Oko W Oko Ze Śmiercią.avi
Download: Oko W Oko Ze Śmiercią.avi
Pobierz plik349,88 MB
Czas trwania: 46 min
Twórcy serialu odkrywają przed nami mroczne tajemnice różnych kultur oraz ich członków. W programie nie ma tabu - mówi się w nim o tym, co niekiedy przekracza granice naszej wyobraźni.
Śmierć stanowi temat tabu dla większości kultur. W programie poznamy ludzi, którzy stykają się z nią każdego dnia.
Komentarze:
Aby dodawać komentarze musisz się zalogować
Inne foldery z plikami do pobrania
-
A NIGHTMARE ON ELM STREET -
AKCJA -
ANIMOWANE -
BALLADA O LEKKIM ZABARWIENIU EROTYCZNYM -
BATES MOTEL -
DEXTER -
DEXTER SEZON 1 -
DEXTER SEZON 2 -
DOKUMENT -
DOKUMENTY REC.OUT -
DRAMAT -
ELECTRO -
FILMY -
GIFY ANIMOWANE -
GRAFIKA -
HOLE -
HORROR -
JAMES BOND -
KATASTROFICZNE -
KOMEDIA -
KONCERTY -
KRÓLESTWO -
KSIĄZKI -
KUBA WOJEWÓDZKI -
KUCHENNE REWOLUCJE -
LALECZKA CHUCKY -
MAM TALENT -
Marta -
MUZYKA -
NAPISY DO FILMÓW -
Oczy Bez Twarzy 1960 Napisy Pl -
PIXELE -
POLSKIE -
PORNO -
QUEER -
SAJENSFIKSZYN -
STARE -
TELEDYSKI -
THE FOLLOWING -
THE L WORD -
THE L WORD SEZON 1 -
THE L WORD SEZON 2 -
THE WALKING DEAD -
THRILLER -
TV -
TWIN PEAKS
Inne pliki do pobrania z tego chomika
Film opowiada o trwającej 5 lat budowie największego ...
Film opowiada o trwającej 5 lat budowie największego na świecie pomnika Chrystusa Króla. Ciężar 33-metrowej konstrukcji usytuowanej na 16-metrowym kopcu szacowany jest na ok. 440 ton. Pomnik jest kopią figury z Rio de Janeiro. Pomysłodawcą jego powstania przy Sanktuarium Miłosierdzia Bożego jest proboszcz tutejszej parafii ks. prałat Sylwester Zawadzki.
W post-sowieckiej Rosji są tysiące bezdomnych dzieci ...
W post-sowieckiej Rosji są tysiące bezdomnych dzieci. Twórcy - Hanna Polak i Andrzej Celiński -opowiadają nam tragiczną i wzruszającą opowieść o AIDS, wąchaniu kleju i brutalności policji. Przejmujący dokumentalny zapis codziennego życia rosyjskich dzieci ulicy. Film pokazuje małych uciekinierów z domów dziecka wegetujących na dworcach i stacjach metra. Moskiewskie metro pełne jest tych bezdomnych dzieci. Śpią one wszędzie, gdzie tylko można sobie to wyobrazić. Brudne, bose wyciągają ręce ku przechodniom prosząc o pare groszy. Kamera czasem podgląda dzieci z dystansu, ale również one same zwracają się ku niej bezpośrednio.
"Czekając na sobotę" to dokument o nudzie na prowinc ...
"Czekając na sobotę" to dokument o nudzie na prowincji. Tam, gdzie młodym ludziom los w spadku zostawił beznadzieję i niechęć do robienia czegokolwiek poza oczekiwaniem na ten jeden dzień - na sobotę. Jak mówią bohaterowie filmu, sobota jest spełnieniem, ładowaniem akumulatorów na kolejny, monotonny tydzień, odstresowaniem się, piciem i oglądaniem w dyskotece erotycznego show. Sensem życia staje się czekanie. I szukanie kumpla, który zgodzi się w sobotę nie pić i zawieźć starym gratem na pobliską imprezę. Bo sobota jest magią, treścią i celem życia. Dotknięcie erotycznej gwiazdki z dyskoteki, nakręcenie jej występu telefonem komórkowym i oglądanie potem filmiku to tematy do rozmów na kolejny tydzień. A ci, którym nie udało się znaleźć trzeźwego w sobotę, przy piwku, w autobusowej wiacie, sączą opowieści o minionych dyskotekach, o bójkach, dziewczynach i planach, które nie sięgają dalej niż kolejna sobota.
Wstrząsający dokument o mieszkańcach starej, zniszcz ...
Wstrząsający dokument o mieszkańcach starej, zniszczonej kamienicy przy ulicy Foksal 13 w Warszawie. Autor dokumentu, Cezary Ciszewski wkracza w środowisko narkomanów z początku myśląc że są to całkowicie odmienni ludzie, jednak życie szybko przekonuje go, iż są tacy sami jak on. Po pewnym czasie sam zaczyna ćpać, najpierw pali skręty, potem zaczyna jak inni "dawać sobie w żyłę". Mieszkańcy kamienicy nazywają siebie "załogą F-13", ich życie codzienne składa się na moment ćpania i czas, w którym zarabiają na mieście pieniądze na następne działki, większość z nich nie wychodzi z ćpania i umiera.
Film "Mgła" został zrealizowany przez Joannę Lichock ...
Film "Mgła" został zrealizowany przez Joannę Lichocką i Marię Dłużewską. Zostanie dołączony do "Gazety Polskiej" 5 stycznia. Film zawiera dużo niepublikowanych dotąd zdjęć z miejsca tragedii. - Film będzie pokazywał pierwsze chwile po katastrofie, ale również analizował to, co działo się przed 10 kwietnia. Chcieliśmy też oddać atmosferę wokół lotu prezydenta, jak i tego, co działo się po katastrofie. Film jest dokumentacją zarówno faktów jak i emocji – przyznaje Tomasz Sakiewicz, redaktor naczelny "Gazety Polskiej". Zobacz zwiastun filmu, do którego muzykę przygotował Andrzej Dziubek z zespołem De Press.
Film "Mgła" opowiada m. in. o współdziałaniu rządów Polski i Rosji w czasie przygotowań do wizyty prezydenta w Katyniu; pokazuje, że zarówno polskiemu rządowi jak i władzom w Moskwie zależało na niedopuszczeniu Lecha Kaczyńskiego do udziału w ceremoniach rocznicowych. Ważny wątek filmu dotyczy wydarzeń wizyty premierów Putina i Tuska w Smoleńsku na miejscu tragedii. Bohaterowie filmu opisują znany dość szeroko fakt, że celowo opóźniano przyjazd Jarosława Kaczyńskiego na miejsce tragedii (poprzez opóźnianie wiozącego autobusu), by "nie psuł" spotkania obu szefów rządów. Film opisuje przejęcie władzy przez marszałka Komorowskiego, a także pogrzeb prezydenta. M. in. pokazuje fakt, że polskie władze rozpoczęły przyjmowanie kondolencji od zagranicznych polityków nie czekając na rodzinę zmarłego tragicznie prezydenta, która przebywała wówczas w krypcie.
Dokument autorstwa Ewy Świecińskiej. Film ten opowia ...
Dokument autorstwa Ewy Świecińskiej. Film ten opowiada historię balsamisty zwłok. Ireneusz Migdał ma 34 lata i od 12 lat pracuje w kostnicy, szykując ciała zmarłych do pogrzebu. Przyzwyczaił się do swojej pracy, czerpie z niej siłę i spokój. Rodziny chcące zabalsamowania ciał swoich bliskich, zwracają się do niego.
Tak mocnego i pełnego brutalności filmu dawno w p ...
Tak mocnego i pełnego brutalności filmu dawno w polskiej telewizji nie było. W cyklu „Klasyka filmowego dokumentu” TVP Kultura przypomni słynny obraz Jeana-Luca Magnerona z 1973 roku – o kulcie zmarłych praktykowanym w Afryce, a potem także także Brazylii i na Haiti.
Wudu kojarzy się najczęściej z nakłuwanymi laleczkami, tu oglądamy jego pełne oblicze. Człowiek zachodniej cywilizacji nie jest w stanie objąć rozumem okrucieństwa, które kapłani i ich straż przyboczna zadają dzieciom i dorosłym.
Realizacja tego filmu była możliwa, dzięki – jak twierdzi reżyser – przyjaźni nawiązanej z jednym z naczelnych kapłanów. To elita społeczności w każdej z wiosek uprawiających wudu. W filmie najpierw oglądamy „święty letarg”, w który zapadają kobiety przeznaczone na ofiary składane bóstwom.
Podane im narkotyki, wytworzone z kory drzew, sprawiają, że mieszkanki wioski zapadają w tygodniową śpiączkę. Ale najbardziej drastycznie wygląda w kulcie wudu inicjacja młodych dziewcząt i chłopców. To głównie przez te sceny film powinien być opatrzony zapowiedzią „tylko dla dorosłych”.
Pierwszy etap inicjacji trwa siedem miesięcy, podczas których dziewczynki – także z pomocą substancji odurzających – są przygotowywane do bycia dobrą żoną. Końcowy obrzęd to nacinanie tępym nożykiem twarzy, piersi i reszty ciała. Jeśli któraś choćby stęknie z bólu, zostanie przez społeczność odrzucona.
Chłopcy przez te siedem miesięcy muszą chodzić zgarbieni, z lewą ręką za plecami. Każde odstępstwo od tej zasady wywoła gniew bóstw. Po kolejnych trzech latach, wypełnionych cierpieniem i bólem, chłopcy ruszają do większych osad, by... żebrać na ulicach. Owszem, rodzice mogą ich wykupić z rąk kapłana, ale często przekracza to ich możliwości.
Dokument Magnerona jest wstrząsający i tylko dla widzów o naprawdę mocnych nerwach. Jeśli zatem widok krwi na ekranie sprawia, że państwo bledną, zdecydowanie radzę zmienić kanał. Dla ludzi ciekawych świata i tego, co kryje się pod niewinnym pojęciem „innej kultury” – lektura obowiązkowa.
"Królik po berlińsku" znalazł się wśród pięciu fil ...
"Królik po berlińsku" znalazł się wśród pięciu filmów dokumentalnych kandydujących do Oscara 2010 w kategorii najlepszy dokument krótkometrażowy. Za swój film Bartek Konopka dostał już wcześniej m. in. Złotego Lajkonika na 49. Krakowskim Festiwalu Filmowym i nagrodę na festiwalu Hotdoc w Toronto.
Opowieść o królikach żyjących w sąsiedztwie muru berlińskiego, mimowolnych świadkach burzliwej, powojennej historii miasta i dzielącego go muru. Prowadzona zza kadru, pełna absurdalnego humoru narracja o codziennym bytowaniu królików przeradza się niepostrzeżenie w opowieść o ludziach, mieszkańcach nie tylko Berlina Wschodniego, ale i całej NRD, poddanych wbrew woli, społecznemu i politycznemu eksperymentowi, odciętych dosłownie i w przenośni murem od reszty świata. Dziwnym trafem, historia tamtejszych królików stanowi wierne odbicie historii ludzi. Przed wojną Plac Poczdamski był tętniącym życiem fragmentem Berlina. Po wojnie zamienił się w dziką łąkę, na której wkrótce zaczęły powstawać ogródki działkowe. W poszukiwaniu pożywienia ściągały tam dzikie króliki z całego miasta. Ale pewnego dnia na łące pojawili się żołnierze, którzy poprowadzili przez środek zasieki z drutu kolczastego, by niebawem zastąpić je wysokim, ceglanym murem zwieńczonym opaskami z drutu. Ludzie stawali po obu stronach muru na różnych skrzynkach i stołkach, zaglądali na drugą stronę, machali do siebie, wysyłali sygnały świetlne, wypatrywali się przez lornetki, ustawiali transparenty, coś wykrzykiwali. Króliki nie rozumiały z tego nic, mogły się tylko przyglądać. Krzyki płoszyły je, choć z czasem zwierzęta zaczęły się do nich przyzwyczajać. Jednak ludzie zachowywali się coraz dziwniej. Niektórzy próbowali przeskoczyć mur, potem szybko przebiec szeroki pas ziemi i przedrzeć się przez zaporę z drutu kolczastego. Czasami im się to udawało, więc niebawem zamiast drutów pojawił się drugi mur. Pomiędzy murami ciągnął się pas ziemi niczyjej. Teraz już ucieczka była dużo trudniejsza, zwłaszcza że wzdłuż muru krążyli uzbrojeni żołnierze z psami i wyłapywali desperatów. Niekiedy do nich strzelali, mimo że każdy strzał wymagał udokumentowania w raporcie. Do królików, które też znalazły się między murami, nie strzelano, widać nie zasługiwały na raporty, ale stały się więźniami. Nawet jeśli biegły długo wzdłuż muru, nie mogły opuścić swojego terytorium, a jedynie wrócić w to samo miejsce.