Cyt, cyt.mp3
-
a ja mam dwie lewe ręce -
ABBA -
animacje -
bal weteranów -
ballada o Marii Magdalenie -
Boże Ciało -
byłeś ty byłam ja -
Czeskie -
czterdziestolatek -
daj daj nie odmawiaj daj -
Dansing Band -
doniczkowe -
Duo Fenix -
Dynamic -
filmiki -
fiołek afrykański -
hej hej góralu -
humor -
Kornelia i Leszek Filec -
koty -
Leszek Orkisz -
Liban -
list do matki -
łóżka -
Maria Magdalena -
melodie -
Metrum -
Nimfa z czarnego stawu -
o pszczołach -
opolskie dziouchy -
ostatni taniec -
pies -
piosenki -
pola zielone -
polne -
procesje -
Prymaki -
psy -
ptaki -
ptaszki -
Rosyjska -
Rysiek i Gosia -
Ryszard Sawicki -
Sierra Madre -
Teresa Waleriańska -
The Shadows -
trzy razy kukułeczka -
wideo -
zapach kobiety -
zwierzęta
Pod koniec 1948 r. do pałacu Karolin zaczęły zjeżdżać grupy młodzieży z okolicznych mazowieckich wiosek i miasteczek. Pierwsi członkowie zespołu mieli nie więcej niż 16 lat i byli członkami jednego z chórów Wiśniewskiego. Przywozili ze sobą do Karolina melodie, oryginalne stroje oraz swój talent. Na Sygietyńskich spoczął obowiązek nie tylko zadbania o wikt i opierunek, ale przede wszystkim zapewnienia podopiecznym wykształcenia. Sygietyńscy przeprowadzili się w tym czasie do małego domku przy pałacu, aby zawsze być w stałym kontakcie z podopiecznymi. Po dwóch latach nauki, prób i ćwiczeń, 6 listopada 1950 na deskach Teatru Polskiego w Warszawie odbyła się premiera pierwszego programu „Mazowsza”. Ówczesny repertuar składał się z piosenek przeplatanych tańcami z regionów centralnej Polski: opoczyńskiego, kurpiowskiego i mazowieckiego. Wybór regionów podyktowany był także tym, że kostiumolożka zespołu, Wanda Modzelewska, pracująca w „Mazowszu” w latach 1950–1967, dysponowała strojami opoczyńskimi i kurpiowskimi z Puszczy Białe. Po warszawskiej premierze, między kolejnymi koncertami, szlifem programu, planami na przyszłość, ważyły się najważniejsze dla zespołu decyzje. W 1951 „Mazowsze” wyruszyło na podbój świata, zaczynając od ZSRR. Uchwałą Rady Państwa z 15 stycznia 1953 r. „Za wysoce artystyczne opracowanie i wzbogacenie polskiej pieśni i tańca ludowego, upowszechnianie ich w kraju i za granicą, zwłaszcza w dniach od 3 do 12 stycznia 1953 r. w Moskwie” Państwowy Ludowy Zespół Pieśni i Tańca „Mazowsze” został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Po trzech latach władze zezwoliły na wyjazd zespołu także za „żelazną kurtynę”. „Mazowsze” odwiedziło Francję, Paryż, 1 października 1954 r., a 6 lat później USA. Rok 1955 okrył żałobą „Mazowsze” i zachwiał plany na przyszłość zespołu. Zmarł Tadeusz Sygietyński. Rozważano wtedy rozwiązanie Zespołu. „Gdyby nie Mira, nie byłoby Sygietyńskiego ani Mazowsza” – napisał Marian Hemar, poeta i przyjaciel zespołu. Mira Zimińska-Sygietyńska po śmierci profesora przejęła funkcje dyrektora zespołu. To ona uczyniła „Mazowsze” takim, jakie jest dziś. To dzięki niej na przestrzeni lat rozszerzono program do 39 regionów etnograficznych, opracowano niezbadane wcześniej pieśni religijne, patriotyczne i inne. To dzięki niej Mazowsze zdobyło światową sławę, dając blisko 6 tysięcy koncertów, w Polsce i 51 krajach. Dorobkiem „Mazowsza” w tym czasie stała się również kolekcja pieczołowicie odtworzonych strojów z różnych regionów. Zimińska kierowała zespołem ponad 40 lat, poświęcając bez reszty swój talent, doświadczenie i życie. W Mazowszu pierwszym choreografem była Jadwiga Hryniewiecka, zaproszona przez Sygietyńskiego. W 1986 roku Irena Jezierska (śpiewaczka i solistka operowa) rozpoczęła pracę z zespołem jako pedagog śpiewu solowego i emisji głosu oraz ekspert artystyczny w dziedzinie wokalistyki. Po śmierci Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej w roku 1997 dyrektorem zespołu została Brygida Linartas, która zrezygnowała z tej funkcji w roku 2000. W latach 50 XX w. w zespole występowały osobowości polskiej sceny, takie jak Irena Santor i Lidia Korsakówna, a także Bożena Mamontowicz-Łojek, zaś w latach siedemdziesiątych XX w. Danuta Kowalska – aktorka, Stanisław Jopek – solista, związany z zespołem przez kilkadziesiąt lat. W roku 1963 Zespół Pieśni i Tańca „Mazowsze” wystąpił w filmie Żona dla Australijczyka w reżyserii Stanisława Barei. Rolę solistki „Mazowsza”