Neoromantyzm

Neoromantyzm (postromantyzm) to kierunek w muzyce II połowy XIX wieku (i początkach wieku XX), będący ostatnią fazą romantyzmu.

Rozpoczyna się po śmierci Mendelssohna (rok 1847), Chopina (rok 1849) i Schumanna (rok 1856). Do tego kierunku zalicza się między innymi twórczość Franza Liszta, Richarda Wagnera, Hugo Wolfa, Antona Brucknera, Gustava Mahlera, Richarda Straussa. Tworzą oni tak zwany neoromantyzm niemiecki. Istotą neoromantyzmu jest więź z innymi rodzajami sztuki, szczególnie literaturą. Wyrazem tego są dwa najbardziej popularne gatunki tego okresu: poemat symfoniczny (twórca F. Liszt) oraz dramat muzyczny (R. Wagner, późny Verdi)

Cechy muzyki neoromantycznej:

rozbudowa aparatu orkiestrowego - doprowadziło to do powstania potężnych dzieł, które miały bardzo rozbudowany skład orkiestry (np. VIII Symfonia Gustava Mahlera zwana Symfonią Tysiąca)
zainteresowanie kolorytem narodowym i tematyką historyczną
zaawansowana harmonika, która zarówno reguluje napięcie w utworze, jak i decyduje o jego kolorycie brzmieniowym. Harmonika, wzorowana na zdobyczach R. Wagnera, przekracza ramy diatoniki obfitując w układy oparte na nowych zasadach formalnych.
błyskotliwa instrumentacja
Odwrót od kierunku neoromantycznego polegał między innymi na kameralizacji środków wykonawczych i zaznaczył się np. w impresjonizmie. Neoromantyzm, który wywarł silny wpływ na twórczość kompozytorów Młodej Polski, w swojej ostatniej fazie przekształcił się w ekspresjonizm.

Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Neoromantyzm_w_muzyce”

Antonin Dvorak	Camille Saint-Saens	Edward Grieg
Georges Bizet	Gustav Mahler	Henryk Wieniawski
Mikołaj Rimski-Korsakow	Piotr Czajkowski	Richard Wagner

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder