William Shakespeare Sonety

"Sonety"




Niech najpiękniejsze stworzenia się mnożą,
By śmierć nie mogła ściąć róży urody,
A gdy ją zwiędłą w grób lata ułożą,
Zakwitł wspomnieniem spadkobierca młody.
Lecz ty, wpatrzony w twoje oczy jasne,
Ogień swój sycisz swym tylko płomieniem,
W ugory zmieniasz żyzne pola własne,
Wrogu swój, pastwisz się nad swym cierpieniem,
Choć świeży blask twój w krąg ozdabia ziemię...
Jedyny pośle roześmianej wiosny,
W twym pąku cała twa zawartość drzemie
I skąpiąc trwonisz, o głupcze żałosny.
Pożałuj świata, spłać mu należności,
Nim grób je pożre, a z nimi twe kości.


II

Gdy zim czterdzieści obejmie twe czoło,
Brużdżąc głęboko łąkę twej piękności,
Płaszcz twej urody, dziś ceniony wkoło,
Zmieni się w nędzny łachman bez wartości.
Wówczas spytany, gdzie twe piękno skryte,
Gdzie wszystkich twoich dni szczęśliwych skarby,
Nie mów, że w oczach zapadłych odbite,
Gdyż samochwalstwo takie godne wzgardy.
Bardziej pochwalą piękna wizerunek,
Gdy rzekniesz: "Starość moja niech zaliczy
To dziecko śliczne na własny rachunek",
W dowód, że piękność po tobie dziedziczy.
W nim się na starość twa młodość odrodzi,
W twej krwi gorącej, choć ją wiek ochłodzi.



III

Wejrzyj w zwierciadło i powiedz odbiciu:
Czas nadszedł, z twarzy twej nowa powstanie.
Świat zwiedziesz, nie chcąc odżyć w nowym życiu,
A któraś z matek bezdzietną zostanie.
Bo gdzież są piękne nie zorane łona,
Gardzące orką twoją gospodarną?
Któż w swej próżności bezpotomnie skona,
Do grobu niosąc własną miłość marną?
Zwierciadłem matki jesteś; swej młodości
Kwiecień dostrzega w tobie powtórzony;
Tak ty przez okna własnej sędziwości
Ujrzysz wiek złoty swój, nie pomarszczony.
Lecz jeśli żyjesz, o pamięć nie dbając,
Żyj sam; swój obraz zgładzisz umierając.



VI

Więc nie daj, aby dłoń zimy spękana
Starła twe lato, nim wyciąg zgromadzi;
W najsłodszym skarbcu niechaj przechowana
Będzie twa piękność, nim się sama zgładzi.
W lichwie tej nie ma niczego zdrożnego,
Gdy ów, kto winien, z radością dług płaci.
Dla siebie spłodzisz owego drugiego;
A dziesięcioro dziesięćkroć wzbogaci.
Dziesięćkroć więcej radości mieć będziesz,
Gdy ta dziesiątka znów da twe odbicie;
Cóż śmierć uczyni, gdy kiedyś odejdziesz,
Jeśli w potomstwie przechowasz swe życie?
Nie bądź uparty; twa piękność zachwyca
Nie po to, byś miał w robactwie dziedzica.



VII

Spójrz, gdy na wschodzie światłość pełna łaski
Unosi głowę ozdobną płomieniem,
Oko hołd składa widząc jego blaski
I ów majestat święty czci wejrzeniem.
Na nieba stromy szczyt, gdy dotrze dzielne
Jak krzepki młodzian z dojrzałą ochotą,
Wciąż piękność jego czczą oczy śmiertelne
I dalej idą z nim w pielgrzymkę złotą.
Lecz gdy znużonym rydwanem się stoczy
Z góry jak starzec, który w mrok się wlecze,
Wzniosą się wyżej korne dawniej oczy,
A ich wejrzenie ku innym uciecze.
I ty, gdy minie południa godzina,
Umrzesz samotnie, gdy nie poczniesz syna.



XVI

Lecz czemu nie chcesz wejść w zacięte boje
Z Czasem, tyranem krwawym i niegodnym?
I nie wybronisz się ruinie swojej
Godziwiej niźli mym wierszem bezpłodnym?
Stoisz na godzin najszczęśliwszych szczycie,
Niejeden ogród dziewiczy i żyzny
Woli twym kwiatom cnotliwie dać życie,
Niż malowane mieć twe podobizny.
Tak życie życiu ponaprawia szkody;
Ja piórem ani Czas rylcem nie wzbudzi
Twojego wnętrza i twych lic urody,
I żyć nie będziesz więcej w oczach ludzi.
Kto siebie odda, ten siebie odszuka;
Żyj, gdy nakreśli cię twa słodka sztuka.



XVIII

Czy mam przyrównać cię do dnia letniego?
Jesteś piękniejszy i bardziej łagodny.
Wiatr strząsa płatki pąka majowego
I zbyt jest krótki lata czas pogodny.
Czasem żar zbytni w oku słońca błyszczy
Lub chowa ono złote lico w chmury;
Wszystko, co piękne, swoje piękno niszczy
Przypadkiem albo zmiennością Natury.
Nie zwiędnie jednak, ginąc w zapomnieniu,
Twe wieczne lato, a twe piękno czyste
Przetrwa. Nie będziesz błądził w Śmierci cieniu;
Żyj tu, wpleciony w strofy wiekuiste.
Póki ma ludzkość wzrok, a w piersi tchnienie,
Będzie żył wiersz ten, a w nim twe istnienie.



XIX

Stępiaj pazury lwa. Czasie żarłoczny,
Ziemi każ pożreć kwiat potomstwa swego,
Rwij ostre zęby z szczęk tygrysa mrocznych,
Spal sędziwego Feniksa w krwi jego.
I zło, i dobro możesz tworzyć przecie,
Komu chcesz tylko. Czasie, w swej pogoni,
Wszystkim przelotnym słodyczom na świecie;
Lecz jednej zbrodni najgorszej ci wzbronię.
O, niech nie zryta będzie twarz kochana
Rylcem twych godzin i szyderczym piórem
I pozostanie przez Czas nie zbrukana,
Dla ludzi przyszłych będąc ślicznym wzorem.
Lecz krzywdź go. Czasie stary: ujdzie szkody,
W wierszu mym wiecznie pozostanie młody.



XX

Natury ręką tyś namalowany
Jako kobieta, mych żądz pani-panie.
Kobiece serce masz, lecz bez odmiany
Fałszywej, jaką zna kobiet kochanie.
Okiem jaśniejszym niż ich wokół toczysz;
Wszystko, co ujrzą, złocą twe spojrzenia;
Mężczyzno z barwy, tysiąc barw jednoczysz,
Wzrok mężczyzn kradniesz i kobiet marzenia.
Jako kobieta zostałeś stworzony,
Ale Natura tworząc cię przysnęła
I tak zostałeś ze mną rozłączony,
Gdyż coś dodając, ciebie mi odjęła.
Lecz żeś stworzony dla kobiet radości,
Mnie kochaj, od nich bierz skarb ich miłości.



XXI

Natchnienie Muzy mej nie jest podobne
Tym, których natchnie piękność malowana.
Chcą, by służyło im niebo ozdobne,
A piękność miłej była porównana
Z wszystkim, co piękne- z próżności dokładką -
Z księźycem, słońcem, skarbem skał i morza,
Z kwiatem kwietniowym, z każdą rzeczą rzadką,
Którą otacza wielki krąg przestworza.
Niech szczerze pisze mój afekt gorący;
Uwierz, że miły jest piękny jak dziecię
W oczach swej matki, chociaż nie tak lśniący
Jak jaśniejące w niebie złote świece.
Więcej niech powie, kogo język łechce.
Ja nie wychwalam, bowiem sprzedać nie chcę.



XXII

W zwierciadle własnej nie ujrzę starości
Póki młodości jesteś bliźnim bratem,
Lecz gdy w twym licu ślad czasu zagości,
Niech śmierć dni moje rozłączy ze światem,
Gdyż cała piękność, która ciebie kryje,
Jest szatą; serce me ona okrywa,
Które w twej piersi jak twoje w mej żyje,
Jakże więc mogę starszym się nazywać?
O miły, czuwać chciej nad sobą pilnie,
Jak ja, najpilniej, chcę czuwać nad tobą,
Twe serce nosząc i strzegąc usilnie,
Jak dobra niańka dziecko przed chorobą.
Nie żądaj zwrotu, gdy będzie umierać
Serce me. Dałeś swe, by nie odbierać.



XXIII

Jak lichy aktor, co stojąc na scenie,
Zapomniał z trwogi słów do swojej roli
Lub ogarnięte wściekłością stworzenie,
Któremu gniew się ruszyć nie pozwoli,
Tak ja, nie wierząc, bym umiał wysłowić
Nadmiar miłości, straciłem już wiarę
I tonę w uczuć wezbranych powodzi
Pod namiętności zbyt wielkim ciężarem.
O, niech więc za mnie mówią księgi moje,,
Milczący serca mojego posłowie,
Które o miłość błaga i nagrodę,
Chociaż słowami tego nie wypowie.
Chciej pojąć, co tu ciche serce głosi:
Słuchać oczyma to mądrość miłości.



XXVI

Czcigodny władco mej miłości, tyś mnie
Zmienił w wasala, wiążąc z sobą, panie.
Do ciebie ślę me przesłanie w tym piśmie,
W którym nie dowcip lśni, lecz przywiązanie.
Choć przywiązanie wielkie, dowcip mały
Mógłby je z braku słów wielce zubożyć;
Lecz może jakiś odruch doskonały
Da ci je, nagie, w głębi duszy złożyć.
Aż kiedyś jakaś gwiazda pomyślności
Zechce obdarzyć mnie pięknym aspektem
I sprawi szaty mej nagiej miłości,
Byś mógł ją darzyć najsłodszym respektem.
Wówczas mą miłość odważę się głosić;
Wcześniej o sąd twój nad nią nie chcę prosić.



XXVII

Strudzony drogą, wierzę, że odnowię
Siły, gdyż łoże do spoczynku wzywa;
Lecz rozpoczyna się podróż w mej głowie,
Pracuje umysł, gdy ciało spoczywa.
Myśl w okolice uchodzi dalekie
Pragnąc do ciebie w pielgrzymkę wyruszyć;
Opadającą unosi powiekę
I patrzę w ciemność ślepą. Tylko w duszy
Dostrzega cień twój wyobraźni oko,
Który jak klejnot noc tę rozpromienia
I zawieszony w ciemności wysoko
Noc starą w młodą, brzydką w piękną zmienia.
Spójrz! Za dnia ciało, nocą myśl daremnie
Przez ciebie spokój tracą i przeze mnie.



XXVIII

Jakże powracać mam pełen radości,
Gdy brak miłego spoczynku mnie dręczy?
A noc mi po dniu ulgi nie przynosi
Lecz mnie dzień w nocy, a noc za dnia męczy?
Choć są wrogami, lecz dręczą mnie razem;
Zgodę zawarli i zadają męki:
Jedno znużeniem, a drugie nakazem,
Bym żył od ciebie z dala wśród udręki.
Chcąc dzień ugłaskać, mówię, że go zdobisz,
Kiedy blask niebios zakryją obłoki;
A smagłej nocy powiadam, że złocisz
Niebo bezgwiezdne i rozjaśniasz mroki.
Jednak dzień, co dzień, me smutki przedłuża.
A noc w cierpienie, co noc, mnie zanurza.



XXIX

Gdy los i ludzie częstują mnie wzgardą,
Chcę miłosierdzie wzbudzić w głuchym niebie;
Płaczę i żalę się na dolę twardą,
I klnę upadek mój patrząc na siebie.
Chcę mieć bogatszą nadzieję przyszłości,
Mieć rysy innych i przyjaciół rzeszę,
Dobra jednego, innego zdolności,
Gdyż tym, co moje, zgoła się nie cieszę.
Lecz gdy od myśli tych brzydnie mi życie,
Wraca o tobie myśl, a moja dusza
Niby skowronek zrywa się o świcie
I hymn podnosząc, bramy niebios wzrusza;
Gdyż twej miłości najsłodsze wspomnienie
Sprawia, że z królem losu nie zamienię.



XXX

Gdy w kręgu myśli słodkich uciszonych,
Sprawy minione wspominać próbuję,
Wzdycham za stratą rzeczy upragnionych
I utracony czas znów opłakuję.
Łez nie znające oczy znowu płaczą
Za przyjaciółmi zgasłymi w ciemności,
Za widokami których nie zobaczą;
Łza świeża rosi ból dawnej miłości.
Boleję wówczas nad boleścią przeszłą,
Ponownie tracąc to, com ongi stracił;
Cierpię cierpieniem, które już odeszło,
Płacąc znów, jakbym już raz nie zapłacił.
Lecz gdy o tobie, miły, myśl nadpłynie,
Straty me nikną, cały smutek ginie.



XXXI

Pierś wzbogaciłeś sercami wszystkimi,
Których nie widząc, za zmarłe je miałem;
Rządzi tam Miłość z przymiotami swymi
I mili, których w myślach pochowałem.
Łez świątobliwych i żałobnych wiele
Pobożna miłość skradła z oka mego,
By spłacić zmarłych. Ale przyjaciele
Skryli się, żyjąc na dnie serca twego!
Tyś grobem, w którym miłość pogrzebana
Żyje, a moi kochankowie zmarli
Mają tam cząstkę, ongi im oddaną;
Tę własność wielu tobie przekazali.
W tobie ich obraz widzę ukochany,
Tobie- im wszystkim- we wszystkim oddany.



XXXIV

Czemu tak piękny dzień mi obiecałeś,
Każąc wyruszyć bez opończy w drogę,
A później chmurom złym dopaść mnie dałeś,
Kryjąc w oparze zgniłym swą urodę?
Nie dość, że chmury przebiłeś swą mocą
I suszysz deszczu ślad na twarzy mojej;
Któż może cieszyć się taką pomocą,
Gdy ból zostaje, choć rana się goi?
Nie możesz skruchą leczyć bólu mego;
Straty mej żalem nie zapłacisz przecie.
Niewielką ulgę daje żal winnego,
Gdy inny dźwiga krzyż winy na grzbiecie.
Ach, lecz łez perły twoja miłość traci!
Wszystkie uczynki złe ten skarb opłaci.



XXXV

Uczynku swego nie żałuj już dłużej:
Kolce ma róża, błoto potok srebrny,
Słońce się zaćmi, księżyc się zachmurzy,
W najsłodszym pąku żyje robak wstrętny.
Błędy popełnia każdy; i ja grzeszę,
Gdy twój występek zmniejszam porównaniem;
Siebie poniżam, z rozgrzeszeniem spieszę,
Z większym niż wina winy darowaniem.
Błąd zmysłów zmyślne usprawiedliwienie
Uzyskał. Wróg twój stał się tarczą twoją;
Sam przeciw sobie składam oskarżenie,
Miłość i wrogość stanęły do boju
Tak zajadłego, że zostać wypadnie
Wspólnikiem tego, który mnie okradnie.



XXXVI

Daj mi to wyznać: osobno żyć mamy,
Choć niepodzielna miłość ma nas w mocy;
Tak więc zostaną na mnie moje plamy,
Sam je poniosę bez twojej pomocy.
Nasze miłości jedna czułość łączy
Mimo przegrody dzielącej istnienia;
Uczuć miłosnych ona nie zamąci,
Choć nam miłosne kradnie uniesienia.
Nie mogę jawnie głosić mej miłości,
By cię nie zhańbił występek mój skryty;
Ty nie okazuj mi swej serdeczności,
Byś, chcąc mnie uczcić, nie był czci wyzbyty.
Nie czyń tak. Kocham cię taką miłością,
Że moim jesteś: twa cześć mą własnością,



XXXVII

Jak stary ojciec znajduje uciechę,
Widząc swe dziecko w rozkwicie młodości,
Tak ja w wartości twej widzę pociechę,
Choć mnie kaleczą losu przeciwności.
Ród, rozum, piękno, bogactwa zebrane-
Jedno z nich, wszystkie, jeszcze więcej może?-
W tobie zostały ukoronowane,
Więc w grunt tak żyzny moją miłość złożę.
I już nie jestem ułomny, wzgardzony,
Ubogi; cień twój tyle prawdy kryje,
Że twym bogactwem wielkim wzbogacony,
Cząsteczką całej twojej chwały żyję.
Spójrz, najgodziwsze miej, boś ty godziwy.
Masz to; więc jestem po stokroć szczęśliwy.



XXXVIII

Jak ma brakować mej Muzie natchnienia,
Gdy z twego tchnienia najsłodszego bierze
Najdoskonalsze twoje dowodzenia,
Nie do oddania na lichym papierze?
O, tylko sobie masz dziękować, jeśli
Kiedyś wiersz ujrzysz mój pewnej wartości;
Któż, tępy, słowa do ciebie nie skreśli,
Gdy jesteś źródłem natchnionej światłości?
Dziesiątą Muzą bądź, dziesięćkroć większą
Niż dziewięć, które wzywają poeci.
Kto ciebie wezwie, niechaj stworzy wieczną
Poezję, która nad wiekami wzleci.
Gdyby ma Muza aż tam dotrzeć miała,
Trud mnie przypadnie, tobie cała chwała.



XXXIX

O, jak wyśpiewać cię, mój doskonały?
Swej lepszej części chwalić nie przystoi.
Po cóż sam sobie mam splatać pochwały?
Chwaląc cię, siebie chwalę w pieśni mojej.
Choćby dlatego żyjmy rozłączeni.
Niech nasza miłość straci wspólne imię.
Wówczas rozłąka taka mnie odmieni
I będę ciebie mógł sławić jedynie.
Rozłąko, jaką torturą być możesz!
Lecz twa bezczynność gorzka może zrodzić
Słodką zadumę miłosną; pomożesz
Myślą o miłym czas i myśli zwodzić,
Ucząc, jak jedność podwoić się daje,
Gdy tu go chwalę, a on tam zostaje!



XL

Wszystkie miłości me zabierz, mój miły;
I cóż otrzymasz prócz tego, co miałeś?
Owe miłości miłością nie były;
Wcześniej mą całą miłość otrzymałeś.
Jeśli twa miłość moją miłość bierze,
Gdyż cię miłuję, jakże mam cię winić?
Winić cię będę, jeśli chcesz nieszczerze
Igraszkę sobie z mej miłości czynić.
Chcę ci wybaczyć, złodzieju kochany,
Choć ubogiego mnie do cna okradasz;
Lecz wie to miłość: bardziej bolą rany,
Gdy nie wróg znany, lecz miłość je zada.
Wdzięku zmysłowy, twe zło pięknie mami;
Krzywdź, zabij; ale nie bądźmy wrogami.



XLI

Popełniasz małe grzeszki na swobodzie,
Wówczas gdy serce twe mnie nie dostrzega;
Służą twym latom one i urodzie,
Gdyż w ślad za tobą wciąż pokusa biega.
Że miły jesteś, możesz być zdobyty,
Że piękny jesteś, budzisz pożądanie;
A czy kobietę jakiś syn kobiety
Odrzuci, zanim go ona dostanie?
Biada! Lecz mogłeś mnie unikać, winiąc
Urodę swoją i zbłąkaną młodość,
Które prowadzą cię, szkodę ci czyniąc,
I tam, gdzie dwakroć złamiesz wiarę, wiodą:
Jej, gdyż twa piękność ją ku tobie kusi;
I swą, gdyż piękność twa mi kłamać musi.



XLVIII

Jakże ostrożny byłem, wyruszając;
Każdą błahostkę złożyłem za kraty,
By mieć pożytek, pożytku nie dając
Rękom podstępnym, pragnącym mej straty.
Lecz ty, przy którym skarby są błahostką,
Największa z pociech, najgłębsza goryczy,
Najdroższy z drogich, jedyna ma trosko,
Możesz być jedną z rabusia zdobyczy.
W żadnej ze skrzyń mych ciebie nie ukryłem
Prócz tej, gdzie nie ma cię, choć wiem, że jesteś-
W kryjówce piersi mej ciebie złożyłem;
Zawsze tam możesz wejść i wyjść, gdy zechcesz.
Lecz cię i stamtąd skradną, jak się trwożę;
Skarb taki prawość w łotra zmienić może.



XLIX

Przeciw tej chwili, jeżeli nadejdzie,
Gdy ujrzę, że się marszczysz na me wady,
Gdy miłość twoja jak rozrzutność przejdzie,
A pokierują nią względy i rady,
Przeciw tej chwili, gdy przyjdzie ta chwila,
Że ledwie dojrzysz mnie okiem słonecznym,
A miłość, nie chcąc już być tym, czym była,
Każe poważnym ci być i statecznym;
Przeciw tej chwili me szańce sposobię,
Wiedząc, że własne zasługi mam winić,
I oto wznoszę rękę przeciw sobie,
By przysiąc, że masz tak prawo uczynić.
Rzucić mnie prawo nie wzbrania ci żadne;
A czemu kochać masz, tego nie zgadnę.



LII

Jestem jak bogacz, gdy kluczem otwiera
Najsłodszy skarbiec, gdzie ma skarb zamknięty;
Nieczęsto jednak na ów skarb spoziera,
By ostrza rzadkiej radości nie stępić.
Święta są rzadkie i tak uroczyste,
Z dala od siebie w czasie rozrzucone,
By lśniły niby klejnoty przeczyste
Albo kamienie rozsiane w koronie.
Podobnie, niby skrzynia lub alkowa,
Czas mej rozłąki z tobą cię ukrywa;
On cię jak szatę prześliczną przechowa
Na czas, gdy przyjdzie chwila osobliwa.
Błogosławiony, dajesz przywileje:
Gdy jesteś- tryumf; gdy cię brak- nadzieję.



LIII

Czym jesteś, z czego ciebie uczyniono,
Że cieni błądzą przy tobie miliony?
Każdemu z ludzi jeden przydzielono,
Ty jeden cienie rzucasz na wsze strony.
Adonis, wdzięku otoczony chwałą,
Urody twojej jest odbiciem miernym;
Z lica Heleny zbierz urodę całą:
Będzie twym greckim wizerunkiem wiernym.
Mów mi o wiośnie i o lata żniwie:
Pierwsza jest tylko twej piękności cieniem,
Drugie twą hojność ujawnia prawdziwie;
Błogosławionych zjawisk tyś wcieleniem.
Jest cząstka ciebie we wszelkiej piękności,
Lecz równa wierność w żadnym z serc nie gości.



LVI

Słodka miłości, wróć, by nie mówiono,
Że siły twoje od twych pragnień słabsze,
Pragnienia, choć je dzisiaj nakarmiono,
Jutro powrócą, tak ostre jak zawsze.
Więc wróć! Choć dzisiaj twoje głodne oczy
Mrużą się, ciężkie sennym nasyceniem,
Jutro spójrz znowu i ducha miłości
Nie chciej zabijać zbyt długim znużeniem.
Niech odpoczynek będzie oceanem
Dzielącym brzegi, na które przybyło
Dwoje kochanków młodych, by nad ranem
Pobłogosławić wracającą miłość.
Lub zwij to zimą, której mroźna szata
Po trzykroć każe oczekiwać lata.



LVII

Twym niewolnikiem będąc, muszę służyć
Wszystkim pragnieniom twym o każdej porze.
Nie mam chwil drogich, które pragnę zużyć;
Prócz ciebie, panem mym nikt być nie może.
Nie śmiem przeklinać godzin nieskończonych,
Czekając, władco, wiernie przy zegarze;
Ani gorzkimi nie zwę chwil spędzonych
Samotnie, gdy mi oddalić się każesz.
Ani mych myśli zazdrosnych nie badam,
Gdzie jesteś, ani pytam o twe sprawy.
Smutny niewolnik. Jedną myśl posiadam:
Że bliskim tobie sprzyja los łaskawy.
Miłość tak wiernie przypomina błazna,
Że czyń, co zechcesz, myśl jej jest przyjazna.



LX

Jak fala mknąca ku piaskom na brzegu,
Każda z chwil naszych ku kresowi płynie,
Miejsce poprzednich zajmując w swym biegu;
I wraz z innymi naprzód prąc zaginie.
światłość otacza chwilę narodzenia;
Ku dojrzałości powoli dociera,
Wkłada koronę, nadchodzą zaćmienia
I dary swoje w końcu Czas odbiera.
ów Czas odmienia młodości oznaki,
Na pięknym czole równe bruzdy ryje,
Pożera wszelkie Natury przysmaki
I ścina kosą to wszystko, co żyje.
Lecz chwaląc ciebie, w Czas przyszły poniosę
Wiersz ten; niech Czasu przezwycięży kosę.



LXI

Czy z twojej woli wśród nocy znużonej
Obraz twój wznosi me ciężkie powieki?
Czy chcesz, by były me sny zakłócone,
A z mego wzroku drwił twój cień daleki?
Czy duch twój przebył z domu drogi tyle,
By badać czyny me, szukać słabości
I ujrzeć moje przetrwonione chwile,
Treść i przyczynę główną twej zazdrości?
O, nie! Twa wielka miłość jest zbyt mała;
To moja miłość ma bezsenne oczy,
To mnie ma wierna miłość sen zabrała
I jak straż nocna wciąż za tobą kroczy.
Będę straż trzymał do ocknienia twego
Z dala ode mnie, zbyt blisko innego.



LXXXVI

Czy jego wielki wiersz, żagiel wyniosły
Mknący ku tobie po zdobycz wyśnioną,
Zabił w mym mózgu myśli, gdy wyrosły,
I w grób przemienił rodzące je łono?
Czy to duch jego- uczony przez ducha,
Jak nieśmiertelnie pisać- mnie poraził?
Nie on; nie duchy, których nocą słucha,
Żaden z nich wiersza mego nie przeraził.
Ni on, ni duch ten, który przy nim stoi,
Wiernie i co noc wieściami go zwodzi,
Nie mogą pysznić się milczeniem moim,
Gdyż słabość moja nie z lęku pochodzi.
Lecz że wiersz jego twoje lico pieści,
Osłabły wiersze me; zbrakło im treści.



LXXXVII

Bądź zdrów! Zbyt drogo jest ciebie posiadać.
Jak masz się cenić, mówi ci sąd własny.
Wolność ci muszą twe zasługi nadać;
Wszystkie me prawa do ciebie wygasły.
Jak cię zatrzymać bez nadania twego
I czym odpłacę za takie bogactwa?
Niegodny jestem daru tak pięknego,
Więc się me prawo ode mnie odwraca.
Wiedzy o sobie byłeś pozbawiony
Lub przeceniłeś mnie, oddając siebie;
Więc dar twój wielki, z omyłki zrodzony,
Gdy rzecz pojąłeś, powraca do ciebie.
We śnie pochlebnym byłeś mym kochankiem
I byłem królem. Lecz sen przepadł rankiem.



XC

Więc gardź mną dzisiaj, jeśli gardzić pragniesz.
Dzisiaj, gdy świat chce krzyżować me czyny,
Połącz się z losem zły

Nie ma plików w tym folderze