Leonardo da Vinci, „Madonna w grocie”, olej na desce, 1483–1485, Luwr, Paryż

W „Madonnie w grocie” Matce Bożej towarzyszą dzieci: Jezus (z prawej) i św. Jan Chrzciciel. Za Jezusem klęczy anioł. Gesty przedstawionych osób są niezwykle wymowne. Św. Jan Chrzciciel klęka przed Zbawicielem, oddając Mu hołd, natomiast Jezus wyciąga do góry rączkę w geście błogosławieństwa. Anioł klęczący za plecami Chrystusa pokazuje wyraźnie palcem na Jana Chrzciciela, a twarz zwraca w stronę widzów. Pełni on rolę komentatora. Wskazuje osobom oglądającym obraz, że Jezus błogosławi św. Janowi Chrzcicielowi. A wszystko odbywa się pod opieką Matki Bożej, dobrotliwie patrzącej na tę scenę. Obraz istnieje w dwóch, bardzo podobnych wersjach. Starsza znajduje się w paryskim Luwrze, nowsza – w londyńskiej National Gallery. Skąd się wzięła druga wersja? Otóż obraz zamówiło u Leonarda 25 kwietnia 1483 r. Bractwo Niepokalanego Poczęcia NMP, działające przy mediolańskim kościele San Francesco Grande. Leonardo miał namalować główny obraz ołtarzowy, a boczne zamówiono u braci Jana i Ambrożego de Predis.

z chomika cz.jurek

29 KB
23 wrz 13 20:25

Leonardo da Vinci - Św. Jan Chrzciciel.jpg

Leonardo da Vinci, „Św. Jan Chrzciciel”, olej na desce, 1513–1516, Luwr, Paryż

Tajemniczy uśmiech na delikatnej twarzy. Nikt tak nie malował świętego Jana Chrzciciela – ani wcześniej, ani później. Ten uśmiech jest jednak inny niż na słynnym obrazie „Mona Lisa”. Jan uśmiecha się pełniej, mocniej niż Gioconda. Jego twarz jest twarzą człowieka, który zna jakąś prawdę, napawającą go wewnętrznym spokojem i szczęściem. O tym, jaka to prawda, mówi nam gest prawej ręki Świętego. Leonardo kilka razy, w różnych okresach swego życia, malował Jana Chrzciciela. Bez względu na to, czy portretował dziecko, czy dorosłego mężczyznę, prawie zawsze układał ręce Świętego w ten sposób, by palec wskazujący pokazywał niebo. A tuż koło rąk zawsze umieszczał mały, symboliczny krzyżyk. „Zbawienie poprzez Jezusa i Jego śmierć na krzyżu” – mówi do nas uśmiechnięty Święty. Leonardo chciał uwagę widza skupić tylko i wyłącznie na tym wskazującym krzyż i niebo palcu oraz na uśmiechu potwierdzającym Dobrą Nowinę. Dlatego tło obrazu pogrążył w zupełnym mroku. Potem, w okresie baroku, powstawało wiele takich obrazów, ale w czasach Leonarda był to zabieg rewolucyjny. Twórcy renesansowi lubowali się w malowaniu wspaniałych krajobrazów. Wielki Leonardo zrezygnował nie tylko z tła. Oświetlił twarz i rękę Świętego nadnaturalnym światłem, umieszczając resztę sylwetki w cieniu. Nie zostawił widzowi wyboru. Musi, patrząc na obraz, zastanowić się, co pokazuje skierowany w niebo palec i jaka jest wymowa spokojnego, choć intrygującego uśmiechu długowłosego młodzieńca odzianego w wielbłądzią skórę. „Św. Jan Chrzciciel” to prawdopodobnie ostatni obraz artysty, namalowany u schyłku życia. Czy w uśmiechu Jana znajdował pociechę, gdy myślał o zbliżającej się śmierci?

z chomika cz.jurek

391 KB
5 lip 13 5:42

Leonardo da Vinci-Madonna wśród skał.jpg

88 KB
18 kwi 11 17:05

Leonardo da Vinci - Studium pięciu charakterów.jpg

ok. 1494

56 KB
18 kwi 11 17:03

Leonardo da Vinci - Studium draperii siedzącej pos taci.jpg

1478

97 KB
18 kwi 11 17:02

Leonardo da Vinci - Młoda kobieta z jednorożcem.jpg

1479

52 KB
18 kwi 11 17:00

Leonardo da Vinci - Madonna karmiąca dzieciątko.jpg

ok. 1481-97

150 KB
18 kwi 11 16:56

Leonardo da Vinci-Madonna z kądzielą.jpg

ok. 1501
olej na płótnie
50,2 × 36,4 cm

236 KB
18 kwi 11 16:54

Leonardo da Vinci-Leda z łabędziem.jpg

XVI w

44 KB
18 kwi 11 16:52

Leonardo da Vinci -Portret muzyka.jpg

1490
olej na desce
44,7 × 32 cm
Biblioteka Ambrozjańska

53 KB
18 kwi 11 16:50

Leonardo da Vinci-Meduza.jpg

1597
olej

97 KB
18 kwi 11 16:48

Leonardo da Vinci-Portret Ginevry Benci.jpg

1478–1480
olej i tempera na desce topolowej
38,8 × 36,7 cm
Narodowa Galeria Sztuki w Waszyngtonie

85 KB
18 kwi 11 16:46

Leonardo da Vinci-Wizje świętego Bernarda.JPG

1478

154 KB
18 kwi 11 16:44

Leonardo da Vinci-Madonna z goździkiem.jpg

1472-78
olej na desce
62 × 74,5 cm
Stara Pinakoteka

6,4 MB
18 kwi 11 16:39

Leonardo Da Vinci -Zwiastowania NMP.jpeg

ok. 1472-1475
Olej i tempera na desce
98 cm × 217 cm
Uffizi , Florencja, Włochy

204 KB
18 kwi 11 16:36

Leonardo da Vinci-Jan Chrzciciel.jpg

1513-1516
69 cm × 57 cm
olej na desce
Louvre , Paris

10,6 MB
18 kwi 11 16:34

Leonardo da Vinci -Pokłon Trzech Króli.jpg

1481
olej na desce
246 cm × 243 cm
Uffizi, Florencja

19 KB
18 kwi 11 16:30

Leonardo da Vinci-Autoportret.jpg

1513
rysunek
33,2 × 21,2 cm
Biblioteca Reale

102 KB
18 kwi 11 16:29

Leonardo da Vinci-Studia szkieletu.jpg

71 KB
18 kwi 11 16:28

Leonardo da Vinci -Studium lilii.jpg

80 KB
18 kwi 11 16:27

Leonardo da Vinci - Projekt pawilonu ogrodowego.jpg

6,3 MB
18 kwi 11 16:25

Leonardo da Vinci-Ostatnia wieczerza.jpg

1495-1498
malowidło ścienne
460 × 880 cm
Santa Maria delle Grazie
Autor "Ostatniej wieczerzy" popełnił błąd technologiczny, wskutek czego słynny fresk już kilkadziesiąt lat po namalowaniu uległ poważnemu zniszczeniu.
Niezwykle dynamiczne i realistyczne przedstawienie Jezusa w otoczeniu uczniów w "Ostatniej wieczerzy" Leonarda da Vinci jest jednym z najsłynniejszych obrazów na świecie. Renesansowy fresk z refektarza kościoła Santa Maria delle Grazie w Mediolanie okazał się niestety dziełem nietrwałym. – Malarz popełnił błąd technologiczny, jak wiemy z testów źródłowych, fresk zaczął niszczeć w niewiele lat po namalowaniu, w roku 1556 mówiło się o nim jako o ruinie – mówiła Grażyna Bastek w Dwójkowej audycji "Jest taki obraz".
Z pracami restauracyjnymi wiążą się niestety pewne modyfikacje oryginalnego obrazu. Niegdyś – inaczej niż robi się to współcześnie - dążono nie tylko do ustabilizowania niszczejącego dzieła, ale też do tego, aby uzupełnić brakujące elementy. Grażyna Bastek wyjaśnia, że choć ręka wielkiego włoskiego malarza jest już dużo mniej widoczna, "Ostatnia wieczerza" zachowała do dziś wiele z pierwotnego konceptu.
Obraz zwraca uwagę przede wszystkim indywidualnym podejściem do ukazanych postaci Apostołów, każdy z nich inaczej reaguje na słowa Chrystusa: "Zaprawdę powiadam wam, jeden z was mnie zdradzi". Uczniowie są zdumieni, przerażeni, gorączkowo pytają, kto to może być. Wielu też zapewnia, że na pewno to nie on jest zdrajcą.
Fresk jest także doskonałym studium architektury i światła. Artysta uchwycił głębię pomieszczenia i zachował odpowiednie proporcje. – Leonrado wzbogacił wykres perspektywiczny dodatkowymi, zajmującymi go zagadnieniami, dotyczącymi perspektywy: dodał światło jako element budujący przestrzeń i odległości w obrazie

1,4 MB
18 kwi 11 16:23

Leonardo da Vinci-Mona Lisa znana również jako Gio conda.jpeg

1503-1506
olej na drewnie
77 × 53 cm
Luwr
Twarz Giocondy – z arcydzieła Leonarda da Vinci i najsłynniejszego bodaj obrazu świata – znają wszyscy. Aby obejrzeć patrzące we wszystkich kierunkach oczy i zachwycający tajemniczy uśmiech, miłośnicy malarstwa pielgrzymują do paryskiego Luwru. Jednakże zdaniem autorytatywnych krytyków kwestią w obrazie najciekawszą jest uchwycenie przedziwnej relacji zachodzącej pomiędzy znajdującą się na pierwszym planie kobietą a widniejącym w tle krajobrazem. W genialny bowiem sposób zastosował tu Leonardo dwie techniki: światłocień i sfumato, czyli przedstawienie kształtów bez użycia ostrych zarysów, przez subtelne stopniowanie przejść od światła do cienia. „Ma ono wyrażać nieprzeniknioną obecność sił natury, której niezmierną potęgę człowiek może dostrzec, natomiast nie może jej ogarnąć rozumem. Ta nieprzenikniona obecność jest niepokojąca, gdyż nieznana, podobnie jak owa kręta, ginąca w oddali droga z lewej strony portretu. Leonardo ustawicznie pyta o sytuację człowieka w świecie. Jedną z możliwych odpowiedzi malarz zdaje się wyrażać poprzez niezrównany uśmiech Mony Lisy, uśmiech który jest znakiem pełnej ironii świadomości samego siebie, ja, które pojęło śmiertelny charakter swego bytu, wpisanego w porządek nieskończoności natury. Z twarzy Giocondy bije, oparta na paradoksie, mądrość – pełna spokojnej wytworności, niepozbawiona jednak niepokoju. Nie jest to uśmiech promienisty, lecz delikatny, ledwie obecny, jakby zawieszony”. Nie ustalono dotąd definitywnie, kim była sportretowana przez artystę kobieta. Ponoć Leonardo do końca życia nie rozstał się z obrazem, być może pamiątką największej miłości swego życia. Odchodząc, patrzył zapewne w stworzone przez siebie samego oblicze, które – zdaniem niemieckiego filozofa Karla Jaspera – „łagodzi napięcie między jednostką a naturą, czasem i śmiercią, życiem i rozkładem”.

270 KB
18 kwi 11 16:18