Sven Lindqvist - Wytępić całe to bydło.pdf

"Cień ponurego Wschodu" to zbiór felietonów podróżniczych ukazujących życie w Rosji przed rewolucją bolszewicką i u jej progu. Autor jako niezwykle uważny obserwator rzeczywistości stara się wniknąć w charakter "rosyjskiej duszy zbiorowej". Pokazuje zabobony i gusła, w które wierzył zarówno rosyjski lud, jak i przedstawiciele dworu. Przedstawia działające w Rosji sekty i ruchy religijne, pokazuje grunt, na który padło ziarno rewolucji. Zarysowuje ponadto sylwetki osób, takich jak Rasputin czy Iwan Kronsztancki, które odegrały dużą rolę w dziejach tego państwa, tak ponurego i pełnego paradoksów.

Tom zawiera zbiór opowiadań o zbójcach, opryszkach i hajdamakach, które to postaci od wieków rozpalają wyobraźnię czytelników i budzą emocje. Przedstawiani często jako obrońcy uciśnionych, którzy ograbiają bogatych, a wspierają biednych, stawali się nieraz bohaterami ludowymi. Czy słusznie? Lektura pozwala przenieść się czytelnikom w świat niebezpieczeństw, do których w realnym świecie wielu śmiałków nawet by się nie zbliżyło. I choć autor we wstępie przekornie dziwi się, że zbójectwo takim się cieszy zainteresowaniem, i przezornie zaznacza, że zbiór powstał, aby „przede wszystkim wzbudzić odrazę od zbójeckiego rzemiosła”, to dodaje też, że lektura może się „przyczynić do miłego spędzenia czasu podczas długich zimowych wieczorów”.

Niezwykle szczera i autentyczna opowieść, a raczej zbiór opowieści o konsekwencjach związków z pewnymi kobietami. Związków, które tylko w najlepszym wypadku mogą się zakończyć na sali sądowej, ale na ogół tak się nie kończą...

Książki o samobójstwie są czymś szczególnym, „kultowym”, jeśli opowiadają o własnych doświadczeniach autora jak Podnieść na siebie rękę Jeana Améry’ego czy Bóg Bestia Alvareza. Al(fred) Alvarez (ur. 1929), angielski poeta i krytyk literacki, autor wielu książek non-fiction, swoje studium samobójstwa z 1972 roku zaczyna od słynnego (zamierzonego lub nie) samobójstwa Sylvii Plath (1963), którą znał jako redaktor „Observera”. Jej historię rozbudowuje w rozważania nad miejscem samobójstwa lub raczej jego możliwości w świecie twórców literatury. Apokaliptyczny „Bóg Bestia” karmiący się krwią towarzyszy zdaniem Alvareza naszym czasom. Mnogość samobójstw wśród pisarzy i poetów skłania do poszukiwań odpowiedzi na egzystencjalne pytania w twórczości tych, którzy odebrali sobie życie od romantyków przez Plath po Hemingwaya. Sam Alvarez też „eksperymentował” ze śmiercią, o czym szczegółowo powiadamia czytelnika w tym eseju należącym do kanonu pisarstwa traktującego o tych, którzy próbują „podnieść na siebie rękę” i dają temu literacki wyraz.

W 1975 roku, po pięciu latach bezmyślnych rządów wojskowej kliki generała Lon Nola, władzę w Kambodży zdobywają Czerwoni Khmerzy. Mają ogromne poparcie ludu i lewicujących środowisk europejskich. Zniszczony amerykańskimi nalotami i wojną domową kraj przedzierzga się w Demokratyczną Kampuczę, w której hasła chłopskiej rewolucji mają zbudować nową, lepszą przyszłość. Peter Fröberg Idling zabiera czytelników w przerażającą i fascynującą podróż do serca tego kraju. Niczym detektyw śledzi sprzeczne doniesienia, ze strzępów informacji buduje prawdziwy obraz życia w obłąkańczej utopii i odsłania tajemnice jednej z najkrwawszych dyktatur XX wieku. Odkrywa też niechlubną kartę z przeszłości. Szwedzcy entuzjaści rewolucji Pol Pota, głusi na relacje uchodźców, niezachwianie wierzyli, że czerwony terror to tylko konieczny etap na słusznej drodze do wyzwolenia. Fröberg Idling pyta, w jaki sposób udało się Khmerom zamydlić oczy szwedzkiej delegacji, która w 1978 roku odwiedziła Kampuczę. Dlaczego w sprawozdaniach, na zdjęciach i w filmie nie widać zagłodzonych i zastraszonych ludzi, o których mówili uciekinierzy? Pragnie również zrozumieć, co sprawiło, że Saloth Sar, wykształcony w Paryżu młody fan piłki nożnej i francuskiej poezji romantycznej, stał się Pol Potem, krwawym tyranem, pod którego rządami zginęła prawie jedna czwarta ludności całego kraju. Odpowiedzi szuka zarówno w dokumentach, jak i w rozmowach ze świadkami terroru Czerwonych Khmerów. Z relacji tych buduje literacki reportaż przejmujący do szpiku kości.