś ma naprzód podana, wzdymają się płuca
Niby płótno żaglowe,
Na grzbiety fal się wdzieram, noc zasłonę rzuca
Na moją głowę.

I czuję jak namiętnie tętnią w moim pulsie
Wszystkie tortury okrętu,
Przychylny wiatr i nawałnice, i konwulsje

Wśród niezmiernego odmętu
Kołyszą mnie. Lub cisza płaska w morzu pustem
Jest mej rozpaczy lustrem!

Charles Baudelaire
przełożył Mieczysław Jastrun

Dmuchawcem sfrunę

Czerwcowe łąki rozedrgane
poszumem traw, powojów splotem,
w jutrznię się wtrąca ptak nad ranem,
rozkwitły chabry modrookie.

Ostróżki ścielą się szafirem,
w firletkach różem błyszczy rosa,
wiosno, podaruj mi tę chwilę,
nim lato złotem wzejdzie w kłosach.

Zatopię się w kwiecistym gwarze,
a kiedy wiosna powie koniec,
by nie odlecieć z twoich marzeń
dmuchawcem sfrunę. Otwórz dłonie...

/Ewa Pilipczuk/


********
czy może być coś
piękniejszego
niż ofiarowane słowo ?
Drżące za ust zasłoną,
szeptem płynące
niczym drogą..
Ciepło serca je otula,
życzliwości kropla
wypełnia,
błogą pieszczotą
nadchodzi i
oczekiwanie wytchnienia
spełnia..
To jedno malutkie słowo,
zrodzone w przyjaznym
świecie..
przysiada perłą na dłoni,
barw tęczą w malarskiej
palecie..

*****
Myślałam,
że miłość przybywa
jak rycerz..
na białym koniu
myślałam, że miłość..
wy­bucha jak wulkan
pędzi jak rumak..
z roz­wianą grzywą
że roz­brzmiewa echem,
jak dzwon na wieży..
Myślałam...
ale ona roz­kwi­ta powoli
jak pąk zielony..
by stać się pełnym kwiatem
te­raz już wiem..
czym jest Miłość !!
JEST NASZYM ŚWIATEM..

***
„Wiatr na gitarze
nutki wspomnień odtwarza
echo je w ustach nosi
po drogach myśli powtarza

I brzmi melodia już znana
przez wiatr co w uszko mi nuci
delikatnie tańcząc z włosami
cudowne chwile mi zwrócił

Wspominam ten czas już miniony
co tęczy kolorem się mieni
odrywam palcami płatki
zatapiam się w czułość zieleni

Smakuję ten czar uniesień
co słodycz swą w serce me wlewa
dotykiem uwalniam zmysły
wiatr dalej wspomnieniem mi śpiewa."

Poranna burza

Bochny chle­ba miedziane
wśród księżyca na niebie
płyną
zas­pa­ne w bla­dej krwi poświaty

Kon­tu­ry domów i drzew
czeszą po­ran­ne niebo
nasiąknięte
na­siąknięte spo­radycznym
deszczem
mgłą

Jas­kra­wa wstęga żył
roz­strze­lona po niebie
gra­nato­we słowa
i smu­ga jak jęzor
wy­lizu­je ziemię.

Nie ma plików w tym folderze