-
596 -
768 -
1506 -
2572
6183 plików
130,32 GB
![Foldery Foldery](http://x4.static-chomikuj.pl/res/152bece31a.png)
![Ostatnio pobierane pliki Ostatnio pobierane pliki](http://x4.static-chomikuj.pl/res/152bece31a.png)
Sylabariusze można porównać do naszego alfabetu, z jedną istotną różnicą – poszczególne znaki nie oznaczają liter, lecz gotowe sylaby. Wszystkie sylaby w języku japońskim (z wyjątkiem N, które też uważane jest za oddzielną sylabę) są otwarte, tzn. zakończone samogłoską.
Obydwa sylabariusze – hiragana oraz katakana zawierają po 46 sylab (za ich pomocą oraz przy użyciu symboli udźwięczniania i ubezdźwięczniania można zapisać wszystkie dźwięki języka japońskiego). Sposób ich odczytu jest jednakowy, różnią się zaś pochodzeniem oraz zakresem użycia.
Hiragana powstała poprzez uproszczenie niektórych znaków kanji. Używana jest do zapisu:
- Końcówek gramatycznych czasowników, przymiotników, a także partykuł i czasowników pomocniczych.
- Słów rodzimych, dla których nie istnieją znaki kanji.
- Słów, których zwyczajowo nie zapisujemy znakami (gdyż są one np. zbyt skomplikowane), a do zapisu których nie użyjemy katakany (o czym później)
W przeszłości hiragana uważana była za pismo kobiece, gdyż wykształceni mężczyźni używali na ogół znaków kanji oraz katakany.
Katakana powstała z przekształcenia fragmentów niektórych znaków. Używana jest do zapisu:
- Słów pochodzenia obcego, nazw i imion zagranicznych.
- Onomatopei (nie zawsze)
- Czytań znaków kanji (np. nazw obcojęzycznych zapisanych znakami – imiona chińskie)
- Nazw własnych z mitologii japońskiej
Katakany używamy także do podkreślenia pewnych słów:
- Terminologii naukowej (biologia, geologia, etnografia)
- Rzeczowników, które chcemy specjalnie podkreślić
Z przyczyn technicznych katakana używana była także w telegramach sprzed sierpnia 1988 r. oraz w starych komputerach.
Katakany używano także w oficjalnych dokumentach przed II Wojną Światową.
Katakana powstała w celu zapisu czytań znaków chińskich (zwłaszcza czytań japońskich). Korzystali z niej również mnisi buddyjscy do szybkiego notowania treści sutr (kanciastą katakaną pisało się szybciej niż hiraganą)
Kanji
Jak zapewne wszyscy wiemy, znaki przybyły do Japonii z Chin. Stało się to prawdopodobnie około V-VI wieku n.e. Nie znaczy to oczywiście, że pewnego dnia grupka Chińczyków przywiozła ze sobą zwoje z kanji i powiedziała Japończykom: macie i uczcie się. Cały proces wprowadzania kanji w Japonii trwał dziesiątki, a nawet setki lat.
Na początek kilka podstawowych wiadomości o znakach:
Każdy ze znaków zawiera w sobie podstawowy element zwany kluczem lub pierwiastkiem. Dzięki niemu można określić kategorię znaczeniową, do której dany znak należy, ułatwia także odnalezienie danego kanji w słowniku.
Znaki mają dwa rodzaje czytań. Pierwsze z nich to czytanie sinojapońskie, tzw. on-yomi. Jest to zapisane przez Japończyków ze słuchu oryginalne (mocno zniekształcone) czytanie znaku. Czytania on-yomi są krótkie, 1-2 sylabowe. Drugi rodzaj czytania to czytanie japońskie, tzw. kun-yomi. Jest to czytanie czysto japońskie, które Japończycy dołączyli do znaku. Wynika to z faktu, że treści wyrażone znakami miały już swoje odpowiedniki w języku japońskim. Prześledźmy to na przykładzie:
Jest sobie taki znak oznaczający wodę: 水
Po chińsku czyta się go shu ǐ . Japończycy usłyszeli go po swojemu, i nadali znakowi czytanie sui. Jest to właśnie on-yomi. Ale ale, pomyśleli sobie. Przecież my już mamy słowo oznaczające wodę. Brzmi ono mizu. I to jest właśnie czytanie kun znaku 水 .
Od razu zapewne pojawią się pytania: dlaczego niektóre znaki mają po kilka czytań on i kun? A więc, w przypadku czytań on wynika to ze wspomnianego wcześniej faktu, że proces zaszczepiania kanji na gruncie japońskim trwał bardzo długo i zdarzało się, że ten sam znak wprowadzany był po kilka razy. Ponieważ język chiński również ewaluował, zmieniały się także czytania znaków. Są trzy główne rodzaje czytań on. Najstarsze, zwane go-on, często spotykane w słowach związanych z tematyką buddyjską, kan-on – najbardziej rozpowszechnione, oraz t ō -on. Na przykład, dla znaku 明 czytanie go-on brzmi my ō , czytanie kan-on – mei, zaś czytanie t ō -on brzmi min.
Wielość czytań kun wynika z tego, że kanji stworzone były w Chinach i doskonale pasowały do języka chińskiego, do japońskiego zaś niekoniecznie. Ten sam znak mógł być w chińskim użyty do zapisania rzeczownika, czasownika, jak i przymiotnika. W japońskim nadano znakom dodatkowe czytania, kierując się znaczeniem znaku. Weźmy dla przykładu znak 上 . Jego podstawowe znaczenie to góra, górna strona i w tym znaczeniu czyta się go „ue“. Można jednak użyć go także w znaczeniu czasownikowym – wznosić się, podnosić, wspinać się. Wtedy odczytujemy go odpowiednio: agaru, ageru i noboru.
*Najpierw nauka hiragany
*Następnie katakana
i
*Kanji
Jak się nie uczyć źle:
5 najczęściej popełnianych błędów
Jak się uczyć kanji
Strony do nauki:
1
2
3
Źródło: http://japonka.pl/mod/resource/view.php?id=228
forum japonka.pl
- sortuj według:
-
1 -
0 -
0 -
0
1 plików
17,51 MB
![Chomikowe rozmowy Chomikowe rozmowy](http://x4.static-chomikuj.pl/res/a2dccdc43c.png)
![Zaprzyjaźnione i polecane chomiki (7) Zaprzyjaźnione i polecane chomiki (7)](http://x4.static-chomikuj.pl/res/cba406437d.png)