Przełom przyszedł w roku 1953. Do kin weszły aż trzy filmy z Monroe w rolach głównych: "Niagara" Henry'ego Hathawaya, gdzie wcieliła się (jedyny raz w swojej karierze) w kobietę demoniczną, podżegającą do zbrodni, "Mężczyźni wolą blondynki" Howarda Hawksa, gdzie jako artystka estradowa Lorelei zaśpiewała "Dimonds Are a Girl's Best Friend" oraz "Jak poślubić milionera" Jeana Negulesco, gdzie jako modelka Pola Debevoise wraz z koleżankami postanawia upolować sobie męża-bogacza. W grudniu tego samego roku jej roznegliżowane zdjęcia sprzed kilku lat zostały opublikowane na łamach Playboya, czym wzmocnił się jej wizerunek symbolu seksu. Uznana została za najbardziej dochodową aktorkę sezonu i oszacowano, iż jej nazwisko podnosi zyski filmu o około pół miliona dolarów. Stała się gwiazdą, ale jednocześnie - jak już sama siebie wielokrotnie nazywała - towarem na sprzedaż, przedmiotem.

W kolejnych filmach eksploatowano przede wszystkim jej cielesność, wszystko, co robiła przed kamerą nasycone było erotyzmem. Erotyzmem jednak chłodno wykalkulowanym przez twórców: ubierano ją w kostiumy za małe o dwa numery, a podkreślające jej kształty, jej specyficzny chód uzyskiwano ponoć poprzez skracanie jednego z obcasów, w każdym obrazie uwaga kamery, przynajmniej w jednej scenie, koncentrowała się na jej... pupie. Alicja Helman zauważa: "Marilyn zostaje zredukowana do atrybutów swojej płci, do tego, co czyni ją kobietą pożądaną przez wszystkich i przywodzi na myśl, czemu taka kobieta służy. Dla wszystkich mężczyzn na ekranie Marilyn jest zawsze obiektem pożądania".

Wbrew protestom aktorki producenci i reżyserzy obsadzali ją w rolach głupich blondynek, kobiet, których morale bywa nieco podejrzane (tancerki, modelki, śpiewaczki), które jednak mogą powrócić na właściwą drogę dzięki odpowiednim mężczyznom. Po zaśpiewaniu tytułowej piosenki w "There's No Business Like Showbusiness" (1954) w westernie "Rzeka bez powrotu" (1954) Otto Premingera wcieliła się w Kay - atrakcyjną śpiewaczkę z saloonu, a następnie w "Słomianym wdowcu" (1955) Billy Wildera zagrała fotomodelkę uwodzoną przez mężczyznę, którego żona wyjechała na wakacje. Udział w tej komedii, szczególnie wspomniana już scena z sukienką podwiewaną przez podmuch powietrza z tunelu metra, przyczynił się ponoć do rozpadu jej kolejnego małżeństwa - z ulubieńcem Ameryki baseballistą Joe DiMaggio po zaledwie 9 miesiącach (ślub - 14.01.1954, rozwód - 27.10.1954).

Tłumy kochały ją jako "boginię seksu i miłości" oraz "słodką idiotkę". Jednak ją samą ten wizerunek męczył. Pragnęła dowieść, iż jest także dobrą aktorką. W 1955 r. wyjechała na Wschodnie Wybrzeże i zaczęła uczęszczać na kursy gry w Actors' Studio Lee Strasberga. Obracając się w tamtejszych kołach kulturalnych i intelektualnych poznała swojego trzeciego męża, dramaturga - Arthura Millera (także ten związek skończył się rozwodem w styczniu 1961 r.). Wkrótce założyła własną firmę - Marilyn Monroe Productions. Wyprodukowała dwa filmy: "Przystanek autobusowy" (1956) w reżyserii Joshui Logana oraz "Księcia i aktoreczkę" (1957) w reżyserii i z udziałem Brytyjczyka Laurence'a Oliviera. Nie udało jej się uwolnić od ról tancerek i pieśniarek, ale osiągnęła swój cel i udowodniła, iż także potrafi grać.

dokończenie

Nie ma plików w tym folderze