MIĘTA; MELISA_

Suszenie

(jest to bardzo ważna czynność, od niej bowiem
zależy zachowanie składników chemicznych rośliny,
a tym samym jej leczniczych właściwości) . Ziele suszymy
powiązane w pęczki i zawieszone łodyżkami do góry, liście
rozkładamy cienką warstwą, suszymy w przewiewnym,
suchym i ciepłym (temp. ok. 20-30 stopni Celsjusza) miejscu .

Suszone części roślin należy zużyć w ciągu sześciu miesięcy
od wysuszenia, po ok. roku tracą one zapach i część ważnych
związków czynnych .

Jeśli mają być wykorzystane surowe (np. do napojów
orzeźwiających), dokładnie je myjemy (ze względu
na ryzyko utratę cennych składników, nie moczymy ich
jednak zbyt długo w wodzie); zanurzając miętę na kilka
minut w wodzie z octem usuniemy wszystkie żyjące na
niej organizmy – po zabiegu roślinę dokładnie płuczemy .

Świeżych ziół nie przechowujemy w plastikowych
pojemnikach i torbach, co przyspiesza procesy gnilne .
Można je przechowywać 1-2 dni w pojemniku na warzywa
na dole lodówki .

Skąd się wzięła ?

Miętę spotkać można przede wszystkim na terenach Europy,
Azji i Ameryki Północnej, tak naprawdę jednak roślina ta
dobrze czuje się we wszystkich strefach umiarkowanych
(zwłaszcza w miejscach wilgotnych, bogatych w próchnicę) .
I mimo że istnieje ok. 30 gatunków, wszystkie mają takie
same właściwości lecznicze i zastosowanie. Jedyną różnicę
znajdziemy w składzie chemicznym olejków eterycznych,
którym mięta zawdzięcza swoje zdrowotne właściwości .

Najbardziej u nas znany gatunek – Mentha piperita
(Mięta pieprzowa) to czyste dzieło przypadku - ok. 400 lat
temu w Anglii doszło do naturalnej krzyżówki trzech dziko
rosnących gatunków (Mentha rotundifolia, Mentha longifolia,
Mentha aquatica) . A skąd w nazwie nawiązanie do pieprzu ?
Najprawdopodobniej jest to sprawka charakterystycznego
zapachu rośliny, który wielu kojarzy właśnie z popularną
przyprawą .