Poczta.doc

sias / zuchy / formy pracy / gry i ćwiczenia / Gry integracyjne / Poczta.doc

Download: Poczta.doc

Pobierz

21 KB

Zabawa jest przeznaczona dla większej liczby uczestników.

Uczestnicy dzielą się na pary i nazywają nazwami miast, np. Kraków, Łódź, Londyn, Paryż itp. Powtarzają te nazwy w kręgu (dla lepszego zapamiętania).

Pokój zostaje podzielony na 4 sektory odpowiadające poszczególnym miastom (tereny zostają w dowolny sposób oznakowane i ewentualnie podpisane).

Osoba prowadząca mówi: list (pocztówka, telegram) z miasta... do miasta... Wtedy uczestnicy reprezentujący te dwa miasta zamieniają się miejscami. Jeśli przesyłką jest list, gracze idą, jeśli pocztówka, przemierzają przestrzeń skokami, jeśli telegram, biegną

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

sias

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Złap moje imię.doc

Wszyscy przedstawiają się swoimi imionami. Jedna z osób dostaje piłkę i rzuca ją do kogoś. Osoba która łapie, musi wypowiedzieć imię osoby która piłke rzuciła. Następnie rzuca do następnej. Zabawa trwa aż wszyscy nauczą się imion wszystkich.

Kto to.doc

Na kartkach opisujemy siebie (kilka cech charakterystycznych), ew kilka danych o sobie. Następnie prowadzący zbiera kartki. Jedna osoba losuje kartkę, czyta ją i próbuje odgadnąć, kto to jest wskazując osobę i wymieniając jej imię.

Imię do imienia.doc

Osoba trzymająca piłkę wymienia swoje imię i imię osoby, do której chce ją rzucić. Wymieniony łapie piłkę i mówi swoje imię i imię następnej osoby do której rzuca piłkę.

Czy wiem kim jestem_zabawa psychologiczna.doc

Forma: Zabawa psychologiczna Adresat: 6-8 osobowe grupy harcerzy, harcerzy starszych i wędrowników Cel: uświadomienie sobie, jakie cechy nas charakteryzują, jak jesteśmy postrzegani, oraz zbliżenie się do grupy poprzez prezentacje własnych cech (ujawnionych podczas zabawy), rozwija asertywność. Materiały: Kartki papieru, ołówki !!! Uwagi: Prowadzący zabawę nie może na początku powiedzieć uczestnikom, jaki jest jej tytuł i cel . Zadanie: Uczestnicy siadają w kręgu w grupach 6-8 osobowych. Każdy otrzymuje ołówek i tyle kartek, ile osób siedzi z nim w jednym kręgu. Zastępowy bierze również udział w tej zabawie. Każdy ma za zadanie narysować wszystkie osoby ze swojej grupy. Jest jednak bardzo ważny warunek: rysując kolegę, patrzymy się mu prosto w oczy, nie opuszczając wzroku na kartkę, a w tym samym momencie ta osoba rysuje nas.( I tak z każdą osoba po kolei). Po każdym narysowaniu osoby, wymieniamy się z nią kartkami, czyli na końcu zabawy mamy tyle swoich rysunków, ile mieliśmy kartek na początku. Następnie wybieramy spośród wszystkich portretów jeden, który według nas , najbardziej przypomina nasza osoba, ale nie fizycznie, ale która przedstawia jakieś nasze cechy wewnętrzne. Na sam koniec każdy pokazuje rysunek, który wybrał i wyjaśnia wszystkim, dlaczego akurat ten, jakie nasze cechy on reprezentuje. (Przykład: jeżeli jest 6 osób w jednym kręgu, to każdy otrzymuje 5 kartek, każda osoba rysuje 5 osób i otrzymuje 5 swoich portretów, z czego wybiera jeden i go opisuje wg. cech ). Podsumowanie: Zabawa ta zwykle wywołuje wiele emocji, przez co rozluźnia atmosferę. Fakt rysowania z kolei nie dla każdego jest rzeczą łatwą, ponieważ nie wszyscy umieją patrzeć drugiej osobie prosto w oczy, gdyż jest to dla niektórych krepujące. Po zakończeniu zabawy warto wspomnieć, jak ważny w kontaktach międzyludzkich jest kontakt wzrokowy i przeanalizować, czy było nam łatwo patrzeć komuś w oczy przez taki czas i jakie były wtedy nasze odczucia wewnętrzne(zawstydzenie, niepokój, zagrożenie itp.)Znajdywanie w rysunkach naszych cech wewnętrznych zmusza nas niejako do refleksji nad własną osobą, do tego , jak jesteśmy postrzegani przez innych i jak sami siebie postrzegamy. Otwarcie się do grupy, opowiadając o sobie, swoich cechach wzmacnia więź w grupie. Ważne, aby zastępowy również brał udział w tej zabawie, gdyż to rozluźnia nieco kontakt miedzy funkcyjnym, a harcerzami (pozwolenie na formę karykatury). (przykład w dokumencie)

Piłkarski refleks.doc

Dzieci stoją w kręgu, jedna osoba w środku z piłką, którą podrzuca do góry wywołując imię innego dziecka. To dziecko musi wbiec i złapać piłkę. Teraz ono podrzuca piłkę i wypowiada imię. Jeśli nie udało się jemu złapać piłki odpada z gry. Podobnie jak wyżej tylko osoba, która złapała piłkę krzyczy „stop” gdyż dzieci w tym czasie się rozbiegły po boisku. Wszyscy się wtedy zatrzymują a ona stara się trafić piłką w najbliższe dziecko. Trafiony odpada z gry.

Integracja_omówienie metod.doc

Podnoszenie.doc

Grupa podnosi kolejne osoby w pozycji horyzontalnej ponad głowy uczestników. Osoba jest trzymana w górze przez jakiś czas i powoli opuszczana na podłogę. Podnoszona osoba powinna być zrelaksowana i mieć zamknięte oczy. Należy pamiętać, by wszyscy uczestnicy podnosili ją jednocześnie (w tym samym tempie). WARIANTY: Można stosować różne szybkości podnoszenia, wypróbować chodzenie z trzymaną osobą, bujanie jej.

Podaj swój ruch.doc

Uczestnicy siadają w kręgu. Pierwsza osoba wstaje i wykonuje jakiś prosty ruch, np. kręci palcem. Kolejny uczestnik gry powtarza po niej ten ruch i dodaje następny, np. tupanie nogą. Każda osoba dodaje następny element. Gra obywa się bez słów, jeśli ktoś opuści jakiś ruch lub coś powie - wypada z gry.

Poczta.doc

Zabawa jest przeznaczona dla większej liczby uczestników. Uczestnicy dzielą się na pary i nazywają nazwami miast, np. Kraków, Łódź, Londyn, Paryż itp. Powtarzają te nazwy w kręgu (dla lepszego zapamiętania). Pokój zostaje podzielony na 4 sektory odpowiadające poszczególnym miastom (tereny zostają w dowolny sposób oznakowane i ewentualnie podpisane). Osoba prowadząca mówi: list (pocztówka, telegram) z miasta... do miasta... Wtedy uczestnicy reprezentujący te dwa miasta zamieniają się miejscami. Jeśli przesyłką jest list, gracze idą, jeśli pocztówka, przemierzają przestrzeń skokami, jeśli telegram, biegną

Pociągi.doc

Uczestnicy ustawiają się trójkami, stając jeden za drugim - w ten sposób tworzą pociągi. Pierwsza osoba w każdym "pociągu" jest "buforem" - zamyka oczy i wyciąga ręce do przodu, druga jest "lokomotywą" i chwyta pierwszą za biodra lub ramiona, zamyka oczy. Trzecia osoba to "maszynista", trzyma drugą osobę i ma (jako jedyny w "pociągu") otwarte oczy. Przy pomocy rąk kieruje ruchem swojego "pociągu". Nie wolno nic mówić. "Pociągi" mogą poruszać się z różną prędkością. Po kilku minutach jazdy następuje zmiana ról w zespołach. Zmiany są trzy, tak aby każdy mógł się spróbować w każdej roli.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin