Encyklopedia II wojny światowej - Droga przez piekło cz.2.avi

martinez222 / Dokumenty / ENCYKLOPEDIA II WOJNY ŚWIATOWEJ - BOGUSŁAW WOŁOSZAŃSKI(1) / Encyklopedia II wojny światowej - Droga przez piekło cz.2.avi

Download: Encyklopedia II wojny światowej - Droga przez piekło cz.2.avi

Pobierz plik

253,09 MB

Czas trwania: 27 min 49 s

W nocy 4 lipca brytyjska Admiralicja otrzymała informacje o opuszczeniu portu w Trondheim przez niemieckie ciężkie okręty: "Tirpitz", "Admiral Scheer", "Admiral Hipper" razem z kilkoma niszczycielami. Ich celem było przechwycenie konwoju PQ-17. Pierwszy Lord Morski Sir Dudley Pound wydał wówczas kontrowersyjny rozkaz rozproszenia konwoju i zawrócenia eskorty do Wielkiej Brytanii. Decydującymi argumentami dla Pounda była duża szybkość "Tirpitza" oraz jego potężne działa kalibru 380 mm, które sprawnie poradziłyby sobie ze statkami handlowymi. Pound w momencie podejmowania decyzji był pod wpływem ogromnego stresu oraz cierpiał na końcowe stadium guza mózgu (zmarł w 1943).
Następnego dnia niemiecka flota morska otrzymała rozkaz wyjścia w morze, który wkrótce został odwołany. Tego samego dnia eskorta konwoju otrzymała rozkaz powrotu do Scapa Flow, w konwoju pozostały jedynie okręty najbliższej ochrony. Rozproszone statki handlowe stały się łatwym celem niemieckich okrętów podwodnych i lotnictwa. Dwanaście statków zostało zatopionych 5 lipca – sześć przez Luftwaffe i sześć przez cztery U-Booty.
6 lipca zostały zatopione kolejne dwa statki: SS "Pan Atlantic" przez Luftwaffe i SS "John Witherspoon" przez U-255. 7-8 lipca Niemcy zatopili 5 statków (w tym 2 przez U-255). 9 lipca eskorta konwoju wycofała się na Morze Arktyczne, tego dnia żaden statek handlowy nie został zatopiony. Ostatnie straty zostały zadane konwojowi przez lotnictwo, 10 lipca zatopiono SS "Hoosier" i SS "El Capitan". W sumie w wyniku działań wojennych konwój stracił 23 statki handlowych.
10 lipca dwa statki przybyły do portu w Archangielsku. Pozostałych 9 przypłynęło do Murmańska. Zostały zatopione statki o łącznym tonażu 142 500 ton, zginęło 153 marynarzy, stracono 3350 przewożonych pojazdów mechanicznych, 200 bombowców, 430 czołgów i ok. 99 316 ton innych towarów[1]. Dwa z powracających statków: SS "Silver Sword" i SS "Bellingham" zostały zatopione. Jeden z nich stał się piątą ofiarą U-255.
Mimo radzieckich protestów, kolejny konwój PQ-18 został odłożony aż do września. Licząca ponad 40 okrętów eskorta nie zapobiegła zatopieniu przez Niemców aż 13 statków handlowych. Następne konwoje zostały zawieszone do grudnia 1942.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

martinez222

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Encyklopedia II wojny światowej - Siła pancerza.avi

1 Samodzielna Brygada Spadochronowa – wielka jednostka p ...

1 Samodzielna Brygada Spadochronowa – wielka jednostka powietrznodesantowa Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, sformowana w Wielkiej Brytanii podczas II wojny światowej. W założeniach brygada miała wziąć udział w walkach w Polsce. Ostatecznie została użyta przez aliantów w operacji "Market Garden". 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa została powołana na wniosek płk. dypl. Stanisława Sosabowskiego. Naczelny Wódz gen. Sikorski rozkazem z 9 października 1941 przemianował 4 Brygadę Kadrową Strzelców na 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową. Jej skład wzmocniony został żołnierzami 2 Batalionu Grenadierów. Mimo braku odpowiedniej ilości samolotów transportowych oraz sprzętu powietrzno-desantowego, a także szkół spadochronowych, Sosabowski nie poddał się. Przy realizacji planu przyświecała mu myśl "Najkrótszą drogą" do Ojczyzny. W założeniu dowódcy, jednostka ta miała być wykorzystana do wsparcia powstania powszechnego w okupowanej Polsce i jako jedyna jednostka polska nie podlegała wówczas dowództwu brytyjskiemu. Jednostka została sformowana w Szkocji, a żołnierze sami budowali potrzebny sprzęt, na którym zdobywali odpowiednie przeszkolenie spadochronowe (np. wieże spadochronowe). W 1942 przybyło znaczne uzupełnienie osobowe z obozów jenieckich z ZSRR. Stan liczbowy w 1944 roku wzrósł do ok. 2200 żołnierzy. Na skutek nacisków Brytyjczyków brygada weszła w skład 1 Alianckiej Armii Powietrzno-Desantowej z dniem 6 czerwca 1944 i ostatecznie została podporządkowana dowództwu brytyjskiemu. Brytyjczycy wymusili zgodę sztabu głównego PSZ na użycie brygady w operacjach w zachodniej strefie operacyjnej na kontynencie. Brygada została przeniesiona do Anglii, gdzie przeszła intensywne szkolenie na nowym sprzęcie i pierwsze ćwiczenia w skokach w sile całej brygady. Takie ćwiczenia nie były wcześniej możliwe, ponieważ alianci nie chcieli udostępnić samolotów. W sierpniu brygada była gotowa do walki. Kiedy 1 sierpnia wybuchło powstanie warszawskie, brygada przygotowywała się do zrzutu nad Polską – ignorowano przyporządkowanie Polski w międzyalianckich uzgodnieniach do radzieckiej strefy operacyjnej, o którym rząd emigracyjny i sztab główny były poinformowane. Mimo próśb gen. Tadeusza "Bora" Komorowskiego i gen. Sosabowskiego (otrzymał awans 15 czerwca 1944) brygada nie została skierowana do kraju, ale wzięła udział w największej operacji powietrzno-desantowej II wojny światowej, noszącej kryptonim "Market-Garden". Desant Polaków odbył się w trzech rzutach, w dniach 17-24 września pod miejscowością Driel. Rzut spadochroniarzy poniósł straty, gdyż Polacy lądowali na głowach Niemców, którzy otworzyli ogień do będących jeszcze w powietrzu spadochroniarzy. W czasie kilkudniowej walki Polacy ponieśli wielkie straty, zwłaszcza podczas przeprawy przez Ren. 26 września brygada została wycofana do Anglii w celu uzupełnienia strat wynoszących 23% stanu osobowego. Na kontynent powróciła w maju 1945, ale bez usuniętego pod naciskiem brytyjskim gen. Sosabowskiego, jako jednostka okupacyjna i pozostała tam do momentu rozwiązania w 1947.

Encyklopedia II wojny światowej - O honor Francji cz.2.avi

Ewakuacja Dunkierki Głównym celem wojsk Guderiana był t ...

Ewakuacja Dunkierki Głównym celem wojsk Guderiana był teraz położony w pobliżu granicy z Belgią francuski port wojenny Dunkierka. Jednakże 24 maja, prawdopodobnie pod wpływem dowódcy niemieckiego lotnictwa Hermana Goringa Hitler wstrzymał natarcie na Dunkierkę, pozostawiając inicjatywę Luftwaffe. Tylko to uratowało zgromadzone w rejonie Dunkierki siły brytyjskiego korpusu ekspedycyjnego i oddziały armii francuskiej przed całkowitym zniszczeniem. Do 4 czerwca, kiedy to Dunkierka, a wraz z nią cała północna Francja została ostatecznie zdobyta, zdołano ewakuować z niej do Anglii 330 000 żołnierzy. Wycofujące się w pośpiechu wojska aliantów pozostawiły na plażach wielkie ilości sprzętu wojskowego. Upadek Francji Główna siła niemieckiego uderzenia została teraz skierowana na południe Francji. Dysponujące jeszcze siedemdziesięcioma dywizjami wojska francuskie nie zdołały jednak powstrzymać pancernego blitzkriegu. 10 czerwca do agresji na Francję przyłączyły się Włochy, chcąc wziąć udział w „podziale łupów”. 13 czerwca Wermaht wkroczył do Paryża. Walki trwały jeszcze kilka dni. 16 czerwca nowym premierem Francji został zwolennik kapitulacji Philippe Petain, który następnego dnia poprosił Berlin o zawieszenie broni. 22 czerwca pod Compiegne, w tej samej salonce kolejowej, w której Niemcy podpisały kapitulację po I wojnie światowej, marsz. Petain podpisał akt bezwarunkowej kapitulacji Francji. Akt ten zobowiązywał Francję do oddania Niemcom północnej części kraju. Koszty niemieckiej okupacji również miała ponosić Francja. W południowej Francji powstało państewko z kolaboracyjnym rządem marsz. Petaina.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.4.avi

Niestety, nie wszystko szło po myśli głównodowodzącego o ...

Niestety, nie wszystko szło po myśli głównodowodzącego operacją "Overlord". Choć żołnierzy doskonale przeszkolono, choć zgromadzono tak ogromne ilości sprzętu, alianci nie mogli wpłynąć na pogodę. 4 czerwca gen. Eisenhower zmuszony był do wydania rozkazu o odłożeniu rozpoczęcia operacji o 24 godziny. Noc z 5 na 6 czerwca i ranek 6 czerwca powinny być odpowiednie, choć i tak dalekie od optymalnych, dla przeprowadzenia lądowania. Wobec nowych informacji Eisenhower podjął decyzję: "Jestem zupełnie pewny, że trzeba dać rozkaz. Nie bardzo mi się to podoba, ale nie ma innego wyjścia. Nie widzę innej możliwości". Kiedy major Werner Pluskat znajdujący się w bunkrze nad plażą "Omaha" zobaczył flotę inwazyjną sojuszników, wpatrywał się w nią jak urzeczony. Szybko wykonał telefon do dowództwa 352. dywizji i pełnym napięcia głosem opowiedział o tym, co ukazało się jego oczom. Okręty skierowały się na prawo od niego... Operacja "Overlord" była jedną z największych w historii wojen. Jej znaczenie jest niebagatelne, gdyż w znacznym stopniu przyczyniła się ona do ostatecznej klęski III Rzeszy. Choć nie nadeszła ona tak szybko, jak w ankiecie Montgomery'ego spodziewali się dowódcy alianccy, była spowodowana ogromnym wysiłkiem Niemiec na obu frontach. Ciężko jest oszacować straty obu stron, jednak w oparciu o badania zachodnich historyków możemy podać przybliżone dane. Straty aliantów wyniosły około 10-12 tys. ludzi. Największe ponieśli Amerykanie, któzy utracili 6603 żołnierzy, w tym 1465 zabitych, 3184 rannych, 1928 zaginionych i 26 wziętych do niewoli. Kanadyjczycy utracili 946 ludzi, w tym 335 zabitych, z kolei Brytyjczycy okupili atak życiem lub zdrowiem 2500-3000 ludzi. Nie wiemy natomiast, jak przedstawiały się podobne statystyki po stronie niemieckiej, lecz straty wahały się najprawdopodobniej w przedziale od 4000 do 9000 .

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.3.avi

Tuż przed Dniem D operacji "Overlord" marsz. Leigh-Mallo ...

Tuż przed Dniem D operacji "Overlord" marsz. Leigh-Mallory miał do dyspozycji 3500 bombowców ciężkich, 1500 bombowców lekkich i średnich, 5500 myśliwców i 2500 samolotów transportowych. W sumie około 13000 maszyn w składzie Sprzymierzonych Sił Powietrznych. Marynarkę reprezentowało pięć formacji szturmowych przewożących po jednej dywizji każda. Szacuje się, iż adm. Ramsey dysponował: 6 pancernikami, 2 monitorami, 22 krążownikami, 93 niszczycielami, 163 eksortowcami, 366 okrętami patrolowymi i dozorowymi, 424 okrętami pomocniczymi, 224 statkami handlowymi i 4012 barkami desantowymi. Brytyjskim zgrupowaniem bojowym dowodził kontradm. Philip Vian, amerykańskim adm. A. G. Kirk. Obaj podlegali Ramseyowi. Wkróce mieli poprowadzić do boju najpotężniejszą flotę w dziejach ludzkości. Wspomnieliśmy już, iż alianci prowadzili szeroko zakrojoną akcję dezinformacyjną. Niemcy musieli zmierzyć się z setkami docierających do nich informacji i wyłowić prawdziwe doniesienia wywiadu czy stacji nasłuchowych. Jednego byli pewni - inwazja nastąpi wkrótce. Nie wiedzieli jednak, kiedy, gdzie i jakimi siłami uderzą Amerykanie oraz Brytyjczycy. Na zachodnim teatrze działań Niemcy zgromadzili 1,5 mln żołnierzy. Zgrupowano ich w 58 dywizji, w tym 9 pancernych, 1 grenadierów pancernych, 17 zmechanizowanych i 31 dywizji piechoty. Hitler zdawał sobie sprawę, iż wojska te są wystarczające do odparcia inwazji, tym bardziej że francuskich wybrzeży bronił Wał Atlantycki, którego istnienie wzbudzało grozę w całej Europie. Tymczasem sytuacja wyglądała w rzeczywistości nieco inaczej, a realia wojenne weryfikowały w znacznym stopniu plany führera o utworzeniu jedonlitego frontu zdolnego zatrzymać na zachodzie każdy atak. W listopadzie 1943 roku do Francji przybył feldmarszałek Erwin Rommel. Jego pojawienie się mocno zdeprymowało głównodowodzącego siłami niemieckimi na Zachodzie feldmarszałka Gerda von Rundstedta, który zamiast spodziewanych posiłków otrzymał ambitnego Rommla. "List Pustyni" z miejsca zabrał się do pracy, wizytując osławiony Wał Atlantycki. Niestety, raport Rommla nie mógł być pozytywny, ponieważ prace prowadzono zbyt opieszale, a ogromne fortyfikacje były fikcją. Fakt, w niektórych miejscach Wał najeżono działami i stanowiskami żołnierzy, jednak w innych częściach widoczne były poważne braki. Wizja Hitlera odnośnie budowy pasa umocnień od Skandynawii po podnóża Pirenejów były zatem ułudą, dlatego też Rommel musiał podjąć odpowiednie kroki w celu zabezpieczenia Francji. Również von Rundstedt zdawał sobie sprawę ze słabości obrony. Była to jedna z nielicznych sytuacji, w których zmuszony był zgodzić się z młodszym kolegą po fachu.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.2.avi

Wśród aliantów nie było jednomyślności na temat koncepcj ...

Wśród aliantów nie było jednomyślności na temat koncepcji rozstrzygnięcia wojny. Ideą brytyjskiego premiera Winstona Churchilla było uderzenie od Afryki na Bałkany, które nazywał „miękkim podbrzuszem Europy”. Sprzeciw wobec tej idei wyrażali Amerykanie, postulujący uderzenie wprost z Wielkiej Brytanii na Francję. Amerykanów stanowczo popierał Stalin, który uważał za konieczne utworzenie „drugiego frontu” dla odciążenia frontu wschodniego. Podczas konferencji Roosevelta (prezydenta USA) i Churchilla w Casablance w styczniu 1943r. i w Waszyngtonie w maju tegoż samego roku przyjęto kompromis, ustalając, że główny wysiłek inwazyjny będzie nakierowany ku brzegom francuskim, na Włochy południowe natomiast zostanie wykonane wcześniej pomocnicze uderzenie

Encyklopedia II wojny światowej - Japonia.avi

Japonia w II Wojnie Światowej Niektórzy historycy za po ...

Japonia w II Wojnie Światowej Niektórzy historycy za początek wojny światowej uznają wojnę chińsko-japońską, rozpoczętą 7 lipca 1937 roku najazdem wojsk japońskich, jednakże aż do 1941 roku konflikt ten pozostawał lokalny. W dniu 27 września 1940 roku Niemcy, Włochy i Japonia podpisały „Pakt trzech”, który rozgraniczał strefy wpływów tych państw oraz głosił wszechstronną współpracę stron. W myśl postanowień paktu Japonia miała respektować przywództwo Niemiec i Włoch w ustanowieniu nowego ładu w Europie, a Niemcy i Włochy przywództwo Japonii w ustanowieniu nowego ładu w Wielkiej Azji Wschodniej. Po podpisaniu tego paktu Japonia nie ukrywała swoich apetytów imperialnych w Azji i na Pacyfiku, co musiało się skończyć konfliktem. Klęska Francji i Holandii w Europie w 1940 roku stworzyła Japonii szansę na stosunkowo łatwe opanowanie kolonii tych państw w Azji. Do lipca 1941 Japończycy zakończyli przy aprobacie rządu Vichy, obsadzanie swymi garnizonami Indochin francuskich. Stany Zjednoczone obok Wielkiej Brytanii i Holandii zastosowały sankcje gospodarcze wobec agresora. W Japonii zaczęły zwyciężać nastroje antyamerykańskie. 7 grudnia 1941 roku Japończycy zaatakowali z lotniskowców amerykańską bazę Pearl Harbor na Hawajach. Zniszczono na ziemi większość samolotów. W porcie zatopiono dwa nowoczesne pancerniki, a kilka dalszych okrętów zostało poważnie uszkodzonych. W ciągu dwóch godzin trzon floty amerykańskiej na Pacyfiku został sparaliżowany. Ocalały jedynie trzy lotniskowce znajdujące się w chwili ataku poza bazą. Tego samego dnia samoloty japońskie zaatakowały lotniska na Filipinach.

Encyklopedia II wojny światowej - Droga przez piekło cz.1.avi

Lend-lease był ważnym czynnikiem w zwycięstwie aliantów ...

Lend-lease był ważnym czynnikiem w zwycięstwie aliantów w drugiej wojnie światowej, zwłaszcza w pierwszym okresie, gdy Stany Zjednoczone nie były jeszcze bezpośrednio zaangażowane w działania zbrojne. Chociaż atak na Pearl Harbor wciągnął USA do wojny, rekrutacja, wyszkolenie i wyekwipowanie sił amerykańskich nie mogło się odbyć z dnia na dzień - przez cały 1942 i część 1943 główny ciężar walki spoczywał na pozostałych państwach koalicji, głównie ZSRR. W skład dostaw wchodziły głównie: czołgi, artyleria, samoloty, ciężarówki, samochody terenowe, sprzęt desantowy. Dostawy te z początku małe (w 1940: 600 000 karabinów, 800 dział i moździerzy dla Brytyjczyków), z biegiem czasu były coraz większe. Większość dostaw w ramach Lend-Lease Act otrzymała Wielka Brytania (3/5 dostaw), ZSRR (1/5 dostaw), pozostałą 1/5 przyznano innym krajom walczącym z hitlerowskimi Niemcami. Konwój PQ-17 wypłynął pod koniec czerwca 1942 i poniósł najcięższe straty z wszystkich konwojów kierowanych w ramach pomocy wojskowej Lend-Lease do portów północnej Rosji: Murmańska i Archangielska. Tylko 11 z 36 statków handlowych dopłynęło do celu. W 1942 r. na północnych trasach konwojów straty od niemieckiego lotnictwa i U-Bootów ciągle wzrastały. W maju konwój PQ-16 stracił siedem statków. Następnym konwojem był PQ-17 – największy i o największej wartości konwój, jaki został sformowany podczas II wojny światowej. Wartość przewożonych towarów ocenia się na ponad 700 milionów ówczesnych dolarów. Niemcy, zachęceni sukcesem osiągniętym podczas zwalczania PQ-16, zwiększyli wysiłki w walce z kolejnymi konwojami. Działania przeciw konwojom do Archangielska i Murmańska zostały nazwane operacją Ruch Konia Szachowego (Unternehmen Rösselsprung). 27 czerwca 1942 36 statków handlowych wraz z eskortą wypłynęło z fiordu Hvalfjörður (Islandia) do Murmańska. Pierwsza grupa eskorty (EG1, bliska eskorta) pod dowództwem Jacka Broome'a składała się z 4 niszczycieli, 10 korwet lub uzbrojonych trałowców oraz dwóch jednostek przeciwlotniczych. W większej odległości bezpieczeństwo konwojowi zapewniała 1 Eskadra Krążowników (CS1) pod dowództwem kontradmirała Hamiltona, złożona z 4 krążowników i 4 niszczycieli. Dodatkową ochronę w odległości ok. 320 km stanowiły okręty Home Fleet: pancerniki HMS "Duke of York" i USS "Washington", dwa krążowniki, osiem niszczycieli i lotniskowiec HMS "Victorious". Droga konwoju biegła blisko Svalbardu, na północ od Wyspy Niedźwiedziej, przemierzając Morze Barentsa i wpływając na Morze Białe. Jeden ze statków zaraz po opuszczeniu portu uległ uszkodzeniu i był zmuszony zawrócić. Inny, SS "Exford", zawrócił po kolizji z górą lodową. Konwój został zauważony i śledzony przez niemiecki okręt podwodny U-456 zaraz po wyjściu na pełne morze. Od 2 lipca niemieckie lotnictwo Luftwaffe rozpoczęło wieczorne naloty. Pierwsze statki konwoju zatopione zostały 4 lipca: SS "Christopher Newport" trafiony i uszkodzony torpedą zrzuconą przez He-115 i ostatecznie dobity przez U-457[2] oraz SS "William Hooper" zatopiony torpedą zrzuconą przez He-115.

Encyklopedia II wojny światowej - U-boot cz.1.avi

Po zakończeniu I wojny światowej, w której okręty podwod ...

Po zakończeniu I wojny światowej, w której okręty podwodne odegrały istotną rolę, rozwój tej gałęzi marynarki wojennej został zahamowany. Zwycięzcy większe znaczenie w zakończonej wojnie przypisywali jednostkom nawodnym, a jedyni skłonni dalej inwestować ze flotę podwodną Niemcy, zostali wyraźnie ograniczeni postanowieniami traktatu wersalskiego z 1919 r. Na przełomie sierpnia i września 1939 r. niemiecka Kriegsmarine posiadała dokładnie 57 okrętów podwodnych typu U-boot, z czego jedynie około połowa była zdolna do działań na oceanicznych liniach komunikacyjnych. Dla niemieckich okrętów podwodnych wojna rozpoczęła się już 15 sierpnia 1939 r. kiedy to na rozkaz głównego dowódcy Kriegsmarine, Grossadmirala Karla Donitza, trzy flotylle U-Botów (czyli około 18 okrętów) zajęły pozycje u wybrzeży Wysp Brytyjskich z zadaniem sabotowania transportów handlowych oraz floty stacjonującej w bazach wojskowych. Podczas pierwszych miesięcy wojny, sukcesy niemieckich okrętów podwodnych było stosunkowo niewielkie (do lutego 1940 r. udało się im zatopić w sumie ok. 250 wrogich jednostek o łącznej wyporności w granicach 800 tys. ton, przy stratach własnych na poziomie 16 okrętów) i ze względu na niedostateczną liczebność ograniczały się tylko do działań dywersyjnych, mających niewielki wpływ na wynik wojny. Grossadmiral Donitz, aby myśleć o masowej rozbudowie podwodnego sektora niemieckiej marynarki potrzebował jakiegoś spektakularnego sukcesu, który dzięki umiejętnej propagandzie...

Encyklopedia II wojny światowej - Tajemnicze bunkry.avi

Historia powstania bunkrów w Konewce i Jeleniu Dogodne ...

Historia powstania bunkrów w Konewce i Jeleniu Dogodne położenie Spały i mieszczące się tam dowództwo Oberost miały, prawdopodobnie, zasadniczy wpływ na decyzję Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych o utworzeniu tu przez stanowiska dowodzenia dla sztabu grupy armii (Mitte) w przewidywanej wojnie na wschodzie. Miało się ono składać z dwóch bliźniaczych kompleksów bunkrów: jednego w pobliskiej Konewce, drugiego w Jeleniu i służyć zabezpieczeniu przed atakiem lotniczym pociągów specjalnych, pełniących funkcje ruchomych ośrodków dowodzenia oraz ich personelu. Obiektom tym nadano (Stanowisko dowodzenia "Obszar wschód"). Budowę rozpoczęto wiosną wiosną 1940r. Początkowo zatrudnionych tu było ok. 1300 osób, głównie Niemców i Austriaków. Później liczba zatrudnionych wzrosła do 3000 ludzi, a wśród pracujących pojawili się Włosi. Główny obiekt kompleksu w Konewce - żelbetowy bunkier ma długość 380m oraz przekrój ostrołuku mającego przy podstawie szerokość 15m i wysokość 9m, w którym między betonowymi peronami biegnie tor umożliwiający wjazd całego składu pociągu. Obok bunkra kolejowego zbudowano zespół bunkrów technicznych mieszczących kotłownię, urządzenia wentylacyjne i siłownię elektryczną. Obiekty te łączyły ze schronem kolejowym trzy podziemne kanały techniczne. W skład kompleksu bunkrów wchodziły również schrony mieszczące: stację pomp i uzdatniania wody, zbiornik i chłodnicę wody technologicznej. Ukończone obiekty zamaskowano przed możliwością wykrycia z powietrza, montując na stropach drewniane, kryte papą dachy, a na schronie kolejowym umocowano siatki maskujące i atrapy drzew. Na polecenie Ministra Gospodarki Rzeszy Alberta Speera, ważne dla produkcji wojskowej zakłady zaczęto przenosić w miejsca zapewniające ochronę przed atakiem alianckiego lotnictwa. Według niemieckiego planu dyslokacji obiektów przemysłowych figuruje tam: bunkier w Jeleniu jako Reichbahntunnel Tomaczew kryptonim "Goldamsel" oraz w Konewce Tunel Tomaczew-Konewka kryptonim "Huhn". Wówczas pojawiają się pierwsze informacje o wjeżdżających do schronów pociągach towarowych liczących ponad 30 wagonów. Jednak wykorzystanie bunkrów do celów przemysłowych dotyczy dopiero 1944r., gdy w Jeleniu i Konewce utworzono filię tomaszowskich zakładów Daimler-Benz. Mieściły się tam magazyny i warsztaty gdzie demontowano uszkodzone silniki przywożone z frontu, odzyskiwano z nich części i remontowano podzespoły. Prace wykonywali robotnicy przymusowi z okolic Tomaszowa oraz jeńcy rosyjscy. W okolicy krążyły opowieści o produkcji w schronach i ich podziemiach (do dziś poszukiwanych) tajnych broni, rakiet, amunicji, benzyny syntetycznej. W październiku 1944r. Całe wyposażenie zdemontowano i wywieziono w nieznanym kierunku wraz z częścią załogi...

Encyklopedia II wojny światowej - O honor Francji cz.1.avi

W maju 1940 roku wojska niemieckie niespodziewanie zaata ...

W maju 1940 roku wojska niemieckie niespodziewanie zaatakowały Holandię, a następnie Belgię i Luksemburg, by jednocześnie niemal wkroczyć do Francji. Była to klasyczna wojna błyskawiczna. Holandia pokonana została w pięć dni. Francja skapitulowała 22 czerwca. We wrześniu 1939 r. Polska, stawiając zaciekły opór niemieckiemu najeźdźcy, liczyła na sojuszniczą pomoc ze strony Anglii i Francji. III Rzesza rzuciła wówczas na Polskę trzon swoich sił, pozostawiając swą zachodnią granicę bardzo osłabioną. Kto wie, czy wojna nie skończyłaby się już w 1939, albo w 1940 r., gdyby nasi sojusznicy zdecydowali się na ofensywę przeciwko Niemcom? „Nie będziemy umierać za Gdańsk” Do żadnej ofensywy jednak nie doszło, mimo tego, że już 3 września Anglia i Francja wypowiedziały Niemcom wojnę. Nie skłoniło też aliantów do działania to, że Niemcy, nawet po odbudowaniu i przerzuceniu nad zachodnią granicę swoich sił zbrojnych byli od nich znacznie słabsi, zwłaszcza w dziedzinie broni pancernej. Do zaatakowania Niemiec nie skłonił też Francji i Anglii hitlerowski najazd na Danię i Norwegię w kwietniu. Ale Francuzi się Niemców nie bali – mieli przecież swoją, niemożliwą, jak twierdzili, do zdobycia Linię Maginota. Ta „dziwna” – lub, jak niektórzy ją określają „śmieszna” wojna miała trwać do 10 V 1940 r., kiedy rozpoczęła się wojna prawdziwa. Blitzkrieg Niemcy nie zamierzali jednak atakować Linii Maginota. Przypuścili natomiast niespodziewany atak na Holandię. Był to klasyczny blitzkrieg, w którym główną rolę odegrały wojska pancerne. Zaskoczona tempem natarcia Holandia już 15 maja skapitulowała. Dwa dni później padła stolica Belgii, Bruksela. Tymczasem już 12 maja wojska siły pancerne gen. Guderiana, będącego głównym twórcą koncepcji „wojny błyskawicznej”, przerwały front francuski w rejonie Sedanu. Na ich drodze usiłowała stanąć francuska IV Dywizja Pancerna gen. de Gaulle’a, lecz oddziały niemieckie były silniejsze. Już następnego dnia jedna z dywizji pancernych dowodzonego przez gen. Guderiana XIX korpusu dotarła do Kanału La Manche. Północne skrzydło wojsk alianckich zostało odcięte.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin