Czym powinien się cechować prawdziwy detektyw? Umiejętnością kojarzenia faktów i dedukcją? Znajomością ludzkich charakterów i umiejętnością manipulowania podejrzanymi, by winny sam się zdradził? Otóż nie. W opisywanym świecie takie zdolności mają drugorzędne znaczenie. Jako że zuchwali złodzieje sami ogłaszają miejsca następnych kradzieży, podstawą jest odpowiedni dobór supermocy (zwanych tutaj Toys). Z tego względu grupa Milky Holmes ma na swoim koncie wiele sukcesów w powstrzymywaniu przestępców. Jedna z dziewczynek dysponuje nadludzką siłą, inna telekinezą, kolejna… Tak naprawdę to szkoda miejsca, by wymieniać po kolei zdolności, bo już na samym początku bohaterki zostają ich pozbawione. Bez swych Toys dziewczynki są zupełnie bezwartościowe, więc z faworyzowanych uczennic szkoły detektywów zmieniają się w zakały zagrożone wydaleniem. Czy uda im się powrócić do dawnej chwały? W związku z krańcową nieudolnością bohaterek to pytanie nie jest wcale takie retoryczne. Z każdym kolejnym sezonem mam w zwyczaju rzucać okiem (zazwyczaj korzystając z szybkiego podglądu) na różne pozycje wśród nowych serii, nawet jeśli nie należą do moich ulubionych gatunków. Pierwszy odcinek Tantei Opera Milky Holmes nie zrobił na mnie najlepszego wrażenia. Ot, zawiązanie akcji pasujące do serii dla małych dziewczynek w połączeniu z estetyką moé. Przy kolejnym kontakcie mogłem się jednak przekonać o mylności mojej oceny, ponieważ anime stanowi bezpardonową parodię tego typu gatunków. Teoretycznie bohaterki starają się odzyskać swoje moce i zapobiec w ten sposób wydaleniu ze szkoły, jednak w praktyce ta sprawa często schodzi na dalszy plan. Jak to mówią – „Byt określa świadomość”. Nie dość, że warunki mieszkaniowe im się znacząco pogorszyły (z przestronnych pokoi zostały przeniesione do jednego przeciekającego pomieszczenia na poddaszu), to stołówka też przestała rozpieszczać protagonistki – wcześniejsze pieczone prosięta zostały zastąpione odpadkami. W związku z tym napełnienie własnego żołądka znalazło się najwyżej na liście priorytetów (nawet jeśli akurat przydałoby się pouczyć albo udzielić pomocy przyjaciółce w opałach). Czasem starają się stawiać czoło wyzwaniom typowych dla dawnych Milky Holmes, lecz tylko wchodzą w drogę bardziej kompetentnym osobom (czyt. posiadającym jakiekolwiek moce albo chociaż inteligentniejszym od przeciętnego warzywa). Bohaterki są potomkiniami słynnych (i w naszym świecie fikcyjnych) detektywów – z tym że odziedziczyły po nich nie nazwiska a imiona (trudno stwierdzić, czy w tym szaleństwie jest metoda, czy też japońscy twórcy nie odrobili zadania domowego). Żadna z nich nie posiada szczególnie skomplikowanej osobowości. Właściwie gdyby wziąć najbardziej typową grupę wojowniczek o miłość i sprawiedliwość, ich dwuwymiarowość na wszelki wypadek jeszcze poprawić, przejeżdżając walcem i wyolbrzymić pewne cechy, otrzymalibyśmy coś w rodzaju Milky Holmes. Cordelia Glauca (potomkini Cordelii Gray) to typ blondwłosej panienki z dobrego domu. Ma skłonność do pogrążania się w świecie fantazji, które zresztą często stara się zobrazować swoimi rysunkami (pomimo kompletnego braku talentu plastycznego). Hercule „Elly” Barton (od Herkulesa Poirot) jest nieśmiałą, małomówną konformistką. O ile czasem wykazuje objawy zdrowego rozsądku, to i tak nigdy nie potrafi wyrazić swego zdania i podąża za resztą grupy. Nero Yuzurisaki (od Nero Wolfe) to chłopczyca o niewyparzonym języku, która interesuje się głównie jedzeniem (nie to, żeby wybijała się bardzo z tym na tle reszty). No i wreszcie Sherlock „Sheryl” Shellingford (tutaj z genezą nie muszę chyba naprowadzać czytelników na właściwy trop) – nieformalna przywódczyni Milky Holmes, co automatycznie oznacza, że znajduje się najniżej na drabinie rozwoju intelektualnego (jej głupota staje się nawet w pewnym momencie znakiem rozpoznawczym) i jest jeszcze na dodatek wyjątkowo niezdarna. Uważa ona, że wszystkie przeszkody można pokonać dzięki grupowemu wysiłkowi i wierze w przyjaźń, tylko jej działania przynoszą skutki odwrotne od oczekiwanych. O ile w normalnych warunkach to, że bohaterki nie wzbudzają szczególnej sympatii, mogłoby być poczytywane za istotną wadę, tak w tym przypadku pozwala bez skrępowania szczerzyć się, obserwując ich gehennę. Istnieje dużo większa szansa, że widzowie będą kibicować antagonistom. Rat to pyskaty nastolatek, którego moc manipulowania płomieniami dobrze pasuje do wybuchowego temperamentu. Stone River jako małomówny mistrz miecza (wzorowany trochę na Goemonie Ishikawie XIII z Lupina III) dużo lepiej trzyma swoje nerwy na wodzy. O ile ta dwójka nie okazuje się nadmiernie interesująca, kolejne osoby potrafią skupić na sobie uwagę widza. Twenty wznosi narcyzm na nowe wyżyny, dodatkowo łącząc go z naturą ekshibicjonisty (na szczęście poprzestaje na odsłanianiu górnych części ciała). Po prostu nie potrafi zrozumieć, że ktoś nie chciałby podziwiać jego pięknego ciała. Wreszcie docieramy do dowodzącej grupką złodziei Arsène, która okazuje się najciekawszą postacią z całej obsady i świetnie sprawdzałaby się i w bardziej konwencjonalnie podchodzącej do tematu serii. Wyznając zasadę, że przyjaciół trzeba trzymać blisko, a wrogów jeszcze bliżej, jako przewodnicząca komitetu szkolnego, Henrietta, pilnie przygląda się poczynaniom Milky Holmes (nawet jeśli wywołują w niej wyjątkową frustrację) i rzuca im kolejne kłody pod nogi. Czy rzeczywiście chce zniszczyć swoje rywalki, czy też stara się im pomóc i zmobilizować do większego wysiłku? A może jedno i drugie naraz? Odpowiedzi na te pytania udzielają dopiero końcowe odcinki. Z pozostałych postaci warto wymienić jeszcze grupę dziewczynek‑detektywów G4 (G jak Genius ze względu na również nieszczególnie rozgarniętą przywódczynię, Kokoro Akechi, która twierdzi, że ma IQ rzędu 10000). Kiedyś były one w cieniu Milky Holmes, lecz korzystając z ich upadku, dostały wreszcie swoje pięć minut sławy.

Rok: 2010
Odcinki: 12

Gatunki: Komedia, Satyra/parodia
Postaci: Policja/oddziały specjalne, Przestępcy; Pierwowzór: Gra (inna); Miejsce: Świat alternatywny; Inne: Supermoce