I... jak Ikar (I - jak Ikar) - I comme Icare - Henri Verneuil (1979).avi

Prezydent (pewnego fikcyjnego kraju), który został wybrany na drugą kadencję, zostaje zamordowany. Trwające przez wiele lat dochodzenie ustala jako wersję ostateczną - że sprawcą zbrodni był tylko jeden, samotny snajper. Z takim raportem nie zgadza się prokurator Henri Volley - Yves Montand w tej roli - który postanawia przeciwstawić się całej komisji, z którą dotąd zgodnie współpracował... Zapisy prawne mówią, że jeśli jeden z członków komisji nie zgadza się z końcowym raportem, ma obowiązek samotnie rozpocząć śledztwo na nowo...
Genialny film z lat 70-tych z brawurowo i odkrywczo prowadzonym śledztwem, które tak dobrze zostało pokazane jedynie w JFK Olivera Stone`a...
Dwudziestotrzyletni francuski pisarz, żyjący na przełomie XIX i XX wieku - Alfred Jarry, pisząc swoją najlepszą sztukę - farsę "Ubu Król czyli Polacy", zaczął ją od słów: "Rzecz dzieje się w Polsce, czyli nigdzie..." A jak wiadomo, fikcyjny kraj, to kraj nie istniejący, a więc znajdujący się - nigdzie... I niech nie będzie zaskoczeniem w tym filmie, że zabity na początku prezydent, nazywa się Jary...
Samo zabójstwo pokazane jest na początku, z wszelkimi detalami, z perspektywy zamachowca o nazwisku Daslow. Daslow - to jeśli ktoś to sobie sprawdzi - anagram nazwiska: Oswald - domniemanego zabójcy prezydenta JFK, który strzelał z miejsca, z którego nie padł śmiertelny strzał. Widać to na każdym dokumentalnym filmie z tego zdarzenia. Ciekawostką jest to, że ten, który ma zabić prezydenta, dostaje broń bez naboi, o czym przekonuje się dopiero po trzeciej próbie strzału... A jednak mimo to prezydent ginie od co najmniej dwóch kul... A snajper jadąc windą w dół - według oficjalnej wersji - tuż po zamachu, popełnia samobójstwo...
M

Jestem teraz świeżo po projekcji tego filmu - widziałem go drugi raz, po około 25 latach od czasu, gdy widziałem ten film w kinie i niestety, muszę to stwierdzić z całą stanowczością, że nadal jest to film genialny, który po 31 latach od powstania, w ogóle się nie zestarzał, a wręcz zyskał na wartości i nabrał takich nowych znaczeń, jakich się jego twórca prawdopodobnie w życiu nawet nie spodziewał... Wszelkim malkontentom narzekającym na to, że jakaś scena, czy wręcz cała sekwencja w tym filmie jest za długa czy niepotrzebna, mam do powiedzenia tylko tyle: Go to school! Jeśli bohater w jakiejś sytuacji reaguje w jakiś tam sposób i poprzez tę reakcję widzimy kim on jest i czym różni się od zabójcy, którego poszukuje, to jest to istotny i integralny aspekt filmu, bez którego film byłby uboższy, a może i nawet kaleki, niepełny i zdeformowany - tak samo jak gdyby kobieta składała się wyłącznie z tych części, którymi mężczyzna może być zainteresowany... Jako scenarzysta wypowiem się w tej kwestii korzystając z przykładów podręcznikowych (z Syda Fielda "Screnplay") - jeśli Jack Gites, bohater Chinatown w pierwszym odruchu sięga po najdroższą whisky, by poczęstować nią załamanego zdradą żony prostego rybaka i w czasie tego ruchu sięgnięcia po alkohol, orientuje się, że tamten i tak tego nie doceni i podaje mu whisky najtańszą...