Reżyseria: Jerzy Kawalerowicz
Scenariusz: Bolesław Michałek, Jerzy Kawalerowicz
Zdjęcia: Witold Sobociński, Jerzy Łukaszewicz
Muzyka: Adam Walaciński
Obsada aktorska: Zdzisław Mrożewski (Narutowicz Gabriel), Marek Walczewski (Niewiadomski Eligiusz , morderca Narutowicza), Henryk Bista (ksiądz Marceli Nowakowski, poseł Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej), Czesław Byszewski (Nowak Julian , premier rządu), Jerzy Duszyński (Piłsudski Józef , ustępujący Naczelnik Państwa), Edmund Fetting (Haller Józef), Kazimierz Iwor (Lieberman Herman , poseł PPS), Julian Jabczyński (hrabia Stefan Przezdziecki, dyrektor Gabinetu Ministra i Protokołu Dyplomatycznego MSZ), Erwin Kohlund (Isseling, profesor politechniki w Zurychu), Zbigniew Kryński (Thugutt Stanisław Józef , lider SL "Wyzwolenie"), Leszek Kubanek (Barlicki Norbert , lider PPS), Hans Gerd Kubel (Wyssling, profesor politechniki w Zurichu), Włodzimierz Saar (Stroński Stanisław , poseł Klubu Chrześcijańsko-Narodowego), Jerzy Sagan (Witos Wincenty , lider "Piasta"), Janusz Sykutera (Car Stanisław , szef Kancelarii Naczelnika Państwa), Tomasz Zaliwski (Rataj Maciej , marszałek Sejmu), Jerzy Adamczak (Konrad Ilski, poseł prawicy), Marek Dowmunt(d) (major Polkowski, adiutant Narutowicza), Lucjan Dytrych (Daszyński Ignacy , poseł PPS), Marta Dutkiewicz (Krzyżanowska, siostrzenica Narutowicza), Liliana Głąbczyńska (Zofia Kodisówna, siostrzenica Narutowicza), Marian Godlewski (Limanowski Bolesław , senator PPS), Andrzej Grzybowski (Skulski Leopold , były premier), Andrzej Krasicki (Antoni Kamieński, minister MSW), Antoni Lewek (Antoni Sadzewicz, poseł Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej), Marian Nosek (Zygmunt Piotrowski, poseł PPS), Henryk Olszewski (Kętrzyński Stanisław , urzędnik MSZ, po wyborze Narutowicza na prezydenta pełniący obowiązki ministra MSZ), Marek Prażanowski (Stanisław, syn Gabriela Narutowicza),
Treścią filmu są dzieje wyboru Gabriela Narutowicza na pierwszego prezydenta II Rzeczypospolitej oraz okoliczności, które doprowadziły do jego tragicznego zgonu. Po śmierci żony Gabriel Narutowicz opuszcza Szwajcarię, gdzie przebywał ponad trzydzieści lat, i wraca do Polski. W 1920 roku otrzymuje nominację na ministra robót publicznych, w 1922 roku na ministra spraw zagranicznych. 9 grudnia 1922 roku zostaje wybrany pierwszym prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej. Prawica organizuje manifestacje przeciwko niemu. Podsycane, przybierają one na sile i stają się coraz brutalniejsze. Zakłócona zostaje uroczystość zaprzysiężenia prezydenta. Odbywa się kontrmanifestacja robotników. Naczelnik Państwa Józef Piłsudski przekazuje władzę prezydentowi. Narutowicz stara się o złagodzenie konfliktów, ale nie zamierza się podporządkować dyktatowi siły. 16 grudnia 1922 roku, podczas otwarcia wystawy w "Zachęcie", zostaje zabity przez Eligiusza Niewiadomskiego - malarza, fanatyka, szowinistę.