Święty Filip Neri.avi

Św. Filip Neri

(Adam Szczygieł SSP)

„Św. Filip Neri” to film opowiadający o „radosnym świętym”, „proroku radości”, „apostole Rzymu” żyjącym w latach 1515-1595 we Florencji i Rzymie. Ten pełen dobroci kapłan działający w czasach renesansu zasłynął w Kościele m.in. ze swoich oryginalnych metod wychowania. Św. Filip założył Oratorium, które dla rzymian było „miejscem radosnego spotkania, szkołą formacji, ośrodkiem promieniowania sztuki” (Jan Paweł II).



„Św. Filip Neri”, reżyseria: Giacomo Campiotti

„Radosny święty” swoje nauki często przekazywał za pomocą krótkich formuł: „Bądźcie dobrymi, jeśli potraficie”, „Człowiek, który się nie modli, jest jak zwierzę”, „Skrupuły i przygnębienie niech się wynoszą z mojego domu”. Podnosząc rękę do czoła, mówił: „Świętość mieści się na przestrzeni trzech palców”. Do swojego Oratorium wprowadzał wszystko, co miało znamię artyzmu, gdyż uważał, że piękno prowadzi do dobra.

Autor filmu na tle tytułowego bohatera ukazał szereg sylwetek ilustrujących różnorodność społeczeństwa XVI-wiecznego Rzymu. Wśród nich mamy: księcia i jego syna wychowywanego w ówczesnej karności, murarza stroniącego od Kościoła i księży, młodego jąkałę mającego trudności z nauką, sprzedawcę warzyw dźwigającego ciężar własnych wyrzutów sumienia, dzieci pozbawione opieki i wychowujące się na ulicy, grabieżcę pobierającego haracz od sprzedawców i rzemieślników, siostrzeńca papieża marzącego o karierze w Kościele. Wszyscy oni znaleźli się w orbicie działania św. Filipa Neriego. Na przykładzie tych i innych bohaterów możemy podziwiać niezwykle zręczną i skuteczną pedagogię „radosnego świętego”. On poprzez swoją dobroć, bezpośredniość, odwagę, modlitwę, post i życie mistyczne w swoisty sposób ich wychowywał i formował. Niektórzy z podopiecznych staną się potem kontynuatorami jego dzieła.

Włoski reżyser filmu Giacomo Campiotti zasłynął już z innych produkcji traktujących o świętych. Należą do nich: „Giuseppe Moscati” (2007) – opowieść o lekarzu z Neapolu kanonizowanym przez Jana Pawła II czy „Bakhita” (2009) – historia pochodzącej z Sudanu niewolnicy, zakonnicy i świętej. „Św. Filip Neri”, podobnie jak wymienione wcześniej filmy, jest dziełem, które warto polecić całej rodzinie. W tej niezwykle wzruszającej i pięknej opowieści znajdą coś dla siebie zarówno dzieci, młodzież, jak i dorośli.

Osobom zanurzonym we współczesnej kulturze coraz bardziej odbiegającej od chrześcijaństwa film ten ukazuje świętego, który udowadnia, że współpracując z łaską Bożą, można przezwyciężać największe trudności. A przy tym cieszyć się wraz z innymi Bożą dobrocią.

„Św. Filip Neri”, reżyseria: Giacomo Campiotti, rok produkcji 2010, czas: 220 min., kolekcja „Ludzie Boga”, dystrybucja w Polsce: E-lite Distribution Sp. z o.o.

W książce dodatkowo zamieszczono tekst listu Ojca Świętego Jana Pawła II do członków Konfederacji Oratorium Świętego Filipa Neri.

Święty Filip na tle panoramy rzymskiego renesansu ukazuje się jako "Prorok radości", który potrafił pójść za Jezusem, włączając się również czynnie w kulturę swoich czasów, pod bardzo wielu względami bliskiej naszej dzisiejszej kulturze. (...) Święty Filip, otwarty na wymogi społeczeństwa swoich czasów, nie odrzucał tego gorącego pragnienia radości, lecz zaangażował się w przestawienie prawdziwego jej źródła, jakie odkrył w orędziu ewangelicznym. (...)

Właśnie prawa Ewangelii oraz nakazy Chrystusa prowadzą do radości i do szczęścia: taką prawdę głosił Filip młodym, których spotykał w swojej codziennej pracy apostolskiej.
Jan Paweł II


Fragment książki:

Filip Neri w historii Kościoła jawi się jako reformator i w dobrym tego słowa znaczeniu kontestor działający w Rzymie. Jego wyjątkowa duchowość i oryginalność, spontaniczność i wrażliwość na dobro i piękno, a także nauczanie, styl życia i radość, jaką emanował wokół siebie, wzbudzały sympatię oraz gotowość przemiany własnego życia ludzi gromadzących się w jego Oratoriumczy spotykanych na placach i ulicach Rzymu. Nowatorstwo posługi duszpasterskiej Flipa Neri, to przede wszystkim jego apostolska działalność w Oratoium Świeckich, które zrodzone w czasach potrzebujących redykalnej reformy obyczajów, stawało się wspólnotą chrześcijan otawrtych na wszelkie inicjatywy duszpasterskie, charytatywne, kulturalne, muzyczne. Zawsze jednak najpierw ożywione poufałym obcowaniem ze Słowem Bożym, modlitwą i sakramentami świętymi, urzeczywstniało prawdziwą wspólnotę, której członkowie Oratorium winni być znakiem miłości Bożej i obecności Ducha Świętego w Kościele Chrystusowym.