Heidegger Martin 1889-1976 GER

Martin Heidegger (ur. 26 września 1889 w Meßkirch, zm. 26 maja 1976 we Fryburgu Bryzgowijskim) – filozof niemiecki. Myśl filozoficzna Heideggera uznawana bywa za jedną z najważniejszych w filozofii XX wieku. Studiował na uniwersytetach we Fryburgu oraz Marburgu pod kierunkiem Henryka Rickerta. Profesorem filozofii został w roku 1928. 23 kwietnia 1933 roku, został rektorem Uniwersytetu we Fryburgu i wstąpił do NSDAP publicznie dając wyraz swego poparcia dla nazizmu.[1] Dokładnie rok później podał się do dymisji i wycofał swoje poparcie.

Heidegger aktywnie wspierał ruch nazistowski już od roku 1931 – m.in. występował publicznie wygłaszając referaty na wiecach nazistów. Od 1 maja 1933 roku był członkiem NSDAP[2]. Po dojściu nazistów do władzy aktywnie współpracował z gestapo. Zadenuncjował kilku wybitnych pracowników uniwersytetu – w tym m.in. prof. Hermanna Staudingera (późniejszego – za rok 1953 – laureata Nagrody Nobla w dziedzinie chemii), jak też jego byłego studenta i kolegę Eduarda Baumgartena[3] (z którym od 1931 r. pozostawał w ostrym sporze oskarżając go o "amerykański pragmatyzm"). Obaj jednak pozostali na stanowiskach, głównie dzięki życzliwości innych profesorów, którzy nie nadali biegu donosom.[4] Baumgarten dodatkowo otrzymał kopię donosu od sekretarki, dzięki temu donos Heideggera został upubliczniony i był jedną z podstaw zakazu wykładów po zakończeniu wojny. Inną podstawą były donosy na katolickiego intelektualistę Maxa Müllera, czy filologa pochodzenia żydowskiego Eduarda Fraenkela (zmuszonego do opuszczenia kraju). Do ostatnich dni wojny regularnie opłacał składki członkowskie dla NSDAP. Heidegger głosił tezę, iż sam padł ofiarą Hitlera, o czym wspominał m.in. w liście do Jaspersa z roku 1950, jak też w korespondencji z Hannah Arendt po roku 1950. Twierdził jednak także, że inspiracją dla jego zaangażowania w politykę nazistów miały być jego poglądy filozoficzne[5]. W nazizmie widział ratunek przed dwoma zagrożeniami współczesnej cywilizacji: amerykanizacją i sowietyzacją.

Za najważniejsze dzieło Heideggera uznaje się Bycie i czas (niem. Sein und Zeit (1927). Heidegger zajmuje się w nim, określanym przez siebie jako fundamentalne, pytaniem o sens bycia i analizą ontologiczną ludzkiego bycia (jestestwa, Dasein).

Myśl Heideggera nieustannie ewoluowała motywowana pragnieniem jak najlepszego naświetlenia problemu Bycia. Rozwój ten konfrontując stanowisko Heideggera z tradycją filozofii europejskiej, doprowadził go do przekonania, iż techniczny język filozofii nie jest w stanie zdać w istocie sprawy z tego co od początku chciał wyrazić. Potrzeba kreacji własnego języka zaowocowała całą gamą nowych metaforycznych terminów, o rozmyślnie poetyckiej wręcz sile wyrazu.

Upraszczając można wyróżnić wczesny i późny etap filozofii Heideggera. Głównym dziełem pierwszego okresu jest Bycie i Czas, w którym sformułowany został zasadniczy rdzeń jego myśli. Dalsza droga Heideggera jest właściwie próbą jak najbardziej adekwatnego wyrażenia problemów zarysowanych w tym dziele.

"Istota bytu ludzkiego zawarta jest w jego egzystencji."; "Zadawanie pytań jest pobożnością myślenia."; "Artysta jest źródłem dzieła. Dzieło jest źródłem artysty"; "Sztuka to uruchamianie prawdy." Martin Heidegger

Nie ma plików w tym folderze