Podarowany czas
Norbert Lechleitner

W pewne letnie popołudnie młoda kobieta przysiadła się do nieznajomego, który siedział na parkowej ławce na skraju placu zabaw.
- Ten malec w czerwonym sweterku na zjeżdżalni to mój syn – objaśniła sąsiada.
- Naprawdę miły chłopak – powiedział mężczyzna. – Mój syn to ten w niebieskim skafandrze na huśtawce.
Mówiac to, spojrzał na zegarek i zawołał w stronę syna:
- Stefan, powinniśmy już iść do domu.
- Jeszcze tylko 5 minut! Proszę , tato, 5 minut...ojciec skinął głową.
Ojciec ponownie usadowił się na ławce, wystawił twarz do słońca i przygladał się dziecięcym zabawom.. Po kilku minutach zawołał:
- Chodź Stefan, idziemy.
- Ach , tato, jeszcze 5 minut. Proszę, tylko jeszcze 5 minut.
Ojciec uśmiechnął się i rzekł :
- No, dobrze, niech będzie !
- Z pana to doprawdy wyrozumiały ojciec – powiedziała młoda kobieta.
- Taki znowu wyrozumiały to ja wcale nie jestem. Postępuję tak bardziej ze względu na siebie – odrzekł mężczyzna.
- Wie pani, przed rokiem mój starszy syn Florian został przejechany
przez pijanego kierowcę. Z powodu swojej pracy nigdy nie spędzałem z
Florianem dużo czasu, a teraz wszystko bym dał za 5 minut przebywania z
nim. Przyrzekłem sobie, że w przypadku Stefana nie popełnię drugi raz
takiego samego błędu. On myśli, że zyskał jeszcze 5 minut, by się
pohuśtać. W rzeczywistości to ja otrzymałem jeszcze 5 minut, by móc
popatrzeć, jak mój syn się bawi.
Pośpiech nie pozwala nam czerpać radości z tych krótkich chwil, które składają sie na nasze życie....

62 KB
27 sty 10 17:32

8efbc5cbd7.jpeg

Okno i lustro

Bardzo bogaty, młody mężczyzna przybył do Rabbiego, aby zapytać, co powinien zrobić z własnym życiem.
Ten przyprowadził mężczyznę do okna i zapytał:
- Co widzisz przez okno?
- Widzę ludzi przychodzących i odchodzących, widzę też ślepego człowieka, który żebrze na ulicy.
Wtedy Rabbi pokazał mu wspaniałe lustro i ponownie spytał:
- Spójrz w lustro i teraz powiedz mi, co widzisz.
- Widzę samego siebie
- Więc teraz nie widzisz już innych! Zauważ, że zarówno okno, jak i
lustro wykonane są z tego samego materiału - ze szkła. Jednak , z
powodu cienkiej warstwy srebra na szkle, nie widzisz niczego więcej
poza swoją własną postacią. Musisz porównać siebie z tymi dwoma
rodzajami szkła. Jeśli jesteś biedny, zauważasz innych i odczuwasz
współczucie dla nich. Obrzucony srebrem widzisz tylko siebie.
Twoje życie nabierze sensu dopiero wtedy, kiedy odnajdziesz w sobie
odwagę by zedrzeć srebrną powłokę z własnych oczu i aby ponownie
dostrzec i pokochać innych.

15 KB
27 sty 10 17:32

63d98b3062.jpeg

Co można widzeć wokół siebie?

Żyła kiedyś osoba, która nie miała przyjaciół, rodziny, żadnych
perspektyw. Była w średnim wieku, miała średnie wykształcenie. Żyła
dniem. I każdy dzień mógł być dla niej ostatnim. Ale osoba ta nigdy się
nie przejmowała. Choć na ulicy za nią szeptano różne rzeczy:
"biedactwo", "jakaś ofiara losu", "co to za menelstwo?"... nie słuchała
tego. Nie była nieszczęśliwa. Bo, choć ludzie myśleli całkiem na
odwrót, miała wszystko. Miała nad sobą gwiazdy nocą i piękne słońce w
dzień. Miała wokół siebie i dla siebie lasy, jeziora, cały świat. Ten
nasz. Ale miała jeszcze świat należący tylko do niej. Taki, gdzie każdy
posiadał swój kąt, gdzie nie krzywdziło się słabszych i bezbronnych,
gdzie nie patrzono na siebie spode łba. JEJ świat. Ale w końcu musiała
wybrać pomiędzy nimi. Między swą utopią, a realnością. Wtedy spojrzała
po raz ostatni na księżyc, pocałowała słońce na do widzenia... i
odeszła. Ale czasem możemy ją zobaczyć. Dla każdego przyjmuje inną
postać, a widzą ją tylko ci, którzy tego pragną i potrzebują. Niewielu
w nią wierzy, lecz każdy zna jej imię.
To NADZIEJA.