16 Encyklopedia II Wojny Światowej - Japonia.avi

REGJ / Encyklopedia II wś / 16 Encyklopedia II Wojny Światowej - Japonia.avi

Download: 16 Encyklopedia II Wojny Światowej - Japonia.avi

Pobierz plik

167,1 MB

Czas trwania: 19 min 49 s

Japonia w II Wojnie Światowej
Niektórzy historycy za początek wojny światowej uznają wojnę chińsko-japońską, rozpoczętą 7 lipca 1937 roku najazdem wojsk japońskich, jednakże aż do 1941 roku konflikt ten pozostawał lokalny.

W dniu 27 września 1940 roku Niemcy, Włochy i Japonia podpisały „Pakt trzech”, który rozgraniczał strefy wpływów tych państw oraz głosił wszechstronną współpracę stron. W myśl postanowień paktu Japonia miała respektować przywództwo Niemiec i Włoch w ustanowieniu nowego ładu w Europie, a Niemcy i Włochy przywództwo Japonii w ustanowieniu nowego ładu w Wielkiej Azji Wschodniej. Po podpisaniu tego paktu Japonia nie ukrywała swoich apetytów imperialnych w Azji i na Pacyfiku, co musiało się skończyć konfliktem. Klęska Francji i Holandii w Europie w 1940 roku stworzyła Japonii szansę na stosunkowo łatwe opanowanie kolonii tych państw w Azji. Do lipca 1941 Japończycy zakończyli przy aprobacie rządu Vichy, obsadzanie swymi garnizonami Indochin francuskich. Stany Zjednoczone obok Wielkiej Brytanii i Holandii zastosowały sankcje gospodarcze wobec agresora. W Japonii zaczęły zwyciężać nastroje antyamerykańskie.
7 grudnia 1941 roku Japończycy zaatakowali z lotniskowców amerykańską bazę Pearl Harbor na Hawajach. Zniszczono na ziemi większość samolotów. W porcie zatopiono dwa nowoczesne pancerniki, a kilka dalszych okrętów zostało poważnie uszkodzonych. W ciągu dwóch godzin trzon floty amerykańskiej na Pacyfiku został sparaliżowany. Ocalały jedynie trzy lotniskowce znajdujące się w chwili ataku poza bazą. Tego samego dnia samoloty japońskie zaatakowały lotniska na Filipinach.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

REGJ

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

27 Encyklopedia II Wojny Światowej - Goebbels.avi

Po przejęciu władzy przez Hitlera w 1933 roku, Goebbels ...

Po przejęciu władzy przez Hitlera w 1933 roku, Goebbels objął urząd ministra propagandy, oświecenia publicznego i informacji. Był znakomitym polemistą i mówcą. Odegrał znaczącą rolę w upowszechnianiu ideologii nazistowskiej oraz tworzeniu i umacnianiu państwa totalitarnego poprzez prowokacje, kłamstwa, parady i starannie wyreżyserowane wiece. Kreował Hitlera na wodza i umiejętnie podsycał wokół niego kult jednostki. W tym celu posługiwał się radiem i filmem, a monopolowi informacji zawdzięczał możliwość dowolnego kształtowania nastroju społecznego. Goebbels pisząc takie rozprawy jak "Druga rewolucja i Lenin czy Hitler" odkrył swój talent agitatora. Jako minister był także w stanie zaspokoić smak jego dotychczas utajonej przemocy. Historia, powiedział, "toczy się na ulicy". Praca z lokalnymi liderami SA celowo sprowokowały bójki uliczne, często z użyciem broni palnej. "Strzeżcie się, psy", pisał. "Gdy diabeł jest we mnie, nie ograniczycie go ponownie". Po klęsce pod Stalingradem powierzono mu zadanie przygotowania narodu niemieckiego do "wojny totalnej". Od 1944 roku pełnił funkcję pełnomocnika Rzeszy ds. totalnej mobilizacji i komisarza obrony Berlina, co sprawiło, że stał się trzecim, po Hitlerze i Heinrichu Himmlerze, najważniejszym dygnitarzem w Rzeszy. Wszelkie przejawy niemieckiej kultury starał się podporządkować ideologii nazistowskiej, czemu służyła utworzona przez niego w 1933 roku Izba Kultury Rzeszy. W końcowym okresie wojny opowiadał się za kontynuowaniem walki bez względu na ofiary wśród ludności cywilnej. Fanatyczny nazista – wprowadził 60-godzinny tydzień pracy, zakazał wszelkich form rozrywki, wymagał poświęcania życia dla Führera i dobra Rzeszy. W kwietniu 1945 roku postanowił się przenieść wraz z rodziną do bunkra Hitlera. W testamencie politycznym Hitler naznaczył go jako swojego następcę na stanowisko kanclerza Rzeszy. Dlatego też przez kilka godzin po śmierci Hitlera zajmował formalnie urząd kanclerza Rzeszy. 1 maja 1945 roku zabił swoją żonę Magdę po uprzednim zamordowaniu przez nią i dr. Stumpfeggera sześciorga swoich dzieci: Helgi (12 lat), Hildegardy (11 lat), Helmuta (9 lat), Hedwigi (8 lat), Holdine (7 lat), Heidrun (4 lata); po czym sam popełnił samobójstwo ok. godziny 20:30[6]. Wszystkie ich dzieci nosiły imiona zaczynające się od litery "H" na cześć Adolfa Hitlera. 4 maja 1945 w małej miejscowości między Berlinem a Bernau ciało Goebbelsa (wraz z nim były tam zwłoki jego pięciorga dzieci i żony) rozpoznał Hans Fritzsche, komentator radiowy.

25 Encyklopedia II Wojny Światowej - Charles De Gaulle.avi

Charles de Gaulle przez cały okres trwania II wojny świa ...

Charles de Gaulle przez cały okres trwania II wojny światowej walczył z okupującym terytorium Francji agresorem niemieckim. Obecnie, jak najbardziej słusznie, uważany jest za przykładnego i bohaterskiego obrońcę niezależności francuskiej oraz niestrudzonego wojownika o Wolną Francję. W momencie niemieckiej agresji na Polskę we wrześniu 1939 r. generał de Gaulle dowodził 507. Pułkiem czołgów, ale w obliczu zagrożenia wojną zrzekł się tej funkcji i przejął całą francuską 5. Armię pancerną stacjonująca w Alzacji. Już w styczniu 1940 r. dostrzegał palącą konieczność przeprowadzenia szeregu niezbędnych reform w armii francuskiej, która w ówczesnym kształcie nie byłaby w stanie przeciwstawić się potędze Wermachtu. Po doświadczeniach walk w Polsce oraz wcześniejszej wojny domowej w Hiszpanii uważał, że dominująca rolę w nadchodzącej wojnie odegrają wojska pancerne oraz lotnictwo. Jednak jego memoranda do najbardziej wpływowych osób w państwie nie przyniosły skutku. Po ataku Niemiec na Francję 11. maja 1940 r. gen. de Gaulle bronił na czele z 4. Dywizji pancernej okolic Paryża przed ofensywą niemieckich czołgów dowodzonych przez gen. Heinza Guderiana. Otwarcie nie zgadzał się wówczas ze strategią obrony, jaką przyjęło dowództwo francuskie, będąc zmuszanym do wypełniania często niedorzecznych i pozbawionych koordynacji rozkazów wodza naczelnego gen. Maxima Weyganda. Uważał, że pomimo klęsk na froncie wojna powinna być kontynuowana – nie brał pod uwagę perspektywy kapitulacji w...

24 Encyklopedia II Wojny Światowej - Churchill.avi

Po wybuchu II wojny światowej premier Chamberlain zaprop ...

Po wybuchu II wojny światowej premier Chamberlain zaproponował Churchillowi stanowisko ministra bez teki. Ostatecznie jednak Churchill wszedł w skład gabinetu jako Pierwszy Lord Admiralicji. W Royal Navy przyjęto to stwierdzeniem "Winston wrócił!". Wobec braku jakichkolwiek działań wojennych na froncie zachodnim (tzw. dziwna wojna), jednymi działaniami wojennymi aliantów zachodnich były właśnie operacje morskie, w których Royal Navy odnosiła drobne sukcesy, ale i dotkliwe porażki. Na polecenie Churchilla przystąpiono do montowania na okrętach marynarki stacji radiolokacyjnych, rozpoczęto tworzenie konwojów i uzbrajanie statków handlowych. Churchill był również autorem planu prewencyjnego zajęcia norweskiego portu Narwik, który dawałby aliantom kontrolę nad przewozem rudy żelaza ze Szwecji. Pozostali członkowie gabinetu zablokowali jednak ten pomysł. Innym jego pomysłem było m.in. zaminowanie Renu (operacja Royal Marine). Po ataku Niemiec na Belgię, Holandię, Luksemburg i Francję 10 maja 1940 r. i niepowodzeniach w Norwegii rząd Chamberlaina stracił zaufanie społeczeństwa. 10 maja Chamberlain podał swój gabinet do dymisji. Funkcję premiera zamierzano powierzyć lordowi Halifaksowi, ale ten odmówił, uważając że nie będzie mógł efektywnie rządzić zasiadając w Izbie Lordów. Po naradzie z kierownictwem partii zasiadających w Izbie Gmin, Chamberlain zdecydował się wskazać na swojego następcę Winstona Churchilla. Jeszcze tego samego dnia król Jerzy VI powierzył mu misję tworzenia rządu. Churchill był zdeterminowany prowadzić wojnę z Niemcami do samego końca. W tym celu usunął z gabinetu zwolenników pokoju z Niemcami. Najbardziej wpływowy z nich, lord Halifax, został wysłany jako ambasador do Waszyngtonu. W swoim pierwszym przemówieniu do Brytyjczyków Churchill oznajmił, że "nie ma nic do zaoferowania, tylko krew, trud, łzy i pot" (I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat). Po kapitulacji Francji odrzucił pokojowe propozycje Hitlera. W przededniu bitwy o Anglię zapowiedział: "Obronimy naszą Wyspę bez względu na cenę, będziemy walczyć na plażach, będziemy walczyć na lądowiskach, będziemy walczyć na polach i na ulicach, będziemy walczyć na wzgórzach, nigdy się nie poddamy" Odparcie powietrznej ofensywy Luftwaffe przysporzyło Churchillowi licznych zwolenników. Sam premier o uczestnikach bitwy o Anglię powiedział, że "nigdy w historii wojen tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak niewielu" Z tej trójki przywódców, Churchilla, Roosevelta i Stalina, to właśnie premier Wielkiej Brytanii miał najsłabszą pozycję. Stalinowi nie ufał, ale sojusz z nim traktował jako zło konieczne do wygrania wojny (po ataku na Związek Radziecki Churchill powiedział w Parlamencie, że "gdyby Hitler najechał piekło, udzieliłbym w Izbie Gmin najlepszych rekomendacji Lucyferowi").

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.1.avi

Rejon Umocniony Hel – utworzony dekretem prezydenta RP z ...

Rejon Umocniony Hel – utworzony dekretem prezydenta RP z 1936 roku ufortyfikowany obszar obejmujący znaczną część Mierzei Helskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i zaślubinach generała Hallera z morzem w Pucku 10 lutego 1920 rozpoczęto po wielu przygotowaniach tworzenie na Helu silnej bazy lądowej obrony Wybrzeża. W latach 20. zbudowano linię kolejową z Pucka, przez Władysławowo, wzdłuż całego Półwyspu do Helu. Powstała również utwardzona droga, specjalnie dla utrudnienia ostrzału z samolotów prowadzona z licznymi zakrętami w terenie leśnym. W 1928 roku w mieście Hel rozpoczęto budowę portu wojennego. Jednocześnie zmilitaryzowano końcowy odcinek Półwyspu Helskiego – od granic Juraty aż do końca cypla. Administracyjnie zahamowano rozwój turystyki w tym rejonie, wprowadzając wojskowy zakaz wznoszenia jakichkolwiek budowli cywilnych bez zgody władz wojskowych i ograniczając swobodę ruchu turystycznego. Te zarządzenia wojskowe zostały unormowane dekretem prezydenta RP Ignacego Mościckiego z dnia 21 sierpnia 1936 w sprawie utworzenia Rejonu Umocnionego Hel. Na terenie Rejonu Umocnionego zaczęto budować rozwiniętą sieć kolei normalnotorowych i wąskotorowych dla potrzeb transportów wojskowych. Powstały różnego typu stanowiska artyleryjskie, zaczęto sprowadzać różnoraki sprzęt wojskowy i uzbrojenie.

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.2.avi

Budowę portu Marynarki Wojennej RP w Helu rozpoczęto w 1 ...

Budowę portu Marynarki Wojennej RP w Helu rozpoczęto w 1931 roku. Jego zachodni falochron przebiega w osi tzw. Helskiego Haku, na wysokości którego znajdowała się pierwsza osada helska, tzw. Stary Hel. Port Marynarki Wojennej zbudowany został przez Konsorcjum Polsko-Francuskie według projektu Włodzimierza Szawernowskiego. Do wybuchu wojny zbudowano basen o wymiarach 400x300 m z nabrzeżem obsługowym o szerokości 45 m. W pobliżu portu powstały inne, niezbędne dla bazy morskiej obiekty. Około 1,5 km na północ od portu zbudowano podziemną elektrownię, a bliżej, w lesie, schrony amunicyjne, minowe oraz torpedowe. Kilka kilometrów na zachód od tego miejsca zbudowano podziemne zbiorniki paliwa, od których prowadzono do nadbrzeża rurociąg. Od stacji kolejowej w Helu poprowadzono do portu bocznicę w celu dowozu zaopatrzenia. Z portu do składów i magazynów doprowadzone zostały tory kolejki wąskotorowej. Położenie Helu zawsze jednoznacznie nadawało mu wysoka rangę tarczy obronnej, dla położonych w zatoce portów w Pucku, Gdyni, Jastarni i Gdańsku. Hel od wieków panował nad tym rejonem Wybrzeża i nawet obecnie jego rola jest dla obronności niezwykle ceniona.

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.3.avi

Bitwa o Hel, także Obrona Helu – obrona Helu przez polsk ...

Bitwa o Hel, także Obrona Helu – obrona Helu przez polskie oddziały w dniach od 1 września do 2 października 1939 roku. Załoga Helu była ostatnią placówką, która bez żadnych nadziei wsparcia skapitulowała podczas obrony Wybrzeża w kampanii wrześniowej 1939. W chwili wybuchu II wojny światowej Hel, który był główną bazą Polskiej Floty wojennej został początkowo zaatakowany przez siły niemieckie z powietrza i z morza. W momencie osiągnięcia przez korpus gen. von Kaupischa Zatoki Puckiej 8 września i przerwaniu pozycji pod Swarzewem i Władysławowem 12 września, wojska niemieckie odizolowały Hel od lądu. Od 21 września Hel zaczął być ostrzeliwany z pancerników "Schleswig-Holstein" i "Schlesien" a dokładnie rejon baterii cyplowej im. Laskowskiego, która jako ważny element obrony wybrzeża wchodziła w skład Rejonu Umocnionego Hel. Podczas ostrzału 25 września pancernik "Schlesien" został dwukrotnie trafiony z działa baterii cyplowej jednocześnie w wyniku ostrzału ranny został kpt. mar. Zbigniew Przybyszewski dowódca baterii, który po opatrzeniu ran powrócił na własne żądanie na stanowisko. 30 września na skutek zdobycia wsi Chałupy przez wojska niemieckie, wycofujące się polskie oddziały wysadziły zaporę z głowic torpedowych, oddzielając tym samym półwysep od atakujących sił niemieckich. Ataki Niemców zostały powstrzymane, jednak po upadku Warszawy i Modlina oraz z powodu braku żywności i amunicji, morale większości osamotnionych obrońców Helu osłabło do tego stopnia, że 1 października dowództwo obrony Helu po naradzie sztabu zadecydowało o wszczęciu rozmów z Niemcami w sprawie kapitulacji placówki. Wynikiem tego oddziały polskie wstrzymały ogień ok. 11-tej tego dnia a o 16-tej ogień wstrzymała strona niemiecka.

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.4.avi

Żołnierze walczący na Półwyspie Helskim od 20 września b ...

Żołnierze walczący na Półwyspie Helskim od 20 września bronili się już sami. Poza nielicznymi punktami obrony na obszarze kraju, wojska zostały rozbite przez najeźdźcę. Rozgromiono również Armię Pomorze, całkowicie rozproszoną w Borach Tucholskich. Na Bałtyku nie było już polskich okrętów wojennych. Hel bronił się jeszcze do 1 października, kiedy to podjęto decyzję o kapitulacji. Po miesiącu zaciekłych walk zorganizowany opór stawiała jeszcze w kraju tylko Samodzielna Grupa Operacyjna Polesie. Pozostałe w kraju okręty i sprzęt, które nie zostały zniszczone przejęła po zakończeniu działań Marynarka Wojenna III Rzeszy. W ręce wroga dostały się 3 trałowce i jedna kanonierka. Akt kapitulacji załogi Helu podpisano 1 października w sopockim Grand Hotelu. 2 października na mierzeję wkroczyły wojska niemieckie. Tym samym zakończyła się kampania wrześniowa nad Bałtykiem. Samotnie walczący półwysep nie miał najmniejszych szans na przezwyciężenie sił agresora. 1 października 1939 w Grand Hotelu w Sopocie komandorzy Stefan Frankowski i Marian Majewski w obecności kpt. Antoniego Kasztelana podpisali akt kapitulacji i złożyli go, na ręce kontradmirała Huberta von Schmundta. Wieczorem, zadecydowano o wypłacie poborów obrońcom za trzy miesiące z góry i rozpoczęto niszczenie akt sądowych i personalnych oraz zakopywanie i zatapianie przez całą noc sprzętu. Wkroczenie Niemców do Helu zaplanowano na 2 października o godzinie 10-tej. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Helu, Niemcy zaczęli poszukiwania ciężkich dział nie wierząc, że obrońcy Helu mając cztery armaty Boforsa o kalibrze 152,4 mm skutecznie trafiali w jednostki nawodne i zatopili jeden trałowiec. CIEKAWOSTKA: Wobec przedłużającego się oporu polskiego garnizonu w Rejonie Umocnionym Hel, strona niemiecka podjęła się planowania desantu morskiego pod osłoną artylerii okrętowej. Operacja - będąca pierwszym desantem morskim w II wojnie światowej - według zachowanych dokumentów miała się rozpocząć 1 października 1939 roku, po wcześniejszych działaniach pozorowanych. Do realizacji założeń nie doszło z uwagi na nieprzygotowanie sił niemieckich (np. brak jednostek desantowych) oraz kapitulację Polaków w dniu planowanych działań. Starsza literatura historyczna powszechnie kwestionowała, jakoby Niemcy przygotowywali poważne plany operacji desantowej w rejonie Helu. W świetle nowszych badań nie ulega to wątpliwości.

21 Encyklopedia II Wojny Światowej - Przerwana Wojna.avi

Verdun był trudnym do zdobycia obozem warownym, jednak w ...

Verdun był trudnym do zdobycia obozem warownym, jednak w przypadku sukcesu, wojska niemieckie zrobiłyby wyłom na froncie pomiędzy armiami francuskimi, a brytyjskimi posiłkami. Zwycięstwo pod Verdun to także zabezpieczenie Metzu przed Francuzami oraz Lotaryngii. Verdun jak cel wojsk niemieckich, był już wybrany na początku wojny, jednak niemieckie natarcie były zatrzymywane we wrześniu 1914 nad Marną oraz w maju 1915 w Artois. Zdobycie Verdun miało być pierwszym etapem marszu na Paryż. Niemiecki dowódca oszacował stosunek strat niemieckich do francuskich na 2 do 5, wobec czego Francuzi po wyczerpaniu swoich rezerw musieliby wycofać się z wojny, co z kolei uczyniłoby bezprzedmiotowym udział Brytyjczyków w walkach na kontynencie. Trwająca prawie rok bitwa nie przyniosła Niemcom ani znaczących sukcesów terytorialnych, ani przełamania, ani też nie doprowadziła do załamania armii francuskiej. Ogólne straty (zabici, ranni, zaginieni, wzięci do niewoli) wyniosły: po stronie niemieckiej – 337 tysięcy, po stronie francuskiej – 362 tysięcy żołnierzy (według innych szacunków razem nawet 800 tysięcy ludzi). Obie strony zużyły łącznie około 36 milionów pocisków artyleryjskich. "Bitwa materiałowa" i "strategia wyczerpania" okazały się nieskuteczne, nie przyniosły bowiem oczekiwanego rozstrzygnięcia wojny. Okolice Verdun zostały zupełnie zdewastowane. Morale obu armii zostało poważnie wstrząśnięte; z jednej strony walki o Verdun stały się symbolem bohaterstwa i poświęcenia, z drugiej jednak określenia takie jak "piekło Verdun" wyrażały absurd wojny. Francuzi dowiedli swojej siły obronnej, ale też ze względu na wyczerpanie stracili zdolność do ofensywy – co okazało się wiosną 1917 r., kiedy armią francuską wstrząsnęła fala protestów przeciw kolejnym nieskutecznym atakom. Niemcy już wcześniej zrezygnowali z działań ofensywnych na froncie zachodnim – Hindenburg i Ludendorff postanowili szukać rozstrzygnięcia poprzez nieograniczoną wojnę podwodną i wyeliminowanie z wojny Rosji. Walki w okolicach Verdun toczyły się jeszcze w następnym roku, kiedy to do sierpnia Francuzi zdołali odbić większość utraconego wcześniej obszaru. W końcowym etapie wojny (wrzesień 1918 r.) z występu Verdun ruszyła amerykańsko-francuska ofensywa.

01 Encyklopedia II Wojny Światowej - Orle Gniazdo.avi

Orle Gniazdo na Kehlsteinie - prezent urodzinowy NSDAP n ...

Orle Gniazdo na Kehlsteinie - prezent urodzinowy NSDAP na 50. urodziny Adolfa Hitlera. Obiekt został wybudowany jako jedno z założeń kompleksu rezydencji Hitlera, Bormanna, Goeringa i ich zaplecza, wznoszonych od 1933 do końca II wojny światowej ze środków tzw. Fundacji Hitlera w rejonie Berchtesgaden. Herbaciarnia na KehlsteinieMiejsce budowy – zachodni skraj grzbietu Kehlstein górującego w prawo nad Berghofem i willowo-schroniskowy styl budynku, wybrał osobiście Bormann. Do obiektu prowadzi specjalnie w tym celu wybudowana, kręta, wąska asfaltowa szosa długości 6,5 kilometra zakończona parkingiem na wysokości 1710 metrów n.p.m. Z parkingu, po przejściu 126 metrów skalnej sztolni, dochodzi się do wykończonej w mosiądzach windy, którą po pokonaniu 124 metrów dojeżdża się na wysokość 1.834 metrów n.p.m. bezpośrednio do willi. Cała inwestycja trwała 13 miesięcy i pochłonęła 30 milionów reichsmarek. Hitler był w herbaciarni nie więcej niż 10 razy, w większości przy okazji wizyt zagranicznych gości, jakie przyjmował w Berghofie. Każdorazowy pobyt nie przekraczał 30 minut, co Hitler tłumaczył złym samopoczuciem na tej wysokości. W czasie wojny obiekt nie uległ żadnym zniszczeniom i został zdobyty bez jednego wystrzału. Co do zdobywców źródła nie są jednomyślne i wskazują na żołnierzy amerykańskich z dwóch różnych jednostek; 3 Zmechanizowanej Dywizji Piechoty; 101. Dywizji Powietrzno-Desantowej. Po wojnie do roku 1960, obiekt był używany przez aliantów zachodnich jako placówka telekomunikacyjna, a po tej dacie zwrócony władzom Bawarii. Aktualnie wykorzystywany jest jako restauracja i historyczne centrum informacyjne.

15 Encyklopedia II Wojny Światowej - Mussolini.avi

Benito Mussolini ur. 29 VII 1883, Dovia di Predappio (Em ...

Benito Mussolini ur. 29 VII 1883, Dovia di Predappio (Emilia-Romania), zm. 28 IV 1945, Giulino di Mezzegra (prow. Como), polityk włoski, przywódca i ideolog faszyzmu; 1919 założyciel organizacji kombatanckiej Fasci di combattimento, przekształconej 1921 w Narodową Partię Faszystowską; 1922 dokonał zamachu stanu (marsz na Rzym) i objął urząd premiera; posługując się represjami i terrorem, wyeliminował opozycję i 1925 zaprowadził monopartyjną dyktaturę faszystowską; 1925 przyjął tytuł wodza (duce); 1929 unormował stosunki z Kościołem katol. (traktaty laterańskie); od 1936 budował sojusz z hitlerowskimi Niemcami; prowadził agresywną politykę zagraniczną (podbój Etiopii i Albanii); 1938 uczestnik układu monachijskiego; 1940 włączył Włochy do II wojny światowej po stronie Niemiec; po lądowaniu wojsk alianckich na Sycylii obalony VII 1943 przez Wielką Radę Faszystowską; uwolniony przez Niemców, utw. Włoską Republikę Socjalną; IV 1945 ujęty przez partyzantów włoskich i rozstrzelany.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin