06.jpg

Lwów ( Królewskie Stołeczne Miasto Lwów)– największe miasto zachodniej Ukrainy, stolica obwodu lwowskiego.
Lwów jest położony na pograniczu wschodniego Roztocza (Roztocze Lwowskie) i Wyżyny Podolskiej, nad Pełtwią. Jest ważnym ośrodkiem przemysłowym, węzłem lotniczym, kolejowym i drogowym.
Od 23 grudnia 1920 do 16 sierpnia 1945 roku stolica województwa lwowskiego II Rzeczypospolitej[3], do I rozbioru Polski (1772) był stolicą województwa ruskiego Korony Królestwa Polskiego. Administracyjnie, jako stolica wspomnianych województw, Lwów stanowił jedno z głównych miast I i II Rzeczypospolitej, a w okresie zaborów był jednym z najważniejszych ośrodków nauki, oświaty i kultury polskiej oraz centrum politycznym i stolicą Galicji, a następnie Małopolski Wschodniej.
Lwów jako miasto wieloetniczne rozwijał się do wybuchu II wojny światowej w zgodnym współistnieniu wielu reprezentantów różnych narodowości, oprócz przeważającego elementu polskiego, Lwów zamieszkiwali: Żydzi, Ormianie, Niemcy, Ukraińcy, Rosjanie, Austriacy i in.
Działa tu Uniwersytet Lwowski (powstały w 1661 roku), Politechnika Lwowska (1844), Lwowska Galeria Sztuki (1897), Teatr Wielki (1900), Polski Teatr Ludowy (1958).
Znajduje się tu cenny zespół obiektów zabytkowych wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1998 roku.
Obecnie Lwów stanowi główny ośrodek nauki i kultury polskiej na Ukrainie.

Cmentarz Obrońców Lwowa we Lwowie (popularna nazwa: Cmentarz Orląt Lwowskich) – autonomiczna część cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie. Zajmuje odrębne miejsce - stoki wzgórz od strony Pohulanki. Znajdują się na nim mogiły uczestników obrony Lwowa i Małopolski Wschodniej, poległych w latach 1918–1920 lub zmarłych w latach późniejszych.
Często nazywany jest Cmentarzem Orląt, gdyż spośród pochowanych tam prawie 3 000 żołnierzy, większość to Orlęta Lwowskie, czyli młodzież szkół średnich i wyższych oraz inteligencja. Nazywany on był przez Polaków miejscem świętym (Campo Santo).