04 Spur 4.wma

12.46.jpg

Wymuszanie pokoju GN 46/2012 Pokój nie jest skutkiem ...

Wymuszanie pokoju GN 46/2012 Pokój nie jest skutkiem starań o pokój, lecz o sprawiedliwość »

12.31.jpg

Dzieje się dzieją Franciszek Kucharczak Myśl wyrachowa ...

Dzieje się dzieją Franciszek Kucharczak Myśl wyrachowana: Kto nie widzi mocy Słowa Bożego, niech prosi o lepszy wzrok Artykuł z numeru 31/2012 z dnia 05.08.2012

12.11.jpg

Przeszkoda religii Franciszek Kucharczak Myśl wyracho ...

Przeszkoda religii Franciszek Kucharczak Myśl wyrachowana: Gdy zlikwiduje się problem Boga w szkole, problemem stanie się sama szkoła Artykuł z numeru 11/2012 18.03.2012

12.10.jpg

Posła i się zagubiła Franciszek Kucharczak Rozwój meto ...

Posła i się zagubiła Franciszek Kucharczak Rozwój metod perswazji: rozmawianie, wyzywanie, pozywanie. Artykuł z numeru 10/2012 11.03.2012

12.09.jpg

Wychowanie certyfikowane Franciszek Kucharczak Myśl wy ...

Wychowanie certyfikowane Franciszek Kucharczak Myśl wyrachowana: Patologiczni rodzice nie czytają książek o wychowaniu, bo im nie zależy na wychowaniu. Artykuł z numeru 9/2012 04.03.2012

Jacob Corneliusz van Oostsanen - Noli me tangere.jpg

Jacob Cornelisz van Oostsanen „Noli me tangere” olej na ...

Jacob Cornelisz van Oostsanen „Noli me tangere” olej na desce, 1507 Muzeum Hesji, Kassel To scena z Ewangelii według św. Jana. Maria Magdalena, która początkowo nie rozpoznała Zbawiciela, osuwa się na kolana, słysząc, jak wymawia jej imię. Jacob Cornelisz van Oostsanen „Noli me tangere” olej na desce, 1507 Muzeum Hesji, Kassel Zrozumiała, że Jezus zmartwychwstał. Zapłakana, składa ręce do modlitwy. Chrystus dobrotliwie gładzi ją po głowie, ale mówi: „Noli me tangere” – „Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca” (J 20,17). To zdanie po łacinie jest wyhaftowane złotem na skraju szaty zmartwychwstałego Pana. Z Ewangelii wiemy, że św. Maria Magdalena początkowo wzięła Jezusa za ogrodnika. Dlatego na obrazie trzyma On w ręku szpadel. Natomiast obok świętej leży flakonik z wonnościami, jej atrybut. Powszechnie wówczas kojarzono bowiem Marię Magdalenę z nawróconą grzesznicą, która kiedyś, w domu faryzeusza Szymona, w akcie skruchy namaściła stopy Jezusa i wycierała je swymi rozpuszczonymi włosami. Jezus odpuścił jej wówczas grzechy, ku zgorszeniu faryzeusza. Obraz przedstawia w tle inne wydarzenia, które nastąpiły pomiędzy zmartwychwstaniem a wniebowstąpieniem Pana. Najlepiej widoczna jest scena z lewej strony, gdzie widzimy niewiasty, które w pustym grobie spotykają anioła tłumaczącego im, że Jezus zmartwychwstał i wyszedł z grobu. Nad głową Marii Magdaleny na dalekim planie Jezus ukazuje się trzem niewiastom, a jeszcze dalej (nad ramieniem Chrystusa) widać uczniów podążających do Emaus. Czwarta scena jest prawie niewidoczna na małej reprodukcji. W tle kompozycji artysta namalował miasto. Najwyższy budynek tego miasta ozdabia duża loggia, w której – przy znacznym powiększeniu – widać Chrystusa i uczniów biesiadujących w Emaus.

Giorgio Vasari - Niewierność św.Tomasza.jpg

Giorgio Vasari, „Niewierność św. Tomasza”, olej na desce ...

Giorgio Vasari, „Niewierność św. Tomasza”, olej na desce, 1572, kościół Santa Croce, Florencja Tomasz – niedowiarek dotyka ran zmartwychwstałego Pana. Czy jednak tylko on zasłużył na miano niedowiarka? Na obrazie Vasariego poza Jezusem i apostołami widzimy sporo innych osób. To reprezentanci nas wszystkich, współczesnych ludzi, którzy też nieraz miewamy wątpliwości. Święty Tomasz badawczo przygląda się ranie w boku Chrystusa. Dotyka jej palcem, analizuje każdy centymetr kwadratowy skaleczonego ciała. Musi się przekonać, że to nie złudzenie czy fatamorgana, ale naprawdę zmartwychwstały Pan. Za chwilę z pokorą powie: „Pan mój i Bóg mój” (J 20,28). Tomasza nie było, kiedy Jezus ukazał się innym apostołom. Nie potrafił uwierzyć w nowinę o zmartwychwstaniu. „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę” (J 20,25) – zapowiadał. Dlatego Jezus, gdy ukazał się ponownie, zachęcił Tomasza: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym!” (J 20,27). Z obu stron widzimy pozostałych apostołów, pięciu za Jezusem i pięciu za Tomaszem (było ich wówczas jedenastu, Macieja w miejsce Judasza dołączono dopiero po wniebowstąpieniu Jezusa). Wydaje się, że niektórzy z nich z zainteresowaniem obserwują rezultaty dociekań Tomasza. Scena została ulokowana w renesansowym, współczesnym artyście pałacowym wnętrzu. To próba uświadomienia widzom, że niedowiarków nie brakuje w żadnej epoce. Za plecami apostołów widzimy więc gapiów, a w tle ludzi zbiegających szybko po schodach. Oni też, jak Tomasz, chcą się przekonać, czy Jezus naprawdę zmartwychwstał.

Carl Heinrich Bloch - Chrystus Pocieszyciel.jpg

Carl Heinrich Bloch, „Chrystus Pocieszyciel”, olej na pł ...

Carl Heinrich Bloch, „Chrystus Pocieszyciel”, olej na płótnie, 1865–1879 Pałac Frederiksborg, Kopenhaga Chrystus zmartwychwstał! Rozkłada szeroko ramiona w geście, który z jednej strony przypomina o Jego zbawczej śmierci na krzyżu, a z drugiej jest jakby zaproszeniem dla każdego oglądającego obraz, by podszedł i przytulił się do Niego. Do XVIII wieku Zmartwychwstanie malowano zwykle w historycznej scenerii. Ubrany w śmiertelny całun Jezus triumfalnie wychodził z grobu otoczonego przez śpiących żołnierzy. Konsekwencje tego wydarzenia dla każdego człowieka pozostawały zaledwie w domyśle. W XIX wieku zaczęły jednak powstawać inne obrazy, bardziej odpowiadające nowej pobożności, pokazujące Zbawiciela nie w otoczeniu postaci biblijnych, lecz ze współczesnymi ludźmi, z którymi mógłby się identyfikować widz. Duński malarz Carl Heinrich Bloch połączył w swym dziele tradycję z nowoczesnym podejściem do tematu. Zmartwychwstały Pan i przytulający się do niego ludzie są ubrani w stroje z czasów biblijnych, a dwaj mężczyźni pokazani na pierwszym planie to zapewne apostołowie. Dzieło nie jest jednak ilustracją żadnej konkretnej sceny z Pisma Świętego, a tło jest zupełnie abstrakcyjne. Można więc uznać, że przytulający się do Jezusa mężczyźni, kobiety i dzieci są reprezentantami wszystkich ludzi pokładających w Nim nadzieję, bez rozróżnienia miejsca i czasów, w których żyli bądź jeszcze żyją. Patrzący na widza Zbawiciel wyraźnie zaprasza następnych. „Nie zawiedziecie się” – zdaje się mówić artysta. Obraz jest jednym z 23 dzieł ukazujących sceny z życia Chrystusa, namalowanych w latach 1865–1879 na zamówienie królów Danii do ich pałacu Frederiksborg.

Paolo Veronese - Ofiara Abrahama.jpg

Paolo Veronese „Ofiara Abrahama” olej na płótnie, ok. 15 ...

Paolo Veronese „Ofiara Abrahama” olej na płótnie, ok. 1586 Muzeum Prado, Madryt Biedny Izaak pochylił głowę z rezygnacją, czekając na śmiertelny cios. Zdeterminowany Abraham już uniósł w górę rękę uzbrojoną w miecz. I nagle nadszedł niespodziewany ratunek z nieba. Przysłany przez Boga anioł pochwycił rękę patriarchy. Syn Abrahama nie zostanie złożony w ofierze. Tę dramatyczną opowieść bardzo chętnie malowali artyści. Pozwalała im bowiem na pokazanie skrajnych emocji, które musiały targać jej uczestnikami. Opis tej sceny znajdujemy w Księdze Rodzaju (Rdz 22,1-19). Bóg postanowił wystawić na próbę lojalność Abrahama, nakazując mu złożyć ofiarę z jego syna Izaaka. Izaak był wówczas jedynym synem sędziwego patriarchy. Zrozpaczony Abraham postanowił wypełnić nakaz Boga. Zabrał ze sobą drewno na budowę prowizorycznego ołtarza i pojechał na ośle ze swym synem we wskazane przez Stwórcę miejsce. Na obrazie widzimy kulminacyjną chwilę opowieści. Anioł jedną ręką przytrzymuje dłoń Abrahama, a palcem drugiej pokazuje na ziemię. Zaskoczony patriarcha jeszcze tego nie widzi, ale za chwilę spostrzeże w zaroślach owieczkę, którą będzie mógł złożyć w ofierze zamiast swego syna. Za chwilę usłyszał też słowa anioła, zapisane w Księdze Rodzaju: „Przysięgam na siebie, wyrocznia Pana, że ponieważ uczyniłeś to, a nie oszczędziłeś syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie swych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia [takiego, jakie jest udziałem] twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu” (Rdz 22,16-18)

Ryngraf z trupia czaszka.pdf

04 Spur 4.wma

cz.jurek