Religia

31 KB
30 wrz 10 19:20

Islam (arab. الإسلام ; al-islām) – religia monoteistyczna, druga na świecie pod względem liczby wyznawców po chrześcijaństwie[1][2] Świętą księgą islamu jest Koran, a zawarte w nim objawienie ma stanowić ostateczne i niezmienne przesłanie Boga do ludzi.

Słowo islam w języku arabskim oznacza poddanie się Bogu. Apologeci i misjonarze muzułmańscy wywodzą często słowo islam od słowa salām – pokój. Islam był początkowo religią ludów arabskich. Celem islamu i nauczania proroka Mahometa było połączenie wszystkich ludów arabskich w jedną wielką rodzinę muzułmańską (arab. muslim ajadani), wiara jednak z czasem rozprzestrzeniła się na cały świat.

Islam ma wspólne korzenie z judaizmem i chrześcijaństwem. Zgodnie z nauką Mahometa objawienie przekazane Żydom i chrześcijanom przez Abrahama, Mojżesza i Jezusa powinno zostać ponowione i uzupełnione. Podstawę islamu tworzy pięć zasad i obowiązków muzułmanina: wyznanie wiary w jedynego Boga, pięciokrotna modlitwa w ciągu doby, post w miesiącu ramadan, jałmużna na rzecz ubogich i pielgrzymka do Mekki.

Za ostatniego proroka islam uznaje Mahometa (Muhammada, wielu muzułmanów uważa, iż imienia proroka nie tłumaczy się na inne języki), a za ostatnią objawioną księgę – Koran. Przed Mahometem Allah miał zesłać wielu innych proroków, wśród nich Adama, Abrahama (arab. Ibrahim), Mojżesza (arab. Musa) i Jezusa (arab. Isa). Islam jest uważany przez wyznawców za trzecią (po judaizmie i chrześcijaństwie) i ostateczną religię objawioną. Jest obecnie trzecią (drugą jest bahaizm) najszybciej rozwijającą się pod względem liczby wiernych dużą religią światową.

Ortodoksyjny islam dzieli się na 3 główne odłamy: sunnicki (ok. 87 proc.), szyicki (ok 12 proc.) i charydżycki (ok. 1 proc.).

11 KB
21 maj 10 21:52

Chrześcijaństwo.PNG

Chrześcijaństwo, chrystianizm (gr. Χριστιανισμóς , łac. Christianitas) – religia monoteistyczna i rodzina związków wyznaniowych głoszących nauczanie o mesjaństwie i synostwie Bożym Jezusa Chrystusa, jego męczeńskiej i odkupieńczej śmierci oraz zmartwychwstaniu. Świętą księgą chrześcijan jest Biblia. Chrześcijaństwo jest największą religią na świecie. Liczbę wierzących w Chrystusa określa się na ok. 2,1 mld[1] ludzi (1/3 ludności świata)[2], biorąc pod uwagę wszystkie odłamy wchodzące w jej skład.

Pierwotnie symbolem chrześcijaństwa była ryba, zaś w III w. stał się nim krzyż. Nawiązano w ten sposób do dwóch pierwszych liter greckich słowa Christos (Χ – chi i Ρ – ro), a następnie również do ukrzyżowania Jezusa.

Dokładne określenie granic tej religii jest kwestią sporną. Ze względów wyznaniowych (lecz nie historycznych) – bywa kwestionowane chrześcijaństwo antytrynitarzy, m.in. arian, badaczy Pisma świętego, w tym Świadków Jehowy, mormonów – nie uznających dogmatu o Trójcy Świętej. Nie wszyscy zaliczają do wyznań chrześcijańskich niektóre nowe ruchy religijne inspirowane chrystianizmem, po części synkretyczne, nawet jeśli te wyznania uważają się za chrześcijańskie.

Wyznawana jest ob. przez ok. 33% ludności świata. Spośród blisko 2 mld chrześcijan ok. 1,1 mld stanowią katolicy, 300-450 mln protestanci, ok. 155 wyznawcy prawosławia, ok. 60 mln anglikanie, ok. 30 mln członków starożytnych Kościołów wschodnich; ok. 150 mln należy do pozostałych odłamów, w tym również różnego rodzaju sekt. Chrześcijanie przeważają w strukturze religijnej Europy, obu Ameryk i Australii, w Afryce stanowią ok. 38% ludności, w Azji – nieznaczną mniejszość.

5 KB
21 maj 10 21:50

Sikhizm.png

Sikhizm (pendż. ਸਿੱਖੀ) – religia powstała w XV wieku w Indiach w prowincji Pendżab. Jej założycielem był Guru Nanak. Obecnie na świecie jest ok. 24 milionów wyznawców tej religii (sikhów) – żyją oni głównie w indyjskim Pendżabie, ale posiadają także liczną kilkumilionową diasporę rozsianą po krajach dawnego Imperium Brytyjskiego i w USA (tu bardzo liczni są również zachodni konwertyci na sikhizm – często w bardzo nieortodoksyjnej formie). Najważniejszym miejscem kultu jest „Złota Świątynia” w Amritsarze, w której przechowywany jest oryginał świętej księgi Sikhów zwanej Sri Guru Granth Sahib.

Religia ta jest przeciwna wojnom religijnym. Nie chce dzielić ludzi na muzułmanów, hinduistów, chrześcijan. Uważa, że Boga można kochać nazywając go Allahem, Jahwe, Kryszną itp.

Sikhizm jest rodzajem kompilacji islamu i hinduizmu

8 KB
21 maj 10 21:47

Dżinizm.png

Dżinizm - nonteistyczny system filozoficzny i religijny który powstał w Indiach około VI wieku p.n.e. w reakcji na silnie zrytualizowany braminizm.

Za twórcę tej religii uważany jest Parśwa żyjący w VIII w. p.n.e., znacząco zreformował ją jednak Wardhamana Mahawira, który stworzył zbiór zasad regulujących życie wyznawców dźinizmu. Są to:

* ahinsa - powstrzymanie się od zadawania cierpienia wszelkim istotom żywym,
* satja - powstrzymanie się od kłamstwa,
* asteja - powstrzymanie się od kradzieży,
* brahmaćarja - powstrzymanie się od cudzołóstwa (w przypadku mnichów i mniszek - powstrzymanie się od wszelkich stosunków seksualnych),
* aparigraha - powstrzymanie się od posiadania własności zbędnych (w przypadku mnichów i mniszek - powstrzymanie się od posiadania wszelkiej własności).

Zasady te podkreślają wielki szacunek wyznawców dźinizmu dla wszystkich istot żywych. Dźiniści wierzą w możliwość wyrwania się z kręgu sansary - kołowrotu wcieleń, i osiągnięcia stanu wyzwolenia - mokszy. Droga do tego celu wiedzie poprzez trzy klejnoty, czyli:

* należyte spojrzenie,
* należyte poznanie,
* należyte postępowanie (co osiąga się przestrzegając pięciu wyżej wymienionych zasad).

Liczbę wyznawców dżinizmu ocenia się na ok. 4,5-5 mln (z czego 97-98% w Indiach).

Wyznawcy dźinizmu wierzą, że świat nigdy nie powstał ani nigdy się nie skończy. Przechodzi on przez cykle wznoszące lub opadające, składające się z 4 wieków. Wyższy, urdhwaloka, to świat niebiański (loka), składający się z siedmiu niebios. Świat ziemski, madhjaloka, to kraina potępiona, obejmująca siedem piekieł, piętrzących się jedno na drugim niczym połączone ze sobą parasole.

17 KB
21 maj 10 21:45

Buddyzm.png

Buddyzm (inna nazwa to: sanskr. Buddha Dharma; pāli. Buddha Dhamma – "Nauka Przebudzonego") – system filozoficzno-etyczny uznawany przez wielu ludzi za religię, rzadziej za psychologię. Założycielem i twórcą jego podstawowych założeń był żyjący od około 560 do 480 roku p.n.e. Siddhārtha Gautama (pāli. Siddhattha Gotama), syn księcia z rodu Śākyów, władcy jednego z państw-miast w północnych Indiach. Jako religia buddyzm zalicza się do religii dharmicznych oraz do religii nieteistycznych.

Słowo "buddyzm" zostało stworzone przez zachodnich uczonych stosunkowo niedawno. Wcześniej na Wschodzie używane były nazwy dharma, sasana lub buddhasasana.[1]

Buddyzm opiera się na Czterech Szlachetnych Prawdach głoszonych przez Siddharthę Gautamę, oraz na przedstawionej przez niego Ośmiorakiej Ścieżce, która prowadzić ma do ustania cierpienia.

Słowo "buddha", używane obecnie w odniesieniu do Siddhārthy Gautamy, w sanskrycie i pāli oznacza dosłownie "przebudzony". Takie imię obrał Siddhārtha Gautama, kiedy zaczął głosić swoje nauki.

Po śmierci Buddy, w ciągu pięciu wieków, nauki te rozprzestrzeniły się z subkontynentu indyjskiego na centralną, południowo-wschodnią i wschodnią Azję. Buddyzm od początku swojego istnienia był religią o bardzo luźnej strukturze, zarówno od strony organizacyjnej, jak i doktrynalnej. W trakcie rozwoju historycznego powstały liczne jego odmiany i szkoły, które zazwyczaj (choć nie zawsze) nawzajem się tolerowały, a nawet wspierały. Współcześnie buddyzm dzieli się na trzy tradycje: Theravāda (sanskr. Sthaviravāda), Mahāyāna i Wadżrajana, przy czym ta ostatnia jest często zaliczana do mahajany. Dane na temat liczebności buddystów na świecie są mocno rozbieżne — w zależności od źródeł podawane są liczby od 230 do 500 milionów[2][3] (dane o buddystach w niektórych krajach, na przykład w Polsce, są niedostępne). Przyjmuje się, że społeczność buddystów liczy 376 milionów wyznawców, co daje buddyzmowi piąte miejsce wśród najliczebniejszych religii świata po chrześcijaństwie, islamie, hinduizmie i tradycyjnej, ludowej religii chińskiej.

Budda jednak nigdy nie twierdził jakoby nauczał religii. Sam mówił zawsze, że naucza "o cierpieniu i końcu cierpienia", a jego nauki miały mieć przede wszystkim praktyczne zastosowanie i służyć wyzwoleniu się od cierpienia.

72 KB
21 maj 10 21:39

Hinduism.PNG

Hinduizm – określenie zbiorcze na grupę wierzeń religijnych, wyznawanych głównie na Półwyspie Indyjskim.

Rozmaite odłamy hinduizmu wyznaje prawie 1 miliard ludzi, z których ok. 910 milionów mieszka w Indiach i Nepalu (łącznie). Inne państwa ze znacznym odsetkiem hinduistów to: Bangladesz, Sri Lanka, Pakistan, Indonezja, Singapur, Gujana, Surinam, Fidżi, Mauritius, Trynidad i Tobago, Republika Południowej Afryki. W związku z tym hinduizm, traktowany zbiorczo, jest trzecią pod względem liczby wyznawców religią świata[1][2].

Istnieje bardzo wiele odłamów hinduistycznych, różniących się zarówno wierzeniami na temat Boga, jak i praktykami. Ich wyznawców łączy przede wszystkim:

1. Szacunek dla świętych ksiąg – Wed
2. Wiara w reinkarnację
3. Wiara w prawo akcji i reakcji (karma)
4. Dążenie do wyzwolenia, różnie rozumianego przez poszczególne odłamy.

Duże różnice doktrynalne powodują duże trudności ze zdefiniowaniem hinduizmu.

Różne odłamy hinduizmu zawierają cechy monoteizmu, monizmu, panteizmu, henoteizmu, panenteizmu, politeizmu czy nawet ateizmu. Generalnie hinduizm uznaje, że każda wiara, która prowadzi do Boga, jest dobra.

W hinduizmie istnieje wiara w bóstwa – dewy (bóstwa męskie) i dewi (bóstwa żeńskie), które są zwykle traktowane albo jako emanacje jedynego Boga lub (rzadziej) jako istoty niższe (odpowiedniki aniołów w religiach abrahamowych).

Hinduizm ma ogromny zbiór świętych pism. Dzieli się je na śruti - literaturę wedyjską - Wedy oraz smryti - literaturę początkowo niekanoniczną, w skład której wchodzą eposy: Ramajana i Mahabharata (w tym na szczególną uwagę zasługuje jedna z jej ksiąg - Bhagawadgita), Purany oraz Manusmryti. Istnieją również inne księgi uznawane za święte tylko przez niektóre hinduistyczne odłamy bądź ruchy religijne. Dla części hinduistów kanon świętych ksiąg jest w dalszym ciągu otwarty, a nawet w niektórych nurtach za święte uznawane są święte teksty innych wyznań.

Z reguły za symbol religii hinduistycznej uważa się znak: "OM". Czasami też symbolem hinduizmu jest swastyka hinduistyczna. Z hinduizmu (i poprzedzającego go braminizmu) wywodzi się wiele innych religii, m.in. buddyzm[3][4], dźinizm, sikhizm, adźiwikowie (pośrednio)[3][4].

Dawniej hinduizm badano głównie jako strukturę opozycyjną do uniwersalistycznych religii Indii (buddyzmu czy islamu), zwracając uwagę głównie na to, że nie ma on jednolitej struktury organizacyjnej, formy kultu i doktryna są zmienne i płynne, nie ma rozbudowanych, uniwersalnych instytucji. Obecnie zwraca się jednak uwagę na to, że obraz akcentujący wyłącznie te czynniki nie jest pełny i w dużej mierze wywodzi się ze światopoglądu angielskich kolonizatorów, którzy uważali, że umysłowość indyjska nie jest zdolna do tworzenia jakiejś własnej, osobnej i trwałej organizacji społecznej. Skutkiem tego stanu rzeczy jest także to, że niewspółmiernie rozwinięte są badania nad tradycją aryjską i bramińską (w tym tradycją wedyjską, bramińsko-teologiczną i filozoficzna) w dziejach hinduizmu, podczas gdy badania nad elementami tubylczymi i współczesnymi ciągle pozostają w pewnej mierze zaniedbane. Istnieją wciąż także duże luki w badaniach nad hinduizmem na południu Indii.

28 KB
2 gru 09 11:17

Jesus i Krishna - Religie w Indiach.jpg

W Indiach starożytnych powstały trzy spośród sześciu wielkich religii świata. Najstarszą z nich jest braminizm, będący rozwinięciem wedyzmu, zaszczepionego w Indiach przez lud Ariów, osiadły nad Gangesem ok. 1500 r. p.n.e. Podstawą wedyzmu były wedy, czyli święte księgi, które obejmują pieśni, teksty modlitw, zaklęcia magiczne, naukę etyki, prawa, śpiewu, astronomii i in. Braminizm utrzymał autorytet wed, rozbudowując je o wiarę w reinkarnację i wprowadzając podział społeczeństwa na kasty.

Najwyższą kastę stanowili bramini, którym przypisywano nieomal boskie cechy. Drugą - wojownicy (kszatrija), trzecią (wajśja) - rolnicy, rzemieślnicy i kupcy, czwartą (śudra) - niewolnicy i ludzie pochodzenia niearyjskiego. Na samym końcu znajdowali się pariasi, pozbawieni praktycznie jakichkolwiek społecznych i politycznych praw. Przynależność do kasty była dziedziczona, a usiłowanie wyrwania się z niższej do wyższej było zabronione. Braminizm wyznawał wielobóstwo. Dla uczczenia bogów budowano okazałe świątynie, zarządzane przez braminów - kapłanów.

Hinduizm powstał w okresie wczesnego średniowiecza, ok. VII w., jako kontynuacja braminizmu, zachowując system kast i autorytet wed. Zasadza się na monoteizmie, uznając istnienie jednego boga, lecz w wielu postaciach. Najbardziej czczone to Wisznu i Śiwa. Obie religie rozpowszechniły się jedynie w obrębie Indii.

Buddyzm powstał w drugiej połowie I tysiąclecia p.n.e., a jej twórcą był książę Siddhartha Gautama nazwany później Buddą (ok. 560 p.n.e. - 480 p.n.e.). Swą naukę głosił jako wędrowny żebrak-asceta. Buddyzm zasadza się na poszukiwaniu oświecenia dającego wgląd w prawdę i duchowe wyzwolenie (nirwana) przez czynienie dobra, wyrzeczenie się doczesnych pożądań i medytację. Większość odłamów buddyzmu nie posiada żadnych formalnych struktur, prócz klasztorów. Rozprzestrzenił się on z biegiem stuleci głównie w Azji Południowej i Wschodniej, posiada kilka odmian narodowych w Chinach, Japonii i Tybecie, gdzie znany jest jako lamaizm.

60 KB
5 sie 09 7:37

Dlaczego hinduizm ma wielu Bogów.jpg

Hinduiści poprzez wiele imion czczą jednego Boga – Najwyższe Istnienie. Jest to spowodowane tym, że w Indiach ludzie mówią różnymi językami i pochodzą z różnych kultur. Muszą więc rozumieć Boga na swój własny, odrębny sposób.
Przez wieki powstały cztery główne odłamy hinduistyczne - Saivizm, Shaktizm, Vaishnavizm i Smartizm. I tak dla wyznawców Saivizmu Bóg ma imię Sziwa, dla wyznawców Shaktizmu najwyższą Boginią jest Szakti itd.
Hinduiści są głęboko tolerancyjni dla innych religii, respektując fakt, że każdy ma własną ścieżkę do Jedynego Boga.
W Hinduiźmie Bóg nie jest gdzieś daleko, w odległym niebie, ale wewnątrz każdego człowieka, w każdej duszy, w każdym sercu i świadomości. I cały czas czeka, aby być odkrytym.
Poznanie Wielkiego Boga w ten osobisty i doświadczalny sposób jest celem hinduistycznej duchowości.

Hinduizm jest jednocześnie monoteistyczny i henoteistyczny. Hinduiści nigdy nie byli politeistami w sensie posiadania wielu równych sobie Bogów.
Henoteizm (jeden Bóg) najlepiej definiuje Hinduistyczną wiarę. Polega na czczeniu jednego Boga bez negowania egzystencji innych. My Hinduiści wierzymy w jednego, wszechprzenikającego Boga, który energetyzuje cały wszechświat. Możemy Go widzieć w blasku oczu ludzi i innych istot żywych.
Ten sposób wiary w Boga jako żyjącego i dającego życie wszystkiemu nazywany jest panenteizm. Jest on różny od panteizmu, w którym wierzy się, że Bóg jest naturalnym wszechświatem i niczym więcej.
To jest również odmienny pogląd od strikt-teizmu, który mówi, że Bóg jest tylko powyżej świata, osobno i transcendentnie.
Paneteizm mówi zaś, że Bóg jest jednocześnie w świecie jak i ponad nim, jednocześnie immanentny (tkwiący w czymś) i transcendentny (przekraczający granice umysmłu). To jest najważniejszy pogląd Hinduizmu.

Hinduizm akceptuje istnienie kilku Bogów lub Bóstw ale akceptuje tylko jednego Boga, Najwyższego.
Brahma, Visznu i Sziwa nie są niezależnymi i oddzielnymi Bóstwami, ale trzema różnymi aspektami Najwyższego Boga podczas zaangażowania w proces stwarzania, podtrzymywania i destrukcji wszechświata.
Inne Bóstwa również powinny być rozważane w tym właśnie świetle, jako różne aspekty Najwyższego , Jedynego Boga, manifestujące specyficzne cele.