Druga Księga Samuela, w Septuagincie Druga Księga Królewska. Jest to część deuteronomicznego dzieła zbawienia. Pisarze: Gad i Natan.

STARY TESTAMENT
2 Księga Samuela

KRÓL DAWID

Dawid opłakuje śmierć Saula

1
1 Po śmierci Saula, po zwycięstwie nad Amalekitami, wrócił Dawid i zatrzymał się przez dwa dni w Siklag. 2 Na trzeci dzień przybył jakiś człowiek z obozu, z otoczenia Saula. Odzienie miał podarte, a głowę posypaną ziemią. Podszedłszy do Dawida, padł na ziemię i oddał mu pokłon. 3 Dawid zapytał go: «Skąd przybywasz?» Odpowiedział mu: «Ocalałem z izraelskiego obozu». 4 Rzekł do niego Dawid: «Opowiedz mi, proszę, co się tam stało?» Opowiedział więc, że ludzie uciekli z pola walki, wielu z ludzi zginęło, i że również ponieśli śmierć Saul i jego syn Jonatan. 5 Dawid wypytywał młodzieńca, który mu przyniósł te wieści: «Skąd ty wiesz, że umarł Saul i jego syn Jonatan?» 6 Młodzieniec, który przyniósł te wieści, odparł: «Przypadek zrządził, że znalazłem się na górze Gilboa i właśnie Saul tkwił oparty na swej włóczni, gdy tymczasem dosięgały go rydwany i jeźdźcy. 7 Rozejrzał się i spostrzegłszy mnie, przywołał do siebie. Odpowiedziałem: "Jestem". 8 Zapytał mnie: "Kim jesteś?" Odrzekłem: "Jestem Amalekitą". 9 Rzekł mi: "Podejdź, proszę cię, i dobij mię, gdyż czuję zawroty głowy1, chociaż jeszcze jest we mnie całe życie". 10 Podszedłem więc i dobiłem go, bo wiedziałem, że nie będzie żył po swoim upadku. Potem zabrałem jego diadem, który miał na głowie, i naramiennik. Przynoszę to memu panu».
11 Dawid schwyciwszy swe szaty, rozdarł je. Tak też uczynili wszyscy mężowie, którzy z nim byli. 12 Potem lamentowali i płakali, i pościli aż do wieczora, z tego powodu, że padli od miecza Saul i syn jego Jonatan, i z powodu ludu Pańskiego i domu Izraela2.
13 Odezwał się Dawid do młodzieńca, który mu przyniósł te wieści: «Skąd ty jesteś?» Odparł: «Jestem synem osadnika amalekickiego». 14 Powiedział do niego Dawid: «Jak to? Nie bałeś się podnieść ręki, by zabić pomazańca Pańskiego?» 15 Wezwał więc Dawid jednego z młodzieńców i dał rozkaz: «Podejdź i przebij go!» Ten zadał mu cios taki, że umarł. 16 Dawid zaś wołał w jego stronę: «Odpowiedzialność za twoją krew [zrzucam] na twoją głowę!3 Usta twe wydały o tobie świadectwo, gdy mówiły: Ja zabiłem pomazańca Pańskiego».
17 Dawid zaśpiewał potem żałobną pieśń na cześć Saula i jego syna Jonatana, 18 i polecił, aby się uczyli [jej]4 potomkowie Judy. Właśnie ona została zapisana w "Księdze Sprawiedliwego".
19 «O Izraelu, twa chwała na wyżynach zabita5.
Jakże padli bohaterowie?
20 W Gat tego nie ogłaszajcie!
Nie podawajcie na ulicach Aszkelonu,
aby się nie cieszyły córki filistyńskie
ani radowały córki nieobrzezanych.
21 Góry Gilboa!
Ani rosy, ani deszczu niech na was nie będzie,
ani pól żyznych!
Tu bowiem została skalana tarcza mocarzy.
Nie, tarcza Saula
nie była namaszczona oliwą,
22 lecz krwią poległych, tłuszczem mocarzy.
Łuk Jonatana nigdy się nie cofał,
i miecz Saula nie wracał daremnie.
23 Saul i Jonatan,
kochający się i mili przyjaciele,
za życia i w śmierci nie są rozdzieleni.
Byli oni bystrzejsi od orłów,
dzielniejsi od lwów.
24 O, płaczcie nad Saulem, córki izraelskie:
O

101 KB
3 wrz 10 15:59

7725680dba.jpeg

Pierwsza Księga Samuela, w Septuagincie Pierwsza Księga Królewska - wg tradycji napisana przez Samuela, który jest główną postacią do dwunastego rozdziału. Potem występuje jako Prorok.

Samuel jako nazirejczyk został oddany na służbę Bożą, gdzie stał się szanowanym „Widzącym”. Po Helim stał się, jak się później okazało, ostatnim sędzią Izraela.

Od rozdziału ósmego Samuel staje się postacią drugoplanową, a po dwunastym - oboczną. W ósmym rozdziale lud odrzuca Boga jako króla, domagając się od Samuela ustanowienia króla na wzór narodów sąsiednich. Prorok, przeciwny temu żądaniu, zasięgnął rady Boga. Bóg kazał mu ustanowić króla, zapowiedział jednak, że lud będzie narzekać na niego (1 Sm 8,18).

Aż do końca Księgi jej głównym bohaterem staje się król Saul. Drugą postacią pierwszoplanową w tej części księgi jest Dawid.

Bóg odrzucił Saula, gdy ten nie wykonał jego rozkazu (1 Sm 15,17-29). Saul pozostał jednak królem aż do śmierci. Na jego następcę Bóg wybrał Dawida.

W kolejnych rozdziałach Saul prześladuje Dawida, dowiedziawszy się, że ma on być następnym królem. Bóg za każdym razem ratuje Dawida z rąk Saula.

Po śmierci Samuela (1 Sm 25,1) Saul próbuje porozumieć się z nim pośrednictwem Endory, kobiety spirytystki, choć było to zakazane przez Prawo (1 Sm 28,7-19; por. Kpł 19,31; Kpł 20,6.27; Pwt 18,10b-11). Księga kończy się opisem śmierci Saula i jego syna Jonatana.

STARY TESTAMENT
1 Księga Samuela

HELI I SAMUEL

Dziecię uproszone u Boga

1
1 Był pewien człowiek w Ramataim, Sufita z górskiej okolicy Efraima, imieniem Elkana, syn Jerochama, syna Elihu1, syna Tochu, syna Sufa Efratyty. 2 Miał on dwie żony: jednej było na imię Anna, a drugiej Peninna. Peninna miała dzieci, natomiast Anna ich nie miała. 3 Corocznie człowiek ten udawał się z miasta swego do Szilo, aby oddać pokłon i złożyć ofiarę dla Pana Zastępów. Byli tam dwaj synowie Helego2: Chofni i Pinchas - kapłani Pana.
4 Pewnego dnia Elkana składał ofiarę. Dał wtedy żonie swej Peninnie, wszystkim jej synom i córkom po części ze składanej ofiary. 5 Również Annie dał część, lecz podwójną, gdyż Annę bardzo miłował, mimo że Pan zamknął jej łono. 6 Jej współzawodniczka przymnażała jej smutku, aby ją rozjątrzyć z tego powodu, że Pan zamknął jej łono. 7 I tak się działo przez wiele lat. Ile razy szła do świątyni Pana, [tamta] dokuczała jej w ten sposób. Anna więc płakała i nie jadła. 8 I rzekł do niej jej mąż, Elkana: «Anno, czemu płaczesz? Dlaczego nie jesz? Czemu się twoje serce smuci? Czyż ja nie znaczę dla ciebie więcej niż dziesięciu synów?» 9 Gdy w Szilo skończono jeść i pić, Anna wstała. A kapłan Heli siedział na krześle przed bramą przybytku Pańskiego. 10 Ona zaś smutna na duszy zanosiła do Pana modlitwy i płakała nieutulona. 11 Uczyniła również obietnicę, mówiąc: «Panie Zastępów! Jeżeli łaskawie wejrzysz na poniżenie służebnicy twojej i wspomnisz na mnie, i nie zapomnisz służebnicy twojej, i dasz mi potomka płci męskiej, wtedy oddam go Panu po wszystkie dni jego życia, a brzytwa nie dotknie jego głowy»3.
12 Gdy tak żarliwie się modliła przed obliczem Pana, Heli przyglądał się jej ustom. 13 Anna zaś mówiła tylko w głębi swego serca, poruszała wargami, lecz g

37 KB
3 wrz 10 15:58

61d7fbe72a.jpeg

Księga Rut jest ósmą księgą Pisma Świętego. W kanonie chrześcijańskim należy do wczesnych ksiąg historycznych ze względu na wątek opowiadania nawiązującego do okresu sędziów. W Biblii Hebrajskiej została umieszczona w zbiorze Pism, w grupie pozostającej w ścisłym związku ze środowiskiem liturgicznym. Jest częścią Pięciozwoju, czytano ją w Pięćdziesiątnicę (czyli święto Tygodni). Nazwa księgi wywodzi się od imienia głównej bohaterki opowiadania.

Księga Rut została spisana w V lub IV w. przed Chrystusem przez nieznanego autora. Opowiada dzieje pewnej rodziny judzkiej, która emigrowała do Moabu z powodu głodu panującego w czasach sędziów w Judzie. Moabitka Rut po śmierci swego męża Machlona, syna Noemi, opuściła rodzinę, kraj i wiarę, aby towarzyszyć teściowej w drodze do Betlejem. Następnie poślubiła Booza rodząc mu Obeda – przyszłego dziadka Dawida. Księga Rut, jest bardzo krótką księgą liczącą tylko 4, rozdziały. Główne przesłanie tej pięknej księgi jest ukazanie nam, jak wyraźnie Bóg działa w życiu i losie człowieka, jak ważna jest miłość rodzinna, wzajemny szacunek, wiara i ufność pokładana w Boga.

STARY TESTAMENT
Księga Rut

Noemi i Rut

1
1 W czasach, gdy rządzili sędziowie, nastał głód w kraju. Z Betlejem judzkiego wyszedł pewien człowiek ze swoją żoną i swymi dwoma synami, aby osiedlić się w ziemi Moabu. 2 Nazywał się ten człowiek Elimelek1, jego żona - Noemi1, jego dwaj synowie - Machlon i Kilion. Byli oni Efratejczykami z Betlejem judzkiego. Przybyli na ziemię Moabu i tam zamieszkali. 3 Elimelek, mąż Noemi, zmarł, a Noemi pozostała ze swymi dwoma synami. 4 Oni wzięli sobie za żony Moabitki: jedna nazywała się Orpa, druga nazywała się Rut. Mieszkali tam około dziesięciu lat. 5 Obaj - tak Machlon, jak i Kilion - również zmarli, a kobieta pozostała, przeżywszy obu swych synów i swego męża.
6 Wyruszyła więc Noemi i z nią jej synowe, aby wrócić z ziemi Moabu, ponieważ usłyszała w ziemi Moabu, że Pan nawiedził swój lud, dając mu chleb. 7 Wyszła z tej miejscowości, którą tam zamieszkiwała, obie jej synowe z nią, i wyruszyły w drogę powrotną do ziemi Judy. 8 Powiedziała Noemi do obu swych synowych: «Odejdźcie, wróćcie każda do domu swej matki, a Pan niech postępuje z wami według swej dobroci, tak jak wy postępowałyście wobec zmarłych i wobec mnie! 9 Niech Pan sprawi, abyście osiągnęły spokojne miejsce, każda w domu swego męża!» Ucałowała je, ale one zaczęły głośno płakać, 10 mówiąc do niej: «Nie, my wrócimy z tobą do twego narodu». 11 Noemi powiedziała: «Wróćcie, moje córki, czemu idziecie ze mną? Czyż mam jeszcze w swoim łonie synów, którzy mogliby zostać waszymi mężami?2 12 Wróćcie, córki moje, odejdźcie, jestem bowiem zbyt stara, aby wyjść za mąż. A jeślibym nawet powiedziała: mam nadzieję, że jeszcze tej nocy będę miała męża i zrodzę synów, 13 to czyż czekałybyście na nich aż dorosną, czyż dla nich wyrzekłybyście się małżeństwa? Nie, moje córki, jestem bowiem jeszcze nieszczęśliwsza od was, gdyż podniosła się przeciw mnie dłoń Pana». 14 Znowu zaczęły głośno płakać. Potem Orpa ucałowała swoją teściową3, a Rut pozostała przy niej. 15 «Oto twoja szwagierka wróciła do swego narodu i do swego boga - powiedziała Noemi do Rut -

42 KB
3 wrz 10 15:57

cb051ede7a.jpeg

Księga Sędziów [Sdz] (hebr. שֹּׁפְטִים, Szofetim) to jedna z ksiąg biblijnych wchodząca w skład Starego Testamentu. Opisuje okres pomiędzy zajęciem ziemi Kanaan przez Hebrajczyków pod wodzą Jozuego, a czasami królów izraelskich (XII wiek p.n.e.).

W przeciwieństwie do poprzednich ksiąg jest ona luźnym zbiorem opowiadań, nie skoncentrowanym na jednej postaci. Bohaterami Księgi są sędziowie, sprawujący władzę i sądy nad ludem izraelskim. Tradycja wylicza sześciu sędziów większych oraz sześciu mniejszych. Sędziowie więksi to:
Otniel (3,7-11)
Ehud (3,12-30)
Barak (4,4-5,31)
Gedeon (6,11-8,32)
Jefte (10,6-12,7)
Samson (13,1-16,31)

Sędziowie mniejsi to Tola i Jair, Ibsan, Elon i Jabdon oraz Szamgar. Ważną postacią księgi jest także prorokini Debora.

Pieśń Debory to jeden z najstarszych utworów poetyckich w Biblii, datowany na XII w. p.n.e.

STARY TESTAMENT
Księga Sędziów

OGÓLNE DANE O EPOCE SĘDZIÓW

Osiedlenie się czterech pokoleń: Judy, Symeona, Kaleba i Kenitów1

1
1 Po śmierci Jozuego Izraelici tak się pytali Pana: «Któż z nas pierwszy wystąpi do walki przeciwko Kananejczykom?» 2 Pan odpowiedział: «Wystąpi Juda. Oto daję tę ziemię w jego ręce». 3 Zwrócił się więc Juda do Symeona, swego brata: «Pójdź ze mną na ziemię wyznaczoną mi losem, a będziemy walczyli z Kananejczykami. Z kolei i ja także będę pomagał ci walczyć na wyznaczonej tobie ziemi». I Symeon poszedł z nim. 4 Wystąpił więc Juda do walki i Pan wydał Kananejczyków i Peryzzytów w ich ręce. A w Bezek zabili dziesięć tysięcy mężczyzn. 5 Kiedy w Bezek natknęli się na Adoni-Bezeka, wydali mu bitwę i pokonali Kananejczyków i Peryzzytów. 6 Uciekł Adoni-Bezek, lecz oni ścigali go, schwycili i odcięli mu kciuki rąk i nóg. 7 Powiedział wtedy Adoni-Bezek: «Siedemdziesięciu królów z odciętymi kciukami u rąk i nóg zbierało okruchy pod moim stołem. Oto jak ja postąpiłem, tak i mnie oddał Bóg». Odprowadzono go do Jerozolimy i tam umarł. 8 2. 9 Potem zeszli potomkowie Judy, aby uderzyć na Kananejczyków, którzy zamieszkiwali góry, Negeb i Szefelę. 10 Następnie wyruszył Juda przeciw Kananejczykom, którzy zajmowali Hebron - nazwa Hebronu brzmiała niegdyś Kiriat-Arba - i pobił Szeszaja, Achimana i Talmaja3. 11 Stamtąd wyruszył przeciwko mieszkańcom Debiru - nazwa Debiru brzmiała przedtem Kiriat-Sefer. 12 Wtedy właśnie powiedział Kaleb: «Temu, kto zdobędzie Kiriat-Sefer i zajmie je, dam moją córkę Aksę za żonę»4. 13 Zdobył je Otniel, syn Kenaza, młodszego brata Kaleba, i Kaleb dał mu za żonę swoją córkę Aksę. 14 Gdy ona przybyła, skłoniła go, aby zażądał pola od jej ojca. Następnie zsiadła z osła, a Kaleb ją zapytał: «Czego sobie życzysz?» 15 Wtedy odrzekła mu: «Okaż mi łaskę przez dar! Skoro mi dałeś ziemię Negeb, dajże mi źródła wód». I dał jej źródła na wyżynie i na nizinie.
16 Synowie Kenity, teścia5 Mojżesza, wyruszyli z synami Judy z Miasta Palm5 i udali się na pustynię judzką, leżącą w Negebie koło Arad, i tam zamieszkali z ludem5. 17 Potem ruszył Juda z Symeonem, bratem swoim, na podbój Kananejczyków zamieszkujących Sefat, które obłożyli klątwą, i stąd nadano temu miastu nazwę Chorma. 18 Zdobył też Juda Gazę i jej okolice, Aszkelon i jego okolice oraz Ekron i jego okoli

30 KB
3 wrz 10 15:56

160262ef20.jpeg

Księga Jozuego [Joz] jest szóstą księgą Starego Testamentu. Zawiera kontynuację wydarzeń opisanych w poprzedniej księdze - Księdze Powtórzonego Prawa. Jest niezależna od Pięcioksięgu. Kanon Żydowski zalicza ją do "Proroków Starszych". Na wyraźny rozdział między Prawem (Tora), a księgami następnymi wskazuje zarówno centralna postać tej księgi, jak i gatunek literacki. Duży wpływ na kompozycje księgi miała tradycja deuteronomiczna. Księga ta zachęca wiernych do wytrwałości w wyznawaniu wiary i niemieszania się z ludnością pogańską (synkretyzm religijny).

1) Rozdziały 1-12 opisują wydarzenia związane z przejęciem przez Izraelitów ziemi obiecanej "Kanaan". Jest to szereg opowiadań opisujący walkę zbrojną Jozuego. Bazują one na etiologiach opartych na relacjach z czasów Jozuego. W tej części księgi poszczególne pokolenia Izraela zmieniają koczowniczy tryb życia na osiadły. Często występuje tutaj wyrażenie "aż do dnia dzisiejszego", które sygnalizuje, że przed nim została wyjaśniona etymologiczna nazwa jakies krainy, wzgórza lub miejsca.

2) Rozdziały 13-19 przedstawiają podział kraju na ziemie poszczególnych pokoleń, dokonany przez Jozuego, częściowo zaś bieg poszczególnych granic (przynależność miast). Ma trochę inny charakter niż część pierwsza, ale także wywodzi się z dawnych przekazów.

3) Rozdziały 20-24 ukazują zależność całkowitego zajęcia ziemi "Kanaan" od przestrzegania Prawa, traktowanego już jako zwarta całość. Omawia one problemy związane z przydzieleniem ziemi w części drugiej. Stylizowana też jest na testament Jozuego.

STARY TESTAMENT
Księga Jozuego

PODBÓJ PALESTYNY

PRZYGOTOWANIA

Zadanie Jozuego

1
1 Po śmierci Mojżesza, sługi Pana1, rzekł Pan do Jozuego, syna Nuna, pomocnika Mojżesza1: 2 «Mojżesz, sługa mój, umarł; teraz więc wstań, przepraw się przez ten oto Jordan, ty i cały ten lud, do ziemi, którą Ja daję Izraelitom. 3 Każde miejsce, na które zstąpi wasza noga, Ja wam daję, jak zapowiedziałem Mojżeszowi. 4 Od pustyni i od Libanu aż do Wielkiej Rzeki, rzeki Eufrat, cała ziemia Chetytów aż do Wielkiego Morza, w stronę zachodzącego słońca, będzie waszą krainą2. 5 Nikt się nie ostoi przed tobą przez wszystkie dni twego życia. Jak byłem z Mojżeszem, tak będę z tobą, nie opuszczę cię ani porzucę.

Warunki pomocy Bożej

6 Bądź mężny i mocny, ponieważ ty rozdasz temu ludowi w posiadanie ziemię, którą poprzysiągłem dać ich przodkom. 7 Tylko bądź mężny i mocny, przestrzegając wypełniania całego Prawa, które nakazał ci Mojżesz, sługa mój. Nie odstępuj od niego ani w prawo, ani w lewo, aby się okazała twoja roztropność we wszystkich przedsięwzięciach. 8 Niech ta Księga Prawa będzie zawsze na twych ustach: rozważaj ją w dzień i w nocy, abyś ściśle spełniał wszystko, co w niej jest napisane, bo tylko wtedy powiedzie ci się i okaże się twoja roztropność. 9 Czyż ci nie rozkazałem: Bądź mężny i mocny? Nie bój się i nie lękaj, ponieważ z tobą jest Pan, Bóg twój, wszędzie, gdziekolwiek pójdziesz»3.

Pomoc pokoleń zajordańskich

10 Jozue rozkazał wówczas zwierzchnikom ludu, mówiąc: 11 «Przejdźcie przez obóz i nakażcie ludowi: Przygotujcie sobie żywność, gdyż po trzech dniach przeprawicie się przez ten Jordan, ab

124 KB
3 wrz 10 15:56

7f28e7ac49.jpeg

Księga Powtórzonego Prawa [Pwt], Piąta Księga Mojżeszowa [5 Mojż] zamyka Torę, jest piątą księgą Starego Testamentu i Biblii. Nazwa księgi w języku hebrajskim to Dwarim דברים, czyli "słowa", od pierwszego jej wyrazu, w grece (Septuaginta - Δευτερονόμιον) i łacinie (Wulgata) - Deuteronomium, co oznacza "powtórzone prawo". Zawiera sporo nawiązań do poprzednich czterech ksiąg, w tym np. powtórzenie Dekalogu i innych przepisów. W księdze tej umieszczony jest również hymn Mojżesza.

Autorem Księgi Powtórzonego Prawa jest wg tradycji sam Mojżesz. Jednak jej język oraz fakt, że nie stanowi ona w pełni logicznego ciągu Księgi Liczb sugerują, że powstała dużo później, niż poprzednie. Jej powstanie łączone jest z reformą Jozjasza (zob. teoria źródeł).

Księga Powtórzonego Prawa kończy się śmiercią Mojżesza i wkroczeniem Izraelitów do Ziemi Obiecanej. Dalsze wydarzenia opisuje Księga Jozuego.

STARY TESTAMENT
Księga Powtórzonego Prawa

WSTĘPNE MOWY MOJŻESZA

Pierwsza mowa Mojżesza1

1
1 Tymi słowami przemawiał Mojżesz do całego Izraela za Jordanem na pustyni, w Arabie naprzeciw Suf, między Paran, Tofel, Laban, Chaserot i Di-Zahab2. 2 Jedenaście dni drogi jest przez góry Seir3 z Horebu do Kadesz-Barnea. 4 W czterdziestym roku, jedenastym miesiącu, pierwszym dniu miesiąca powiedział Mojżesz Izraelitom wszystko, co mu Pan dla nich zlecił. 5 Po pokonaniu Sichona4, króla Amorytów, mieszkającego w Cheszbonie, i Oga, króla Baszanu, mieszkającego w Asztarot w Edrei4, 5 za Jordanem, w kraju Moabu, począł Mojżesz wpajać to prawo, mówiąc:

Rozkaz opuszczenia Synaju

6 Pan, nasz Bóg mówił do nas na Horebie: «Już dość waszego pobytu na tej górze. 7 Ruszajcie, idźcie, ciągnijcie ku górom Amorytów, do wszystkich pobliskich narodów [osiadłych] w Arabie, w górach, w Szefeli, w Negebie, nad brzegiem morskim, w ziemi Kananejczyków i w Libanie: aż po wielką rzekę Eufrat. 8 Patrzcie, wydaję wam ten kraj. Idźcie, posiądźcie tę ziemię, którą Pan poprzysiągł dać Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi, a po nich ich potomstwu».

Ustanowienie sędziów

9 I rzekłem wam w owym czasie: Ja sam nie mogę już nosić ciężaru was wszystkich. 10 Pan, wasz Bóg, rozmnożył was: dziś jesteście liczni niby gwiazdy na niebie. 11 A Pan, Bóg ojców naszych, niech was jeszcze tysiąckrotnie pomnoży i błogosławi wam, jak to obiecał. 12 Jak zdołam sam udźwignąć wasz ciężar, wasze brzemię i wasze spory? 13 Wybierzcie sobie w waszych pokoleniach mężów rozumnych, mądrych i szanowanych, abym ich postawił wam na czele. 14 Odpowiedzieliście mi: «Dobre jest, co zamierzasz uczynić». 15 Wtedy wybrałem mężów mądrych, szanowanych i dałem wam ich za waszych przewodników: naczelników nad tysiącami i naczelników nad setkami, naczelników nad pięćdziesięcioma i naczelników nad dziesięcioma jako zwierzchników nad waszymi pokoleniami5. 16 Wtedy to rozkazałem waszym sędziom: Przesłuchujcie braci waszych, rozstrzygajcie sprawiedliwie spór każdego ze swym bratem czy też obcym. 17 W sądzeniu unikajcie stronniczości, wysłuchujcie małego i wielkiego, nie lękajcie się nikogo, gdyż jest to sąd Boży. Gdyby wam sprawa wydawała się za trudna, mnie ją przedstawcie, abym ją wysłuchał. 18 W owym czasie poleciłem wam

23 KB
3 wrz 10 15:55

3a46c5d745.jpeg

Księga Liczb [Lb], Czwarta Księga Mojżeszowa [4 Mojż], Numeri jest czwartą księgą Tory, a tym samym Starego Testamentu i Biblii. W języku hebrajskim przyjmuje się nazwę Bemidbar - במדבר ("na pustyni"), od pierwszych słów księgi, w innych językach (za pośrednictwem Septuaginty i Wulgaty) przyjęła się nazwa "Księga Liczb", ze względu na częste wymienianie różnych liczb.

W odróżnieniu od poprzedniej Księgi Kapłańskiej, Księga Liczb zawiera nieco więcej wydarzeń, choć i tu Jahwe przekazuje pewne elementy prawa swojemu ludowi.

Księga Liczb zawiera również przestrogi: Jahwe karze tych, którzy odstąpili od Niego, zsyłając na nich węże, ale też ostatecznie okazuje swoje miłosierdzie. Mojżesz, który zwątpił w Boga, zostaje ukarany, gdyż nie będzie mógł wejść do ziemi Kanaan.

Tradycja żydowska i chrześcijańska przypisuje autorstwo księgi Mojżeszowi. Większość dzisiejszych biblistów jest zwolennikami pochodzenia tekstu z wielu źródeł, zredagowanych ostatecznie w jedną księgę (teoria źródeł).

STARY TESTAMENT
Księga Liczb

PIERWSZY SPIS MĘŻCZYZN ZDOLNYCH DO WALKI

1
1 Dnia pierwszego drugiego miesiąca, w drugim roku po wyjściu z Egiptu, tymi słowami przemówił Pan do Mojżesza na pustyni Synaj w Namiocie Spotkania: 2 «Dokonajcie obliczenia całego zgromadzenia Izraelitów według szczepów i rodów, licząc według głów imiona wszystkich mężczyzn. 3 Ty i Aaron dokonajcie spisu1 wszystkich Izraelitów zdolnych do walki od lat dwudziestu wzwyż, według ich zastępów. 4 Z każdego pokolenia winien wam towarzyszyć mąż, głowa rodu.

Imiona wodzów pokoleń

5 A oto imiona mężów, którzy winni wam towarzyszyć: z Rubena - Elisur, syn Szedeura; 6 z Symeona - Szelumiel, syn Suriszaddaja; 7 z Judy - Nachszon, syn Amminadaba; 8 z Issachara - Netaneel, syn Suara; 9 z Zabulona - Eliab, syn Chelona. 10 Z synów Józefa: z Efraima - Eliszama, syn Ammihuda; z Manassesa - Gamliel, syn Pedahsura; 11 z Beniamina - Abidan, syn Gideoniego; 12 z Dana - Achijezer, syn Ammiszaddaja; 13 z Asera - Pagiel, syn Okrana; 14 z Gada - Eliasaf, syn Deuela2; 15 z Neftalego - Achira, syn Enana». 16 Ci zostali wezwani z całej społeczności, a byli oni wodzami pokoleń swoich przodków, naczelnikami tysięcy Izraela. 17 Mojżesz i Aaron rozkazali przyjść owym mężom, którzy imiennie zostali wyznaczeni. 18 Zebrali więc całe zgromadzenie pierwszego dnia drugiego miesiąca, a każdy podawał swoje pochodzenie według szczepów i rodów. Poczynając od lat dwudziestu wzwyż liczono ich imiona jednego za drugim. 19 Zgodnie z rozkazem Pana dokonał Mojżesz spisu na pustyni Synaj.

Dane spisu ludności

20 Synów Rubena, pierworodnego Izraela, ich potomków3 według szczepów i rodów, licząc imiona i głowy - wszystkich mężczyzn od dwudziestu lat wzwyż, zdolnych do walki - 21 spisanych z pokolenia Rubena było czterdzieści sześć tysięcy pięciuset. 22 Synów Symeona, ich potomków według szczepów i rodów, licząc imiona i głowy - wszystkich mężczyzn od lat dwudziestu wzwyż, zdolnych do walki - 23 spisanych z pokolenia Symeona było pięćdziesiąt dziewięć tysięcy trzystu. 24 Synów Gada, ich potomków według szczepów i rodów, licząc imiona mężczyzn od lat dwudziestu wzwyż, zdolnych do walki - 25 spisanych z pokolenia G

29 KB
3 wrz 10 15:53

14c9618dca.jpeg

Księga Kapłańska [Kpł], Trzecia Księga Mojżeszowa [3 Mojż], (hebr. ויקרא (Wajikra) - "zawołał" - od pierwszych słów księgi, gr. Λευιτικόν Leuitikon z Septuaginty, w nawiązaniu do Lewitów) to trzecia księga Pisma Św. (przed nią jest Księga Wyjścia) i Pięcioksięgu, a tym samym Starego Testamentu.

Nazwa księgi pochodzi od jej głównego tematu, czyli opisu obrzędów i zachowań związanych z oddawaniem czci Jahwe, prawa oraz opisu ofiar za grzechy. Wydarzeń opisano w Księdze Kapłańskiej bardzo mało.

Jednymi z najważniejszych słów Księgi Kapłańskiej są wielokrotnie powtarzane słowa Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty!. Z tego też powodu rozdziały 17-26 wyodrębnia się jako tzw. Kodeks Świętości.

STARY TESTAMENT
Księga Kapłańska

OFIARY

OFIARY ZE ZWIERZĄT

1
1 Pan wezwał Mojżesza i tak powiedział do niego z Namiotu Spotkania1: 2 «Mów do Izraelitów i powiedz im: Jeśli kto z was zechce złożyć dar z bydląt dla Pana, niech złoży go albo z cielców, albo z mniejszego bydła.

Ofiara z cielców

3 Jeżeli chce złożyć na ofiarę całopalną dar z bydła, niech weźmie samca bez skazy i przyprowadzi go przed wejście do Namiotu Spotkania, aby Pan przyjął go łaskawie. 4 Położy rękę na głowie żertwy, aby była przyjęta jako przebłaganie za niego. 5 Potem zabije młodego cielca przed Panem, a kapłani, synowie Aarona, ofiarują krew, to jest pokropią nią dokoła ołtarz stojący przed wejściem do Namiotu Spotkania. 6 Następnie obedrze żertwę ze skóry i podzieli ją na części. 7 Kapłani, synowie Aarona2, przyniosą ogień na ołtarz i ułożą drwa na ogniu. 8 Potem kapłani, synowie Aarona, ułożą części wraz z głową i tłuszczem na drwach leżących na ogniu na ołtarzu. 9 Wnętrzności i nogi zwierzęcia będą obmyte wodą. Kapłan zamieni to wszystko w dym na ołtarzu. To jest całopalenie, ofiara spalana, miła woń dla Pana.

Ofiara z baranków i koziołków

10 Jeżeli zaś kto chce złożyć na ofiarę całopalną dar z trzody, z baranków lub koziołków, niech weźmie samca bez skazy. 11 Będzie on zabity po północnej stronie ołtarza, przed Panem, a kapłani, synowie Aarona, pokropią krwią Jego ołtarz dokoła. 12 Potem podzielą go na części. Kapłan ułoży je wraz z głową i tłuszczem na drwach leżących na ogniu, na ołtarzu. 13 Wnętrzności i nogi zwierzęcia będą obmyte wodą. Kapłan złoży w ofierze to wszystko i zamieni w dym na ołtarzu. To jest całopalenie, ofiara spalana, miła woń dla Pana.

Ofiara z gołębi

14 A jeżeli kto chce złożyć w darze ptaka jako całopalenie dla Pana, niech złoży w darze synogarlicę lub młodego gołębia. 15 Kapłan przyniesie go do ołtarza, złamie mu główkę i zamieni go w dym na ołtarzu. Krew jego wyciśnie na ścianę ołtarza. 16 Potem oddzieli wole jego wraz z piórami i wyrzuci je na popielisko, na wschód od ołtarza. 17 Następnie kapłan naderwie jego skrzydła, jednak nie oddzielając ich całkowicie, i zamieni w dym na ołtarzu, na drwach leżących na ogniu. To jest całopalenie, ofiara spalana, miła woń dla Pana.

13 KB
3 wrz 10 15:53

8454bee438.jpeg

Księga Wyjścia [Wj], Druga Księga Mojżeszowa [2 Mojż], Exodus [Ex] (hebr. שמות (Szemot) - "imiona" - od pierwszych słów księgi, gr. Εξοδος Exodos z Septuaginty) to druga księga Pisma Świętego.

Księga Wyjścia należy do Pięcioksięgu i tym samym do Starego Testamentu. Jest bardziej spójna i przejrzysta niż poprzedzająca ją Księga Rodzaju. Choć większości wydarzeń nie da się poprzeć innymi źródłami historycznymi, pobyt Izraelitów w Egipcie jest niezaprzeczalny.

Według tradycji autorem Księgi Wyjścia jest Mojżesz; współcześnie uważa się, że fragmenty Księgi powstawały w różnych epokach historycznych, a w redakcji dominowała tradycja kapłańska oraz deuteronomiczna (teoria źródeł)

Prawdopodobnie najważniejszą część Księgi Wyjścia stanowi rozdział 20, w którym Jahwe nadaje swojemu ludowi prawo - Dekalog, czyli 10 przykazań.

STARY TESTAMENT
Księga Wyjścia

UWOLNIENIE IZRAELITÓW Z EGIPTU

IZRAEL W EGIPCIE

Rozrost i ucisk Izraela

1
1 Oto imiona synów Izraela, którzy razem z Jakubem przybyli do Egiptu. Każdy zaś przyszedł ze swoją rodziną: 2 Ruben, Symeon, Lewi, Juda; 3 Issachar, Zabulon i Beniamin: 4 Dan, Neftali, Gad i Aser. 5 Było zaś wszystkich potomków Jakuba siedemdziesiąt1osób, Józef zaś już był w Egipcie. 6 Potem umarł Józef i wszyscy jego bracia, i całe to pokolenie. 7 A synowie Izraela rozradzali się, pomnażali, potężnieli i umacniali się coraz bardziej, tak że cały kraj się nimi napełnił.
8 Lecz rządy w Egipcie objął nowy król, który nie znał Józefa. 9 I rzekł do swego ludu: «Oto lud synów Izraela jest liczniejszy i potężniejszy od nas. 10 Roztropnie przeciw niemu wystąpmy, ażeby się przestał rozmnażać. W wypadku bowiem wojny mógłby się połączyć z naszymi wrogami w walce przeciw nam, aby wyjść z tego kraju». 11 Ustanowiono nad nim przełożonych robót publicznych, aby go uciskali ciężkimi pracami. Budowano wówczas dla faraona miasta na składy: Pitom i Ramses. 12 Ale im bardziej go uciskano, tym bardziej się rozmnażał i rozrastał, co jeszcze potęgowało wstręt do Izraelitów. 13 Egipcjanie bezwzględnie zmuszali synów Izraela do ciężkich prac 14 i uprzykrzali im życie uciążliwą pracą przy glinie i cegle oraz różnymi pracami na polu. Do tych wszystkich prac przymuszano ich bezwzględnie.
15 Potem do położnych u kobiet hebrajskich, z których jedna nazywała się Szifra, a druga Pua, powiedział król egipski 16 te słowa: «Jeśli będziecie przy porodach kobiet hebrajskich, to patrzcie na płeć2noworodka. Jeśli będzie chłopiec, to winnyście go zabić, a jeśli dziewczynka, to zostawcie ją przy życiu». 17 Lecz położne bały się Boga i nie wykonały rozkazu króla egipskiego, pozostawiając przy życiu [nowo narodzonych] chłopców. 18 I wezwał król egipski położne, mówiąc do nich: «Czemu tak czynicie i czemu pozostawiacie chłopców przy życiu?» 19 One odpowiedziały faraonowi: «Kobiety hebrajskie nie są podobne do Egipcjanek, one są zdrowe, toteż rodzą wcześniej, zanim zdoła do nich przybyć położna». 20 Bóg dobrze czynił położnym, a lud [izraelski] stawał się coraz liczniejszy i potężniejszy. 21 Ponieważ położne bały się Boga, również i im zapewnił On potomstwo. 22 Faraon wydał wtedy całemu narodowi rozkaz: «Wszystkich nowo narodzonych chło

34 KB
3 wrz 10 15:51

4f4cabc3cc.jpeg

W Księdze Rodzaju jest opisany początek świata i człowieka, początek grzechu - ale też początek objawienia i odkupienia (Rdz 3,15 - fragment zwany "protoewangelią"), początek rodziny, cywilizacji, narodów mówiących różnymi językami - i początek narodu wybranego.

Księga Rodzaju stanowi wstęp do Biblii. Pierwsze słowa tej księgi brzmią właśnie "na początku...". Jest to punkt wyjścia dla całej Biblii. Lektura tej księgi pozwala zrozumieć, co stało się z rodzajem ludzkim, jak doszło do upadku człowieka. Określenie tej księgi nazwą Genesis (polskie Księga Rodzaju) trafnie oddaje jej treść (w przeciwieństwie do enigmatycznego określenia "Pierwsza Księga Mojżeszowa").

Prolog Pięcioksięgu (jedenaście pierwszych rozdziałów) można uważać za wyłożenie podstawowych zasad teologii biblijnej (piszemy o nich niżej). Właśnie do Prologu można zwrócić się, szukając biblijnych odpowiedzi na pytania dotyczące Boga, człowieka i świata. Człowiek ukazany jest tutaj jako kulminacyjny punkt stworzenia podlegający jednak swojemu Stwórcy. Zanegowanie tej relacji podległości musi nieuchronnie prowadzić do nieszczęść w każdej sferze życia. Ukazana jest tutaj również Boża odpowiedź na grzech człowieka - odpowiedź zawierająca, obok idei sprawiedliwości, także ideę zbawienia. Bóg jest więc miłosierny, bliski człowiekowi. Księga Rodzaju objawia wiele aspektów Bożej natury poprzez podawanie Imion Boga - również w ten sposób Bóg pozwala się poznawać, zbliżać do siebie.

W Księdze Rodzaju pojawia się po raz pierwszy temat przymierza. Jest w niej opisane przymierze zawarte z Noem (Rdz 9) oraz przymierze zawarte z Abramem (Rdz 15), a potem już Abrahamem (Rdz 17). Przymierza te były wzajemnym zobowiązaniem między Bogiem a człowiekiem. Człowiek otrzymał od Boga widzialne znaki, potwierdzające Boże obietnice, a podejmując zobowiązanie wobec Boga zgodził się na Boże "wybranie". Opisane jest też przymierze między ludźmi: zawierają je Abraham i Abimelech (Rdz 21,22-32) oraz Jakub i Laban (Rdz 31,44-54). Znaczeniem przymierza jest podjęcie wzajemnego zobowiązania.

STARY TESTAMENT
Księga Rodzaju

DZIEJE POCZĄTKÓW ŚWIATA I LUDZKOŚCI

Świat stworzony przez Boga1

1
1 Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. 2 Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch2 Boży unosił się nad wodami.
3 Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się światłość. 4 Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. 5 I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą.
I tak upłynął wieczór i poranek - dzień pierwszy.
6 A potem Bóg rzekł: «Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich!» 7 Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, 8 Bóg nazwał to sklepienie niebem.
I tak upłynął wieczór i poranek - dzień drugi.
9 A potem Bóg rzekł: «Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia sucha!» A gdy tak się stało, 10 Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg widząc, że były dobre, 11 rzekł: «Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające