-
5225 -
9463 -
27307 -
1967
44417 plików
3113,39 GB
Tak jak Krystyny Feldman rolą życia okazała się zagrana w wieku 88 lat postać Nikifora, tak starsza od niej o rok Danuta Szaflarska (rocznik 1915) dała brawurowy popis swoich umiejętności aktorskich w filmie "Pora umierać", gdzie wystąpiła już jako dama 92 - letnia, ale wspaniałej formy mógłby jej pozazdrościć niejeden 60 - latek. Jej występ doceniło jury FPFF w Gdyni w 2007 r. , gdzie aktorka zdobyła nagrodę za główną rolę kobiecą (za rolę Anieli otrzymała również Orła - Polską Nagrodę Filmową). Ponadto dziełu Doroty Kędzierzawskiej przyznano też nagrodę za dźwięk, nagrodę dziennikarzy i Złotego Klakiera dla najdłużej oklaskiwanego filmu. Obraz ten doceniono również na festiwalach w Trieście, San Francisco, Leeds i Malmoe oraz na krajowych festiwalach i przeglądach.
Bohaterka filmu, sędziwa pani Aniela, mieszka z ukochaną suczką Filą w przedwojennej, mocno już nadgryzionej zębem czasu drewnianej willi pod Warszawą, utrzymanej w stylu falenicko - otwockim. Po latach dzielenia obszernego lokum z licznymi, dokwaterowanymi jej lokatorami, wreszcie pozbywa się ostatniego z nich. Znów może się poczuć naprawdę u siebie. Z satysfakcją i dumą właścicielki przechadza się po opustoszałych pomieszczeniach, wierzy, że teraz zacznie nowy etap w życiu. Ale syn Witek, który odwiedza ją od czasu do czasu z wnuczką, otyłą 8 - latką w okularach, nie zamierza spełniać matczynych marzeń o zamieszkaniu z nią z powrotem w rodzinnym domu. Nie ma na to również ochoty ani jego żona Marzenka, która nigdy nie była z teściową w najlepszych stosunkach, ani wnuczka, bardziej zainteresowana otrzymaniem w prezencie babcinego pierścionka niż mieszkaniem w nieciekawym dla niej miejscu. Na domiar złego, staruszkę nachodzą wysłannicy jej nowobogackiego sąsiada, który chętnie odkupiłby atrakcyjną działkę, a drewnianą ruderę po prostu rozebrał, żeby nie zasłaniała mu widoku. Dla Anieli jednak ten dom ma przede wszystkim wartość sentymentalną i nie wyobraża sobie jego sprzedaży: to przecież jej młodość, życie rodzinne, rozliczne pamiątki i wspomnienia. Każdy kąt, każdy sprzęt ma tutaj swoją historię, która jest także jej historią. Staruszka liczy więc, że syn przynajmniej wyperswaduje sąsiadowi próby wywierania na nią nacisków. Zamiast tego odkrywa jednak, że Witek potajemnie, późnym wieczorem, odwiedził wraz z żoną sąsiada, i że to właśnie on, a nie synowa, usiłuje dogadać się z "wrogiem" za plecami matki. Wzburzona nielojalnością i zdradą syna Aniela dochodzi do wniosku, że w takiej sytuacji pora umierać. Odwołuje telefonicznie dalsze wizyty syna, zakrywa kirem lustra, zatrzymuje stary zegar, wkłada czarną suknię, zapala świecę i z różańcem w rękach układa się na łóżku, by czekać na śmierć. Szybko jednak zmienia zdanie. Postanawia działać, biorąc sprawy w swoje ręce. [TVP]
Obsada aktorska:
Danuta Szaflarska - Aniela
Krzysztof Globisz - Witek, syn Anieli
Patrycja Szewczyk - wnuczka Anieli
Kamil Bitau - Romek Fiodor "Dostojewski"
Robert Tomaszewski - natręt
Agnieszka Podsiadlik - Agnieszka Kozłowska, wychowawczyni w ośrodku
Piotr Ziarkiewicz - Piotr Ziarkiewicz, dyrektor ośrodka
Małgorzata Rożniatowska - pani doktor
Witold Kaczanowski - notariusz Adam Koniecpolski
Wit Kaczanowski jr - Witek, syn Anieli w młodości
Marta Waldera - Marzenka, synowa Anieli
Joanna Szarkowska - Aniela w młodości
Weronika Karwowska - sąsiadka Anieli
Kai Schoenhals - sąsiad Anieli
Sylwia Bocheńska - dziewczynka z herbatą
Róża Salamonowicz - córka lokatorki
Remigiusz Przełożny - narzeczony Anieli
Leszek Musiał - pan z gminy
Adam Karczewski - pan z gminy
Marcin Jochim
Maksymilian Joks
Marek Petykiewicz
Tomasz Pokora
Jan Żołnowski
Sandra Bitau
Michał Bisaga
Jacek Góral
Piotr Miklaszewski
Tomasz Deres
Cezary Książek
Tomasz Bek
dzieci ze Szkół Podstawowych nr 5 i 6 w Otwocku
W trakcie sceny przedstawiającej śmierć bohaterki ruchy kamery są płynne, ujęcia długie, a montaż miarowy. Odchodzenie Anieli przedstawione zostaje jako proces naturalny, spokojny, nie zaś gwałtowny czy dramatyczny. Początkowo w półzbliżeniach i zbliżeniach widzimy twarze osób, którym była ona bliska; tych, którzy dostrzegali w niej człowieka, nie starca. Pojawia się więc krótkie ujęcie "Dostojewskiego", smutna mordka Filadelfii, zaniepokojona, a po chwili zadumana buzia dziewczynki niosącej herbatę. W sposób odmienny pokazane zostają postaci, niewykazujące zrozumienia wobec emocjonalnych potrzeb staruszki. W planie ogólnym pojawiają się więc sąsiedzi Anieli. Z góry widzimy, jak krążą wokół domu i samochodu. Niezbyt troskliwego względem matki Witusia nie widzimy wcale. W kadrze pojawia się tylko na moment jego zajeżdżający pod furtkę domu samochód. Na martwą Anielę spoglądają ci, którzy ją rozumieli, ona zaś z góry widzi przede wszystkim tych, z którymi kontaktu nawiązać nie mogła. W drugiej części sceny kamera pokazuje to, co najprawdopodobniej dostrzega zmarła właśnie bohaterka. Jej ciało pozostaje nieruchome w bujanym fotelu, widz zaś śledzi trajektorię ruchu oddalającej się duszy Anieli. Ostatni kadr przedstawia niebo pokryte białymi, kłębiastymi chmurami. To miejsce, do którego trafiła bohaterka.
Kadry - Pora umierać | Kadry - Pora umierać (duże pliki) | Plakaty - Pora umierać |
Sceneria - Pora umierać |
- sortuj według:
-
0 -
1 -
0 -
0
1 plików
134 KB