Pech

.

Pech

Treść: „Pech”, jako się już rzekło, należy do grupy powieści bardzo interwencyjnych. Utwór powstał bowiem przed aferami, których, jak najbardziej realnymi bohaterami stawali się na przykład ministrowie sprawiedliwości, prokuratorzy generalni, a także potężny legion, pożal się Boże, „poważnych” polityków. Także więc w „Pechu” prokuratura okazuje się mało wydolna, jeśli w ogóle choć trochę uczciwa. Ci zaś osobnicy z dawnych kręgów rządzących, którzy kiedyś byli beneficjentami systemu PRL, wcale dziś z powierzchni świata publicznego nie zniknęli.

Na kartach „Pecha” współwystępuje na planie pierwszym, przeplatając się z fabułą ściśle kryminalnej natury, również fabuła rodzinna. Powieść bardzo wyraźnie akcentuje bowiem dwie warstwy porządku społecznego: publiczną oraz prywatną. Jeśli sfera prywatna należy do rodzinnych kobiet, to obszar publiczny zawłaszczają mężczyźni. Ich autorytet pozwala rozstrzygnąć napięcia oraz konflikty. Zatem odpowiednikiem „rodowej” nestorki w porządku społecznym (silnie zresztą w optyce powieści Joanny Chmielewskiej skryminalizowanym), staje się ulubiony przez pisarkę podinspektor Bieżan. Dając gwarancję uczciwości, zyskuje tym samym prawo do zaufania nawet całego rodu, wraz z jego nestorką!

Bardzo ciekawy jest pewien kunsztowny manewr konstrukcyjny, jaki stanowi zwornik „Pecha” jako dzieła literackiego. Da się zauważyć, iż powieść posiada budowę niejako podwójną. Owa podwójność klamruje utwór nader zgrabnie, nadając mu, dzięki starannemu wyważeniu proporcji między poszczególnymi sekwencjami, wyrazisty rytm i płynność.

czyta: Joanna Trzepiecińska, Sonia Bohosiewicz, Adam Ferency, Marcin Troński

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder