-
16 -
11512 -
184778 -
1297
228573 plików
13376,81 GB
Heinosuke Gosho (五所 平之助 Gosho Heinosuke?, 24 January 1902 – 1 May 1981) was a Japanese film director who directed Japan's first talkie, The Neighbor's Wife and Mine, in 1931. He once served as president of the Directors Guild of Japan.
Nació en Tokio el 1 de febrero de 1902, de una madre geisha de reconocida belleza. Su padre era un acomodado comerciante de tabaco que rechazó casarse con ella, y de este modo Gosho pasó los primeros años de su vida en el viejo distrito shitamachi del centro de Tokio, una zona que más tarde retrató en sus películas. Sin embargo, cuando tenía cinco años, el hijo legítimo de su padre murió, y Gosho pasó a convertirse en su heredero y, a partir de entonces, vivió una acomodada infancia. Estaba preparado para tomar el mando en los negocios familiares de su padre y abuelo, aunque nunca se le permitió llamar “madre” de nuevo a su madre biológica. Mientras tanto, ella y el resto de sus hermanos vivían en la privación. “En resumen, lo que Gosho no pudo evitar, si no apreciar”, escribió Arthur Nolletti Jr. en un ensayo sobre el director, “fueron las contradicciones de la vida, y el hecho de que nada era blanco o negro… Es este conocimiento, este infalible sentido de las injusticias de la vida, las contradicciones y complejidades, lo que reside en el corazón de las películas de Gosho, otorgándoles un carácter sociable y generosidad de espíritu”.
Gosho comenzó su carrera en 1925 como discípulo de Yasujiro Shimazu en los estudios Shochiku. Su primer trabajo fue Nanto no haru (Spring of Southern Island), para la que también escribió el guión. No obstante, este triunfo se vio estropeado por una tragedia personal: a su amado hermano pequeño le diagnosticaron la polio y perdió el uso de una pierna. Gosho creció abatido. “Durante varios años perdí mi camino, y mi vida personal comenzó a desbaratarse”. Admitió incluso un intento de suicidio, pero “como todos mis esfuerzos durante esta época, fracasé”.(1) El joven Gosho demostró inmediatamente su habilidad en el género de “shomin-geki”, historias de la vida de la gente ordinaria, característica en la obra de su mentor en el estudio. Las primeras películas de Gosho fueron calificadas de “defectuosas” porque con frecuencia involucraban a personajes física o mentalmente disminuidos (Mura no hanayome, The Village Bride, 1928).(2) No obstante, la intención de Gosho fue la de ilustrar una especie de calidez y sincera relación nacida en el patetismo. Hoy estas películas son muy estimadas por su crítica del feudalismo de la vida rural. Sin embargo, a Gosho le afectó esta temprana crítica y realizó sus siguientes películas sobre otros temas. Esto le condujo a una gran depresión creativa, aunque continuó haciendo de cinco a seis películas al año.
La primera película en atraer la atención fue Sabishiki ranbomono (Lonely Hoodlum, 1927), una agridulce descripción de la vida de la gente común, el tema característico de Gosho. En 1931 Shochiku le dio la oportunidad de realizar la primera película japonesa “hablada” (ya que muchos directores establecidos la habían rechazado). La película, Madamu to nyobo (The Neighbor’s Wife and Mine) fue recibida apasionadamente tanto por los espectadores como por la crítica. Es una ligera e inteligente comedia que, efectivamente, emplea sonidos ambientales como el llanto de un bebé, la alarma de un reloj, la voz de un vendedor callejero, la música de jazz de un vecino. Debido a que todo el sonido tenía que estar sincronizado, Gosho exploró muchos recursos técnicos, y usó múltiples cámaras, distintas lentes y frecuentes cortes para producir un auténtico resultado “fílmico”.
Gosho prefería muchos cortes y primeros planos, una práctica que relacionaba con su cuidadoso estudio de Lubitsch (3) en su juventud. La técnica de Gosho de creación de atmósfera poética con el montaje tiene más éxito en Koi no hana saku Izu no odoriko (The Dancing Girl of Izu), en la que intencionadamente escogió la película muda tras realizar varias películas sonoras exitosas.
Incluso tras el éxito de estas películas, Gosho tuvo que aceptar muchos proyectos que no quería hacer. Posteriormente reflejó que sólo estaban bien hechas aquellas películas que realmente quiso hacer. Por ejemplo, encontró el tema de Ikitoshi ikerumono (The living, 1934) (4) muy atractivo –su protagonista trata de protestar contra la injusticia social, pero es incapaz de continuar su lucha hasta el final.
En 1941 Japón se vio completamente arrastrada a la Segunda Guerra Mundial, y a Gosho le ofrecieron el mismo año un puesto en otro prestigioso estudio, Daiei. Sin embargo, la época de guerra fue también la del nuevo mandato del gobierno para la industria del cine, decretando la “política nacional” de tramas que no degradasen o redujeran la cultura y sociedad japonesas. Gosho encontró casi imposible trabajar dentro de semejantes limitaciones y sólo hizo cuatro películas entre 1940 y 1945. Ayudó a pasar a una nueva era del cine japonés con la muy considerada Ima hitotabi no (One More Time, 1947), una historia de amor situada antes, durante y después de la Segunda Guerra Mundial.
Se ha creído que Gosho está en su mejor elemento describiendo el lado humano de la vida en su nativa Tokio: Oboro yo no onna (Woman of the Mist), Hanakago no uta (Song of the Flower Basket, 1937), Entotsu no mieru basho (Where Chimneys Are Seen, 1953) y Takekurabe (Growing Up, 1955). Sin embargo, el director también trabajó en muchos otros géneros, incluyendo melodrama romántico, drama familiar, comedia ligera y drama social. Extendió más su gama en películas como Aijo no keifu (An elegy / Elegy of the North, 1961), una historia de amor contemporánea, y Osorezan no onna (A Woman of Osore-zan, 1965), que es inusual por su desconocido tono oscuro y su excentricidad. Su espíritu experimental está ilustrado por su historia del tratamiento de un niño trastornado con el color-terapia visual orientada en Kiiroi karasu (Yellow Crow, 1957). A lo largo de su carrera, Gosho expresó su creencia básica en los valores humanos. El retrato cálido, sutil y sentimental de gente agradable es característico de las mejores obras de Gosho en las producciones de estudio y en sus propias películas independientes. En 1951 fundó su propia productora, Studio 8 Productions, y fue el más feliz realizando sus propias obras, libre de los dictados del estudio.
Durante varios años Gosho sirvió como Presidente de la Asociación Japonesa de Directores de Cine, retirándose del puesto en 1975. Once de sus películas ganaron los honores de “Película del Año” de Kinema Jumpo , la principal revista de cine japonesa. Su obra final fue Meiji haruaki (Seasons of Meiji, 1968), una obra de marionetas filmada. Murió el 1 de mayo de 1981, a los 79 años, en Shizuoka, Japón.
(1) Declaraciones de Gosho recogidas en The Japanese Film de Joseph Anderson y Donald Richie.
(2) Película desaparecida. Colocada en el nº 6 en la lista de las Diez Mejores de ese año por la revista Kinema Jumpo . Considerada la mejor obra de Gosho en esa época, esta película fue en parte inspirada por la enfermedad de su hermano menor.
(3) Parece que de Lubitsch vio unas 20 veces The Marriage Circle, (Los peligros del flirt, 1924).
(4) Película desaparecida. Citada por la revista Kinema Jumpo en el nº 3 en la lista de las Diez Mejores del año.
Nota: Estas notas biográficas fueron redactadas por Mario Vitale y publicadas en una retrospectiva de MieMie sobre el director para Allzine.asiateca
Director (100 credits)
1968 Meiji haru aki
1968 Onna to misoshiru
1967 Utage
1966 Kaachan to 11-nin no kodomo
1965 Osorezan no onna
1963 Hyakuman-nin no musume tachi
1962 Kaachan kekkon shiroyo
1961 Aijo no keifu
1961 Ryôjû
1961 Kumo ga chigireru toki
1960 Shiroi kiba
1959 Waga ai
1959 Karatachi nikki
1958 Ari no machi no Maria
1958 Yoku
1958 Hotarubi
1957 Banka
1957 Kiiroi karasu
1956 Aru yo futatabi
1955 Takekurabe
1954 Niwatori wa futatabi naku
1954 Ai to shi no tanima
1954 Ôsaka no yado
1953 Ashita wa dotchi da (supervising)
1953 Entotsu no mieru basho
1952 Asa no hamon
1951 Wakare-gumo
1948 Omokage
1947 Ima hitotabi no
1945 Izu no musumetachi
1944 Goju no to
1942 Shinsetsu
1940 Mokuseki
1937 Hana-kago no uta
1936 Shindo: Kohen Ryota no maki
1936 Shindo: Zempen Akemi no maki
1936 Oboroyo no onna
1936 Okusama shakuyosho
1935 Fukeyo koikaze
1935 Hanamuko no negoto (as Gosho)
1935 Jinsei no onimotsu (director: Megaphone)
1935 Akogare
1935 Hidari uchiwa
1934 Ikitoshi ikerumono
1934 Onna to umareta karanya
1934 Sakura ondo
1933 Aibu
1933 Shojo-yo sayonara
1933 Juku no haru
1933 Koi no hana saku Izu no odoriko
1933 Hanayome no negoto
1932 Tengoku ni musubu koi
1932 Koi no Tokyo
1932 Hototogisu
1932 Satsueijo romansu, renai annai
1932 Ginza no yanagi
1932 Niisan no baka
1931 Gutei kenkei
1931 Jokyu aishi
1931 Shima no ratai jiken
1931 Wakaki hi no kangeki
1931 Yoru hiraku
1931 Madamu to nyôbô
1930 Dai-Tokyo no ikkaku
1930 Dokushin-sha goyojin
1930 Onna-yo kimi no na o kegasu nakare
1930 Shoja nyuyo
1930 Aiyoku no ki
1930 Kinuyo monogatari
1930 Hohoemu jinsei
1929 Jonetsu no ichiya
1929 Shin joseikan
1929 Ukiyo buro
1929 Yoru no meneko
1929 Oyaji to sono ko
1928 Doraku goshinan
1928 Gaito no kishi
1928 Kami eno michi
1928 Suki nareba koso
1928 Hito no yo no sugata
1928 Mura no hanayome
1927 Karakuri musume
1927 Okame
1927 Sabishiki ranbomono
1927 Shojo no shi
1927 Hazukashii yume
1927 Tokyo koshin-kyoku
1926 Haha-yo koishi
1926 Itoshino wagako
1926 Kaeranu sasabue
1926 Kanojo
1926 Musume
1926 No Return
1926 Honryû
1926 Machi no hitobito
1925 Hatsukoi
1925 Otoko gokoro
1925 Seishun
1925 Sora wa haretari
1925 Tosei tamatebako IMDB
Enlaces completados:
OK Oboroyo no onna (Heinosuke Gosho, 1936)
OK Koi no hana saku Izu no odoriko (Heinosuke Gosho, 1933)
OK Ima hitotabi no (Heinosuke Gosho,1947)
OK Entotsu no mieru basho (Heinosuke Gosho, 1953)
OK Ôsaka no yado (Heinosuke Gosho, 1954)
OK Utage (Heinosuke Gosho, 1967)
OK Wakare-gumo (Heinosuke Gosho, 1951)
OK Banka (Heinosuke Gosho, 1957)
- sortuj według:
-
0 -
0 -
1 -
0
10 plików
1,37 GB