-
5225 -
9463 -
27307 -
1967
44417 plików
3113,39 GB
Foldery
Ostatnio pobierane pliki
.
Van Gogh: Malowane słowami
Wielka B ...
Rubens
Peter Paul Rubens (ur. 28 czerwca 1577 w Sie ...
● LEKTOR PL
● ROK: 1997
● TYTUŁ POLSKI: Fat ...
-> ("Koncert wiejski"). Rok ok. 1509; olej na płót ...
Rok 1982. Nazajutrz po własnym pogrzebie mecenas Antoni Zyro wraca do swego mieszkania i odtąd towarzyszyć będzie żyjącym, a czasami i ingerować w ich losy. Przygotowywał się on do obrony przebywającego w więzieniu młodego robotnika Dariusza, który kierował strajkiem, choć nie był członkiem "Solidarności". Teraz jego obrony podjął się mecenas Labrador, pragmatyk sugerujący, że nie jest ważne, co oskarżony faktycznie myśli, lecz w jaki sposób ma odpowiadać na pytania w sądzie. Dariusz odrzuca jednak zarówno tę "grę z sądem", jak i proponowane mu przez aplikanta adwokata przyznanie się do rzekomej winy i podkreślenie politycznych motywów. Domaga się on pełnej jasności i prawdy, a tym samym możliwości odnalezienia drogi porozumienia. Dariusz zostaje skazany na rok i sześć miesięcy więzienia, z zawieszeniem wykonania kary i uchyleniem tymczasowego aresztu . . . Urszula nie potrafi się odnaleźć po śmierci męża, przekonuje się, jak bardzo go kochała. Nie angażuje jej w pełni sprawa Dariusza, nie potrafi jej pomóc przybyły z zagranicy Tomek, przyjaciel Antka. Odwozi syna do teściowej i popełnia samobójstwo. Nad jej ciałem pojawia się Antek. Wychodzą razem na leśną polanę i oddalają się. "Film Kieślowskiego jest gorzki, jego zakończenie jest tragiczne. Ale odsłania on bezlitośnie, warstwa po warstwie, wszystkie nieomal pokłady skłóconej i dramatycznej materii życia w Polsce dzisiejszej" - pisano w roku 1984 w jednej z recenzji. Odwołując się do polskich doświadczeń stanu wojennego - akcja filmu rozgrywa się w roku 1982 - reżyser kreuje własną wizję ówczesnego konfliktu społecznego i analizuje różne mechanizmy jego neutralizowania, a ich skuteczność ocenia z całą surowością.
Ekipa skrócona:
Reżyseria: Krzysztof Kieślowski
Scenariusz: Krzysztof Kieślowski, Krzysztof Piesiewicz
Zdjęcia: Jacek Petrycki
Scenografia: Allan Starski
Dekoracja wnętrz: Magdalena Dipont, Teresa Gruber
Kostiumy: Wiesława Starska
Muzyka: Zbigniew Preisner
Dźwięk: Michał Żarnecki
Montaż: Krystyna Rutkowska
Charakteryzacja: Maria Dziewulska
Kierownictwo produkcji: Ryszard Chutkowski
Produkcja: Zespół Filmowy Tor
Obsada aktorska:
Grażyna Szapołowska - Urszula Zyro
Maria Pakulnis - Joanna Stach, żona Dariusza
Aleksander Bardini - mecenas Mieczysław Labrador
Jerzy Radziwiłowicz - mecenas Antoni Zyro
Artur Barciś - Dariusz Stach
Michał Bajor - aplikant Miecio
Marek Kondrat - Tomek, przyjaciel Zyrów
Tadeusz Bradecki - hipnotyzer
Daniel Webb - Amerykanin
Krzysztof Krzemiński - Jacek, syn Zyrów
Marzena Trybała - Marta Duraj
Adam Ferency - "Rumcajs", działacz opozycji
Elżbieta Kilarska - matka Antka
Jerzy Kamas - sędzia Biedroń
Hanna Dunowska-Hunek - Justyna, działaczka opozycji
Jan Tesarz - ojciec Joanny
Andrzej Szalawski - adwokat, znajomy Labradora
Jacek Domański - działacz opozycji, znajomy Stachów; nie występuje w czołówce
Katarzyna Figura - asystentka hipnotyzera; nie występuje w czołówce
Jacek Hilchen - nie występuje w czołówce
Katarzyna Jungowska - nie występuje w czołówce
Małgorzata Kaczmarska - nie występuje w czołówce
Andrzej Krasicki - sędzia; nie występuje w czołówce
Bogdan Niewinowski - pan Kazimierz, szatniarz w gmachu sądów; nie występuje w czołówce
Tomasz Taraszkiewicz - nie występuje w czołówce
Recenzje:
Jeden z mniej znanych filmów Krzysztofa Kieślowskiego, ale to nie znaczy, że słabszy niż reszta. Wręcz przeciwnie – „Bez końca” z wielu powodów powinno być zaliczane do must-see reżysera. Po pierwsze dlatego, że to pierwszy film, przy którym reżyser „Dekalogu” podjął się współpracy z Krzysztofem Piesiewiczem (napisali wspólnie 17 scenariuszy) oraz Zbigniewem Preisnerem, przyjecielem i stałym kompozytorem Kieślowskiego. Po drugie – bo to ciekawy film od strony politycznej: Kieślowski zrealizował „Bez końca” w okresie stanu wojennego w Polsce, zaś jego komentarz do sytuacji społecznej okazał się bardzo niejednoznaczny. Moralny wybór, jakiego podejmują się bohaterowie, można postawić na równi z niełatwymi wyborami wyjętymi wprost z „Dekalogu”. Żadna ze stron życia politycznego nie zostaje tu pogłaskana po głowie, żadna jednoznacznie potępiona. Dlatego też, jak wspominał Kieślowski: „zarówno władza, opozycja, jak i Kościół – wszyscy ten film potępili. Wszyscy poza widzami”. Wreszcie, po trzecie – dlatego, że film ciekawie poczyna sobie z kinową narracją: rozgrywa się równocześnie na trzech bezustannie krzyżujących się płaszczyznach – politycznej, psychologicznej i metafizycznej.
Spoiwem łączącym wszystkie te wątki jest postać Antka, zmarłego adwokata zaangażowanego w obronę działaczy „Solidarności” (Jerzy Radziwiłowicz). W czasach, w których przyklejenie plakatu, uliczne graffitii o tematyce opozycyjnej, nie mówiąc już o organizacji strajku, automatycznie kawalifikowały się jako sprawy składane do prokuratury, ktoś musiał z rozsądkiem bronić zawziętych idealistów, takich jak tutejszy filmowy Dariusz (grany przez Artura Barcisia). Jednak już na samym początku filmu dowiadujemy się o śmierci Antka, która do końca projekcji wydaje się nieco enigmatyczna. Oto sam bohater – jak rozumiemy, prawdopodobnie jego duch – stawia siebie przed ekranem i informuje nas o swoim odejściu – od tej pory będzie nie tylko obserwatorem niedokończonych spraw, które pozostawił po swoim życiu, ale i świadomym kontrybutorem, rodzajem demiurga mającego wpływ, na to co będzie.
Dwie sprawy, które mimochodem muszą się odnaleźć w świecie bez Antka to przede wszystkim: a) pozostawiona przez niego rodzina – żona, Urszula (Grażyna Szapołowska), która coraz bardziej zdaje sobie sprawę z wielkości swojej straty i poczucia tęsknoty za mężem, oraz syn, który długo zdaje się nie rozumieć co się tak naprawdę stało (jak mówi sam Antek: dopiero na pogrzebie zapłakał); b) związana z adwokackim zawodem sprawa Dariusza, którą przejmuje jego mentor , mecenas Labrador (Aleksander Bardini), zasugerowany żonie oskarżonego przez samą Urszulę. To właśnie Labrador urasta w swoich scenach na najciekawszą postać całego wątku politycznego: czy faktycznie jest tylko oschłym pragamtykiem, dla którego ważny jest finalny efekt w sądzie i wygrana sprawy, czy też rzeczywiście zależy mu na dobru bronionego chłopaka, który zorganizował strajk, mimo, że nie należał do „Solidarności”? Narysowany przez ducha Antka znak zapytania na spisie obrońców obok Labradora mógłby sugerować, że wybór starego wygi nie musi być aż tak jednoznacznie dobry. Choć też jednoznacznie zły również.
Sprawa ta jednak – tylko przez osobę Antoniego – ledwie pośrednio dotyczy w jakikolwiek sposób Urszuli. Kobieta popada w coraz większą depresję: przypadkowa przygoda z anglojęzycznym mężczyzną czy próba terapii polegającej na usunięciu z pamięci informacji o istnieniu jej zmarłego męża, działają na nią jak mocno rzucony bumerang: wszystko wraca z jeszcze większą siłą, powodując kolejną lawinę wspomnień i pogłębiając beznadziejne poczucie samotności i tęsknoty. Psychologiczno-refleksyjna warstwa filmu Kieślowskiego nadaje politycznym przepychankom ludzkiej, emocjonalnej siły. Ale może właśnie o to Kieślowskiemu chodziło: idealistyczny, gotowy rozpocząć głodówkę Dariusz, wydaje się zapominać o własnej rodzinie. Może to właśnie ci, którzy potrafią w tych nie ludzkich czasach dalej kochać a nie tylko stanąć i krzyczeć, z łatwością dzieląc ludzkość na dobrych i złych (a jak mawia Labrador: „pomiędzy zaprzeć się a nie zaprzeć jest jeszcze dużo miejsca”), są prawdziwymi największymi bohaterami tych czasów?
„Bez końca” ogląda się jak relację z pogrzebu: szarośc czasów stanu wojennego i szarość tzw. codziennego życia, znakomicie oddaje bardzo wycofana warstwa stylistyczna filmu (jest świetnie zmontowany, choć oszczędny jeśli chodzi o same zdjęcia), ale jednocześnie niemal bombastyczna, bardzo żałobna muzyka Zbigniewa Preisnera, sprawiają, że „Bez końca” stają się nie tyle kawałkiem storytellingu, co wprowadzeniem w stan uczuciowy głównych bohaterów. Choć metaficzna część filmu może się chwilami wydawać jako niewiele wnosząca do całości, to jednak w – absolutnie dewastującym – finale, znajduje swoją właściwą konkluzję. Jeszcze nigdy Kieślowski nie był bardziej surowy wobec czasów, o których opowiadał.
szymalan - 15 Grudzień 2012
Nie ma plików w tym folderze
-
0 -
0 -
0 -
0
0 plików
0 KB
Chomikowe rozmowy
Pokaż wszystkie
Pokaż ostatnie
Deebra napisano 21.06.2024 13:33
) ...Deebra napisano 30.06.2024 18:13
) ... Deebra napisano 14.07.2024 18:38
) ... Deebra napisano 18.07.2024 18:34
) ...Deebra napisano 23.07.2024 20:50
) ... Deebra napisano 28.07.2024 17:29
) ... 
Tiili napisano 29.07.2024 10:53
Witam, pozdrawiam i zapraszam do mnie 
Filmy, ciekawe Filmy Dokumentalne, Seriale, TV Show, Książki, Artykuły, Teledyski, Tapety, Emotki i wiele innych. 
Filmy, ciekawe Filmy Dokumentalne, Seriale, TV Show, Książki, Artykuły, Teledyski, Tapety, Emotki i wiele innych. Tiili napisano 29.07.2024 10:53
Witam, pozdrawiam i zapraszam do mnie Filmy, ciekawe Filmy Dokumentalne, Seriale, TV Show, Książki, Artykuły, Teledyski, Tapety, Emotki i wiele innych.
Filmy, ciekawe Filmy Dokumentalne, Seriale, TV Show, Książki, Artykuły, Teledyski, Tapety, Emotki i wiele innych. Deebra napisano 4.08.2024 22:04
) ... 
Zaprzyjaźnione i polecane chomiki (443)
