Ratatum.doc

sias / zuchy / formy pracy / gry i ćwiczenia / Gry integracyjne / Ratatum.doc

Download: Ratatum.doc

Pobierz

20 KB

Uczestnicy siadają w kręgu, jedna osoba jest w środku. Uczestnicy przedstawiają się swoimi imionami i starają się zapamiętać, jakie imię ma ich sąsiad z prawej i lewej strony. Osoba siedząca w środku wskazuje na dowolną osobę z kręgu mówiąc albo: w prawo ratatatum, albo w lewo ratatatum. Osoba wskazana musi powiedzieć imię sąsiada ze wskazanej strony, zanim przebrzmią słowa ratatatum. Jeśli jej się to nie uda, wchodzi do środka; jeśli zdąży, zabawę kontynuuje pierwsza osoba. Zabawa powinna przebiegać w dużym tempie.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

sias

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Złap moje imię.doc

Wszyscy przedstawiają się swoimi imionami. Jedna z osób dostaje piłkę i rzuca ją do kogoś. Osoba która łapie, musi wypowiedzieć imię osoby która piłke rzuciła. Następnie rzuca do następnej. Zabawa trwa aż wszyscy nauczą się imion wszystkich.

Kto to.doc

Na kartkach opisujemy siebie (kilka cech charakterystycznych), ew kilka danych o sobie. Następnie prowadzący zbiera kartki. Jedna osoba losuje kartkę, czyta ją i próbuje odgadnąć, kto to jest wskazując osobę i wymieniając jej imię.

Imię do imienia.doc

Osoba trzymająca piłkę wymienia swoje imię i imię osoby, do której chce ją rzucić. Wymieniony łapie piłkę i mówi swoje imię i imię następnej osoby do której rzuca piłkę.

Czy wiem kim jestem_zabawa psychologiczna.doc

Forma: Zabawa psychologiczna Adresat: 6-8 osobowe grupy harcerzy, harcerzy starszych i wędrowników Cel: uświadomienie sobie, jakie cechy nas charakteryzują, jak jesteśmy postrzegani, oraz zbliżenie się do grupy poprzez prezentacje własnych cech (ujawnionych podczas zabawy), rozwija asertywność. Materiały: Kartki papieru, ołówki !!! Uwagi: Prowadzący zabawę nie może na początku powiedzieć uczestnikom, jaki jest jej tytuł i cel . Zadanie: Uczestnicy siadają w kręgu w grupach 6-8 osobowych. Każdy otrzymuje ołówek i tyle kartek, ile osób siedzi z nim w jednym kręgu. Zastępowy bierze również udział w tej zabawie. Każdy ma za zadanie narysować wszystkie osoby ze swojej grupy. Jest jednak bardzo ważny warunek: rysując kolegę, patrzymy się mu prosto w oczy, nie opuszczając wzroku na kartkę, a w tym samym momencie ta osoba rysuje nas.( I tak z każdą osoba po kolei). Po każdym narysowaniu osoby, wymieniamy się z nią kartkami, czyli na końcu zabawy mamy tyle swoich rysunków, ile mieliśmy kartek na początku. Następnie wybieramy spośród wszystkich portretów jeden, który według nas , najbardziej przypomina nasza osoba, ale nie fizycznie, ale która przedstawia jakieś nasze cechy wewnętrzne. Na sam koniec każdy pokazuje rysunek, który wybrał i wyjaśnia wszystkim, dlaczego akurat ten, jakie nasze cechy on reprezentuje. (Przykład: jeżeli jest 6 osób w jednym kręgu, to każdy otrzymuje 5 kartek, każda osoba rysuje 5 osób i otrzymuje 5 swoich portretów, z czego wybiera jeden i go opisuje wg. cech ). Podsumowanie: Zabawa ta zwykle wywołuje wiele emocji, przez co rozluźnia atmosferę. Fakt rysowania z kolei nie dla każdego jest rzeczą łatwą, ponieważ nie wszyscy umieją patrzeć drugiej osobie prosto w oczy, gdyż jest to dla niektórych krepujące. Po zakończeniu zabawy warto wspomnieć, jak ważny w kontaktach międzyludzkich jest kontakt wzrokowy i przeanalizować, czy było nam łatwo patrzeć komuś w oczy przez taki czas i jakie były wtedy nasze odczucia wewnętrzne(zawstydzenie, niepokój, zagrożenie itp.)Znajdywanie w rysunkach naszych cech wewnętrznych zmusza nas niejako do refleksji nad własną osobą, do tego , jak jesteśmy postrzegani przez innych i jak sami siebie postrzegamy. Otwarcie się do grupy, opowiadając o sobie, swoich cechach wzmacnia więź w grupie. Ważne, aby zastępowy również brał udział w tej zabawie, gdyż to rozluźnia nieco kontakt miedzy funkcyjnym, a harcerzami (pozwolenie na formę karykatury). (przykład w dokumencie)

Piłkarski refleks.doc

Dzieci stoją w kręgu, jedna osoba w środku z piłką, którą podrzuca do góry wywołując imię innego dziecka. To dziecko musi wbiec i złapać piłkę. Teraz ono podrzuca piłkę i wypowiada imię. Jeśli nie udało się jemu złapać piłki odpada z gry. Podobnie jak wyżej tylko osoba, która złapała piłkę krzyczy „stop” gdyż dzieci w tym czasie się rozbiegły po boisku. Wszyscy się wtedy zatrzymują a ona stara się trafić piłką w najbliższe dziecko. Trafiony odpada z gry.

Integracja_omówienie metod.doc

Nazywam się.doc

- Uczestnicy stają w kręgu. Każdy po kolei: - wymienia swoje imię oraz pokazuje charakterystyczny gest, - wymienia swoje imię oraz pokazuje pantomimicznie, co lubi robić, - wymienia swoje imię oraz przedstawia pantomimicznie swoje ulubione zwierzę, - wymienia swoje imię oraz wydaje jakiś zabawny dźwięk. Za każdym razem grupa powtarza imię, ruchy lub dźwięk danej osoby.

MPS.doc

Mój Prawy Sąsiad (MPS) Zabawa najlepiej wychodzi gdy do grupy, która już się w to bawiła dołączają się nowe osoby nie znające zabawy. Zasada zabawy: Jedna osoba wychodzi, a pozostali ustalają zasadę, według której będą odpowiadać na pytania. Po powrocie "nieobecny" zadaje uczestnikom pytania dotyczące ich samych i słuchając odpowiedzi musi odgadnąć zasadę, według której odpowiadają. Zadawane pytania mogą być łatwe i trudne, w zależności od wieku i doświadczenia uczestników. ZASADA udzielania odpowiedzi na zadawane pytania Odpowiadasz na pytanie tak, jakbyś był osobą siedzącą po twojej prawej ręce. Odmiana: MLS czyli mój lewy sąsiad. Utrudnienie: na pytania odpowiadamy zawsze z przeskoczeniem jednej osoby – przykład; w grupie siedzą naprzemiennie 1chłopak, 1dziewczyna, 2chłopak, 2 dziewczyna, 3 chłopak. Na pytanie zadane 1chłopakowi „czy ma on na sobie spódnicę” pada odpowiedź – rzucając szybie spojrzenie w pamięć – NIE bo 2chłopak jest ubrany w spodnie itd. Ważnym w grze jest by na zadane pytania odpowiadać szybko nie parząc na osobę o której właśnie się mówi w celu sprawdzenia np. czy on ma spódnicę czy spodnie.

Mingle.doc

Do gry gromadzimy uczestników i pozwalamy im "mieszać" się chodząc w różnych kierunkach mówiąc Mingle (bardzo szybko). Oznacza to mniej więcej tyle, co wymiana. JAK???. No i właśnie na wymianie słów polega zabawa, gdyż na dźwięk gwizdka, którego używa prowadzący uczestnicy muszą połączyć się w grupy, których liczebność określa ilość sygnałów. Na przykład 5, 2, 10, 30 gwizdnięć gwizdka lub fletu. W tak uformowanych grupach uczestnicy odpowiadają na zadanie przez prowadzącego pytania np. ile czasu zajęła Ci podróż do tego kraju, ile masz rodzeństwa, co lubisz jeść, jak długo jesteś w skautingu. Po kilku minutach uczestnicy znów chodzą przemieszani krzycząc Mingle, mingle... i na dźwięk gwizdka formują kolejne grupy. . Zabawa jest dobra do wykorzystania na samym początku integracyjnego wieczoru, choć później można odpowiednio zmodyfikować pytania i na pewno też będzie ciekawa.

Łączenie się w grupy.doc

Uczestnicy rozchodzą się po sali. Prowadzący wypowiada jakąś liczbę (np.: pięć), a uczestnicy starają się jak najszybciej utworzyć kręgi złożone z pięciu osób, chwytając się za ręce. Jeśli ilość ludzi w grupie nie dzieli się przez pięć i zostaną jakieś osoby - niech też utworzą ze sobą krąg. Kiedy grupy są gotowe, prowadzący wypowiada następne liczby (np.: dwa lub dwadzieścia pięć) i uczestnicy łączą się w nowe grupy. Grupy mają być mieszane: chłopcy i dziewczęta, nauczyciele i uczniowie razem itd. WARIANTY: Można to robić: - z zamkniętymi oczami, - w całkowitej ciszy, - bardzo powoli, - tak głośno, jak to tylko możliwe, - według innych określeń, np. po dziecinnemu, jakby się było rozdrażnionym itp. Warto na końcu omówić to ćwiczenie: czym kierowałeś się, łącząc się w takie, a nie inne grupy.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin