-
19913 -
5313 -
194498 -
19
219754 plików
494,16 GB
Foldery
Ostatnio pobierane pliki
Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze” im. Tadeusza Sygietyńskiego (PZLPiT „Mazowsze”) – jeden z największych polskich zespołów artystycznych odwołujących się do tradycji polskiej muzyki i tańca ludowego. Od 1948 siedziba zespołu mieści się w Karolinie (część wsi Otrębusy) przy ul. Świerkowej 2 w pałacu Karolin, zmodernizowanym i rozbudowanym w Europejskim Centrum Promocji Kultury Regionalnej i Narodowej „Matecznik-Mazowsze” (Europejskie Centrum Matecznik Mazowsze. ECMM) w Karolinie, otwartym 17 października 2009 r. Zespół „Mazowsze” powołał do życia dekret Ministerstwa Kultury i Sztuki 8 listopada 1948 polecający prof. Tadeuszowi Sygietyńskiemu zorganizowanie zespołu ludowego, którego zadaniem miała być troska o tradycyjny repertuar ludowy oparty na pieśniach, przyśpiewkach i tańcach wsi mazowieckiej i regionalnej tradycji artystycznej. Zespół miał uchronić folklor przed zatraceniem i ukazać jego zróżnicowanie, bogactwo i piękno. Początkowo program artystyczny składał się z piosenek przeplatanych tańcami z terenów centralnej Polski – Opoczna, Kurpi, szybko jednak zaczął sięgać do tradycji innych regionów. Jednak idea zespołu powstała na długo przed tym. Tadeusz Sygietyński – kompozytor i miłośnik folkloru oraz Mira Zimińska-Sygietyńska – jedna z najbardziej znanych przedwojennych warszawskich aktorek, przyrzekali sobie w ruinach bombardowanej Warszawy, że jeśli przeżyją wojnę, założą zespół. O ile dla aktorki filmowej i kabaretowej dziedzina wydawała się odległa, o tyle dla Tadeusza była realizacją dawnych marzeń. Mira Zimińska-Sygietyńska porzuciła po wojnie karierę aktorki i zajęła się sprawami organizacyjnymi. Tadeusz Sygietyński komponował utwory w oparciu o oryginalne relikty ludowej pieśni, latami zdobywane doświadczenie (lektury rozpraw Oskara Kolberga, współpraca z radiem, teatrem, nić porozumienia z młodzieżą). Wraz z zaprzyjaźnionym organistą z Klembowa, Henrykiem Wiśniewskim i jego żoną Teresą, przetrząsali wiejskie chaty. Zimińska w poszukiwaniu babcinych strojów, Sygietyński i Wiśniewscy w poszukiwaniu uzdolnionej młodzieży. Na siedzibę zespołu wybrano podwarszawską posiadłość z początku XX w., położoną opodal Pruszkowa, nazwaną na cześć żony pierwszego właściciela – Karolinem. Pałac Karolin, nim stał się siedzibą Mazowsza, był domem opieki oraz zakładem dla nerwowo i psychicznie chorych, więc przeniesienie wszystkich zamieszkałych tam ludzi było problematyczne.
Pod koniec 1948 r. do pałacu Karolin zaczęły zjeżdżać grupy młodzieży z okolicznych mazowieckich wiosek i miasteczek. Pierwsi członkowie zespołu mieli nie więcej niż 16 lat i byli członkami jednego z chórów Wiśniewskiego. Przywozili ze sobą do Karolina melodie, oryginalne stroje oraz swój talent. Na Sygietyńskich spoczął obowiązek nie tylko zadbania o wikt i opierunek, ale przede wszystkim zapewnienia podopiecznym wykształcenia. Sygietyńscy przeprowadzili się w tym czasie do małego domku przy pałacu, aby zawsze być w stałym kontakcie z podopiecznymi. Po dwóch latach nauki, prób i ćwiczeń, 6 listopada 1950 na deskach Teatru Polskiego w Warszawie odbyła się premiera pierwszego programu „Mazowsza”. Ówczesny repertuar składał się z piosenek przeplatanych tańcami z regionów centralnej Polski: opoczyńskiego, kurpiowskiego i mazowieckiego. Wybór regionów podyktowany był także tym, że kostiumolożka zespołu, Wanda Modzelewska, pracująca w „Mazowszu” w latach 1950–1967, dysponowała strojami opoczyńskimi i kurpiowskimi z Puszczy Białe. Po warszawskiej premierze, między kolejnymi koncertami, szlifem programu, planami na przyszłość, ważyły się najważniejsze dla zespołu decyzje. W 1951 „Mazowsze” wyruszyło na podbój świata, zaczynając od ZSRR. Uchwałą Rady Państwa z 15 stycznia 1953 r. „Za wysoce artystyczne opracowanie i wzbogacenie polskiej pieśni i tańca ludowego, upowszechnianie ich w kraju i za granicą, zwłaszcza w dniach od 3 do 12 stycznia 1953 r. w Moskwie” Państwowy Ludowy Zespół Pieśni i Tańca „Mazowsze” został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Po trzech latach władze zezwoliły na wyjazd zespołu także za „żelazną kurtynę”. „Mazowsze” odwiedziło Francję, Paryż, 1 października 1954 r., a 6 lat później USA. Rok 1955 okrył żałobą „Mazowsze” i zachwiał plany na przyszłość zespołu. Zmarł Tadeusz Sygietyński. Rozważano wtedy rozwiązanie Zespołu. „Gdyby nie Mira, nie byłoby Sygietyńskiego ani Mazowsza” – napisał Marian Hemar, poeta i przyjaciel zespołu. Mira Zimińska-Sygietyńska po śmierci profesora przejęła funkcje dyrektora zespołu. To ona uczyniła „Mazowsze” takim, jakie jest dziś. To dzięki niej na przestrzeni lat rozszerzono program do 39 regionów etnograficznych, opracowano niezbadane wcześniej pieśni religijne, patriotyczne i inne. To dzięki niej Mazowsze zdobyło światową sławę, dając blisko 6 tysięcy koncertów, w Polsce i 51 krajach. Dorobkiem „Mazowsza” w tym czasie stała się również kolekcja pieczołowicie odtworzonych strojów z różnych regionów. Zimińska kierowała zespołem ponad 40 lat, poświęcając bez reszty swój talent, doświadczenie i życie. W Mazowszu pierwszym choreografem była Jadwiga Hryniewiecka, zaproszona przez Sygietyńskiego. W 1986 roku Irena Jezierska (śpiewaczka i solistka operowa) rozpoczęła pracę z zespołem jako pedagog śpiewu solowego i emisji głosu oraz ekspert artystyczny w dziedzinie wokalistyki. Po śmierci Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej w roku 1997 dyrektorem zespołu została Brygida Linartas, która zrezygnowała z tej funkcji w roku 2000. W latach 50 XX w. w zespole występowały osobowości polskiej sceny, takie jak Irena Santor i Lidia Korsakówna, a także Bożena Mamontowicz-Łojek, zaś w latach siedemdziesiątych XX w. Danuta Kowalska – aktorka, Stanisław Jopek – solista, związany z zespołem przez kilkadziesiąt lat. W roku 1963 Zespół Pieśni i Tańca „Mazowsze” wystąpił w filmie Żona dla Australijczyka w reżyserii Stanisława Barei. Rolę solistki „Mazowsza”
Pod koniec 1948 r. do pałacu Karolin zaczęły zjeżdżać grupy młodzieży z okolicznych mazowieckich wiosek i miasteczek. Pierwsi członkowie zespołu mieli nie więcej niż 16 lat i byli członkami jednego z chórów Wiśniewskiego. Przywozili ze sobą do Karolina melodie, oryginalne stroje oraz swój talent. Na Sygietyńskich spoczął obowiązek nie tylko zadbania o wikt i opierunek, ale przede wszystkim zapewnienia podopiecznym wykształcenia. Sygietyńscy przeprowadzili się w tym czasie do małego domku przy pałacu, aby zawsze być w stałym kontakcie z podopiecznymi. Po dwóch latach nauki, prób i ćwiczeń, 6 listopada 1950 na deskach Teatru Polskiego w Warszawie odbyła się premiera pierwszego programu „Mazowsza”. Ówczesny repertuar składał się z piosenek przeplatanych tańcami z regionów centralnej Polski: opoczyńskiego, kurpiowskiego i mazowieckiego. Wybór regionów podyktowany był także tym, że kostiumolożka zespołu, Wanda Modzelewska, pracująca w „Mazowszu” w latach 1950–1967, dysponowała strojami opoczyńskimi i kurpiowskimi z Puszczy Białe. Po warszawskiej premierze, między kolejnymi koncertami, szlifem programu, planami na przyszłość, ważyły się najważniejsze dla zespołu decyzje. W 1951 „Mazowsze” wyruszyło na podbój świata, zaczynając od ZSRR. Uchwałą Rady Państwa z 15 stycznia 1953 r. „Za wysoce artystyczne opracowanie i wzbogacenie polskiej pieśni i tańca ludowego, upowszechnianie ich w kraju i za granicą, zwłaszcza w dniach od 3 do 12 stycznia 1953 r. w Moskwie” Państwowy Ludowy Zespół Pieśni i Tańca „Mazowsze” został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Po trzech latach władze zezwoliły na wyjazd zespołu także za „żelazną kurtynę”. „Mazowsze” odwiedziło Francję, Paryż, 1 października 1954 r., a 6 lat później USA. Rok 1955 okrył żałobą „Mazowsze” i zachwiał plany na przyszłość zespołu. Zmarł Tadeusz Sygietyński. Rozważano wtedy rozwiązanie Zespołu. „Gdyby nie Mira, nie byłoby Sygietyńskiego ani Mazowsza” – napisał Marian Hemar, poeta i przyjaciel zespołu. Mira Zimińska-Sygietyńska po śmierci profesora przejęła funkcje dyrektora zespołu. To ona uczyniła „Mazowsze” takim, jakie jest dziś. To dzięki niej na przestrzeni lat rozszerzono program do 39 regionów etnograficznych, opracowano niezbadane wcześniej pieśni religijne, patriotyczne i inne. To dzięki niej Mazowsze zdobyło światową sławę, dając blisko 6 tysięcy koncertów, w Polsce i 51 krajach. Dorobkiem „Mazowsza” w tym czasie stała się również kolekcja pieczołowicie odtworzonych strojów z różnych regionów. Zimińska kierowała zespołem ponad 40 lat, poświęcając bez reszty swój talent, doświadczenie i życie. W Mazowszu pierwszym choreografem była Jadwiga Hryniewiecka, zaproszona przez Sygietyńskiego. W 1986 roku Irena Jezierska (śpiewaczka i solistka operowa) rozpoczęła pracę z zespołem jako pedagog śpiewu solowego i emisji głosu oraz ekspert artystyczny w dziedzinie wokalistyki. Po śmierci Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej w roku 1997 dyrektorem zespołu została Brygida Linartas, która zrezygnowała z tej funkcji w roku 2000. W latach 50 XX w. w zespole występowały osobowości polskiej sceny, takie jak Irena Santor i Lidia Korsakówna, a także Bożena Mamontowicz-Łojek, zaś w latach siedemdziesiątych XX w. Danuta Kowalska – aktorka, Stanisław Jopek – solista, związany z zespołem przez kilkadziesiąt lat. W roku 1963 Zespół Pieśni i Tańca „Mazowsze” wystąpił w filmie Żona dla Australijczyka w reżyserii Stanisława Barei. Rolę solistki „Mazowsza”
- sortuj według:
-
0 -
3 -
0 -
23
26 plików
81,98 MB
Chomikowe rozmowy
Pokaż wszystkie
Pokaż ostatnie
emiliana732 napisano 19.07.2024 19:20
DOBRYWIECZÓR
Każdy człowiek o czymś marzy, każdy człowiek o czymś śni. A ja nie chcę wcale dużo, mi wystarczy, abyś był... Kiedy w sercu gości smutek i gdy z oczu płyną łzy. Nie potrzeba wcale dużo, bo wystarczy, abyś był... Wtedy zjawia się na twarzy uśmiech i dodaje sił. Czuję radość, czuję szczęście, no bo obok jesteś Ty!Przyjacielu, wiesz najlepiej – ja Cię bardzo potrzebuję i że jesteś, zawsze jesteś. Za to właśnie Ci...dziękuję!
Pozdrawiam cieplutko w piątkowy wieczór i życzę spokojnej nocki
LENKO
LENKO
kaz-ko napisano dzisiaj o 08:18
Blondynka1963 napisano dzisiaj o 16:38
Deebra napisano dzisiaj o 17:13
) ... 
Irusia555 napisano dzisiaj o 18:49
Jakże jest miło w wieczornej godzinie, odwiedzać Tych, co często są przy mnie. Mogę CI życzyć, gdy kładę się spać, wszystkiego, co moje serce może CI dać. Więc życzę Ciepła, Miłości wiele, a na Dobranoc, Snów Kolorowych w miękkiej pościeli. By nocka tak dobra była i w swych ramionach CIĘ utuliła.
Najserdeczniej Ciebie LENKO witam ❤️! Człowiek to istota, która żyje dzięki Miłości i Nadziei….. Pozdrawiam Cię gorąco i życzę wspaniałego letniego weekendu, z całuskiem 
**~** irusia **~** ! muzyka jest jak drugie bicie serca... ☞♫♫♫
kasiaja1970 napisano dzisiaj o 21:13
Zwolnij. Zadbaj o siebie. Zdejmij skrzydła. Zrób chociaż krótką spację od życia. Złap trochę wiatru, słońca na twarz. Odetchnij w ciszy. Poczuj jak bije serce. Odnajdź siebie i te wszystkie rozproszone myśli.
Wdech i wydech.
Odłóż na bok problemy, rozczarowania i tęsknoty. Zatrzymaj w sobie świat. Nabierz sił na dalszą drogę. Wciąż czeka na Ciebie tyle piękna. Maleńkich cudów. I dobrych miejsc w czyichś sercach.
Dobranoc LENKO
Zaprzyjaźnione i polecane chomiki (26)
