04. Apostołowie.pdf

master-commander / Chrystus i Hitler / 04. Apostołowie.pdf

Download: 04. Apostołowie.pdf

Pobierz

46 KB

Tym nie mniej, Chrystus, mimo swojej pozornej osobliwości, pozostawał Azjatą do szpiku kości. A jedną z cech typowego Azjaty jest nadmierne wyolbrzymianie więzów rodzinnych i metafizyczne postrzeganie rodziny, postrzeganie rodziny jako części samego siebie, postrzeganie rodziny jak jakiegoś małego quasi-narodu, to którego się należy. Więzy rodzinne mają dla takich ludzi nieskończenie wyższy priorytet przed wszystkimi innymi sprawami i stwarzają uprzywilejowaną pozycję przy zawieraniu transakcji. Europejczycy - przeciwnie - nigdy nie żyli sentymentami i już za życia Chrystusa dochodziło do tego, że rzymscy cesarze woleli przekazywać tron raczej usynowionym spadkobiercom niż swoim rodzonym synom, którzy zwykle okazywali się jawnymi degeneratami. Ale Wschód to Wschód i kumoterstwo nawet w dzisiejszych czasach jest częścią narodowej tradycji, a także źródłem stałego zagrożenia rozkładem struktur państwowych, pełnej anarchii i prawnego chaosu.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

master-commander

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

03. Chrzest.pdf

Ze wszystkich życiorysów Józefa i Marii jakie do nas doszły, tak kanonicznych, jak i apokryficznych, wyłania się portret ludzi bogobojnych, zdolnych do przekazania Jezusowi mniej-więcej spójnej wiedzy o żydowskiej religii, chociaż spójność tej wiedzy należy traktować względnie, bowiem w tym akurat czasie judaizm przeżywał ewolucyjny kryzys i religijna elita była podzielona na faryzeuszy, seduceuszy i esseńczyków, a już za życia Chrystusa pojawiła się sekta zelotów. Ma się rozumieć, wszyscy oni utrzymywali, że wyznają jedynie prawdziwą interpretację zakonu Mojżeszowego i ksiąg proroków. Najsilniejszą była sekta faryzeuszy (zniekształcona grecka transkrypcja słowa "perushim" - ci, co się oddzielają). Można z dużą dokładnością stwierdzić, że system wiary, jaki przyswoił sobie Jezus, był jednakowo daleki od ideologii wszystkich czterech sekt.

02. Narodzenie.pdf

Sytuację poważnie pogorszył asyryjski król Salmanasar V, który w 722 r. p.n.e. zniszczył królestwo Izraela i uprowadził dużą część mieszkańców do różnych prowincji swojego imperium, a także Nabuchodonozor II, król babiloński, który złupił Jerozolimę i Pierwszą Świątynię, uprowadzając do niewoli babilońskiej trzy tysiące najbardziej wpływowych rodów żydowskich. Z czasem i Żydzi, i Samarytanie powrócili do ojczyzny, ale to już były dwa narody mówiące w różnych, chociaż pokrewnych językach i rozdzieleni przepaścią w sprawach religijnych. Samaria, częścią której była Galilea, miała swojego rzymskiego tetrarchę i w stosunku do Judy była "prawdziwą zagranicą". Tym nie mniej, jak to wynika z zachowanych źródeł pisanych, i w Samarii żyli ludzie, którzy obstawali przy panującym w Judzie kanonie religijnym, mimo że za arcykapłana Szymona Machabeusza "wszyscy" galilejscy Żydzi zostali wysiedleni do Judy. Raz do roku wybierali się na pielgrzymkę do Jerozolimy, żeby złożyć ofiarę na budowę nowej Świątyni. Nazaret, miasto, w którym upłynęły pierwsze lata życia Chrystusa, znajdował się dość daleko od Judy, lecz jego rodzice byli właśnie takimi prawowiernymi Samarytanami. Co prawda, ewangelie twierdzą, że Maria i Józef byli z rodu Dawida, a więc powinni byli należeć do jednego z dwóch kolan Judy, ale możliwym jest też, że jacyś przedstawiciele kolan Judy mieszkali w Samarii.

01. Prekursorzy.pdf

Judea w czasach Chrystusa właśnie była społeczeństwem, w którym przepaść pomiędzy szarą masą i duchowieństwem była po prostu kolosalna, zwłaszcza, że, między innymi, godności duchowne były wówczas dziedziczne, i mogli je piastowć tylko potomkowie kolana Lewi. Już wtedy zakon Mojżeszowy nie był w stanie ogarnąć wszystkich aspektów życia tak pojedyńczego Żyda, jak i całego żydowskiego społeczeństwa. Tak został przygotowany grunt pod jego dowolną interpretację, co jeszcze bardziej pogrążało masy w dezorientacji i rozczarowaniu. Podobny był obraz Niemiec po Pierwszej wojnie światowej. One po prostu dojrzały do pojawienia się człowieka, który poustawiałby rzeczy na nowy ład. Od dawna wiadomo, że mesjasze powinni pojawiać się gdy przyjdzie na to pora. I oni pojawiają się.

00. Wstęp.pdf

Chrystus przyszedł po to, by wszystko przemieszać. Greckie i rzymskie piękności, uwiecznione w porażających wyobraźnię rzeźbach (do naszych czasów dotrwały jedynie nieliczne egzemplarze; większość została zniszczona przez chrześcijan), ustąpiły miejsca karłom, kalekom fizycznym i psychicznym, fanatykom i schizofrenikom, impotentom i nekrofilom, czyim pomysłem na życie było: nie myć się, nie golić się, nie żenić się, nie pracować. To samo stało się w sferze intelektualnej. Nauki antyczne, w większości podparte obiektywną analizą faktów, ustąpiły miejsca takiemu nagromadzeniu pseudo-nauk, że obecnie potrzeba całych encyklopedii, by dokonać zaledwie biegłego ich przeglądu. Długa i trudna była droga współczesnej nauki z chrześcijańskiej twierdzy ku wolności, a liczba intelektualistów zlikwidowanych przy tym przez czynniki kościelne, znacznie przewyższa liczbę wszelakich świętych, błogosławionych i innych kretynów i degeneratów, zlikwidowanych w różnych, często przypadkowych, okolicznościach. To powinien znać i pamiętać każdy intelektualista, który siłą przyzwyczajenia woła "Chrystus się rodzi!"' na Boże Narodzenie i "Chrystus zmartwychwstał!" na Wielkanoc, nawet nie wierząc w podobne brednie. A takich wciąż jest niemało dookoła.

14. Evacuation.pdf

By the autumn of 1915, the Gallipoli front finally and irrevocably stalled, with the last battle there fought on 29 August, when the Indians and Australians managed to capture a nameless mound of little importance. Yet, casualties kept growing, although nobody expected success anymore. Moreover, the general military situation sharply worsened. The command of the Central Powers decided to eliminate one of the causes of their headache – the Serbian Front. Since Austro-Hungary proved unable to do this on her own, in addition to the Austro-Hungarian 3rd Army, the German 11th Army and the Bulgarian 1st Army were engaged in a new offensive. The German and Austro-Hungarian forces struck on 7 October, the Bulgarian army launched its offensive on 14 October, and soon the Serbian front collapsed. The Entente leadership wrestled from Greece consent for the landing of an expeditionary force in Salonica, but for that, it was still necessary to find troops; some forces could be taken out of Gallipoli. However, the British and French did not linger in Serbia and quickly retreated back to Greek territory. Field-Marshal August von Mackensen, who commanded the offensive of the Central Powers, did not dare to cross the border of formally neutral Greece, but his forces occupied most of Albania (formally neutral too), and thus a rather strange Salonica front was formed, where none of the sides was particularly eager to be active. And yet, the Entente faced a new problem.

10. Battle at sea.pdf

While heavy battles were unfolding in Gallipoli, and the Allied fleet confronted the Turkish coastal batteries in the Dardanelles, an equally fierce struggle unfolded underwater. The problem was that the road network of the Gallipoli Peninsula was in its infancy, so the naïve confidence of the British command that the landing troops would march unmolested from Cape Helles all the way to Kilitbahir is surprising. Even if there had been no Ottoman troops on the peninsula, such a march would have turned into a daunting task, and breaking through the fortifications would have become an unsolvable task. Gallipoli is not about the flat plains of northern France, criss-crossed by comfortable roads and railways; Gallipoli is about dusty valleys, rocky ridges, and narrow paths for roads. By the beginning of the Allied landings, the Turks had transported five infantry divisions to the peninsula, but they used sea routes for that. And their supplies were also brought in by sea. Cargoes were delivered to the towns of Canakkale, Gelibolu, Bandirma, and Mudanya, where there were at least some berths, and from there supplies and reinforcements were sent to the front, since the distances there were pretty small. Due to that, the war on sea communications in the Sea of Marmara and the Dardanelles gained special importance.

09. Battle on the bridgeheads.pdf

The landing on the Gallipoli Peninsula on 25 April 1915 failed miserably; the task was not accomplished, the troops were stuck on bridgeheads, and on the V and U Beaches, the situation bordered with a complete disaster. Oddly enough, what saved the British, in general, was the correct Turkish strategy - to keep the bulk of the troops away from the coast, incorrectly implemented due to the lack of forces. There was no way that just and only the 9th Division could control the coast of half of the Gallipoli Peninsula. But if in the most probable landing sites in the area of Cape Helles, positions were held not by detached platoons, but at least by companies, not to mention battalions, they would certainly have drowned the landing troops in blood. The main reason for this, as it clearly transpires from facts and documents, was the incompetence of the British command at all levels, from the corps commander, General Sir Ian Hamilton, down to the battalion commanders. Personal courage did not compensate for those shortcomings. Yes, of the three brigade commanders of the 29th Division, one was killed, and the other two were wounded, but the soldiers did not get better from this. A general must command, not run ahead of the ranks, wielding his sword.

12. Stalemate.pdf

After the Second Battle of Krithia, the Allies ran out of steam, and could not take any active action for some time. In particular, on 11 May 1915, General Sir Ian Hamilton was forced to withdraw from the frontline the 29th Division, which lost 11,000 soldiers and 400 officers in fights, and replace it with the 42nd Division. However, Lieutnant-General Aylmer Hunter-Weston, who by that time had earned the nickname “Butcher of Helles”, not only was not removed, but on 24 May, Hamilton placed him in command of the newly created VIII Corps, consisting of the 29th, 42nd, and 52nd Divisions, the Royal Naval Division, and the 29th Indian Infantry Brigade. In general, the Allies at that time had to occupy themselves with the transportation of reinforcements and the refitting of their positions. The Australian 1st Light Horse Brigade arrived at Anzac Cove, and the Naval Division battalions returned to Cape Helles. The Turks also suffered losses during the fighting and calmed down for a while, although not for long. But troubles continued to haunt the Allies: on 15 May, a Turkish sniper mortally wounded the commander of the 1st Australian division, Major General Sir William Throsby Bridges.

13. Final push.pdf

After the July fights ended, there was again a long pause. Of course, small skirmishes and sorties continued, and people used to die every day, but all that fit the well-known notion “all quiet on the Western front”. This phrase, which Erich Maria Remarque used for the title of his famous novel, could well be attributed to the eastern front at Gallipoli. The Allied command frantically searched for a way out of the stalemate, and found it. If there are two hard-to-solve problems in the form of two bridgeheads, why not to solve them by creating a third problem, that is, a third bridgehead?! As General Sir Ian Hamilton expected the arrival of large reinforcements from England, and more precisely, the IX Corps, consisting of 3 divisions. However, he first launched a completely pointless offensive on 12-13 July, and then planned another landing just north of Anzac Cove. The idea was all the same: to capture the Sari Bayir massif, and from there to advance to the Kilitbahir plateau, only this time from the west, and not from the south, as previously planned. A powerful blow had to be driven on the front of Anzac Cove, where the Turks hardly expected it. But the offensive was planned to be combined with an amphibious landing, in which 5 new divisions would participate: the IX Corps, consisting of the 10th, 11th, and 12th divisions, as well as the 53rd and 54th divisions attached to it.

11. Battle in the air.pdf

The naval war in the Dardanelles and the Sea of Marmara was rapidly acquiring new features, perhaps even faster than in the main naval theatre in the North Sea. Here, the Allies actively used a new weapon – the submarines, but almost simultaneously with them, the war moved into another dimension – into the air.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin