LIŚĆ MELISY.odt

Skąd się wzięła ? Miętę spotkać można przede wszystkim na terenach Europy, Azji i Ameryki Północnej, tak naprawdę jednak roślina ta dobrze czuje się we wszystkich strefach umiarkowanych (zwłaszcza w miejscach wilgotnych, bogatych w próchnicę) . I mimo że istnieje ok. 30 gatunków, wszystkie mają takie same właściwości lecznicze i zastosowanie. Jedyną różnicę znajdziemy w składzie chemicznym olejków eterycznych, którym mięta zawdzięcza swoje zdrowotne właściwości . Najbardziej u nas znany gatunek – Mentha piperita (Mięta pieprzowa) to czyste dzieło przypadku - ok. 400 lat temu w Anglii doszło do naturalnej krzyżówki trzech dziko rosnących gatunków (Mentha rotundifolia, Mentha longifolia, Mentha aquatica) . A skąd w nazwie nawiązanie do pieprzu ? Najprawdopodobniej jest to sprawka charakterystycznego zapachu rośliny, który wielu kojarzy właśnie z popularną przyprawą .

Suszenie (jest to bardzo ważna czynność, od niej bowiem zależy zachowanie składników chemicznych rośliny, a tym samym jej leczniczych właściwości) . Ziele suszymy powiązane w pęczki i zawieszone łodyżkami do góry, liście rozkładamy cienką warstwą, suszymy w przewiewnym, suchym i ciepłym (temp. ok. 20-30 stopni Celsjusza) miejscu . Suszone części roślin należy zużyć w ciągu sześciu miesięcy od wysuszenia, po ok. roku tracą one zapach i część ważnych związków czynnych . Jeśli mają być wykorzystane surowe (np. do napojów orzeźwiających), dokładnie je myjemy (ze względu na ryzyko utratę cennych składników, nie moczymy ich jednak zbyt długo w wodzie); zanurzając miętę na kilka minut w wodzie z octem usuniemy wszystkie żyjące na niej organizmy – po zabiegu roślinę dokładnie płuczemy . Świeżych ziół nie przechowujemy w plastikowych pojemnikach i torbach, co przyspiesza procesy gnilne . Można je przechowywać 1-2 dni w pojemniku na warzywa na dole lodówki .