Download: Kontrowersja Syjonu (Strategia Syjonu) -- DOUGLAS REED.pdf
Diabeł najeżdżając opętanych, jest w stanie popychać ich w najbardziej przerażające krzyki świata zwierzęcego. Te krzyki są przejawem zwierzęcości samego diabła…. Piekielny charakter diabła jest często przedstawiany w średniowieczu pod postacią dzikiej bestii z obfitymi włosami, ogromnymi ustami. Samo piekło pojawia się w ikonografii chrześcijańskiej w postaci ogromnych, pożerających ust co przypomina zarówno szeroko otwarte usta groźnego diabła, jak i również wyjącego opętanego.
To naturalne, że diabeł, który opętał człowieka, który całkowicie zaatakował jego ciało, wydaje dźwięki, którymi jest w stanie zamanifestować swoją obecność i przestraszyć publiczność.
Większość tekstów z egzorcyzmów kładzie nacisk na wycie psów jak ryki lwa czy świni.
Początków tej postaci można doszukać się w życiu św. Marcina, gdzie Sulpice Sévère opowiada historię opętanej osoby cierpiącej na wściekliznę: „Ten nieszczęsny człowiek wpadł w napady wściekłości i zaczął rozdzierać wszystkich, którzy byli na jego drodze”. Spośród wszystkich chorób, takich jak kłopotliwy stan opętania, wścieklizna = jest chorobą zakaźną przenoszoną zwłaszcza przez psy, która powoduje skurcze i wściekłe wycie.
Opętany wydaje się być zarażony chorobą demoniczną, która przemienia lepszego człowieka w dziką bestię. W ten sposób bo demon który go opętał należy do świata nieporządku, ale także jest zniewolony, rozwścieczony.
Krzyk opętanego, nieartykułowany, jest znakiem diabolicznej obecności: dotyczy dzikiego, zwierzęcego diabła, który otaczającym go przedstawia swoje najstraszniejsze i przerażające rysy.
Kontakt ze świętą istotą Niepokalanej czy nałożenie na opętanego Różańca jest dla niego nie do zniesienia, krzyczy, jakby zadano mu gwałtowne ciosy. W tym czasie egzorcyzmów cierpienia opętanych i demona przypominają cierpienia potępionych w piekle. Oto budujący stół dla wiernych, którzy przychodzą na scenę...