Turmalin

Turmaliny należą do bardzo cenionych kamieni szlachetnych.


Chociaż turmaliny znane były już w czasach starożytnych w basenie Morza Śródziemnego, trafiły do Europy dopiero w początkach osiemnastego wieku, przywiezione przez holenderskich kupców z Cejlonu. Kamienie te określano syngaleskim słowem „turmali” (wielobarwny). Jedną z cech turmalinów jest piroelektryczność, występująca pod wpływem ogrzewania i ochładzania. Wykorzystując to zjawisko, w przeszłości turmaliny służyły do wyciągania popiołu z fajek, stąd też holenderskie określenie Aschetrekker, które przez kilka stuleci oznaczało właśnie turmalin.


Turmaliny cechują się bardzo złożonym składem chemicznym. Chemicznie turmalin to boranokrzemian magnezu, żelaza i litu, zawierający ponadto sód, potas, glin i mangan. W zależności od występowania pierwiastka towarzyszącego turmaliny dzieli się na drawity (zawierające magnez), skoryle i szerlity (zawierające żelazo), elbality (zawierające lit). Odmiany turmalinów zawierające chrom występują w barwie ciemnozielonej. Bogate w żelazo turmaliny wykazują magnetyzm.


Różnobarwność to typowa cecha turmalinów, a barwy związane są ze zmiennym składem chemicznym.


Achroit - bardzo rzadko występujący turmalin bezbarwny

Rubelit - odmiana różowa do czerwonego, niekiedy z odcieniem fioletowym. Najcenniejsza jest barwa rubinowa

Dravit – żółtobrązowy do ciemnobrązowego

Verdelit – zielony we wszystkich odcieniach

Indygoit – w barwie niebieskiej

Szerlit (szerl) – turmalin czarny.


W turmalinie powszechnie występuje wielobarwność, nawet w obrębie jednego kamienia. Kryształy turmalinu wewnątrz czerwone zaś na zewnątrz zielone określane są mianem turmalinów arbuzowych.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder