Encyklopedia II wojny światowej - Pętla.avi

martinez222 / Dokumenty / ENCYKLOPEDIA II WOJNY ŚWIATOWEJ - BOGUSŁAW WOŁOSZAŃSKI / Encyklopedia II wojny światowej - Pętla.avi

Download: Encyklopedia II wojny światowej - Pętla.avi

Pobierz plik

298,03 MB

Czas trwania: 27 min 21 s

Błędy popełnione przez Adolfa H. i jego współpracowników, można podzielić na te o znaczeniu taktycznym i na te o znaczeniu strategicznym.
Ale w sumie, tak czy inaczej, były nikłe szanse na wygranie wojny od samego początku jej wywołania, głównie z tego powodu, że, jak mówi przysłowie, "im dalej w las, tym więcej drzew".
Podstawowym problemem przed jakim Hitler stawał od początku, było istnienie dwóch wielkich państw, które swoimi zasobami (Rosja - ludzkimi, USA - gospodarczymi) biły Niemcy i ich sojuszników na głowę. O ile mozna sobie wyobrazić podpisanie pokoju z Rosją (to nie ta sama Rosja, rozbita wewnętrznie, co w I WŚ), choć polityka prowadzona względem ludności Rosyjskiej skazywała Niemców na rosnący opór, o tyle Stany Zjednoczone, od czasu I WŚ, mimo pewnej zachowawczosci, znały już swoje miejsce "strażnika" światowego ładu i czekały tylko na moment, w kórym mogły to udowodnić. W momencie, gdy decydowały sie losy wojny w Europie (lata 1942 i 1943) Amerykanie byli juz na prostej drodze do pozyskania broni jądrowej. Nawet więc, gdyby nie przystapili wcześniej do wojny, i gdyby wszystkie państwa europejskie wczesniej uległy Niemcom, Amerykanie świadomi znaczenia broni o charakterze strategicznym, mieli i tak wielkie możliwości do zatrzymania Niemiec. Wojna od początku była więc przegrana, bo od początku było wiadomo, że prędzej czy później USA wejdą do niej jako przeciwnik Niemiec.
Elementy taktyczne przesądziły na pewno o czasie trwania II WŚ i tu decydujące znaczenie miały zarówno błedne decyzje podejmowane przez Niemców w konkretnych dziedzinach produkcji zbrojeniowej, błędy w rozpoznawaniu ważności celów militarnych, oraz błędy w polityce zagranicznej (np. brak powiązania działań Japonii z działaniami niemieckimi). Jak sie pózniej okazało największe znaczenie miało jednak zmuszenie (świadome lub nie) do emigracji do USA tych naukowców żydowskiego pochodzenia, którzy wolnemu światu dali bombę atomową.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

martinez222

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Encyklopedia II wojny światowej - U-boot cz.1.avi

Po zakończeniu I wojny światowej, w której okręty podwod ...

Po zakończeniu I wojny światowej, w której okręty podwodne odegrały istotną rolę, rozwój tej gałęzi marynarki wojennej został zahamowany. Zwycięzcy większe znaczenie w zakończonej wojnie przypisywali jednostkom nawodnym, a jedyni skłonni dalej inwestować ze flotę podwodną Niemcy, zostali wyraźnie ograniczeni postanowieniami traktatu wersalskiego z 1919 r. Na przełomie sierpnia i września 1939 r. niemiecka Kriegsmarine posiadała dokładnie 57 okrętów podwodnych typu U-boot, z czego jedynie około połowa była zdolna do działań na oceanicznych liniach komunikacyjnych. Dla niemieckich okrętów podwodnych wojna rozpoczęła się już 15 sierpnia 1939 r. kiedy to na rozkaz głównego dowódcy Kriegsmarine, Grossadmirala Karla Donitza, trzy flotylle U-Botów (czyli około 18 okrętów) zajęły pozycje u wybrzeży Wysp Brytyjskich z zadaniem sabotowania transportów handlowych oraz floty stacjonującej w bazach wojskowych. Podczas pierwszych miesięcy wojny, sukcesy niemieckich okrętów podwodnych było stosunkowo niewielkie (do lutego 1940 r. udało się im zatopić w sumie ok. 250 wrogich jednostek o łącznej wyporności w granicach 800 tys. ton, przy stratach własnych na poziomie 16 okrętów) i ze względu na niedostateczną liczebność ograniczały się tylko do działań dywersyjnych, mających niewielki wpływ na wynik wojny. Grossadmiral Donitz, aby myśleć o masowej rozbudowie podwodnego sektora niemieckiej marynarki potrzebował jakiegoś spektakularnego sukcesu, który dzięki umiejętnej propagandzie...

Encyklopedia II wojny światowej - Tajemnicze bunkry.avi

Historia powstania bunkrów w Konewce i Jeleniu Dogodne ...

Historia powstania bunkrów w Konewce i Jeleniu Dogodne położenie Spały i mieszczące się tam dowództwo Oberost miały, prawdopodobnie, zasadniczy wpływ na decyzję Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych o utworzeniu tu przez stanowiska dowodzenia dla sztabu grupy armii (Mitte) w przewidywanej wojnie na wschodzie. Miało się ono składać z dwóch bliźniaczych kompleksów bunkrów: jednego w pobliskiej Konewce, drugiego w Jeleniu i służyć zabezpieczeniu przed atakiem lotniczym pociągów specjalnych, pełniących funkcje ruchomych ośrodków dowodzenia oraz ich personelu. Obiektom tym nadano (Stanowisko dowodzenia "Obszar wschód"). Budowę rozpoczęto wiosną wiosną 1940r. Początkowo zatrudnionych tu było ok. 1300 osób, głównie Niemców i Austriaków. Później liczba zatrudnionych wzrosła do 3000 ludzi, a wśród pracujących pojawili się Włosi. Główny obiekt kompleksu w Konewce - żelbetowy bunkier ma długość 380m oraz przekrój ostrołuku mającego przy podstawie szerokość 15m i wysokość 9m, w którym między betonowymi peronami biegnie tor umożliwiający wjazd całego składu pociągu. Obok bunkra kolejowego zbudowano zespół bunkrów technicznych mieszczących kotłownię, urządzenia wentylacyjne i siłownię elektryczną. Obiekty te łączyły ze schronem kolejowym trzy podziemne kanały techniczne. W skład kompleksu bunkrów wchodziły również schrony mieszczące: stację pomp i uzdatniania wody, zbiornik i chłodnicę wody technologicznej. Ukończone obiekty zamaskowano przed możliwością wykrycia z powietrza, montując na stropach drewniane, kryte papą dachy, a na schronie kolejowym umocowano siatki maskujące i atrapy drzew. Na polecenie Ministra Gospodarki Rzeszy Alberta Speera, ważne dla produkcji wojskowej zakłady zaczęto przenosić w miejsca zapewniające ochronę przed atakiem alianckiego lotnictwa. Według niemieckiego planu dyslokacji obiektów przemysłowych figuruje tam: bunkier w Jeleniu jako Reichbahntunnel Tomaczew kryptonim "Goldamsel" oraz w Konewce Tunel Tomaczew-Konewka kryptonim "Huhn". Wówczas pojawiają się pierwsze informacje o wjeżdżających do schronów pociągach towarowych liczących ponad 30 wagonów. Jednak wykorzystanie bunkrów do celów przemysłowych dotyczy dopiero 1944r., gdy w Jeleniu i Konewce utworzono filię tomaszowskich zakładów Daimler-Benz. Mieściły się tam magazyny i warsztaty gdzie demontowano uszkodzone silniki przywożone z frontu, odzyskiwano z nich części i remontowano podzespoły. Prace wykonywali robotnicy przymusowi z okolic Tomaszowa oraz jeńcy rosyjscy. W okolicy krążyły opowieści o produkcji w schronach i ich podziemiach (do dziś poszukiwanych) tajnych broni, rakiet, amunicji, benzyny syntetycznej. W październiku 1944r. Całe wyposażenie zdemontowano i wywieziono w nieznanym kierunku wraz z częścią załogi...

Encyklopedia II wojny światowej - Stalingrad cz.1.avi

Klęska pod Stalingradem Operacja „Pierścień" 22 listopa ...

Klęska pod Stalingradem Operacja „Pierścień" 22 listopada 1942 roku, gen. Paulus przekazał do sztabu grupy armii „B" meldunek, w którym informował, że jego armia jest okrążona, zapasy paliw na wyczerpaniu, sytuacja z amunicją beznadziejna, a żywności wystarcza zaledwie na sześć dni. Następnego dnia, 23 listopada, nastąpiło trwałe i ostateczne okrążenie stalingradzkiego zgrupowania nieprzyjaciela. W międzyrzeczu Wołgi i Donu zostały okrążone główne siły. W ogromnym kotle znalazły się 22 dywizje i ponad 160 samodzielnych oddziałów, wchodzących w skład 6 armii polowej i częściowo 4 armii pancernej". 24 listopada Hitler przesłał okrążonej szóstej armii telegraficzny rozkaz: „armia powinna być przekonana, że uczynię wszystko, żeby ją zabezpieczyć i w odpowiednim czasie uwolnić. Jestem przekonany i wierzę, że bohaterska 6 armia 1 jej dowódca spełnią swój obowiązek". Jak wykaże historia, były to już słowa bez pokrycia... Najpierw bowiem w wyniku operacji „Mały Saturn" wojska radzieckie rozbiły obronę nieprzyjaciela usiłującego przerwać pierścień okrążenia, a od stycznia 1943 roku przystąpiły do realizacji kolejnego planu operacji „Pierścień”. Chcąc uniknąć zbędnego przelewu krwi 8 stycznia, dowództwo radzieckie skierowało do gen. Paulusa ultimatum z propozycją zaprzestania w tej sytuacji oporu. Proponowano w nim (między innymi) następujące warunki: 1. Wszystkie okrążone wojska niemieckie z Panem i Pańskim sztabem na czele zaprzestaną oporu. 2. W sposób zorganizowany przekaże Pan do naszej dyspozycji cały stan osobowy, uzbrojenie, całość sprzętu bojowego oraz mienie wojskowe w stanie nieuszkodzonym. 3. Gwarantujemy wszystkim oficerom, podoficerom i szeregowym, którzy zaprzestaną oporu, życie i bezpieczeństwo, a po zakończeniu wojny powrót do Niemiec lub według uznania do jakiegokolwiek innego kraju. Wszyscy żołnierze, którzy złożą broń, będą mieli zachowane prawo do noszenia umundurowania, dystynkcji i odznaczeń, będą mogli dysponować osobistymi rzeczami i wartościowymi pamiątkami, a wyżsi oficerowie zachowają także broń białą. (...) Wszystkim rannym i chorym, dotkniętym odmrożeniami będzie udzielona pomoc medyczna…” Ultimatum zostało odrzucone. W tej sytuacji następnego dnia wojska radzieckie przystąpiły do zdecydowanego ataku. O godz. 8.05 na radiowy sygnał „Ojczyzna" przemówiły „Katiusze'", tysiące dział i moździerzy. Taki był początek ostatecznej likwidacji 6 armii. Dowódca 6 armii polowej gen. Paulus 24 stycznia meldował Naczelnemu Dowództwu Wehrmachtu: „(.-) Załamanie nieuniknione. Dla ratowania pozostałych jeszcze przy życiu żołnierzy, armia prosi o wyrażenie zgody na natychmiastową kapitulację..." Prośba generała została odrzucona. Kapitulować przed Rosjanami? Wtedy jeszcze nie mieściło się to sztabowcom Hitlera w głowach. A sytuacja okrążonych wojsk nie była łatwa. Napisze po latach świadek owych wydarzeń, były pułkownik W. Adam:

Encyklopedia II wojny światowej - O honor Francji cz.1.avi

W maju 1940 roku wojska niemieckie niespodziewanie zaata ...

W maju 1940 roku wojska niemieckie niespodziewanie zaatakowały Holandię, a następnie Belgię i Luksemburg, by jednocześnie niemal wkroczyć do Francji. Była to klasyczna wojna błyskawiczna. Holandia pokonana została w pięć dni. Francja skapitulowała 22 czerwca. We wrześniu 1939 r. Polska, stawiając zaciekły opór niemieckiemu najeźdźcy, liczyła na sojuszniczą pomoc ze strony Anglii i Francji. III Rzesza rzuciła wówczas na Polskę trzon swoich sił, pozostawiając swą zachodnią granicę bardzo osłabioną. Kto wie, czy wojna nie skończyłaby się już w 1939, albo w 1940 r., gdyby nasi sojusznicy zdecydowali się na ofensywę przeciwko Niemcom? „Nie będziemy umierać za Gdańsk” Do żadnej ofensywy jednak nie doszło, mimo tego, że już 3 września Anglia i Francja wypowiedziały Niemcom wojnę. Nie skłoniło też aliantów do działania to, że Niemcy, nawet po odbudowaniu i przerzuceniu nad zachodnią granicę swoich sił zbrojnych byli od nich znacznie słabsi, zwłaszcza w dziedzinie broni pancernej. Do zaatakowania Niemiec nie skłonił też Francji i Anglii hitlerowski najazd na Danię i Norwegię w kwietniu. Ale Francuzi się Niemców nie bali – mieli przecież swoją, niemożliwą, jak twierdzili, do zdobycia Linię Maginota. Ta „dziwna” – lub, jak niektórzy ją określają „śmieszna” wojna miała trwać do 10 V 1940 r., kiedy rozpoczęła się wojna prawdziwa. Blitzkrieg Niemcy nie zamierzali jednak atakować Linii Maginota. Przypuścili natomiast niespodziewany atak na Holandię. Był to klasyczny blitzkrieg, w którym główną rolę odegrały wojska pancerne. Zaskoczona tempem natarcia Holandia już 15 maja skapitulowała. Dwa dni później padła stolica Belgii, Bruksela. Tymczasem już 12 maja wojska siły pancerne gen. Guderiana, będącego głównym twórcą koncepcji „wojny błyskawicznej”, przerwały front francuski w rejonie Sedanu. Na ich drodze usiłowała stanąć francuska IV Dywizja Pancerna gen. de Gaulle’a, lecz oddziały niemieckie były silniejsze. Już następnego dnia jedna z dywizji pancernych dowodzonego przez gen. Guderiana XIX korpusu dotarła do Kanału La Manche. Północne skrzydło wojsk alianckich zostało odcięte.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.4.avi

Niestety, nie wszystko szło po myśli głównodowodzącego o ...

Niestety, nie wszystko szło po myśli głównodowodzącego operacją "Overlord". Choć żołnierzy doskonale przeszkolono, choć zgromadzono tak ogromne ilości sprzętu, alianci nie mogli wpłynąć na pogodę. 4 czerwca gen. Eisenhower zmuszony był do wydania rozkazu o odłożeniu rozpoczęcia operacji o 24 godziny. Noc z 5 na 6 czerwca i ranek 6 czerwca powinny być odpowiednie, choć i tak dalekie od optymalnych, dla przeprowadzenia lądowania. Wobec nowych informacji Eisenhower podjął decyzję: "Jestem zupełnie pewny, że trzeba dać rozkaz. Nie bardzo mi się to podoba, ale nie ma innego wyjścia. Nie widzę innej możliwości". Kiedy major Werner Pluskat znajdujący się w bunkrze nad plażą "Omaha" zobaczył flotę inwazyjną sojuszników, wpatrywał się w nią jak urzeczony. Szybko wykonał telefon do dowództwa 352. dywizji i pełnym napięcia głosem opowiedział o tym, co ukazało się jego oczom. Okręty skierowały się na prawo od niego... Operacja "Overlord" była jedną z największych w historii wojen. Jej znaczenie jest niebagatelne, gdyż w znacznym stopniu przyczyniła się ona do ostatecznej klęski III Rzeszy. Choć nie nadeszła ona tak szybko, jak w ankiecie Montgomery'ego spodziewali się dowódcy alianccy, była spowodowana ogromnym wysiłkiem Niemiec na obu frontach. Ciężko jest oszacować straty obu stron, jednak w oparciu o badania zachodnich historyków możemy podać przybliżone dane. Straty aliantów wyniosły około 10-12 tys. ludzi. Największe ponieśli Amerykanie, któzy utracili 6603 żołnierzy, w tym 1465 zabitych, 3184 rannych, 1928 zaginionych i 26 wziętych do niewoli. Kanadyjczycy utracili 946 ludzi, w tym 335 zabitych, z kolei Brytyjczycy okupili atak życiem lub zdrowiem 2500-3000 ludzi. Nie wiemy natomiast, jak przedstawiały się podobne statystyki po stronie niemieckiej, lecz straty wahały się najprawdopodobniej w przedziale od 4000 do 9000 .

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.3.avi

Tuż przed Dniem D operacji "Overlord" marsz. Leigh-Mallo ...

Tuż przed Dniem D operacji "Overlord" marsz. Leigh-Mallory miał do dyspozycji 3500 bombowców ciężkich, 1500 bombowców lekkich i średnich, 5500 myśliwców i 2500 samolotów transportowych. W sumie około 13000 maszyn w składzie Sprzymierzonych Sił Powietrznych. Marynarkę reprezentowało pięć formacji szturmowych przewożących po jednej dywizji każda. Szacuje się, iż adm. Ramsey dysponował: 6 pancernikami, 2 monitorami, 22 krążownikami, 93 niszczycielami, 163 eksortowcami, 366 okrętami patrolowymi i dozorowymi, 424 okrętami pomocniczymi, 224 statkami handlowymi i 4012 barkami desantowymi. Brytyjskim zgrupowaniem bojowym dowodził kontradm. Philip Vian, amerykańskim adm. A. G. Kirk. Obaj podlegali Ramseyowi. Wkróce mieli poprowadzić do boju najpotężniejszą flotę w dziejach ludzkości. Wspomnieliśmy już, iż alianci prowadzili szeroko zakrojoną akcję dezinformacyjną. Niemcy musieli zmierzyć się z setkami docierających do nich informacji i wyłowić prawdziwe doniesienia wywiadu czy stacji nasłuchowych. Jednego byli pewni - inwazja nastąpi wkrótce. Nie wiedzieli jednak, kiedy, gdzie i jakimi siłami uderzą Amerykanie oraz Brytyjczycy. Na zachodnim teatrze działań Niemcy zgromadzili 1,5 mln żołnierzy. Zgrupowano ich w 58 dywizji, w tym 9 pancernych, 1 grenadierów pancernych, 17 zmechanizowanych i 31 dywizji piechoty. Hitler zdawał sobie sprawę, iż wojska te są wystarczające do odparcia inwazji, tym bardziej że francuskich wybrzeży bronił Wał Atlantycki, którego istnienie wzbudzało grozę w całej Europie. Tymczasem sytuacja wyglądała w rzeczywistości nieco inaczej, a realia wojenne weryfikowały w znacznym stopniu plany führera o utworzeniu jedonlitego frontu zdolnego zatrzymać na zachodzie każdy atak. W listopadzie 1943 roku do Francji przybył feldmarszałek Erwin Rommel. Jego pojawienie się mocno zdeprymowało głównodowodzącego siłami niemieckimi na Zachodzie feldmarszałka Gerda von Rundstedta, który zamiast spodziewanych posiłków otrzymał ambitnego Rommla. "List Pustyni" z miejsca zabrał się do pracy, wizytując osławiony Wał Atlantycki. Niestety, raport Rommla nie mógł być pozytywny, ponieważ prace prowadzono zbyt opieszale, a ogromne fortyfikacje były fikcją. Fakt, w niektórych miejscach Wał najeżono działami i stanowiskami żołnierzy, jednak w innych częściach widoczne były poważne braki. Wizja Hitlera odnośnie budowy pasa umocnień od Skandynawii po podnóża Pirenejów były zatem ułudą, dlatego też Rommel musiał podjąć odpowiednie kroki w celu zabezpieczenia Francji. Również von Rundstedt zdawał sobie sprawę ze słabości obrony. Była to jedna z nielicznych sytuacji, w których zmuszony był zgodzić się z młodszym kolegą po fachu.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.2.avi

Wśród aliantów nie było jednomyślności na temat koncepcj ...

Wśród aliantów nie było jednomyślności na temat koncepcji rozstrzygnięcia wojny. Ideą brytyjskiego premiera Winstona Churchilla było uderzenie od Afryki na Bałkany, które nazywał „miękkim podbrzuszem Europy”. Sprzeciw wobec tej idei wyrażali Amerykanie, postulujący uderzenie wprost z Wielkiej Brytanii na Francję. Amerykanów stanowczo popierał Stalin, który uważał za konieczne utworzenie „drugiego frontu” dla odciążenia frontu wschodniego. Podczas konferencji Roosevelta (prezydenta USA) i Churchilla w Casablance w styczniu 1943r. i w Waszyngtonie w maju tegoż samego roku przyjęto kompromis, ustalając, że główny wysiłek inwazyjny będzie nakierowany ku brzegom francuskim, na Włochy południowe natomiast zostanie wykonane wcześniej pomocnicze uderzenie

Encyklopedia II wojny światowej - Jeńcy cz.2.avi

Obozy żołnierzy WP, PSZ wziętych do niewoli niemieckiej ...

Obozy żołnierzy WP, PSZ wziętych do niewoli niemieckiej i sow., gł. w czasie kampanii wrześniowej 1939, francusko-niem. 1940, akcji „Burza” 1944; m.in.: Lamsdorf (Łambinowice), Woldenberg (Dobiegniew), Sagan (Żagań), Murnau, Sandbostel, Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk; 1939 w niewoli niem. ok. 420 tys. żołnierzy WP, następnie w dużej części zwolnionych; w niewoli sow. początkowo ponad 230 tys.; od końca 1939 ok. 170 tys. jeńców w 139 obozach, przewiezionych następnie do łagrów; III–IV 1940 zamordowano więzionych oficerów WP (m.in. w Katyniu). Siły zbrojne aliantów wzięły do niewoli 11,1 mln żołnierzy niem., w tym: USA — 3,8 mln, W. Brytania — 3,7 mln, ZSRR — 3,15 mln, Francja — 248 tys., Jugosławia — 194 tys.; następnie USA przekazały ok. 700 tys. jeńców do Francji, ZSRR — 70 tys. jeńców do Polski i 25 tys. do Czechosłowacji, W. Brytania — 65 tys. jeńców do Francji, Belgii i Holandii oraz ok. 50 tys. Kozaków — potomków uciekinierów z Rosji sowieckiej wraz z ich żonami i dziećmi — do ZSRR. Ponadto mocarstwa zachodnie przekazały ZSRR kilkaset tysięcy własowców (Własowa ruch). Jeńcy niem. zostali zwolnieni z obozów jeńców wojennych państw zachodnich najpóźniej do jesieni 1948; ZSRR, w którego obozach straciło życie 1,1 mln jeńców niem., zwlekał z ich uwolnieniem, ostatni jeńcy niem. wrócili do Niemiec 1955, po wizycie kanclerza K. Adenauera w Moskwie. W obozach jap. jeńcy wojenni byli pozbawieni wszelkich praw, wystarczającej żywności, pomocy lekarskiej oraz zmuszani do prac ponad siły; chorych i wycieńczonych zabijano; na jeńcach dokonywano zbrodniczych eksperymentów; spośród 132 tys. amer. i ang. jeńców wojennych w niewoli jap. zginęło ponad 35 tys., chociaż byli traktowani nieco łagodniej niż wzięci do niewoli żołnierze państw Dalekiego Wschodu, których wielka liczba jest trudna do ustalenia. Do obozów na Syberii i w republikach azjat. wywieziono kilkaset tys. żołnierzy i cywilów jap.; większość z nich została repatriowana 1947–50; 1950 rząd sowiecki oświadczył, że repatriacja jeńców (z wyjątkiem zbrodniarzy wojennych) została zakończona; w odpowiedzi władze jap. przedstawiły dane dotyczące ok. 324 tys. Japończyków, którzy nie powrócili z niewoli sowieckiej; 1953, po staraniach Międzynar. Czerwonego Krzyża, zwolniono 811 jeńców jap., a po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych między ZSRR a Japonią — dalszych 4,5 tys.; od IX 1945 do V 1946 z niewoli chiń. powróciło do domów ok. 1,7 mln Japończyków. W czasie działań wojennych na Dalekim Wschodzie Amerykanie i Brytyjczycy wzięli do niewoli ok. 500 tys. żołnierzy jap.; rozbrojonych po kapitulacji nie deportowano, a jeńcy z obozów zostali zwolnieni. Zbrodnie popełnione w niemieckich obozach jeńców wojennych były przedmiotem procesów norymberskich i rozpraw przed sądami wielu państw; za zbrodnie w japońskich obozach jeńców wojennych odpowiadali dygnitarze jap. przed Międzynardowym Trybunałem Wojsk. w Tokio; zbrodnie popełnione w obozach sowieckich nie zostały ukarane.

Encyklopedia II wojny światowej - Jeńcy cz.1.avi

Obozy jeńców wojennych w okresie II wojny światowej, mie ...

Obozy jeńców wojennych w okresie II wojny światowej, miejsca przymusowej izolacji jeńców wojennych określała genewska konwencja z 1929 (genewskie konwencje i protokoły) oraz haski regulamin z 1907 dotyczący praw i zwyczajów wojny lądowej. Japonia i ZSRR nie przystąpiły do konwencji genewskiej. Miliony jeńców wojennych stwarzały poważne problemy militarne, ekon. i humanitarne dla państw uczestniczących w wojnie; nadzór nad o.j.w. w większości państw sprawowały ministerstwa wojny lub obrony, w Niemczech — Nacz. Dowództwo Wehrmachtu, a od 25 VIII 1944 — Reichsführer SS; w ZSRR sprawy jeńców przekazano 1945 Minist. Spraw Wewn., w PRL — Minist. Sprawiedliwości. Wzięci do niewoli jeńcy trafiali do obozów zbiorczych, następnie przejściowych, gdzie rozdzielano ich do właściwych obozów dla oficerów oraz podoficerów i szeregowych; tworzono także obozy specjalne: w USA — dla radykalnych nazistów i antyfaszystów, w Wielkiej Brytanii — centra edukacyjne, w ZSRR — szkoleniowe dla antyfaszystów, w Niemczech — karne; wszędzie istniały obozy pracy jeńców; obozy jenieckie w Niemczech, ZSRR i Japonii były często miejscami bezprawia i ludobójstwa. Około 420 tys. żołnierzy pol. dostało się do niewoli niem., a ponad 230 tys. do sowieckiej (obozy jenieckie żołnierzy polskich). Do niewoli niem. trafiło ogółem ponad 10 mln jeńców wojennych; traktowano ich w sposób zróżnicowany; wobec jeńców z Europy Zachodniej i USA w zasadzie przestrzegano postanowień konwencji; większość jeńców norweskich, hol., gr. i ok. połowę fr. szybko zwolniono z obozów; z 235 tys. jeńców anglosaskich przebywających w niemieckich obozach jeńców wojennych zmarło 9,4 tys. Ze szczególnym okrucieństwem byli traktowani sowieccy jeńcy wojenni; spośród co najmniej 5,4 mln wziętych do niewoli niem. ok. 3 mln (publikacje niem. mówią o „co najmniej 2,43 mln”) zostało wyniszczonych i wymordowanych; pozostali przy życiu po powrocie do ZSRR byli uznani za zdrajców i osadzeni w obozach karnych. W niemieckich obozach jeńców wojennych liczne zbrodnie popełniano na jeńcach pol., jugosł., fr. oraz internowanych 1943 żołnierzach wł. (obozy hitlerowskie). Wzięci do niewoli na Wschodzie jeńcy pochodzenia żydowskiego byli rozstrzeliwani lub kierowani do obozów koncentracyjnych i obozów zagłady. Znaczną część jeńców pozbawiano praw i z obozów jeńców wojennych skierowano do obozów pracy przymusowej. 1 I 1945 w niemieckich obozach jeńców wojennych znajdowało się ok. 2,5 mln jeńców, w tym: ok. 930 tys. sowieckich, ok. 921 tys. fr., ok. 168,6 tys. bryt., ok. 122 tys. jugosł., ok. 70 tys. pol., ok. 68 tys. wł., ok. 65 tys. belgijskich, ok. 62 tys. amer., ok. 10 tys. holenderskich.

Encyklopedia II wojny światowej - Japonia.avi

Japonia w II Wojnie Światowej Niektórzy historycy za po ...

Japonia w II Wojnie Światowej Niektórzy historycy za początek wojny światowej uznają wojnę chińsko-japońską, rozpoczętą 7 lipca 1937 roku najazdem wojsk japońskich, jednakże aż do 1941 roku konflikt ten pozostawał lokalny. W dniu 27 września 1940 roku Niemcy, Włochy i Japonia podpisały „Pakt trzech”, który rozgraniczał strefy wpływów tych państw oraz głosił wszechstronną współpracę stron. W myśl postanowień paktu Japonia miała respektować przywództwo Niemiec i Włoch w ustanowieniu nowego ładu w Europie, a Niemcy i Włochy przywództwo Japonii w ustanowieniu nowego ładu w Wielkiej Azji Wschodniej. Po podpisaniu tego paktu Japonia nie ukrywała swoich apetytów imperialnych w Azji i na Pacyfiku, co musiało się skończyć konfliktem. Klęska Francji i Holandii w Europie w 1940 roku stworzyła Japonii szansę na stosunkowo łatwe opanowanie kolonii tych państw w Azji. Do lipca 1941 Japończycy zakończyli przy aprobacie rządu Vichy, obsadzanie swymi garnizonami Indochin francuskich. Stany Zjednoczone obok Wielkiej Brytanii i Holandii zastosowały sankcje gospodarcze wobec agresora. W Japonii zaczęły zwyciężać nastroje antyamerykańskie. 7 grudnia 1941 roku Japończycy zaatakowali z lotniskowców amerykańską bazę Pearl Harbor na Hawajach. Zniszczono na ziemi większość samolotów. W porcie zatopiono dwa nowoczesne pancerniki, a kilka dalszych okrętów zostało poważnie uszkodzonych. W ciągu dwóch godzin trzon floty amerykańskiej na Pacyfiku został sparaliżowany. Ocalały jedynie trzy lotniskowce znajdujące się w chwili ataku poza bazą. Tego samego dnia samoloty japońskie zaatakowały lotniska na Filipinach.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin