Encyklopedia II wojny światowej - Zbrodnia i kara cz.1.avi

martinez222 / Dokumenty / ENCYKLOPEDIA II WOJNY ŚWIATOWEJ - BOGUSŁAW WOŁOSZAŃSKI(1) / Encyklopedia II wojny światowej - Zbrodnia i kara cz.1.avi

Download: Encyklopedia II wojny światowej - Zbrodnia i kara cz.1.avi

Pobierz plik

226,67 MB

Czas trwania: 24 min 23 s

Gdy tylko wojska alianckie wkroczyły na terytorium Niemiec, rozpoczęło się wielkie polowanie na przestępców wojennych. Na liście poszukiwanych było ok. 1 miliona osób. Wszyscy oskarżeni w pierwszym procesie norymberskim zostali aresztowani do dnia 23 VI 1945 r. Osadzono ich początkowo w obozie internowania w Bad Mondorf w Luksemburgu, a następnie przeniesiono do więzienia w Norymberdze.
Już na długo przed zakończeniem II wojny światowej walczący z Niemcami i Japonią alianci podjęli decyzję o tym, że przywódcy państw osi muszą zostać ukarani za popełnione przez siebie zbrodnie.
Pierwszym ważnym krokiem w kierunku zorganizowania procesu głównych zbrodniarzy nazistowskich była konferencja przedstawicieli 9 państw alianckich (Belgii, Czechosłowacji, Francji, Grecji, Holandii, Jugosławii, Luksemburga, Norwegii i Polski), która odbyła się w dniu 13 stycznia 1941 r. w londyńskim pałacu Św. Jakuba. Powołując się na konwencję haską, która zabrania stronom prowadzącym wojnę "stosowania aktów przemocy wobec ludności cywilnej, ignorowania istniejących praw danego kraju i obalania instytucji narodowych", zebrani ogłosili wówczas następującą, wspólną deklarację:
"Do głównych celów wojny prowadzonej przez aliantów należy od tej chwili także ukaranie ludzi odpowiedzialnych za przestępstwa wojenne, niezależnie od tego, czy sami je popełnili, czy też pomagali innym przy ich popełnieniu. Jesteśmy zdecydowani dążyć do tego, aby:
a) odnaleziono winnych i odpowiedzialnych, niezależnie od ich przynależności narodowej, postawiono ich przed sąd i osądzono;
b) wyroki zostały wykonane".
7 października 1942 r. powstała w Londynie aliancka Komisja do Spraw Zbrodni Wojennych (przemianowana później na Komisję Narodów Zjednoczonych do Spraw Zbrodni Wojennych). Celem komisji było zbieranie dowodów i zeznań świadków, a także sporządzenie listy zbrodniarzy wojennych państw "osi". Zebrane wkrótce przez Komisję obszerne materiały śledcze dały przerażający obraz popełnionych przez nazistów zbrodni - w tym zwłaszcza eksterminacji Żydów.
Deklaracja Moskiewska
Następny ważny krok w kierunku procesu zbrodniarzy nazistowskich podjęty został 1 listopada 1943 r. na konferencji przywódców trzech wielkich mocarstw w Moskwie. Podpisana wówczas przez Stalina, Churchila i Roosvelta tzw. "deklaracja moskiewska"
Utworzenie Trybunału
8 sierpnia 1945 r. przedstawiciele czterech zwycięskich mocarstw podpisali w Londynie umowę w sprawie utworzenia Międzynarodowego Trybunału Wojskowego i przyjęli statut sądu. Tym samym, stworzone zostały podstawy prawne procesu głównych zbrodniarzy nazistowskich.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

martinez222

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Encyklopedia II wojny światowej - U-boot cz.1.avi

Po zakończeniu I wojny światowej, w której okręty podwod ...

Po zakończeniu I wojny światowej, w której okręty podwodne odegrały istotną rolę, rozwój tej gałęzi marynarki wojennej został zahamowany. Zwycięzcy większe znaczenie w zakończonej wojnie przypisywali jednostkom nawodnym, a jedyni skłonni dalej inwestować ze flotę podwodną Niemcy, zostali wyraźnie ograniczeni postanowieniami traktatu wersalskiego z 1919 r. Na przełomie sierpnia i września 1939 r. niemiecka Kriegsmarine posiadała dokładnie 57 okrętów podwodnych typu U-boot, z czego jedynie około połowa była zdolna do działań na oceanicznych liniach komunikacyjnych. Dla niemieckich okrętów podwodnych wojna rozpoczęła się już 15 sierpnia 1939 r. kiedy to na rozkaz głównego dowódcy Kriegsmarine, Grossadmirala Karla Donitza, trzy flotylle U-Botów (czyli około 18 okrętów) zajęły pozycje u wybrzeży Wysp Brytyjskich z zadaniem sabotowania transportów handlowych oraz floty stacjonującej w bazach wojskowych. Podczas pierwszych miesięcy wojny, sukcesy niemieckich okrętów podwodnych było stosunkowo niewielkie (do lutego 1940 r. udało się im zatopić w sumie ok. 250 wrogich jednostek o łącznej wyporności w granicach 800 tys. ton, przy stratach własnych na poziomie 16 okrętów) i ze względu na niedostateczną liczebność ograniczały się tylko do działań dywersyjnych, mających niewielki wpływ na wynik wojny. Grossadmiral Donitz, aby myśleć o masowej rozbudowie podwodnego sektora niemieckiej marynarki potrzebował jakiegoś spektakularnego sukcesu, który dzięki umiejętnej propagandzie...

Encyklopedia II wojny światowej - Zbrodnia i kara cz.2.avi

Akt oskarżenia 6 października 1945 r. opublikowany zost ...

Akt oskarżenia 6 października 1945 r. opublikowany został akt oskarżenia przeciwko 21 dygnitarzom hitlerowskim, którzy mieli być sądzeni w pierwszym, najważniejszym procesie przed MTW. Liczący ok. 25 tys. słów dokument został podzielony na cztery główne punkty, odpowiadające zarzutom, jakie postawiono oskarżonym. Były to: •Spisek w celu dokonania zbrodni określonych w punktach 2, 3 i 4 aktu oskarżenia •Zbrodnie przeciw pokojowi - czyli planowanie, przygotowanie i prowadzenie wojny agresywnej lub wojny prowadzonej z pogwałceniem umów międzynarodowych •Zbrodnie wojenne - czyli pogwałcenie praw i zwyczajów wojny, i •Zbrodnie przeciwko ludzkości - czyli "Mordowanie, eksterminacja, ujarzmianie, deportacja i inne nieludzkie czyny popełnione na ludności cywilnej przed i podczas wojny", a także "prześladowanie z przyczyn politycznych, rasowych i religijnych". Miejsce procesu Wybór Norymbergii jako miejsca procesu głównych zbrodniarzy hitlerowskich nie był przypadkowy. To właśnie w tym miejscu odbywały się w latach 30 słynne "Parteitagi" z udziałem hitlerowskich bonzów. Tam również uchwalono w roku 1935 tzw. "Ustawy Norymberskie", które odebrały prawa obywatelskie niemieckim Żydom. Fakt, że proces najważniejszych przestępców nazistowskich odbywa się właśnie w Norymberdze miał mieć znaczenie symboliczne. Innym - bardziej pragmatycznym powodem, dla którego Norymberga została wybrana na miejsce procesu było to, że w mieście tym znajdował się odpowiednio duży, a przy tym w niewielkim tylko stopniu uszkodzony wskutek bombardowań gmach sądu - szumnie nazwany Pałacem Sprawiedliwości. Proces rozpoczął się 20 listopada 1945 r Wyrok w pierwszym procesie norymberskim ogłoszony został 1 października 1946 r. Dwunastu oskarżonych skazanych zostało na karę śmierci przez powieszenie. Byli to •Martin Bormann (sądzony zaocznie) •Hans Frank •Wilhelm Frick •Herman Goering •Alfred Jodl •Ernest Kaltenbrunner •Wilhelm Keitel •Joachim von Ribentropp •Alfred Rosenberg •Franz Sauckel •Arthur Seyss Inquart •Julius Streicher. Trzej oskarżeni - Walter Funk, Rudolf Hess i Erich Raeder skazani zostali na karę dożywotniego więzienia. Niższe kary więzienia wymierzono czterem oskarżonym: Baldur von Schirach i Albert Speer - po 20 lat, Konstantin von Neurath - 15 lat i Karl Donitz - 10 lat. Trzej oskarżonych - Hansa Fritsche, Franza von Papena i Hjalmara Schachta uniewinniono. Egzekucja skazanych na karę śmierci odbyła się w nocy 16 października 1946 r. Wykonał ją zawodowy kat amerykański, sierżant John C. Wood z Teksasu. Ciała powieszonych zostały spalone w krematorium a prochy wrzucone (jak się późnej okazało) do Izery. Z pozostałych skazanych, orzeczoną karę więzienia w całości odbył Karl Donitz, a także skazani na 20 lat więzienia Baldur von Schirach i Albert Speer. Do końca życia (zm. W 1987 r.) przebywał w więzieniu skazany na dożywocie Rudolf Hess. Pozostali skazani zostali zwolnieni przedterminowo - przy czym najdłuższy okres odbywania kary wynosił w przypadku jednego z nich (Waltera Funka, skazanego na dożywocie) 11 lat.

Encyklopedia II wojny światowej - O honor Francji cz.1.avi

W maju 1940 roku wojska niemieckie niespodziewanie zaata ...

W maju 1940 roku wojska niemieckie niespodziewanie zaatakowały Holandię, a następnie Belgię i Luksemburg, by jednocześnie niemal wkroczyć do Francji. Była to klasyczna wojna błyskawiczna. Holandia pokonana została w pięć dni. Francja skapitulowała 22 czerwca. We wrześniu 1939 r. Polska, stawiając zaciekły opór niemieckiemu najeźdźcy, liczyła na sojuszniczą pomoc ze strony Anglii i Francji. III Rzesza rzuciła wówczas na Polskę trzon swoich sił, pozostawiając swą zachodnią granicę bardzo osłabioną. Kto wie, czy wojna nie skończyłaby się już w 1939, albo w 1940 r., gdyby nasi sojusznicy zdecydowali się na ofensywę przeciwko Niemcom? „Nie będziemy umierać za Gdańsk” Do żadnej ofensywy jednak nie doszło, mimo tego, że już 3 września Anglia i Francja wypowiedziały Niemcom wojnę. Nie skłoniło też aliantów do działania to, że Niemcy, nawet po odbudowaniu i przerzuceniu nad zachodnią granicę swoich sił zbrojnych byli od nich znacznie słabsi, zwłaszcza w dziedzinie broni pancernej. Do zaatakowania Niemiec nie skłonił też Francji i Anglii hitlerowski najazd na Danię i Norwegię w kwietniu. Ale Francuzi się Niemców nie bali – mieli przecież swoją, niemożliwą, jak twierdzili, do zdobycia Linię Maginota. Ta „dziwna” – lub, jak niektórzy ją określają „śmieszna” wojna miała trwać do 10 V 1940 r., kiedy rozpoczęła się wojna prawdziwa. Blitzkrieg Niemcy nie zamierzali jednak atakować Linii Maginota. Przypuścili natomiast niespodziewany atak na Holandię. Był to klasyczny blitzkrieg, w którym główną rolę odegrały wojska pancerne. Zaskoczona tempem natarcia Holandia już 15 maja skapitulowała. Dwa dni później padła stolica Belgii, Bruksela. Tymczasem już 12 maja wojska siły pancerne gen. Guderiana, będącego głównym twórcą koncepcji „wojny błyskawicznej”, przerwały front francuski w rejonie Sedanu. Na ich drodze usiłowała stanąć francuska IV Dywizja Pancerna gen. de Gaulle’a, lecz oddziały niemieckie były silniejsze. Już następnego dnia jedna z dywizji pancernych dowodzonego przez gen. Guderiana XIX korpusu dotarła do Kanału La Manche. Północne skrzydło wojsk alianckich zostało odcięte.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.3.avi

Tuż przed Dniem D operacji "Overlord" marsz. Leigh-Mallo ...

Tuż przed Dniem D operacji "Overlord" marsz. Leigh-Mallory miał do dyspozycji 3500 bombowców ciężkich, 1500 bombowców lekkich i średnich, 5500 myśliwców i 2500 samolotów transportowych. W sumie około 13000 maszyn w składzie Sprzymierzonych Sił Powietrznych. Marynarkę reprezentowało pięć formacji szturmowych przewożących po jednej dywizji każda. Szacuje się, iż adm. Ramsey dysponował: 6 pancernikami, 2 monitorami, 22 krążownikami, 93 niszczycielami, 163 eksortowcami, 366 okrętami patrolowymi i dozorowymi, 424 okrętami pomocniczymi, 224 statkami handlowymi i 4012 barkami desantowymi. Brytyjskim zgrupowaniem bojowym dowodził kontradm. Philip Vian, amerykańskim adm. A. G. Kirk. Obaj podlegali Ramseyowi. Wkróce mieli poprowadzić do boju najpotężniejszą flotę w dziejach ludzkości. Wspomnieliśmy już, iż alianci prowadzili szeroko zakrojoną akcję dezinformacyjną. Niemcy musieli zmierzyć się z setkami docierających do nich informacji i wyłowić prawdziwe doniesienia wywiadu czy stacji nasłuchowych. Jednego byli pewni - inwazja nastąpi wkrótce. Nie wiedzieli jednak, kiedy, gdzie i jakimi siłami uderzą Amerykanie oraz Brytyjczycy. Na zachodnim teatrze działań Niemcy zgromadzili 1,5 mln żołnierzy. Zgrupowano ich w 58 dywizji, w tym 9 pancernych, 1 grenadierów pancernych, 17 zmechanizowanych i 31 dywizji piechoty. Hitler zdawał sobie sprawę, iż wojska te są wystarczające do odparcia inwazji, tym bardziej że francuskich wybrzeży bronił Wał Atlantycki, którego istnienie wzbudzało grozę w całej Europie. Tymczasem sytuacja wyglądała w rzeczywistości nieco inaczej, a realia wojenne weryfikowały w znacznym stopniu plany führera o utworzeniu jedonlitego frontu zdolnego zatrzymać na zachodzie każdy atak. W listopadzie 1943 roku do Francji przybył feldmarszałek Erwin Rommel. Jego pojawienie się mocno zdeprymowało głównodowodzącego siłami niemieckimi na Zachodzie feldmarszałka Gerda von Rundstedta, który zamiast spodziewanych posiłków otrzymał ambitnego Rommla. "List Pustyni" z miejsca zabrał się do pracy, wizytując osławiony Wał Atlantycki. Niestety, raport Rommla nie mógł być pozytywny, ponieważ prace prowadzono zbyt opieszale, a ogromne fortyfikacje były fikcją. Fakt, w niektórych miejscach Wał najeżono działami i stanowiskami żołnierzy, jednak w innych częściach widoczne były poważne braki. Wizja Hitlera odnośnie budowy pasa umocnień od Skandynawii po podnóża Pirenejów były zatem ułudą, dlatego też Rommel musiał podjąć odpowiednie kroki w celu zabezpieczenia Francji. Również von Rundstedt zdawał sobie sprawę ze słabości obrony. Była to jedna z nielicznych sytuacji, w których zmuszony był zgodzić się z młodszym kolegą po fachu.

Encyklopedia II wojny światowej - Japonia.avi

Japonia w II Wojnie Światowej Niektórzy historycy za po ...

Japonia w II Wojnie Światowej Niektórzy historycy za początek wojny światowej uznają wojnę chińsko-japońską, rozpoczętą 7 lipca 1937 roku najazdem wojsk japońskich, jednakże aż do 1941 roku konflikt ten pozostawał lokalny. W dniu 27 września 1940 roku Niemcy, Włochy i Japonia podpisały „Pakt trzech”, który rozgraniczał strefy wpływów tych państw oraz głosił wszechstronną współpracę stron. W myśl postanowień paktu Japonia miała respektować przywództwo Niemiec i Włoch w ustanowieniu nowego ładu w Europie, a Niemcy i Włochy przywództwo Japonii w ustanowieniu nowego ładu w Wielkiej Azji Wschodniej. Po podpisaniu tego paktu Japonia nie ukrywała swoich apetytów imperialnych w Azji i na Pacyfiku, co musiało się skończyć konfliktem. Klęska Francji i Holandii w Europie w 1940 roku stworzyła Japonii szansę na stosunkowo łatwe opanowanie kolonii tych państw w Azji. Do lipca 1941 Japończycy zakończyli przy aprobacie rządu Vichy, obsadzanie swymi garnizonami Indochin francuskich. Stany Zjednoczone obok Wielkiej Brytanii i Holandii zastosowały sankcje gospodarcze wobec agresora. W Japonii zaczęły zwyciężać nastroje antyamerykańskie. 7 grudnia 1941 roku Japończycy zaatakowali z lotniskowców amerykańską bazę Pearl Harbor na Hawajach. Zniszczono na ziemi większość samolotów. W porcie zatopiono dwa nowoczesne pancerniki, a kilka dalszych okrętów zostało poważnie uszkodzonych. W ciągu dwóch godzin trzon floty amerykańskiej na Pacyfiku został sparaliżowany. Ocalały jedynie trzy lotniskowce znajdujące się w chwili ataku poza bazą. Tego samego dnia samoloty japońskie zaatakowały lotniska na Filipinach.

Encyklopedia II wojny światowej - Droga do wojny.mpg

Gdy Adolf Hitler w 1933 roku został kanclerzem III Rzesz ...

Gdy Adolf Hitler w 1933 roku został kanclerzem III Rzeszy nikt nie spodziewał się jeszcze, że były kapral rozpęta najstraszliwszą wojnę na świecie. Hitler po kolei eliminował swoich wrogów, a nawet byłych przyjaciół, parł do jeszcze większej władzy. Jego marzenia ziściły się gdy w 1934 roku zmarł Paul Hindenburg - dotychczasowy prezydent III Rzeszy, wówczas Hitler postawił się ponad prawem i ogłosił się Füührerem. Po kolei łamał postanowienia traktatu wersalskiego. Hasłem hitlerowskiej gospodarki było "armaty zamiast masła" i dokładnie obrazowało w jakim kierunku będzie się rozwijała III Rzesza. Rozbudowywano armię. W 1935 roku zaczęto tworzyć Luftwaffe, uzbrojone w najnowsze samoloty siły lotnicze. W tym samym czasie wprowadzono obowiązkową służbę wojskową, szybko powiększając armię niemiecką - Wermacht. Kilka miesięcy później Niemcy otrzymały od Wielkiej Brytanii zgodę na powiększenie Kriegsmarine (niemieckiej marynarki wojennej) do 45% tonażu floty brytyjskiej. Tym samym Wielka Brytania wydała na siebie wyrok z opóźnionym zapłonem - za kilka lat nowoczesne U-booty i niszczyciele będą niszczyć konwoje przeznaczone dla Brytyjczyków. W 1936 roku z rozkazu Hitlera wojska niemieckie wkroczyły do zdemilitaryzowanej Nadrenii. Brak reakcji ze strony mocarstw europejskich, a przede wszystkim Francji, upewnił Hitlera iż traktat wersalski nie będzie broniony za wszelką cenę. Sukcesy nazistów w Niemczech zachęciły do działania ich zwolenników w sąsiedniej Austrii. Mimo, że traktat wersalski zakazywał połączenie dwóch niemieckojęzycznych państw, to jednak zwolennicy Hitlera dokonali przewrotu 12 marca 1938 roku. Tego samego dnia wojska niemieckie wkroczyły do Austrii,a Hitler podpisał akt zjednoczenia Austrii i III Rzeszy. Zjednoczenie to nazwano Anschlussem (z niem. przyłączenie) Austrii. Miary hańby mocarstw europejskich dopełnił podpisany we wrześniu w Monachium układ monachijski. Hitler znając słaby punkt Wielkiej Brytanii i Francji zagroził wojną, jeżeli do rzeszy nie zostaną przyłączone czeskie Sudety. Niemcy sudeccy należący do NSDAP prowokowali od dłuższego czasu zamieszki, po to by ich Führer miał pretekst do przyłączenia. Czechosłowacy opuszczeni prze Francję nie mogąc liczyć na wsparcie Zjednoczonego Królestwa, wyrazili zgodę na oddanie Sudetów, wraz ze swoimi wzmocnieniami. Rok później Hitler przyłączył resztę Czechosłowacji (Czechy i Morawy). Po przylocie z Monachium do kraju ówczesny premier Wielkiej Brytani ogłosił na lotnisku, że układ monachijski uratował pokój w Europie - nawet nie wiedział jak się mylił. Niecały rok później Hitler napada na Polskę, rozpoczęła się II wojna światowa.

Encyklopedia II wojny światowej - Wojna o pogodę.avi

Pogoda od zawsze miała decydujący wpływ na to jak toczył ...

Pogoda od zawsze miała decydujący wpływ na to jak toczyły się wojny, nie tylko lokalne, lecz także te ogólnoświatowe. Oto dwa ciekawe przykłady z okresu Pierwszej i Drugiej Wojny Światowej. Pierwsza Wojna Światowa W połowie Pierwszej Wojny Światowej na alpejskim froncie bój toczyły ze sobą oddziały włoskie i austriackie. Żołnierze ubrani w mundury zupełnie nieodpowiednie na panujące w górach warunki, walczyli nie tylko z wrogiem, ale również ze swoimi słabościami. Kiedy zwycięstwo nie przechylało się na żadną ze stron żołnierze postanowili wykorzystać naturę do osiągnięcia swoich zamierzeń. Pierwsze wpadły na to oddziały włoskie, które zawędrowały na znaczną wysokość i doczekały momentu, kiedy Austriacy znaleźli się pod nimi. Stało się to 13 grudnia 1916 roku, po tygodniowych śnieżycach, które zakończyły się nagłą odwilżą. Żołnierze celowo podcięli masy śniegu, które w formie lawiny runęły w dół, wprost na oddziały austriackie. Zostały one zasypane milionem metrów sześciennych śniegu. W momencie uderzenia w wojska austriackie czoło lawiny miało wysokość aż 200 metrów, a ciśnienie w masach śniegu sięgało 5 ton na metr kwadratowy. Żołnierze nie mieli żadnych szans na przetrwanie. W ciągu kilku minut pod zwałami białego puchu zginęło 500 austriackich żołnierzy. W kolejnych dniach wojny lawiny wywoływali zarówno Włosi jak i Austriacy, co doprowadziło do śmierci aż 10 tysięcy osób po obu stronach. To było jednak z najbardziej zabójczych wykorzystać natury do działań wojennych. Druga Wojna Światowa Pierwsze miesiące II Wojny Światowej były wstępem do wyjątkowo srogiej zimy, która na przełomie 1939 i 1940 roku zapanowała w północnej, środkowej i wschodniej Europie. Wówczas też wybuchła wojna radziecko-fińska, która skończyła katastrofą militarną Armii Czerwonej. Finlandia mimo, że utraciła część terytorium, zdołała obronić swoją niezawisłość. Temperatura nad jeziorem Ładoga, gdzie rozgrywał się jeden z najważniejszych etapów wojny, nocami temperatura spadała aż do minus 40 stopni. Tęgi mróz najbardziej dał się we znaki Rosjanom pochodzącym z zachodu ZSRR, gdzie temperatura zwykle nie spada poniżej minus 30 stopni. Finowie byli zaś przyzwyczajeni do tak sporych spadków temperatury. Syberyjskie powietrze sprowadzane było nad pogranicze ZSRR i Finlandii za pomocą potężnego wyżu stacjonującego w połowie lutego nad Morzem Białym. Pogoda. Sprzymierzeniec i wróg człowieka. Ludzkość zna wiele konfliktów: człowiek przeciwko człowiekowi, naród przeciwko narodowi. Ale najbardziej dramatyczną walką jest zmaganie człowieka z nieujarzmioną naturą. Na przestrzeni dziejów powodzie, huragany, klęski nieurodzaju, mrozy i susze zebrały więcej ofiar śmiertelnych niż strzały, kule czy bomby atomowe.

Encyklopedia II wojny światowej - U-boot cz.2.avi

III Rzesza wybudowała 1171 U-Bootów , z których 863 zost ...

III Rzesza wybudowała 1171 U-Bootów , z których 863 zostały zniszczone przez aliantów . Z 39 tys. marynarzy służących na tych jednostkach zginęło 27 tys. Okręty podwodne Kriegsmarine zatopiły 2840 statków handlowych o łącznym tonażu 14 333 tys. ton. Śmierć w wyniku działalności U-Bootów poniosło 45 tys. alianckich marynarzy . Okręty podwodne Kriegsmarine znajdujące się w bazach w chwili zakończenia wojny zastały w większości zatopione przez własne załogi . Ludzki strach przed ukrytym i śmiertelnym niebezpieczeństwem wyłaniającym się z wody zapewnił U-Bootom reputacje najbardziej złowieszczej i bezlitosnej niemieckiej broni .

Encyklopedia II wojny światowej - Tajemnicze bunkry.avi

Historia powstania bunkrów w Konewce i Jeleniu Dogodne ...

Historia powstania bunkrów w Konewce i Jeleniu Dogodne położenie Spały i mieszczące się tam dowództwo Oberost miały, prawdopodobnie, zasadniczy wpływ na decyzję Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych o utworzeniu tu przez stanowiska dowodzenia dla sztabu grupy armii (Mitte) w przewidywanej wojnie na wschodzie. Miało się ono składać z dwóch bliźniaczych kompleksów bunkrów: jednego w pobliskiej Konewce, drugiego w Jeleniu i służyć zabezpieczeniu przed atakiem lotniczym pociągów specjalnych, pełniących funkcje ruchomych ośrodków dowodzenia oraz ich personelu. Obiektom tym nadano (Stanowisko dowodzenia "Obszar wschód"). Budowę rozpoczęto wiosną wiosną 1940r. Początkowo zatrudnionych tu było ok. 1300 osób, głównie Niemców i Austriaków. Później liczba zatrudnionych wzrosła do 3000 ludzi, a wśród pracujących pojawili się Włosi. Główny obiekt kompleksu w Konewce - żelbetowy bunkier ma długość 380m oraz przekrój ostrołuku mającego przy podstawie szerokość 15m i wysokość 9m, w którym między betonowymi peronami biegnie tor umożliwiający wjazd całego składu pociągu. Obok bunkra kolejowego zbudowano zespół bunkrów technicznych mieszczących kotłownię, urządzenia wentylacyjne i siłownię elektryczną. Obiekty te łączyły ze schronem kolejowym trzy podziemne kanały techniczne. W skład kompleksu bunkrów wchodziły również schrony mieszczące: stację pomp i uzdatniania wody, zbiornik i chłodnicę wody technologicznej. Ukończone obiekty zamaskowano przed możliwością wykrycia z powietrza, montując na stropach drewniane, kryte papą dachy, a na schronie kolejowym umocowano siatki maskujące i atrapy drzew. Na polecenie Ministra Gospodarki Rzeszy Alberta Speera, ważne dla produkcji wojskowej zakłady zaczęto przenosić w miejsca zapewniające ochronę przed atakiem alianckiego lotnictwa. Według niemieckiego planu dyslokacji obiektów przemysłowych figuruje tam: bunkier w Jeleniu jako Reichbahntunnel Tomaczew kryptonim "Goldamsel" oraz w Konewce Tunel Tomaczew-Konewka kryptonim "Huhn". Wówczas pojawiają się pierwsze informacje o wjeżdżających do schronów pociągach towarowych liczących ponad 30 wagonów. Jednak wykorzystanie bunkrów do celów przemysłowych dotyczy dopiero 1944r., gdy w Jeleniu i Konewce utworzono filię tomaszowskich zakładów Daimler-Benz. Mieściły się tam magazyny i warsztaty gdzie demontowano uszkodzone silniki przywożone z frontu, odzyskiwano z nich części i remontowano podzespoły. Prace wykonywali robotnicy przymusowi z okolic Tomaszowa oraz jeńcy rosyjscy. W okolicy krążyły opowieści o produkcji w schronach i ich podziemiach (do dziś poszukiwanych) tajnych broni, rakiet, amunicji, benzyny syntetycznej. W październiku 1944r. Całe wyposażenie zdemontowano i wywieziono w nieznanym kierunku wraz z częścią załogi...

Encyklopedia II wojny światowej - Siła pancerza.avi

1 Samodzielna Brygada Spadochronowa – wielka jednostka p ...

1 Samodzielna Brygada Spadochronowa – wielka jednostka powietrznodesantowa Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, sformowana w Wielkiej Brytanii podczas II wojny światowej. W założeniach brygada miała wziąć udział w walkach w Polsce. Ostatecznie została użyta przez aliantów w operacji "Market Garden". 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa została powołana na wniosek płk. dypl. Stanisława Sosabowskiego. Naczelny Wódz gen. Sikorski rozkazem z 9 października 1941 przemianował 4 Brygadę Kadrową Strzelców na 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową. Jej skład wzmocniony został żołnierzami 2 Batalionu Grenadierów. Mimo braku odpowiedniej ilości samolotów transportowych oraz sprzętu powietrzno-desantowego, a także szkół spadochronowych, Sosabowski nie poddał się. Przy realizacji planu przyświecała mu myśl "Najkrótszą drogą" do Ojczyzny. W założeniu dowódcy, jednostka ta miała być wykorzystana do wsparcia powstania powszechnego w okupowanej Polsce i jako jedyna jednostka polska nie podlegała wówczas dowództwu brytyjskiemu. Jednostka została sformowana w Szkocji, a żołnierze sami budowali potrzebny sprzęt, na którym zdobywali odpowiednie przeszkolenie spadochronowe (np. wieże spadochronowe). W 1942 przybyło znaczne uzupełnienie osobowe z obozów jenieckich z ZSRR. Stan liczbowy w 1944 roku wzrósł do ok. 2200 żołnierzy. Na skutek nacisków Brytyjczyków brygada weszła w skład 1 Alianckiej Armii Powietrzno-Desantowej z dniem 6 czerwca 1944 i ostatecznie została podporządkowana dowództwu brytyjskiemu. Brytyjczycy wymusili zgodę sztabu głównego PSZ na użycie brygady w operacjach w zachodniej strefie operacyjnej na kontynencie. Brygada została przeniesiona do Anglii, gdzie przeszła intensywne szkolenie na nowym sprzęcie i pierwsze ćwiczenia w skokach w sile całej brygady. Takie ćwiczenia nie były wcześniej możliwe, ponieważ alianci nie chcieli udostępnić samolotów. W sierpniu brygada była gotowa do walki. Kiedy 1 sierpnia wybuchło powstanie warszawskie, brygada przygotowywała się do zrzutu nad Polską – ignorowano przyporządkowanie Polski w międzyalianckich uzgodnieniach do radzieckiej strefy operacyjnej, o którym rząd emigracyjny i sztab główny były poinformowane. Mimo próśb gen. Tadeusza "Bora" Komorowskiego i gen. Sosabowskiego (otrzymał awans 15 czerwca 1944) brygada nie została skierowana do kraju, ale wzięła udział w największej operacji powietrzno-desantowej II wojny światowej, noszącej kryptonim "Market-Garden". Desant Polaków odbył się w trzech rzutach, w dniach 17-24 września pod miejscowością Driel. Rzut spadochroniarzy poniósł straty, gdyż Polacy lądowali na głowach Niemców, którzy otworzyli ogień do będących jeszcze w powietrzu spadochroniarzy. W czasie kilkudniowej walki Polacy ponieśli wielkie straty, zwłaszcza podczas przeprawy przez Ren. 26 września brygada została wycofana do Anglii w celu uzupełnienia strat wynoszących 23% stanu osobowego. Na kontynent powróciła w maju 1945, ale bez usuniętego pod naciskiem brytyjskim gen. Sosabowskiego, jako jednostka okupacyjna i pozostała tam do momentu rozwiązania w 1947.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin