Nie Wchodż Tutaj, Bo Się Wkurzysz !

Główny bohater postanawia zdjąć swoje maski i żyć poza schematami i normami społecznymi. Zmiany w swoim życiu zaczyna od fryzury.

Z jednej strony "Baraka" to 96-minutowy dziennik z podróży, z innej - medytacja nad naszą planetą. Reżyser Ron Fricke ["Koyaanisqatsi" [1982]] jeździł z 70 mm kamerą po całym świecie, by uwieczniać obrazy ludzi i natury. Niektóre z nich są zwyczajne, jak ruch uliczny na Manhattanie, inne - niezwykłe, jak zaćmienie słońca, jeszcze inne - pełne rozpaczy - jak widok śmieciarzy pełzających niczym kraby po wysypisku śmieci w Kalkucie.

Film opowiada o genezie ruchu New Age, jego inwazji na zachód i negatywnych skutkach społecznych. Odsłania kulisy działalności tzw. "masters" (ang. najwyższych) oraz los ślepo im posłusznych uczniów.

Koyaanisqatsi to jeden z najgłośniejszych filmów dokumentalnych ostatnich lat.Film został nakręcony w 1982 roku.
Tytuł: "Koyaanisqatsi" to słowo pochodzące z języka indian Hopi, które oznacza "życie szalone, życie w pędzie, życie, które trzeba zmienić".W filmie nie pojawia się żaden komentarz, nie ma narratora.Bohaterem filmu jest nasza planeta - Ziemia.W filmie pokazane są dwa rodzaje obrazów - zdjącia przyrody i miast.Zdjęcia były robione na terenie Stanów Zjednoczonych, a zdjęcia miasta, to obrazy z Nowego Jorku.
Kamera inaczej pokazuje przyrodę, a inaczej miasto. Nad dzikimi, niezamieszkanymi przez człowieka obszarami kamera "przelatuje", ujęcia są długie, obraz jest spokojny. Przyroda jest statyczna, niezmienna.
Miasto to dynamika, ciągła zmiana i ruch, chaos, pęd, strumień ludzi i samochodów. Obrazy zmieniają się szybko, coraz szybciej. Jednak pojawia się także powolny lot kamery nad miastem, Obraz miasta z lotu ptaka przekształca się w obraz mikroprocesorów.
Miasto także pokazane jest poprzez spokojne ujęcia, zwolnione tempo filmowania.
Wszystkim tym obrazom towarzyszy niesamowita muzyka autorstwa Philipa Glassa.
Ostatnie ujęcie pokazuje indiański rysunek na skalnej ścianie. Temu ujęciu towarzyszy spokojna muzyka i śpiew chóru męskiego, który powtarza jedną tylko frazę: "koyaanisqatsi".
Przed napisami końcowymi pojawia się tekst (po niemiecku!), słowa pochodzące prawdopodobnie od indian Hopi, mówiące, że wydobywanie darów Ziemi może się odwrócić przeciw nam, aż pewnego dnia spadnie z nieba naczynie wypełnione popiołem i wszystko pogrzebie. Słowa te nawiązują do przedostatniego ujęcia filmu, które pokazuje katastrofę Challengera i spadanie jednej z jego cząści na ziemię.

Zadowolone krowy pasące się na pachnących górskich łąkach, rolnik z troską rozgniatający kłos zboża w dłoniach na tle zachodzącego słońca. Obrazki, jakimi karmi nas reklama produktów żywnościowych, nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Żywność, coraz tańsza, coraz szybciej produkowana – powstaje w laboratoriach, na taśmach fabryk, przy pomocy super zaawansowanych maszyn i technologii.

90 minut materiałów zebranych zostało w kilku europejskich krajach, także w Polsce.
W filmie nie pada żaden komentarz, a ascetyczna forma obrazu potęguje jego sugestywność.

Siedmioletni Justin Chapman jest niezwykłym dzieckiem. Gdy miał dwa lata i cztery miesiące, nauczył się czytać. Wtedy matka zaprowadziła go do ośrodka Lindy Silverman zajmującego się wybitnie uzdolnionymi pociechami. Wyniki testów chłopca przeszły wszelkie oczekiwania. Okazało się, że jego wskaźnik inteligencji to 160. Jako trzylatek Justin został szachistą i multiinstrumentalistą, następnie z pomocą
mamy przerobił program
szkoły i wstąpił do college'u. Obecnie siedmioletni Justin studiuje na uniwersytecie Rochester w stanie Nowy Jork. Naukowcy od dawna zastanawiają się, co decyduje o wysokim poziomie inteligencji. Nie ma pewności czy genialność jest wrodzona, czy nabyta, zasługą środowiska, czy sprawą genów. Jeśli ta cecha jest dziedziczna, chcąc uzyskać nadzwyczajne dziecko trzeba starannie dobrać rodziców. Taką możliwość
daje kalifornijski bank nasienia prowadzony przez doktora Roberta Grahama, znany powszechnie jako bank nasienia geniuszy, bądź noblistów.

Film opowiada o przyszłości naszej planety. Pokazuje, że większość z nas nie myśli o tym, że w ciągu następnego stulecia życie może się skończyć. Wydaje się to dziwaczne, skrajne, nawet niemożliwe.
Jednak według nowatorskich naukowych badań, jest to realna możliwość - o ile nie zrobimy drastycznych zmian.