klasyka

Akcja utworu rozgrywa się w latach 1854-1855. Helena Mouret traci zmarłego po krótkiej chorobie męża i przenosi się na stałe do Paryża razem z jedenastoletnią Joanną, cierpiącą na nieznaną chorobę o psychicznym, dziedzicznym podłożu. Wkrótce po przyjeździe dziewczynka dostaje ataku choroby i zostaje uratowana przez sąsiada, doktora Deberle. Poznaje jego żonę, grupę jej przyjaciółek oraz bogatego znajomego, Malignona. Zauroczona z wzajemnością doktorem Deberle, ma kilkakrotnie okazję wyznać mu swoje uczucie, jednak początkowo nie ma odwagi. Do wyznania dochodzi w czasie zabawy dziecięcej, na której święci triumfy mała Joanna. Dla Heleny miłość to rzecz całkowicie nowa - jej związek z poprzednim mężem był nieudany i oparty jedynie na uczuciu szacunku. Oboje zbliżają się do siebie w czasie kolejnych ataków choroby córki Heleny, kiedy tylko jej matka i doktor zajmują się nią.

Mała Joanna zaczyna jednak być zazdrosna o miejsce doktora w życiu jej matki i doprowadza w końcu do zerwania bliskich kontaktów. Zaczyna szantażować matkę, źle reaguje na jej prywatne spotkania i wyjścia z domu. Tymczasem Helena dostrzega rodzący się romans między Julią Deberle a Malignonem i postanawia ostrzec przyjaciółkę przed odkryciem przez męża. W dniu, gdy Helena ratuje dwoje kochanków przed zdemaskowaniem, sama pierwszy raz oddaje się doktorowi. W tym czasie Joanna, zazdrosna i znerwicowana, przeziębia się świadomie wychylając się przez okno, a po trzech tygodniach umiera. Helena, obwiniając się o śmierć dziecka, wyjeżdża z Paryża i wychodzi za mąż za starego znajomego, który już wcześniej darzył ją uczuciem.

Fragment powieści "Nędznicy" w formie opowiadania. Tytułowa bohaterka znajduje się pod opieką Tenardierów. Matka zobowiązuje się płacić rodzinie za dobrą opiekę nad córką, ci jednak nie wywiązują się z umowy.

Książka Anatola France'a, francuskiego pisarza żyjącego w latach 1844-1924, noblisty z 1921 roku, to powieść psychologiczno–socjologiczno-obyczajowa. Jej fabuła osadzona jest w realiach osiemnastowiecznego Paryża, tuż po rewolucji francuskiej lat 1793-1794. Autor przedstawia ponury klimat tamtych, naznaczonych cieniem gilotyny lat nie jako historyk, ale jako humanista. Wnikliwie przedstawia drogę, jaką przechodzą normalni ludzie, aby móc w imię opacznie pojętego patriotyzmu skazywać na śmierć niewinnych współobywateli, paryżan.