15 Encyklopedia II Wojny Światowej - Mussolini.avi

REGJ / Encyklopedia II wś / 15 Encyklopedia II Wojny Światowej - Mussolini.avi

Download: 15 Encyklopedia II Wojny Światowej - Mussolini.avi

Pobierz plik

216,49 MB

Czas trwania: 19 min 44 s

Benito Mussolini ur. 29 VII 1883, Dovia di Predappio (Emilia-Romania), zm. 28 IV 1945, Giulino di Mezzegra (prow. Como), polityk włoski, przywódca i ideolog faszyzmu; 1919 założyciel organizacji kombatanckiej Fasci di combattimento, przekształconej 1921 w Narodową Partię Faszystowską; 1922 dokonał zamachu stanu (marsz na Rzym) i objął urząd premiera; posługując się represjami i terrorem, wyeliminował opozycję i 1925 zaprowadził monopartyjną dyktaturę faszystowską; 1925 przyjął tytuł wodza (duce); 1929 unormował stosunki z Kościołem katol. (traktaty laterańskie); od 1936 budował sojusz z hitlerowskimi Niemcami; prowadził agresywną politykę zagraniczną (podbój Etiopii i Albanii); 1938 uczestnik układu monachijskiego; 1940 włączył Włochy do II wojny światowej po stronie Niemiec; po lądowaniu wojsk alianckich na Sycylii obalony VII 1943 przez Wielką Radę Faszystowską; uwolniony przez Niemców, utw. Włoską Republikę Socjalną; IV 1945 ujęty przez partyzantów włoskich i rozstrzelany.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

REGJ

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

1993 - Ostatni Cios #2.avi

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej ...

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej

1993 - Ostatni Cios #1.avi

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej ...

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej

- Daleko Na Wschodzie #2.avi

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej ...

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej

- Daleko Na Wschodzie #1.avi

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej ...

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej

27 Encyklopedia II Wojny Światowej - Goebbels.avi

Po przejęciu władzy przez Hitlera w 1933 roku, Goebbels ...

Po przejęciu władzy przez Hitlera w 1933 roku, Goebbels objął urząd ministra propagandy, oświecenia publicznego i informacji. Był znakomitym polemistą i mówcą. Odegrał znaczącą rolę w upowszechnianiu ideologii nazistowskiej oraz tworzeniu i umacnianiu państwa totalitarnego poprzez prowokacje, kłamstwa, parady i starannie wyreżyserowane wiece. Kreował Hitlera na wodza i umiejętnie podsycał wokół niego kult jednostki. W tym celu posługiwał się radiem i filmem, a monopolowi informacji zawdzięczał możliwość dowolnego kształtowania nastroju społecznego. Goebbels pisząc takie rozprawy jak "Druga rewolucja i Lenin czy Hitler" odkrył swój talent agitatora. Jako minister był także w stanie zaspokoić smak jego dotychczas utajonej przemocy. Historia, powiedział, "toczy się na ulicy". Praca z lokalnymi liderami SA celowo sprowokowały bójki uliczne, często z użyciem broni palnej. "Strzeżcie się, psy", pisał. "Gdy diabeł jest we mnie, nie ograniczycie go ponownie". Po klęsce pod Stalingradem powierzono mu zadanie przygotowania narodu niemieckiego do "wojny totalnej". Od 1944 roku pełnił funkcję pełnomocnika Rzeszy ds. totalnej mobilizacji i komisarza obrony Berlina, co sprawiło, że stał się trzecim, po Hitlerze i Heinrichu Himmlerze, najważniejszym dygnitarzem w Rzeszy. Wszelkie przejawy niemieckiej kultury starał się podporządkować ideologii nazistowskiej, czemu służyła utworzona przez niego w 1933 roku Izba Kultury Rzeszy. W końcowym okresie wojny opowiadał się za kontynuowaniem walki bez względu na ofiary wśród ludności cywilnej. Fanatyczny nazista – wprowadził 60-godzinny tydzień pracy, zakazał wszelkich form rozrywki, wymagał poświęcania życia dla Führera i dobra Rzeszy. W kwietniu 1945 roku postanowił się przenieść wraz z rodziną do bunkra Hitlera. W testamencie politycznym Hitler naznaczył go jako swojego następcę na stanowisko kanclerza Rzeszy. Dlatego też przez kilka godzin po śmierci Hitlera zajmował formalnie urząd kanclerza Rzeszy. 1 maja 1945 roku zabił swoją żonę Magdę po uprzednim zamordowaniu przez nią i dr. Stumpfeggera sześciorga swoich dzieci: Helgi (12 lat), Hildegardy (11 lat), Helmuta (9 lat), Hedwigi (8 lat), Holdine (7 lat), Heidrun (4 lata); po czym sam popełnił samobójstwo ok. godziny 20:30[6]. Wszystkie ich dzieci nosiły imiona zaczynające się od litery "H" na cześć Adolfa Hitlera. 4 maja 1945 w małej miejscowości między Berlinem a Bernau ciało Goebbelsa (wraz z nim były tam zwłoki jego pięciorga dzieci i żony) rozpoznał Hans Fritzsche, komentator radiowy.

25 Encyklopedia II Wojny Światowej - Charles De Gaulle.avi

Charles de Gaulle przez cały okres trwania II wojny świa ...

Charles de Gaulle przez cały okres trwania II wojny światowej walczył z okupującym terytorium Francji agresorem niemieckim. Obecnie, jak najbardziej słusznie, uważany jest za przykładnego i bohaterskiego obrońcę niezależności francuskiej oraz niestrudzonego wojownika o Wolną Francję. W momencie niemieckiej agresji na Polskę we wrześniu 1939 r. generał de Gaulle dowodził 507. Pułkiem czołgów, ale w obliczu zagrożenia wojną zrzekł się tej funkcji i przejął całą francuską 5. Armię pancerną stacjonująca w Alzacji. Już w styczniu 1940 r. dostrzegał palącą konieczność przeprowadzenia szeregu niezbędnych reform w armii francuskiej, która w ówczesnym kształcie nie byłaby w stanie przeciwstawić się potędze Wermachtu. Po doświadczeniach walk w Polsce oraz wcześniejszej wojny domowej w Hiszpanii uważał, że dominująca rolę w nadchodzącej wojnie odegrają wojska pancerne oraz lotnictwo. Jednak jego memoranda do najbardziej wpływowych osób w państwie nie przyniosły skutku. Po ataku Niemiec na Francję 11. maja 1940 r. gen. de Gaulle bronił na czele z 4. Dywizji pancernej okolic Paryża przed ofensywą niemieckich czołgów dowodzonych przez gen. Heinza Guderiana. Otwarcie nie zgadzał się wówczas ze strategią obrony, jaką przyjęło dowództwo francuskie, będąc zmuszanym do wypełniania często niedorzecznych i pozbawionych koordynacji rozkazów wodza naczelnego gen. Maxima Weyganda. Uważał, że pomimo klęsk na froncie wojna powinna być kontynuowana – nie brał pod uwagę perspektywy kapitulacji w...

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.1.avi

Rejon Umocniony Hel – utworzony dekretem prezydenta RP z ...

Rejon Umocniony Hel – utworzony dekretem prezydenta RP z 1936 roku ufortyfikowany obszar obejmujący znaczną część Mierzei Helskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i zaślubinach generała Hallera z morzem w Pucku 10 lutego 1920 rozpoczęto po wielu przygotowaniach tworzenie na Helu silnej bazy lądowej obrony Wybrzeża. W latach 20. zbudowano linię kolejową z Pucka, przez Władysławowo, wzdłuż całego Półwyspu do Helu. Powstała również utwardzona droga, specjalnie dla utrudnienia ostrzału z samolotów prowadzona z licznymi zakrętami w terenie leśnym. W 1928 roku w mieście Hel rozpoczęto budowę portu wojennego. Jednocześnie zmilitaryzowano końcowy odcinek Półwyspu Helskiego – od granic Juraty aż do końca cypla. Administracyjnie zahamowano rozwój turystyki w tym rejonie, wprowadzając wojskowy zakaz wznoszenia jakichkolwiek budowli cywilnych bez zgody władz wojskowych i ograniczając swobodę ruchu turystycznego. Te zarządzenia wojskowe zostały unormowane dekretem prezydenta RP Ignacego Mościckiego z dnia 21 sierpnia 1936 w sprawie utworzenia Rejonu Umocnionego Hel. Na terenie Rejonu Umocnionego zaczęto budować rozwiniętą sieć kolei normalnotorowych i wąskotorowych dla potrzeb transportów wojskowych. Powstały różnego typu stanowiska artyleryjskie, zaczęto sprowadzać różnoraki sprzęt wojskowy i uzbrojenie.

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.3.avi

Bitwa o Hel, także Obrona Helu – obrona Helu przez polsk ...

Bitwa o Hel, także Obrona Helu – obrona Helu przez polskie oddziały w dniach od 1 września do 2 października 1939 roku. Załoga Helu była ostatnią placówką, która bez żadnych nadziei wsparcia skapitulowała podczas obrony Wybrzeża w kampanii wrześniowej 1939. W chwili wybuchu II wojny światowej Hel, który był główną bazą Polskiej Floty wojennej został początkowo zaatakowany przez siły niemieckie z powietrza i z morza. W momencie osiągnięcia przez korpus gen. von Kaupischa Zatoki Puckiej 8 września i przerwaniu pozycji pod Swarzewem i Władysławowem 12 września, wojska niemieckie odizolowały Hel od lądu. Od 21 września Hel zaczął być ostrzeliwany z pancerników "Schleswig-Holstein" i "Schlesien" a dokładnie rejon baterii cyplowej im. Laskowskiego, która jako ważny element obrony wybrzeża wchodziła w skład Rejonu Umocnionego Hel. Podczas ostrzału 25 września pancernik "Schlesien" został dwukrotnie trafiony z działa baterii cyplowej jednocześnie w wyniku ostrzału ranny został kpt. mar. Zbigniew Przybyszewski dowódca baterii, który po opatrzeniu ran powrócił na własne żądanie na stanowisko. 30 września na skutek zdobycia wsi Chałupy przez wojska niemieckie, wycofujące się polskie oddziały wysadziły zaporę z głowic torpedowych, oddzielając tym samym półwysep od atakujących sił niemieckich. Ataki Niemców zostały powstrzymane, jednak po upadku Warszawy i Modlina oraz z powodu braku żywności i amunicji, morale większości osamotnionych obrońców Helu osłabło do tego stopnia, że 1 października dowództwo obrony Helu po naradzie sztabu zadecydowało o wszczęciu rozmów z Niemcami w sprawie kapitulacji placówki. Wynikiem tego oddziały polskie wstrzymały ogień ok. 11-tej tego dnia a o 16-tej ogień wstrzymała strona niemiecka.

21 Encyklopedia II Wojny Światowej - Przerwana Wojna.avi

Verdun był trudnym do zdobycia obozem warownym, jednak w ...

Verdun był trudnym do zdobycia obozem warownym, jednak w przypadku sukcesu, wojska niemieckie zrobiłyby wyłom na froncie pomiędzy armiami francuskimi, a brytyjskimi posiłkami. Zwycięstwo pod Verdun to także zabezpieczenie Metzu przed Francuzami oraz Lotaryngii. Verdun jak cel wojsk niemieckich, był już wybrany na początku wojny, jednak niemieckie natarcie były zatrzymywane we wrześniu 1914 nad Marną oraz w maju 1915 w Artois. Zdobycie Verdun miało być pierwszym etapem marszu na Paryż. Niemiecki dowódca oszacował stosunek strat niemieckich do francuskich na 2 do 5, wobec czego Francuzi po wyczerpaniu swoich rezerw musieliby wycofać się z wojny, co z kolei uczyniłoby bezprzedmiotowym udział Brytyjczyków w walkach na kontynencie. Trwająca prawie rok bitwa nie przyniosła Niemcom ani znaczących sukcesów terytorialnych, ani przełamania, ani też nie doprowadziła do załamania armii francuskiej. Ogólne straty (zabici, ranni, zaginieni, wzięci do niewoli) wyniosły: po stronie niemieckiej – 337 tysięcy, po stronie francuskiej – 362 tysięcy żołnierzy (według innych szacunków razem nawet 800 tysięcy ludzi). Obie strony zużyły łącznie około 36 milionów pocisków artyleryjskich. "Bitwa materiałowa" i "strategia wyczerpania" okazały się nieskuteczne, nie przyniosły bowiem oczekiwanego rozstrzygnięcia wojny. Okolice Verdun zostały zupełnie zdewastowane. Morale obu armii zostało poważnie wstrząśnięte; z jednej strony walki o Verdun stały się symbolem bohaterstwa i poświęcenia, z drugiej jednak określenia takie jak "piekło Verdun" wyrażały absurd wojny. Francuzi dowiedli swojej siły obronnej, ale też ze względu na wyczerpanie stracili zdolność do ofensywy – co okazało się wiosną 1917 r., kiedy armią francuską wstrząsnęła fala protestów przeciw kolejnym nieskutecznym atakom. Niemcy już wcześniej zrezygnowali z działań ofensywnych na froncie zachodnim – Hindenburg i Ludendorff postanowili szukać rozstrzygnięcia poprzez nieograniczoną wojnę podwodną i wyeliminowanie z wojny Rosji. Walki w okolicach Verdun toczyły się jeszcze w następnym roku, kiedy to do sierpnia Francuzi zdołali odbić większość utraconego wcześniej obszaru. W końcowym etapie wojny (wrzesień 1918 r.) z występu Verdun ruszyła amerykańsko-francuska ofensywa.

16 Encyklopedia II Wojny Światowej - Japonia.avi

Japonia w II Wojnie Światowej Niektórzy historycy za po ...

Japonia w II Wojnie Światowej Niektórzy historycy za początek wojny światowej uznają wojnę chińsko-japońską, rozpoczętą 7 lipca 1937 roku najazdem wojsk japońskich, jednakże aż do 1941 roku konflikt ten pozostawał lokalny. W dniu 27 września 1940 roku Niemcy, Włochy i Japonia podpisały „Pakt trzech”, który rozgraniczał strefy wpływów tych państw oraz głosił wszechstronną współpracę stron. W myśl postanowień paktu Japonia miała respektować przywództwo Niemiec i Włoch w ustanowieniu nowego ładu w Europie, a Niemcy i Włochy przywództwo Japonii w ustanowieniu nowego ładu w Wielkiej Azji Wschodniej. Po podpisaniu tego paktu Japonia nie ukrywała swoich apetytów imperialnych w Azji i na Pacyfiku, co musiało się skończyć konfliktem. Klęska Francji i Holandii w Europie w 1940 roku stworzyła Japonii szansę na stosunkowo łatwe opanowanie kolonii tych państw w Azji. Do lipca 1941 Japończycy zakończyli przy aprobacie rządu Vichy, obsadzanie swymi garnizonami Indochin francuskich. Stany Zjednoczone obok Wielkiej Brytanii i Holandii zastosowały sankcje gospodarcze wobec agresora. W Japonii zaczęły zwyciężać nastroje antyamerykańskie. 7 grudnia 1941 roku Japończycy zaatakowali z lotniskowców amerykańską bazę Pearl Harbor na Hawajach. Zniszczono na ziemi większość samolotów. W porcie zatopiono dwa nowoczesne pancerniki, a kilka dalszych okrętów zostało poważnie uszkodzonych. W ciągu dwóch godzin trzon floty amerykańskiej na Pacyfiku został sparaliżowany. Ocalały jedynie trzy lotniskowce znajdujące się w chwili ataku poza bazą. Tego samego dnia samoloty japońskie zaatakowały lotniska na Filipinach.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin