Flaubert Gustave

Gustave Flaubert, ur. 12 XII 1821, Rouen, zm. 8 V 1880, Croisset, pisarz francuski; jeden z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu.
Pierwsze utwory publikował w latach szkolnych. Studia prawnicze przerwał po pierwszym ataku ciężkiej choroby (1844) i osiedlił się w Croisset, poświęcając się wyłącznie pisarstwu. W Paryżu bywał rzadko, łączność ze światem literackim i przyjaciółmi utrzymywał dzięki korespondencji, stanowiącej cenne świadectwo poszukiwań twórczych i życia literackiego epoki. W 1846 poznał poetkę L. Colet, z którą nawiązał wieloletni burzliwy romans. Wiele podróżował (Bretania, Korsyka, Grecja, Bliski Wschód, Tunis i Kartagina).
W 1856 w „Revue de Paris” rozpoczął druk powieści Pani Bovary (wydanie książkowe 1857, wydanie polskie 1878), która zyskała uznanie Ch.A. Sainte-Beuve’a i Ch. Baudelaire’a i jednocześnie spowodowała oskarżenie Flauberta o obrazę moralności ze strony konserwatywnej krytyki. Powieść z życia prowincji jest studium moralno-psychologicznym, a postawa bohaterki stała się dla krytyki literackim i psychologicznym symbolem wyrażającym ucieczkę od rzeczywistości w świat iluzji (bovaryzm). Po napaściach krytyki i procesie, w swej następnej powieści Salambo (1862, wydanie polskie 1905) Flaubert, unikając drażliwych tematów współczesnych, ukazał dzieje Kartaginy, opierając się na materiałach z podróży i studiach archeologicznych. W 1869 ukazała się Szkoła uczuć (pierwsze wydanie polskie pt. Szkoła serca 1931), powieść o pokoleniu młodzieży mieszczańskiej dorastającej w epoce romantyzmu, bogata w elementy autobiograficzne, łącząca analizę miłości i pesymistyczny obraz uczuć i przeżyć bohatera będącego świadkiem wydarzeń politycznych 1848, a niezdolnego do czynu.
Po wieloletniej pracy (3 wersje tekstu) Flaubert ogłosił 1874 Kuszenie Świętego Antoniego (wydanie polskie 1907) — rodzaj dramatu filozoficznego, a następnie Trzy opowieści (1877, wydanie polskie 1914) należące do arcydzieł nowelistyki. Jednocześnie pracował nad Bouvardem i Pécuchetem (1881, wydanie polskie 1950), powieścią będącą sumą obserwacji świata mieszczańskiego, atakującą jego głupotę, zadowolenie z siebie i brzydotę, ośmieszającą wiarę w źle rozumiany postęp i naukę; nieukończony utwór ukazał się dopiero po śmierci Flauberta, podobnie jak Słownik komunałów (1913, wydanie polskie 1992) — kompletowany przez całe lata — stanowiący dopełnienie tej książki.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder