23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.3.avi

REGJ / Encyklopedia II wś / 23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.3.avi

Download: 23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.3.avi

Pobierz plik

157,93 MB

Czas trwania: 19 min 58 s

Bitwa o Hel, także Obrona Helu – obrona Helu przez polskie oddziały w dniach od 1 września do 2 października 1939 roku. Załoga Helu była ostatnią placówką, która bez żadnych nadziei wsparcia skapitulowała podczas obrony Wybrzeża w kampanii wrześniowej 1939.

W chwili wybuchu II wojny światowej Hel, który był główną bazą Polskiej Floty wojennej został początkowo zaatakowany przez siły niemieckie z powietrza i z morza. W momencie osiągnięcia przez korpus gen. von Kaupischa Zatoki Puckiej 8 września i przerwaniu pozycji pod Swarzewem i Władysławowem 12 września, wojska niemieckie odizolowały Hel od lądu.

Od 21 września Hel zaczął być ostrzeliwany z pancerników "Schleswig-Holstein" i "Schlesien" a dokładnie rejon baterii cyplowej im. Laskowskiego, która jako ważny element obrony wybrzeża wchodziła w skład Rejonu Umocnionego Hel. Podczas ostrzału 25 września pancernik "Schlesien" został dwukrotnie trafiony z działa baterii cyplowej jednocześnie w wyniku ostrzału ranny został kpt. mar. Zbigniew Przybyszewski dowódca baterii, który po opatrzeniu ran powrócił na własne żądanie na stanowisko. 30 września na skutek zdobycia wsi Chałupy przez wojska niemieckie, wycofujące się polskie oddziały wysadziły zaporę z głowic torpedowych, oddzielając tym samym półwysep od atakujących sił niemieckich. Ataki Niemców zostały powstrzymane, jednak po upadku Warszawy i Modlina oraz z powodu braku żywności i amunicji, morale większości osamotnionych obrońców Helu osłabło do tego stopnia, że 1 października dowództwo obrony Helu po naradzie sztabu zadecydowało o wszczęciu rozmów z Niemcami w sprawie kapitulacji placówki. Wynikiem tego oddziały polskie wstrzymały ogień ok. 11-tej tego dnia a o 16-tej ogień wstrzymała strona niemiecka.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

REGJ

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

1993 - Ostatni Cios #1.avi

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej ...

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej

1994 - Skazani #2.avi

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej ...

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej

- Daleko Na Wschodzie #2.avi

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej ...

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej

- Daleko Na Wschodzie #1.avi

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej ...

Bogusław Wołoszański Encyklopedia II wojny światowej

27 Encyklopedia II Wojny Światowej - Goebbels.avi

Po przejęciu władzy przez Hitlera w 1933 roku, Goebbels ...

Po przejęciu władzy przez Hitlera w 1933 roku, Goebbels objął urząd ministra propagandy, oświecenia publicznego i informacji. Był znakomitym polemistą i mówcą. Odegrał znaczącą rolę w upowszechnianiu ideologii nazistowskiej oraz tworzeniu i umacnianiu państwa totalitarnego poprzez prowokacje, kłamstwa, parady i starannie wyreżyserowane wiece. Kreował Hitlera na wodza i umiejętnie podsycał wokół niego kult jednostki. W tym celu posługiwał się radiem i filmem, a monopolowi informacji zawdzięczał możliwość dowolnego kształtowania nastroju społecznego. Goebbels pisząc takie rozprawy jak "Druga rewolucja i Lenin czy Hitler" odkrył swój talent agitatora. Jako minister był także w stanie zaspokoić smak jego dotychczas utajonej przemocy. Historia, powiedział, "toczy się na ulicy". Praca z lokalnymi liderami SA celowo sprowokowały bójki uliczne, często z użyciem broni palnej. "Strzeżcie się, psy", pisał. "Gdy diabeł jest we mnie, nie ograniczycie go ponownie". Po klęsce pod Stalingradem powierzono mu zadanie przygotowania narodu niemieckiego do "wojny totalnej". Od 1944 roku pełnił funkcję pełnomocnika Rzeszy ds. totalnej mobilizacji i komisarza obrony Berlina, co sprawiło, że stał się trzecim, po Hitlerze i Heinrichu Himmlerze, najważniejszym dygnitarzem w Rzeszy. Wszelkie przejawy niemieckiej kultury starał się podporządkować ideologii nazistowskiej, czemu służyła utworzona przez niego w 1933 roku Izba Kultury Rzeszy. W końcowym okresie wojny opowiadał się za kontynuowaniem walki bez względu na ofiary wśród ludności cywilnej. Fanatyczny nazista – wprowadził 60-godzinny tydzień pracy, zakazał wszelkich form rozrywki, wymagał poświęcania życia dla Führera i dobra Rzeszy. W kwietniu 1945 roku postanowił się przenieść wraz z rodziną do bunkra Hitlera. W testamencie politycznym Hitler naznaczył go jako swojego następcę na stanowisko kanclerza Rzeszy. Dlatego też przez kilka godzin po śmierci Hitlera zajmował formalnie urząd kanclerza Rzeszy. 1 maja 1945 roku zabił swoją żonę Magdę po uprzednim zamordowaniu przez nią i dr. Stumpfeggera sześciorga swoich dzieci: Helgi (12 lat), Hildegardy (11 lat), Helmuta (9 lat), Hedwigi (8 lat), Holdine (7 lat), Heidrun (4 lata); po czym sam popełnił samobójstwo ok. godziny 20:30[6]. Wszystkie ich dzieci nosiły imiona zaczynające się od litery "H" na cześć Adolfa Hitlera. 4 maja 1945 w małej miejscowości między Berlinem a Bernau ciało Goebbelsa (wraz z nim były tam zwłoki jego pięciorga dzieci i żony) rozpoznał Hans Fritzsche, komentator radiowy.

26 Encyklopedia II Wojny Światowej - Tajemnica Barbarossy.avi

Atak na ZSRR był planowany przez Hitlera od dawna, wspom ...

Atak na ZSRR był planowany przez Hitlera od dawna, wspominał o tym już w swojej książce Mein Kampf w 1924 roku. Uważał, że Niemcy potrzebują "przestrzeni życiowej" na wschodzie, sięgającej nie tylko Polski, ale i terenów radzieckich (zwłaszcza Ukrainy). Przed rozpoczęciem działań wojennych pomiędzy ZSRR a Niemcami, kraje te nominalnie pozostawały w sojuszu, zawiązanym paktem Ribbentrop-Mołotow w 1939, zapewniającym o wzajemnej nieagresji. Jednak szybkie postępy w podporządkowywaniu ZSRR przewidzianych w pakcie stref wpływu, a przede wszystkim intensyfikacji zbrojeń, zdobywanie doświadczenia przez Armię Czerwoną i zagrożenie rumuńskich pól naftowych spowodowały przyspieszenie prac nad planem agresji na ZSRR. Autorem planu operacji "Barbarossa" w sporej części był sam Hitler. Jego doradcy odradzali mu wojnę na dwóch frontach równocześnie, ale Hitler uważał się za politycznego i militarnego geniusza, zdolnego zrealizować swoje ambitne plany szybkiego zakończeniu wojny na zachodzie i przeniesieniu działań wojennych na wschód. Pomimo rozległości niemieckich przygotowań i dokładnych meldunków wywiadu, atak całkowicie zaskoczył Armię Czerwoną. Winą za ten fakt należy obarczyć Stalina, Komisarza Obrony Timoszenkę i Szefa Sztabu Żukowa, którzy zlikwidowali wszystkie Rejony Obronne zlokalizowane na byłej granicy z Polską. Państwa Osi zaatakowały 22 czerwca 1941 roku, angażując siły wielkości ponad 4 milionów żołnierzy – była to największa operacja sił lądowych w historii. Oprócz 3 milionów Niemców, po stronie Osi walczyło m.in. ćwierć miliona Włochów i 300 tys. Rumunów. W zachodnich okręgach wojskowych ZSRR znajdowało się 2,7 mln żołnierzy Armii Czerwonej, których atak całkowicie zaskoczył. Sytuacja byłaby dla nich beznadziejna, gdyby nie trwająca od 14 czerwca 1941 roku sprawnie prowadzona mobilizacja Armii Czerwonej na stopę wojenną. W ciągu 9 dni od wybuchu wojny w różnych częściach ZSRR dodatkowo zmobilizowano 5 milionów ludzi. Spora część z nich uzupełniła straty pierwszego tygodnia wojny. Stalin przeżył psychiczne załamanie. Jak dowodzą dokumenty ujawnione niedawno przez rosyjskich historyków w lutym 1942 SS-Obergruppenführer Karl Wolff przez siedem dni spotykał się w Mceńsku z wysłannikiem Józefa Stalina, zastępcą Berii, Wsiewołodem Mierkułowem. Stalin proponował zawieszenie broni na froncie wschodnim, zawarcie wojskowego przymierza niemiecko-radzieckiego i eksterminację Żydów w Związku Radzieckim. Strony nie doszły jednak do porozumienia. W przemówieniu 3 lipca Józef Stalin wezwał do utworzenia ruchu partyzanckiego i walki przeciwko Niemcom.

25 Encyklopedia II Wojny Światowej - Charles De Gaulle.avi

Charles de Gaulle przez cały okres trwania II wojny świa ...

Charles de Gaulle przez cały okres trwania II wojny światowej walczył z okupującym terytorium Francji agresorem niemieckim. Obecnie, jak najbardziej słusznie, uważany jest za przykładnego i bohaterskiego obrońcę niezależności francuskiej oraz niestrudzonego wojownika o Wolną Francję. W momencie niemieckiej agresji na Polskę we wrześniu 1939 r. generał de Gaulle dowodził 507. Pułkiem czołgów, ale w obliczu zagrożenia wojną zrzekł się tej funkcji i przejął całą francuską 5. Armię pancerną stacjonująca w Alzacji. Już w styczniu 1940 r. dostrzegał palącą konieczność przeprowadzenia szeregu niezbędnych reform w armii francuskiej, która w ówczesnym kształcie nie byłaby w stanie przeciwstawić się potędze Wermachtu. Po doświadczeniach walk w Polsce oraz wcześniejszej wojny domowej w Hiszpanii uważał, że dominująca rolę w nadchodzącej wojnie odegrają wojska pancerne oraz lotnictwo. Jednak jego memoranda do najbardziej wpływowych osób w państwie nie przyniosły skutku. Po ataku Niemiec na Francję 11. maja 1940 r. gen. de Gaulle bronił na czele z 4. Dywizji pancernej okolic Paryża przed ofensywą niemieckich czołgów dowodzonych przez gen. Heinza Guderiana. Otwarcie nie zgadzał się wówczas ze strategią obrony, jaką przyjęło dowództwo francuskie, będąc zmuszanym do wypełniania często niedorzecznych i pozbawionych koordynacji rozkazów wodza naczelnego gen. Maxima Weyganda. Uważał, że pomimo klęsk na froncie wojna powinna być kontynuowana – nie brał pod uwagę perspektywy kapitulacji w...

24 Encyklopedia II Wojny Światowej - Churchill.avi

Po wybuchu II wojny światowej premier Chamberlain zaprop ...

Po wybuchu II wojny światowej premier Chamberlain zaproponował Churchillowi stanowisko ministra bez teki. Ostatecznie jednak Churchill wszedł w skład gabinetu jako Pierwszy Lord Admiralicji. W Royal Navy przyjęto to stwierdzeniem "Winston wrócił!". Wobec braku jakichkolwiek działań wojennych na froncie zachodnim (tzw. dziwna wojna), jednymi działaniami wojennymi aliantów zachodnich były właśnie operacje morskie, w których Royal Navy odnosiła drobne sukcesy, ale i dotkliwe porażki. Na polecenie Churchilla przystąpiono do montowania na okrętach marynarki stacji radiolokacyjnych, rozpoczęto tworzenie konwojów i uzbrajanie statków handlowych. Churchill był również autorem planu prewencyjnego zajęcia norweskiego portu Narwik, który dawałby aliantom kontrolę nad przewozem rudy żelaza ze Szwecji. Pozostali członkowie gabinetu zablokowali jednak ten pomysł. Innym jego pomysłem było m.in. zaminowanie Renu (operacja Royal Marine). Po ataku Niemiec na Belgię, Holandię, Luksemburg i Francję 10 maja 1940 r. i niepowodzeniach w Norwegii rząd Chamberlaina stracił zaufanie społeczeństwa. 10 maja Chamberlain podał swój gabinet do dymisji. Funkcję premiera zamierzano powierzyć lordowi Halifaksowi, ale ten odmówił, uważając że nie będzie mógł efektywnie rządzić zasiadając w Izbie Lordów. Po naradzie z kierownictwem partii zasiadających w Izbie Gmin, Chamberlain zdecydował się wskazać na swojego następcę Winstona Churchilla. Jeszcze tego samego dnia król Jerzy VI powierzył mu misję tworzenia rządu. Churchill był zdeterminowany prowadzić wojnę z Niemcami do samego końca. W tym celu usunął z gabinetu zwolenników pokoju z Niemcami. Najbardziej wpływowy z nich, lord Halifax, został wysłany jako ambasador do Waszyngtonu. W swoim pierwszym przemówieniu do Brytyjczyków Churchill oznajmił, że "nie ma nic do zaoferowania, tylko krew, trud, łzy i pot" (I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat). Po kapitulacji Francji odrzucił pokojowe propozycje Hitlera. W przededniu bitwy o Anglię zapowiedział: "Obronimy naszą Wyspę bez względu na cenę, będziemy walczyć na plażach, będziemy walczyć na lądowiskach, będziemy walczyć na polach i na ulicach, będziemy walczyć na wzgórzach, nigdy się nie poddamy" Odparcie powietrznej ofensywy Luftwaffe przysporzyło Churchillowi licznych zwolenników. Sam premier o uczestnikach bitwy o Anglię powiedział, że "nigdy w historii wojen tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak niewielu" Z tej trójki przywódców, Churchilla, Roosevelta i Stalina, to właśnie premier Wielkiej Brytanii miał najsłabszą pozycję. Stalinowi nie ufał, ale sojusz z nim traktował jako zło konieczne do wygrania wojny (po ataku na Związek Radziecki Churchill powiedział w Parlamencie, że "gdyby Hitler najechał piekło, udzieliłbym w Izbie Gmin najlepszych rekomendacji Lucyferowi").

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.1.avi

Rejon Umocniony Hel – utworzony dekretem prezydenta RP z ...

Rejon Umocniony Hel – utworzony dekretem prezydenta RP z 1936 roku ufortyfikowany obszar obejmujący znaczną część Mierzei Helskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i zaślubinach generała Hallera z morzem w Pucku 10 lutego 1920 rozpoczęto po wielu przygotowaniach tworzenie na Helu silnej bazy lądowej obrony Wybrzeża. W latach 20. zbudowano linię kolejową z Pucka, przez Władysławowo, wzdłuż całego Półwyspu do Helu. Powstała również utwardzona droga, specjalnie dla utrudnienia ostrzału z samolotów prowadzona z licznymi zakrętami w terenie leśnym. W 1928 roku w mieście Hel rozpoczęto budowę portu wojennego. Jednocześnie zmilitaryzowano końcowy odcinek Półwyspu Helskiego – od granic Juraty aż do końca cypla. Administracyjnie zahamowano rozwój turystyki w tym rejonie, wprowadzając wojskowy zakaz wznoszenia jakichkolwiek budowli cywilnych bez zgody władz wojskowych i ograniczając swobodę ruchu turystycznego. Te zarządzenia wojskowe zostały unormowane dekretem prezydenta RP Ignacego Mościckiego z dnia 21 sierpnia 1936 w sprawie utworzenia Rejonu Umocnionego Hel. Na terenie Rejonu Umocnionego zaczęto budować rozwiniętą sieć kolei normalnotorowych i wąskotorowych dla potrzeb transportów wojskowych. Powstały różnego typu stanowiska artyleryjskie, zaczęto sprowadzać różnoraki sprzęt wojskowy i uzbrojenie.

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz.2.avi

Budowę portu Marynarki Wojennej RP w Helu rozpoczęto w 1 ...

Budowę portu Marynarki Wojennej RP w Helu rozpoczęto w 1931 roku. Jego zachodni falochron przebiega w osi tzw. Helskiego Haku, na wysokości którego znajdowała się pierwsza osada helska, tzw. Stary Hel. Port Marynarki Wojennej zbudowany został przez Konsorcjum Polsko-Francuskie według projektu Włodzimierza Szawernowskiego. Do wybuchu wojny zbudowano basen o wymiarach 400x300 m z nabrzeżem obsługowym o szerokości 45 m. W pobliżu portu powstały inne, niezbędne dla bazy morskiej obiekty. Około 1,5 km na północ od portu zbudowano podziemną elektrownię, a bliżej, w lesie, schrony amunicyjne, minowe oraz torpedowe. Kilka kilometrów na zachód od tego miejsca zbudowano podziemne zbiorniki paliwa, od których prowadzono do nadbrzeża rurociąg. Od stacji kolejowej w Helu poprowadzono do portu bocznicę w celu dowozu zaopatrzenia. Z portu do składów i magazynów doprowadzone zostały tory kolejki wąskotorowej. Położenie Helu zawsze jednoznacznie nadawało mu wysoka rangę tarczy obronnej, dla położonych w zatoce portów w Pucku, Gdyni, Jastarni i Gdańsku. Hel od wieków panował nad tym rejonem Wybrzeża i nawet obecnie jego rola jest dla obronności niezwykle ceniona.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin