SPOTKANIE NA KASJOPEI | MOSKWA-KASJOPEJA
reż. Richard Wiktorow, ZSRR 1973, 85’
Radziecki przykład „młodzieżowego” science-fiction. Zadziwiająca opowieść o niebezpieczeństwie masowego uszczęśliwiania społeczeństwa na siłę – co mogłoby się niebezpiecznie (dla twórców filmu) kojarzyć z praktykami komunistycznych władz Do gwiazdozbioru Kasjopei wyrusza ziemska (radziecka) ekspedycja, której zadaniem ma być odnalezienie obcej cywilizacji. W związku z tym, że lot ma potrwać dwadzieścia siedem lat, w Kosmos zostaje wysłana grupa czternastolatków, którzy dotrą na miejsce w sile wieku. Zgodnie jednak z wielokrotnie cytowanym w filmie paradoksem Einsteina, dwudziestosiedmioletnia podróż z prędkością światła dla nastoletnich kosmonautów trwa niecały rok. Po dotarciu na miejsce, młodzi pionierzy którzy wcześniej skupiali się głownie na flirtowaniu, będą się musieli zmierzyć z problemami takimi jak zagłada cywilizacji i bunt maszyn. Planeta Alfa, na której udaje im się wylądować, niepokojąco przypomina Ziemię – do tego stopnia, że bohaterowie obywają się praktycznie bez skafandrów ochronnych. Co więcej, istoty zamieszkujące planetę wyglądają zupełnie jak ludzie – noszą tylko dziwaczne stroje. Szybko jednak okazuje się, że planeta w istocie jest wymarła i rządzą nią roboty, które kierując się źle pojętym dobrem społeczeństwa zaczęły w pewnym momencie uszczęśliwiać ludzi na siłę, przeprowadzając im przymusowe pranie mózgu. Młodzi kosmonauci będą się musieli wykazać nie lada sprytem, by wydostać się z poważnych tarapatów w które wpędziła ich młodzieńcza fantazja.
Wśród ciekawostek mamy tutaj bezpośredni przekaz telewizyjny z innej Galaktyki, tajemniczego przybysza, który dostarcza listy z Ziemi na Kasjopeję a nawet łączy się z nią telefonicznie, czy „dowcipną” zagadkę unieszkodliwiającą roboty, którym z wysiłku
przegrzewają się układy scalone.