Jak patrzeć? ...

Wbrew pozorom umiejętność ujrzenia ukrytego obrazka jest bardzo prosta. Trochę ćwiczeń i napewno będzie Wam to przychodziło z łatwością. Zatem zapraszam do nauki:).

Aby zrozumieć, czym są stereogramy, powinieneś zacząć od spokojnego obejrzenia kilku z nich. Całkiem możliwe, że dostrzeżesz trójwymiarowe obrazy w kilka sekund, nie czytając nawet tego wstępu. Może się jednak zdarzyć i tak, że będziesz się wpatrywał w stereogram przez pół godziny, nim odkryjesz właściwą "technikę patrzenia". To oczywiście sprawa indywidualna. Jednego wszakże możesz być pewien: jeśli już poznasz sekret, bez problemów dostrzeżesz stereogramy w kilka sekund, niezależnie od tego, jak szło Ci na początku.

Niektórzy odkryją w sobie naturalną zdolność do patrzenia na stereogramy. Ci powinni jedynie usiąść i w spokoju kontemplować obrazek. W swego rodzaju śnie o stereogramie czekać, aż sam im się "objawi". Innym, którzy mogą mieć z tym więcej kłopotów, przyda się parę rad: Coraz bardziej zbliżajcie twarz, do ilustracji aż do chwili, gdy przestaniecie widzieć ją ostro. Wasze oczy nie powinny być wtedy dalej niż 10 cm od rysunka. W mniejszej odległości nie daje się już zazwyczaj wyraźnie rozróżniać znaków. Nie próbujcie się buntować; odpocznijcie i zajmijcie się na powrót plamami na ekranie. Zobaczmy, co dzieje się później.

Kiedy już to zauważysz, odsuń twarz od ilustracji. Cały czas jednak koncentruj się na tym, że nadal masz do czynienia z pojedynczą figurą. Kiedy jesteś już dostatecznie daleko od stereogramu (około 40-50 cm), możesz wyeliminować plamy otaczające nową figurę. Staraj się wyraźnie dojrzeć kwadraty. Jeśli ci się to uda, dostrzeżesz wyraźnie, że te mniejsze zdają się unosić nad większymi. Stosując tę metodę pamiętaj, że jeśli przed pojawieniem się efektu trójwymiarowości obraz stanie się w którymś momencie ostry i wyraźny, jego poszczególne elementy nie zleją się w jedno. Musisz wtedy próbować od początku. Zdarza się, że trójwymiarowy obraz można dostrzec jedynie wtedy, kiedy stereogram leży idealnie płasko. Dlatego możesz wydrukować sobie tę stronę i spróbować przećwiczyć to na kartce. Upewnij się, że jest w miarę równomiernie oświetlony i że nigdzie nie pada cień.

Druga, równie popularna technika "odczytywania" stereogramów może być przydatna dla tych, którzy od dzieciństwa rozmyślnie "zezują". Stosujący tę metodę widz usiłuje, patrząc pod kątem, nałożyć na siebie lewe i prawe fragmenty ilustracji tak, by zlały się one w jedno. Także i w tym przypadku pierwotne kształty scalają się tak jak na rys. 2. Kiedy to połączenie nastąpi, również zobaczysz trzy rysunki; jedynie środkowy będzie sprawiał wrażenie trójwymiarowego. Zauważysz pewną istotną różnicę pomiędzy pierwszą a drugą metodą: większe kwadraty znajdą się teraz nad mniejszymi. Lecz tak czy inaczej pojawi się trójwymiarowa figura.

Jeżeli zawiodą obie metody, pozostaje jeszcze jedna sztuczka, która ułatwi ci proces integracji rysunku. Postaw na wydrukowanym stereogramie zwykłą szklankę i skup się na odbiciach, które widzisz na szkle. Najlepiej jest patrzeć na własne odbicie pojawiające się za stereogramem. Kiedy je wyraźnie zobaczysz, stereogram znajdujący się dokładnie w połowie odległości pomiędzy twoimi oczami a odbiciem ujawni się w sposób naturalny. Stworzyłeś bowiem konieczne warunki, aby lewy i prawy obrazek mogły się połączyć. Od tej chwili nie powinieneś mieć już żadnych kłopotów z oglądaniem stereogramów. Nie przejmuj się choćby i kilkoma nieudanymi próbami. Pierwsze próby bywają często żmudne i długotrwałe ale gdy nauczysz się już "patrzeć", potrzebujesz jedynie kilku sekund, by "odnaleźć" trójwymiarowość.

Źródeł i sposobów co do tego jak patrzeć na stereogramy jest wiele, jeśli ww. sposoby nie pomogą Wam lub są zbyt skomplikowanie opisane proszę spróbować skorzystać z tych poniżej:

Pierwszy: (patrzenie rozbieżne z oddalaniem obrazu od czubka nosa) Należy trzymać obraz tak, aby dotykał czubka nosa, patrzymy w przestrzeń jakby poprzez obraz. Następnie powoli w tempie ok. 1cm na sek. oddalamy obraz do odległości ok. 30-40cm od oczu. Patrzymy nie na kartę, ale poprzez nią. Zaczyna pojawiać się trzeci wymiar.
Drugi: (patrzenie rozbieżne w dal) Zaczynamy od patrzenia na przedmiot znajdujący się w odległości ok.2m. Następnie umieszczamy w odległości 30-40cm przed oczami obraz. Przybliżamy i oddalamy kartkę aż wystąpi efekt trójwymiarowości.
Trzeci: (patrzenie zbieżne - zezujące) Patrzymy na czubek własnego nosa. Obraz trzymamy w odległości ok.30cm przed oczami. Powoli od zezowania przechodzimy do patrzenia na obraz. Ćwiczenie powtarzamy aż ujrzymy trójwymiarowość.
Czwarty: (patrzenie zbieżne na przedmiot miedzy obrazem a oczami) Zezujemy na ołówek trzymany między obrazem a oczami. Nie odrywając wzroku od czubka ołówka staramy się spojrzeć jednocześnie na obraz, aż pojawi się zjawisko stereoskopii.

Nie wolno robić tylko jednego: rozczarować się i zniechęcić do stereogramów. Któreś z opisanych ćwiczeń przyniesie prędzej czy później oczekiwany efekt.