Złap imię.doc

sias / zuchy / formy pracy / gry i ćwiczenia / Gry integracyjne / Złap imię.doc

Download: Złap imię.doc

Pobierz

20 KB

Wszyscy przedstawiają się swoimi imionami. Jedna z osób dostaje piłkę i rzuca ją do kogoś. Osoba która łapie, musi wypowiedzieć imię osoby która piłke rzuciła. Następnie rzuca do następnej. Zabawa trwa aż wszyscy nauczą się imion wszystkich

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

sias

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Złap moje imię.doc

Kto to.doc

Na kartkach opisujemy siebie (kilka cech charakterystycznych), ew kilka danych o sobie. Następnie prowadzący zbiera kartki. Jedna osoba losuje kartkę, czyta ją i próbuje odgadnąć, kto to jest wskazując osobę i wymieniając jej imię.

Imię do imienia.doc

Osoba trzymająca piłkę wymienia swoje imię i imię osoby, do której chce ją rzucić. Wymieniony łapie piłkę i mówi swoje imię i imię następnej osoby do której rzuca piłkę.

Czy wiem kim jestem_zabawa psychologiczna.doc

Forma: Zabawa psychologiczna Adresat: 6-8 osobowe grupy harcerzy, harcerzy starszych i wędrowników Cel: uświadomienie sobie, jakie cechy nas charakteryzują, jak jesteśmy postrzegani, oraz zbliżenie się do grupy poprzez prezentacje własnych cech (ujawnionych podczas zabawy), rozwija asertywność. Materiały: Kartki papieru, ołówki !!! Uwagi: Prowadzący zabawę nie może na początku powiedzieć uczestnikom, jaki jest jej tytuł i cel . Zadanie: Uczestnicy siadają w kręgu w grupach 6-8 osobowych. Każdy otrzymuje ołówek i tyle kartek, ile osób siedzi z nim w jednym kręgu. Zastępowy bierze również udział w tej zabawie. Każdy ma za zadanie narysować wszystkie osoby ze swojej grupy. Jest jednak bardzo ważny warunek: rysując kolegę, patrzymy się mu prosto w oczy, nie opuszczając wzroku na kartkę, a w tym samym momencie ta osoba rysuje nas.( I tak z każdą osoba po kolei). Po każdym narysowaniu osoby, wymieniamy się z nią kartkami, czyli na końcu zabawy mamy tyle swoich rysunków, ile mieliśmy kartek na początku. Następnie wybieramy spośród wszystkich portretów jeden, który według nas , najbardziej przypomina nasza osoba, ale nie fizycznie, ale która przedstawia jakieś nasze cechy wewnętrzne. Na sam koniec każdy pokazuje rysunek, który wybrał i wyjaśnia wszystkim, dlaczego akurat ten, jakie nasze cechy on reprezentuje. (Przykład: jeżeli jest 6 osób w jednym kręgu, to każdy otrzymuje 5 kartek, każda osoba rysuje 5 osób i otrzymuje 5 swoich portretów, z czego wybiera jeden i go opisuje wg. cech ). Podsumowanie: Zabawa ta zwykle wywołuje wiele emocji, przez co rozluźnia atmosferę. Fakt rysowania z kolei nie dla każdego jest rzeczą łatwą, ponieważ nie wszyscy umieją patrzeć drugiej osobie prosto w oczy, gdyż jest to dla niektórych krepujące. Po zakończeniu zabawy warto wspomnieć, jak ważny w kontaktach międzyludzkich jest kontakt wzrokowy i przeanalizować, czy było nam łatwo patrzeć komuś w oczy przez taki czas i jakie były wtedy nasze odczucia wewnętrzne(zawstydzenie, niepokój, zagrożenie itp.)Znajdywanie w rysunkach naszych cech wewnętrznych zmusza nas niejako do refleksji nad własną osobą, do tego , jak jesteśmy postrzegani przez innych i jak sami siebie postrzegamy. Otwarcie się do grupy, opowiadając o sobie, swoich cechach wzmacnia więź w grupie. Ważne, aby zastępowy również brał udział w tej zabawie, gdyż to rozluźnia nieco kontakt miedzy funkcyjnym, a harcerzami (pozwolenie na formę karykatury). (przykład w dokumencie)

Piłkarski refleks.doc

Dzieci stoją w kręgu, jedna osoba w środku z piłką, którą podrzuca do góry wywołując imię innego dziecka. To dziecko musi wbiec i złapać piłkę. Teraz ono podrzuca piłkę i wypowiada imię. Jeśli nie udało się jemu złapać piłki odpada z gry. Podobnie jak wyżej tylko osoba, która złapała piłkę krzyczy „stop” gdyż dzieci w tym czasie się rozbiegły po boisku. Wszyscy się wtedy zatrzymują a ona stara się trafić piłką w najbliższe dziecko. Trafiony odpada z gry.

Integracja_omówienie metod.doc

Pajęczynka.doc

Dzieci siedzą w kole, prowadzący daje kłębek włóczki i prosi, aby kolejno przerzucały kłębek do tych osób, które najbardziej lubią (przerzucając włóczkę do siebie dzieci rozwijają kłębek).Dziecko rzucając włóczkę mówi: rzucam kłębek do Iwony. Gdy włóczka kończy się można zaobserwować więź łączącą poszczególne osoby w formie splecionej pajęczynki.

Odgadnij zasadę.doc

Jedna osoba wychodzi, a pozostali ustalają zasadę, według której będą odpowiadać na pytania. Po powrocie "nieobecny" zadaje uczestnikom pytania dotyczące ich samych i słuchając odpowiedzi musi odgadnąć zasadę, według której odpowiadają. Zasady mogą być łatwe i trudne, w zależności od wieku i doświadczenia uczestników. Mogą być one wizualne - np.: "podrap się w głowę, zanim odpowiesz" - lub strukturalne - np.: "każda odpowiedź zaczyna się na następną literę alfabetu. Inne przykłady: - Odpowiadasz na pytanie tak, jakbyś był osobą po twojej prawej stronie. - Wszystkie dziewczyny kłamią, a chłopcy mówią prawdę.

Nie rozśmieszaj mnie.doc

Dobieranie się dwójkami. Jedna osoba usiłuje być poważna i nawet nie uśmiechać się. Partner ma za zadanie ją rozśmieszyć. Kiedy to mu się uda, partnerzy zamieniają się rolami. WARIANT: Można spróbować rozzłościć partnera, ale bez osobistych komentarzy czy fizycznej przemocy. Należy to potem omówić.

MPS.doc

Mój Prawy Sąsiad (MPS) Zabawa najlepiej wychodzi gdy do grupy, która już się w to bawiła dołączają się nowe osoby nie znające zabawy. Zasada zabawy: Jedna osoba wychodzi, a pozostali ustalają zasadę, według której będą odpowiadać na pytania. Po powrocie "nieobecny" zadaje uczestnikom pytania dotyczące ich samych i słuchając odpowiedzi musi odgadnąć zasadę, według której odpowiadają. Zadawane pytania mogą być łatwe i trudne, w zależności od wieku i doświadczenia uczestników. ZASADA udzielania odpowiedzi na zadawane pytania Odpowiadasz na pytanie tak, jakbyś był osobą siedzącą po twojej prawej ręce. Odmiana: MLS czyli mój lewy sąsiad. Utrudnienie: na pytania odpowiadamy zawsze z przeskoczeniem jednej osoby – przykład; w grupie siedzą naprzemiennie 1chłopak, 1dziewczyna, 2chłopak, 2 dziewczyna, 3 chłopak. Na pytanie zadane 1chłopakowi „czy ma on na sobie spódnicę” pada odpowiedź – rzucając szybie spojrzenie w pamięć – NIE bo 2chłopak jest ubrany w spodnie itd. Ważnym w grze jest by na zadane pytania odpowiadać szybko nie parząc na osobę o której właśnie się mówi w celu sprawdzenia np. czy on ma spódnicę czy spodnie.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin