◆A - 2

Poistniały czerwienie na niebiosów uboczu - Poistniały dla nikogo, samym sobie raczej - wbrew... I nie umiem powiedzieć, skąd uległość mych oczu… Tym zarysom drzew na chmurze... Trzebaż oczom takich drzew?... Wiem, że muszę wypatrzeć w nicość śniącą się drogę. Odchodzimy gdzieś co chwila i co chwila brak nam lic... I nie mogę cię pieścić i nie pieścić nie mogę - Tylko patrzę w zmierzch za tobą i nie pragnę widzieć nic. Usta twoje - daleko! Usta twoje - tak blisko! Serce w żalu zatwardziałe do rąk białych weź i złam! Czy pamiętasz ów ogród - płot wysoki - mgłę niską? Mgła - to człowiek niepotrzebny, snem mi równy - taki sam!… /Bolesław Leśmian/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 2.12.2015 10:21
zgłoś do usunięcia
Gdybym spotkał ciebie znowu pierwszy raz, Ale w innym sadzie, w innym lesie, — Możeby inaczej zaszumiał nam las, Wydłużony mgłami na bezkresie... Może innych kwiatów wśród zieleni brózd… Jęłyby się dłonie, dreszczem czynne, — Możeby upadły z niedomyślnych ust... Jakieś inne słowa — jakieś inne... Możeby i słońce zniewoliło nas... Do spłonięcia duchem w róż kaskadzie, Gdybym spotkał ciebie znowu pierwszy raz, Ale w innym lesie, w innym sadzie.… /Bolesław Leśmian/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 26.11.2015 12:19
zgłoś do usunięcia
W taki mglisty ranek wyczaruję słowa, by ogrzały cierpkie chłody listopada, pośród sepii, brązów karmin uczuć schowam, kwietnych łąk wspomnienia w strofy poukładam. Czas przysiadł na kroplach ostatnich jarzębin, mimozom od szronu suknie spopielały, w ciepłych frazach wiersza moja miłość tętni, kiedy jesień w smętkach pogubiła miary. I cóż, że zabrakło kolorów w ogrodach, ptaki nie zagrają na klawiszach nieba, gdy mnie tulisz myślą wraca znów pogoda i za wiosną tęsknić już mi nie potrzeba… /z netu/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 20.11.2015 06:19
zgłoś do usunięcia
biała biel… mglista mgła… samotna samotność… bosymi stopami broczy… odziana w niewinności suknię… bukiet dzierży w dłoniach jak szablę… przecinają się meandry w snów rzece… marzenia wspomnienia marzenia… oddycha ziemia intensywnie… wilgocią osiada na rzęsie… słyszysz jak opada… głośno szybując… iskra nadzieja… pobladła… nieco… w niewinności suknię odziana… broczy bosymi stopami… samotność samotna… /Rena Starska/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 19.11.2015 11:04
zgłoś do usunięcia
Serce ludzkie takie jest dziwne, że więcej wierzy jasnemu urojeniu niż mętnej, czarnej rzeczywistości… /Kornel Makuszyński/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 17.11.2015 09:48
zgłoś do usunięcia
Książka to cudo promieniste, to złota iskierka, to okruch serca, to promień wieczystego słońca, co świeci na drodze we wieczność. Ona jest z nami, kiedy jest smutno, i śmieje się razem z nami. Bez niej wyglądałoby nasze życie jak lodowa pustynia, twarda, straszna i śmiertelna, życie bez marzeń, bez poezji, bez złudzeń, bez tęczy, bez tego, co rzuca blask na jego okrutność. Można w książce cudownej poważnem spojrzeniem dostrzec wszystko, co piękne: duszę tęczową, serce pełne słodyczy, uśmiech piękności niezrównany, wzruszenie aż do łez, współczucie nieskończone, jasność spojrzenia, mądrość serdeczną, cierpienie głębokie, ból niewypowiedziany, smutek prawdziwy. Gdzie nie ma książki, tam w życiu człowieka czyni się zła pustka, której niczem wypełnić nie można, tam bez jej promienia włóczą się mgły i senne opary, rodzi się oschłość i najstraszniejsza choroba duszy: nuda. Człowiek więdnie bez dobrej książki i bez słonecznej jej iluzji, bez przeczystej jej poezji i bez śpiewu jej serca, jak więdnie kwiat bez słońca. Książka naucza serce dobroci i miłości, naucza świętości cierpienia i pogody bólu. Książka to mędrzec łagodny i pełen słodyczy, który puste życie napełnia światłem, a puste serca wzruszeniem; miłości dodaje skrzydeł, a trudowi ujmuje ciężaru; w martwotę domu wprowadza życie, a życiu nadaje sens… /Kornel Makuszyński/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 13.11.2015 15:38
zgłoś do usunięcia
każdy list jak gdyby przeświecał tym, co w nim jest wewnątrz, tak jak na twarzy prostego człowieka odbija się treść serca. Każdy list ma swoją twarz. Ileż razy, wziąwszy list w ręce, człowiek bez powodu, bo się nie spodziewał złych wieści, uczuwa lęk… Ręce mu drżą i zwleka z otwarciem. Ileż razy! Wtedy w liście, jak w papierowej trumnie, leżą niemal zawsze słowa takie, jak umarłe, albo w nim coś płacze czarnymi łzami, l przeciwnie! Czasem list wpada, jak trzepocący się gołąb, tuli się do rąk, pieści się, uśmiecha i niecierpliwi, jak gdyby chciał, by go prędzej otworzono, bo ma do oznajmienia niespodziane szczęście, ma wykrzyknąć promieniste słowo… Wtedy zawsze z takiego listu pada ci na serce promyczek, albo na usta pada ci jak kwiat – pocałunek… /Kornel Makuszyński/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 7.11.2015 08:06
zgłoś do usunięcia
Żyj tak, jakbyś miał umrzeć jutro. Ucz się tak, jakbyś miał żyć wiecznie… /Mahatma Gandhi/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 5.11.2015 14:07
zgłoś do usunięcia
Nie można dostrzegać nie widząc, ale można nie dostrzegać widząc. To jest codzienne doświadczenie naszego wzroku i percepcji… /Sławomir Mrożek/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 4.11.2015 18:05
zgłoś do usunięcia
Niczym człowieczy los… poplątane pajęczą nitką… babiego lata… płaczą kroplami rosy… W ostatnim promyku… ciepłego jeszcze słonka… skrzą się jak brylant… w którym przegląda się niebo… I tylko wiatr w konarach… śpiewa tęskną melodię lata… by pożegnać to… co tak szybko mija… /Jesienne tęsknoty/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 3.11.2015 18:23
zgłoś do usunięcia
Wieczór jest pełen białej ziemi i czarnego nieba. I teraz już wiem ... przez drzewa wyciągające szronowe palce gałązek ... Że we mnie trwasz ... Nad kopułami krzewów okrytych chochołami śniegu unoszę Twoją twarz ... Zaczynam rozumieć w tę noc bez gwiazd że trzeba mi tworzyć Twój głos nad wiatr ... Opuszczam głowę, aby dotknąć włosami wizji Twych rąk. Czy wiesz, że mi zimno, że mi brak - tych rąk .... I dopóki nie zamienię ich ustami w dotyk, przestrzeń nie będzie inną od tęsknoty ... /Miron Białoszewski/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 2.11.2015 22:07
zgłoś do usunięcia
Garść jesiennych melancholii przyniosłam ze spaceru. W kryształowym wazonie zasnęły zwieszając głowy. To nic że cisza dzwoni jak krople deszczu o szyby... Wyciszona oglądam karty niosące wspomnienia miejsc, ludzi, czasu... Tak, jak wspomnienie lata niosą moje melancholie w wazonie.../Anna Maria Michalik/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 27.10.2015 10:16
zgłoś do usunięcia
Gdybym miał niebios wyszywaną szatę… Z nici złotego i srebrnego światła, Ciemną i bladą, i błękitną szatę… Ze światła, mroku, półmroku, półświatła, Rozpostarłbym ci tę szatę pod stopy, Lecz biedny jestem: me skarby — w marzeniach, Więc ci rzuciłem marzenia pod stopy; Stąpaj ostrożnie, stąpasz po marzeniach. / Poeta Pragnie Szaty Niebios – William Butler Yeates)/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 27.10.2015 10:13
zgłoś do usunięcia
Ech, chciałoby się gdzieś odlecieć z tym szalonym wiatrem jesiennym... Zatańczyć z barwnymi liśćmi fokstrota, uwierzyć w magię słonecznych promieni, i babim latem szczelnie się omotać. Jesienną szarugą nie smucić się wcale, tylko wsłuchać się w symfonię deszczową, Bez parasola spacerować starym parkiem, uśmiechać się do siebie i pisać wiersze, a w nich na radosną jesień rzucić dobre słowo. Wskoczyć z impetem do takiego świata, gdzie nie ma miejsca na chłód, czarne myśli, jesienną melancholię i smutki dręczące, gdzie słoneczna radość we włosy się wplata... Oto moje marzenia, marzenia jesienią pachnące. / Barbara Leszczyńska/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 22.10.2015 13:26
zgłoś do usunięcia
GDZIEŚ TAM, NA STYKU CZERWIENI I ŻÓŁCI, W WĄSKICH PRZESMYKACH POMIĘDZY RADOŚCIĄ I SMUTKIEM, JESIEŃ SNUJE SWÓJ BURSZTYNOWY SEN I CICHO KWITNIE JEJ TAJEMNICA. /Tomasz Maćkowiak – Jesień (fragm.)

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 21.10.2015 06:18
zgłoś do usunięcia
O czym szumią spadające liście? O ciszy godzin przy starym piecu, o listkach herbaty pływających we wrzątku, o szeleście kart ukochanych książek, o kolorach przemijania, o kręgach na lustrze ciemnego jeziora, o fali która się rozprasza, o powrocie nadziei..

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 14.10.2015 05:19
zgłoś do usunięcia
Była to złota, dojrzałością pachnąca jesień. Najpiękniejsza z pór roku, zadumana pogodną zadumą zrozumienia i ciszy, wspaniała w mądrym uśmiechu do opadających z niej złotych i purpurowych liści, w uśmiechu do przemijającego porywu wiosennej młodości i rozkwitu lata. Najmądrzejsza z pór roku, zapatrzona w głębię tajemnic natury, spokojna, że znowu przyjdzie kwiecisty szych wiosny i znowu bujna radość lata, by przygotować jej odwieczny powrót, powrót ciężarnej nowym płodem jesieni, że znowu odda go światu, a sama, wolna już od trosk, zanurzy się w pogodzie rozmyślań. Z bladobłękitnego stropu znikły już dawno klucze żurawi. Odleciały stada ptactwa koczowniczego, a w wysokich koronach drzew wróble odbywały swe hałaśliwe wiece, jakby naradzając się, czy zostać, czy też pofrunąć w ślad za tamtymi.../ Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Ostatnia brygada/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 13.10.2015 12:47
zgłoś do usunięcia
Czemu w jesieni zawsze mgły… mroźny wiatr w suchych liściach sepleni… czyż nigdy nikt nie widział róż… kwitnących w jesieni.../Adam Augustyn/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 12.10.2015 12:56
zgłoś do usunięcia
Tak, ów wiatr śpiewał o młodzieńczych nadziejach, które może nigdy się nie spełnią, biada jednak temu, kto za młodu nie marzył. Młody człowiek opuszczając swą Alma Mater powinien być właścicielem wielu zamków na lodzie i rozległych dóbr na księżycu. Bo inaczej własnowolnie wyrzeka się przywilejów należnych mu z racji narodzin.../Kilmeny ze Starego Sadu/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 8.10.2015 14:10
zgłoś do usunięcia
(…)Cóż, w tym sensie, każdy z nas zostaje niewolnikiem kogoś lub czegoś. Nikt nie jest wolny. A służenie miłości, moja droga Jutrzenko, wydaje się najprzyjemniejszą formą niewolnictwa – milszą niż poddawanie się lękowi, obowiązkowi czy ambicji. /L.M. Montgomery, Dean Priest/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 6.10.2015 11:02
zgłoś do usunięcia
(…) Emilko, powinnaś mieć na imię Jutrzenka. Wyglądasz jak gwiazda – masz w sobie coś promiennego i dlatego powinnaś pojawiać się na niebie tuż przed wschodem słońca. Tak, poranne niebo to właściwe miejsce dla Ciebie. Będę Cię nazywał Jutrzenką. – Czy to znaczy, że pana zdaniem jestem ładna? – spytała wprost Emilka. – Właściwie to się nawet nad tym nie zastanawiałem. Czy Twoim zdaniem gwiazda musi być ładna? Dziewczynka zastanowiła się. – Nie – powiedziała w końcu – to słowo nie pasuje do gwiazdy. – Wygląda na to, że jesteś bardzo wrażliwa na słowa. Oczywiście, że to nieodpowiednie słowo. Gwiazdy bywają promienne, pulsujące, zachwycające. Nieczęsto się zdarza natrafić w świecie na swoją drugą połowę. Muszę na Ciebie zaczekać. /L.M. Montgomery, rozmowa Deana Priesta z Emilką /

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 2.10.2015 12:29
zgłoś do usunięcia
Był to cudny październik w czerwieni i złocie; w łagodne poranki doliny stały pełne delikatnych mgieł, niby rozwieszonych przez wieszczkę jesieni, aby słońce mogło je wysuszyć. Mgły te mieniły się wspaniałymi barwami: ametystową, perłową, srebrną, różową i niebieskawą. Rosa była tak ciężka, że pola wyglądały niby okryte srebrnym płaszczem. W gęstym lesie stąpało się po stosach zwiędłych, szeleszczących liści, które wypełniały wszystkie kotlinki. W Alei Brzóz utworzyły się żółte sklepienia, a pomiędzy drzewami słały się zeschnięte, brunatne paprocie. /L.M. Montgomery/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 30.09.2015 10:39
zgłoś do usunięcia
Jesienny czas! Cudownych blasków czas! O, dęby, buki, klony i platany, Ciepłych odcieni stubarwne organy, Na których złota symfonie gra las! O pełne słońca przepychów i kras… Melancholijnie milczące polany, Kędy przez liści ogniste dywany… Przechodzi piękna bóg ostatni raz! Dusza ma, zda się, o tysiące lat… W przeszłość cofnęła się na czasu zdroju, W wiek ziemi błogi, szczęśliwy i młody, I patrzy z żalem, jak ginie ten świat, Jak kona z boskim uśmiechem spokoju… Olimp radości, piękna i pogody /L. Staff/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 27.09.2015 12:47
zgłoś do usunięcia
Patrz, jak ta ubrana… Złotymi liśćmi brzoza, czyż stokroć nad króle… Nie wspanialsza, bogatsza? Po białych ramionach… Rozpuściwszy warkocze rosy i promieni… Zdaje się żegnać lato w swych ciągłych ukłonach. Piękne są lasy w wiośnie, ale w dniach jesieni… Stokroć one piękniejsze; kiedy upał lata… I kosa w niwach, łąkach kwiecie pozamiata, Wówczas to uwieńczone złotem i purpurą… Cudownie kwitną lasy; dziwi się im ziemia, A słońce, zanim ciągłą zasunie się chmurą, Zasypia na nich. Spojrzyj po tym gaju, Jaka tam gra kolorów, farb września i maju! /A. Groza, Starosta kaniowski/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 26.09.2015 09:13
zgłoś do usunięcia
Chyba tu razem zeszły się wszystkie jesienie, Sosny w mgle jak w burzanach stanęły faliście… I za ręce się wzięły gałęzie i liście, Głogi ostre, czerwone i lśniące derenie. Wody wokół rozlane matową platyną… Chłodem wioną i wolno o brzeg swój płyciutki… Uderzają i pluszczą, przynoszą mu łódki… I odchodzą znów cicho, i cicho znów płyną. W ruinach zamków starych zlatują się sowy, W dziuplach, których przez wieki dla siebie ustrzegły, Siedzą ślepe i drapią pazurem swym cegły, I długo myślą głową w kapuzie brązowej. I jest w bladej przestrzeni i w pustce tej dzikiej… Czarodziejstwo, co nagle dojmuje, zachwyca - Ile tu duchów błądzi przy świetle księżyca, Jak tu musi być wiosną, gdy dzwonią słowiki! /K.Wierzyński, Litwa jesienna/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 24.09.2015 09:29
zgłoś do usunięcia
Dziś nam we włosach zatańczył wiatr, świat wypełnił się pięknymi kolorami... Los pocałunek wrześniowemu słońcu skradł, dobre chwile znów zamieszkały z nami . Jakie będzie jutro, któż to wie ? Nie znamy, co następny dzień przyniesie. Cieszmy się słońcem, szatą pajęczą i babim latem. Spadają z drzew kasztany. Popatrz miły - idzie jesień .../Barbara Leszczyńska/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 23.09.2015 20:55
zgłoś do usunięcia
Panie: już pora. Wielkie było lato, Cieniom zegarów pozwól - niech się dłużą i po obszarach pozwól hulać burzom. Owocom każ dopełnić się, a jeśli potrzeba, daj im ze dwa dni gorętsze. Do dojrzałości nakłoń je i ześlij słodycz ostatnią w ciężkie wina wnętrze. Kto teraz domu nie ma, już go nie zdobędzie. Kto jest samotny, ten zostanie sam. Czuwać i czytać, listy pisać będzie długie i po alejach - tam i sam - błąkać się w liści niespokojnym pędzie. /Rainer Maria Rilke

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 22.09.2015 11:00
zgłoś do usunięcia
Interes, władza, maszyna – te rzeczy nie widzą człowieka, potrzebują tylko masy. /Maria Dąbrowska/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 21.09.2015 14:35
zgłoś do usunięcia
Człowiek pozbiera się ze wszystkiego i po wszystkim, ale nigdy już nie będzie taki sam.

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 2.09.2015 23:43
zgłoś do usunięcia
Coś zmienić w życiu chciałabym. Za oknem nostalgiczny rym. I jak poradzić sobie z tym, bym była inna. Niech czeka na mnie w tłumie róż… wiecznie zielony anioł stróż. I niech nie dzwoni więcej już… pamięć kamienna. Może kredka na policzku, szal, sukienka. Kolor włosów, kolor wspomnień, kawiarenka. Pióropusze, listy wzruszeń, znów od nowa, kiedy słowa, kiedy mowa ezopowa. Może wreszcie, jak w agreście, coś się zdarzy. Powiesz do mnie: wiesz, w tym wieku ci do twarzy. Powiesz do mnie o miłości albo więcej. Najgoręcej moja ręka w twojej ręce. Coś zmienić w życiu chciałabym. Owija mnie różowy dym. A na plakacie ona z nim, szczęśliwa puenta. Nich się odnajdą: ty i ja. Zielony anioł. Sen bez dna. I niech fortepian stary gra, co zapamiętał… /Ewa Lipska/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 28.08.2015 00:04
zgłoś do usunięcia
ona nosi imię wysokiego słonecznika… który zakochany bardzo… odwraca wniebowziętą głowę… z tysiącem złotawych źrenic… w szerokie liście… rojem pszczół… opada słońce… więc dźwięczy… słonecznik… w niebiesko rzucony… złoto… a Van Gogh – który… istniał tylko w wyobraźni aniołów… sadzi go na płótnie… i przykazuje świecić… /H. Poświatowska

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 26.08.2015 12:26
zgłoś do usunięcia
Zakochany w smagłej urodzie mięśni twarzy szczupłych drgających łydek rozpostartych palców podźwignął ich ramieniem i postawił na ołtarzu. Łokciom nadał strzelistą wypukłość nosy wyciął ostro a oczy powlókł farbą niebieską żeby mówiły leniwej ziemi o niebie śpiącym w człowieku. Potem pozłocił ich suknie i uśmiech ich przerażenie i żal. Strzęp wszechświata — zielony księżyc położył kobiecie pod nogi a ponad jej głową zawiesił ciężką płodną tkliwość mężczyzn. I stali tak pewni własnej urody i własnej wieczności jak ogromne drzewa szumiące ulistwionymi gałęźmi. A on odszedł i mrużąc oczy pokłonił się bogu z drzewa i farby złocistej poganin Wit Stwosz… /H. Poświatowska/

Jutrzenka___Jutrzenka___ napisano 21.08.2015 21:51
zgłoś do usunięcia
Ile nabrzmiałych gorących słów śpi na gałęzi jesiennego drzewa. Podobno jarzębina podobno wiatr. A porę roku która niesie żniwo liści i zostawia na chmurnych gałęziach czerwone jagody nazywają jesienią. I mówią o niej kobieta. I mówią że jest zachłanna i spragniona jak prawdziwa kobieta i że mści się za niedosyt miłości. Palce ma chłodne zgięte — ostre paznokcie. Dotyk jej szeleści smaga — skóra pachnie miodem i kolor ma zwiędłych liści umierających żółto. Usta dojrzały owoc podaje drzewom podaje gwiazdom a gdy go nie chcą — rzuca na dno zielonego stawu. Przeklina miłość która ją trawi jak ogień jak ból — wplątana w skrzydło wrony odlatuje na zachód śmiejąc się twardo… /H. Poświatowska/

Nie ma plików w tym folderze