„Święto wiosny - awangardowo i klasycznie”.avi

agatar11 / Scena, kino i telewizja / Balet / Dzieła baletowe - rożne / Święto wiosny - awangardowo i klasycznie / „Święto wiosny - awangardowo i klasycznie”.avi

Download: „Święto wiosny - awangardowo i klasycznie”.avi

Pobierz plik

699,12 MB

Czas trwania: 74 min

Choreografia do baletu Igora Strawińskiego jest jednym z późniejszych i zarazem bardziej znanych dzieł Uwe Scholza.
Niemiecki choreograf podzielił balet na dwie części: pierwsza to solowy układ taneczny w wykonaniu Giovanniego Di Palmy do wersji fortepianowej utworu (na cztery ręce), w drugiej na scenie pojawia się już prawie sześćdziesięciu tancerzy Baletu Lipskiego, solistka to Kiyoko Kimura.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

agatar11

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

„Święto wiosny - awangardowo i klasycznie”.jpg

Nagranie - 22 luteo 2003 roku. Balet i orkiestra Oper ...

Nagranie - 22 luteo 2003 roku. Balet i orkiestra Opery Lipskiej. Dyrygent - Henrik Schaefer. Choreografia - Uwe Scholz. Choreografia do baletu Igora Strawińskiego jest jednym z późniejszych i zarazem bardziej znanych dzieł Uwe Scholza. Niemiecki choreograf podzielił balet na dwie części: pierwsza to solowy układ taneczny w wykonaniu Giovanniego Di Palmy do wersji fortepianowej utworu (na cztery ręce), w drugiej na scenie pojawia się już prawie sześćdziesięciu tancerzy Baletu Lipskiego, solistka to Kiyoko Kimura.

Freddy Mercury - The great pretender.avi

W starym kinie - Juliusz Lubicz-Lisowski.avi

Wywiad Stanisława Janickiego z Juliuszem Lubicz-Lisowski ...

Wywiad Stanisława Janickiego z Juliuszem Lubicz-Lisowskim Aktor, reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny teatru. Ukończył wydział chemii Politechniki Kijowskiej (1917, bez dyplomu). Aktor wielu teatrów: łódzkich, warszawskich, poznańskich. Podczas okupacji pracownik Chemicznego Instytutu Badawczego, założyciel działającej także po wojnie wytwórni kosmetyków "Krystyna". Po wojnie występował w teatrach: Powszechnym w Łodzi (1945-52), Wybrzeże w Gdańsku (1952-55), Bałtyckiego w Koszalinie (1955-56, także dyrektor), Operetki Śląskiej w Gliwicach (1957-59, także dyrektor), Estrady Łódzkiej (1960-63), później występował gościnnie na kilku innych scenach. Pod koniec życia był najstarszym, czynnym zawodowo, aktorem w Polsce. Autor książek "Wspomnienia teatralne" i "Notatki z planu filmowego".

Polski król komików. Adolf Dymsza.avi

Dokumentalny film Tadeusza Pawłowicza i Zbigniewa Wawera ...

Dokumentalny film Tadeusza Pawłowicza i Zbigniewa Wawera z 1993 roku. Był urodzonym parodystą, umiał genialnie imitować głosy, wygląd, sposób bycia i mówienia. Stworzył postać warszawskiego cwaniaczka Dodka, na wzór wielkich komików światowego kina, jak Chaplin, Buster Keaton, czy Harold Lloyd. Dymsza - prawdziwe nazwisko Adolf Bagiński (1900 - 1975) - po raz pierwszy wystąpił w Teatrze im. Staszica jako 17 - latek. Wkrótce młodziutki kancelista praktykujący u warszawskiego rejenta zaangażował się do Teatrzyku Miraż jako inspicjent, sufler i statysta. Któregoś dnia musiał zastąpić chorego aktora. Gdy odtańczył na scenie poleczkę, jeden z widzów krzyknął "Brawo, Dymsza!" Dopiero po spektaklu sam zainteresowany dowiedział się, skąd wziął się ten pseudonim. Dyrektor teatru musiał wpisać na afiszu jakieś nazwisko na miejsce nieobecnego Karola Hanusza. Nie chciał dekonspirować młodego adepta teatralnego, który akurat odbywał służbę wojskową. W starym kalendarzu przeczytał nazwisko posła do carskiej Dumy, Leopolda Dymszy - i tak w 1919 r. narodził się król komików, Adolf Dymsza. Jego talent w pełni skrystalizował się w kabaretach i teatrzykach (Perskie Oko, Qui Pro Quo, Małe Qui Pro Quo, Banda, Cyrulik Warszawski). W kinie zadebiutował w 1918 r. w krótkometrażówce "Roztargniony krawiec", lecz dopiero film dźwiękowy przyniósł mu sukcesy i ogromną popularność ("Ułani, ułani", "Sto metrów miłości", "Dwanaście krzeseł", gdzie grał z czeskim komikiem Vlastą Burianem, "Wacuś", "Sportowiec mimo woli" i wiele innych). Przed wojną wystąpił w 26 filmach, z czego zachowało się 13, najczęściej we fragmentach. Po wojnie "zapracował" sobie na miano aktora niewykorzystanego - zagrał zaledwie w 7 filmach (m. in. "Cafe pod Minogą", "Skarb", "Irena do domu", "Nikodem Dyzma"). Dokument poświęcony Adolfowi Dymszy przypomina największe kreacje artysty w filmach przedwojennych, m. in. "Każdemu wolno kochać", "Romeo i Julcia", "Parada rezerwistów" (ten ostatni, zachowany we fragmentach, nie był prezentowany po wojnie). Fragmenty filmowe uzupełnia bogata ikonografia teatralnych i kabaretowych ról aktora oraz materiały ze zbiorów prywatnych. Wykorzystano materiały archiwalne: Filmoteki Narodowej, WFDiF w Warszawie i Muzeum Teatralnego w Warszawie. [TVP]

Opery na ekranie.avi