Tiger.jpg

Osiągnięcia amatorskie:
150 walk, 139 zwycięstw, z tego 89 przez KO.
1991 Mistrz Europy w wadze półciężkiej.
Kariera zawodowa
W sierpniu 1991 roku zdecydował się przejść na zawodowstwo i podpisał kontrakt z Universum Box-Promotion w Hamburgu. Na zawodowym ringu zadebiutował 16 września 1991 roku w Hamburgu wygrywając z rozpoczynającym karierę Frederic Porterem (miał wtedy bilans 0-3-1) w 2. rundzie przez TKO.
22 maja 1993 wywalczył tytuł interkontynentalnego mistrza IBF w kat. półciężkiej po zwycięstwie przez TKO w 8. rundzie nad Noele Magee.
10 września 1994 zdobył mistrzostwo świata WBO w kat. półciężkiej wygrywając w Hamburgu na punkty z Leonzerem Barberem.
17 grudnia 1994 zdobył mistrzostwo świata WBO w kat. juniorciężkiej wygrywając w Hamburgu przez KO w 10. rundzie z Nestorem Giovannini.
13 czerwca 1997 w Oberhausen pokonał Virgila Hilla i zdobył dodatkowo mistrzowskie pasy organizacji WBA i IBF w kat. półciężkiej.
14 września 2002 Michalczewski po raz pierwszy na zawodowym ringu stoczył pojedynek w polskich barwach, a przed spotkaniem odegrano polski hymn. Tego dnia obronił w Brunszwiku po raz 22 tytuł bokserskiego mistrza świata w wadze półciężkiej organizacji WBO, pokonując przez TKO w 10. rundzie Jamajczyka Richarda Halla.
W 2002 federacja WBO ogłosiła Michalczewskiego „championem wszech czasów”, a jego walkę z Jamajczykiem Richardem Hallem za najlepszy pojedynek roku 2002.
18 października 2003 doznał pierwszej porażki na zawodowych ringach przegrywając niejednogłośnie w Hamburgu na punkty z Meksykaninem Julio Cesarem Gonzalezem i tracąc pas WBO w kat. półciężkiej po dziewięciu latach zwycięstw w mistrzowskich pojedynkach.


Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. pojedynku Michalczewski – Tiozzo
26 lutego 2005 przegrał walkę o mistrzostwo świata organizacji WBA w wadze półciężkiej z Francuzem Fabrice Tiozzo. Zakończył pojedynek w 6. rundzie poprzez techniczny nokaut.

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. zakończenia kariery przez Michalczewskiego
1 czerwca 2005 Dariusz Michalczewski ogłosił zakończenie kariery bokserskiej.
Trenerem Michalczewskiego był Fritz Sdunek, a menedżerem Klaus-Peter Kohl.
Osiągnięcia w boksie zawodowym:
międzynarodowy mistrz Niemiec w wadze półciężkiej – 13 maja 1992 pokonał Alego Saidi przez techniczny nokaut w 10. rundzie.
mistrz interkontynentalny IBF – 22 maja 1993 pokonał Noela Magee przez techniczny nokaut w 8 rundzie.
mistrz świata WBO w wadze półciężkiej – 10 września 1994 pokonał Leeonzera Barbera jednogłośnie na punkty.
mistrz świata WBO w wadze juniorciężkiej – 17 grudnia 1994 pokonał Nestora Giovanniniego przez techniczny nokaut w 10. rundzie.
mistrz świata WBA/IBF w wadze półciężkiej – 13 czerwca 1997 pokonał Virgila Hilla jednogłośnie na punkty.
Jako pierwszy bokser w historii zunifikował pasy mistrzowskie organizacji WBA, IBF i WBO.
48 walk wygranych – 2 walki przegrane – 0 walk remisowych.
Osiągnięcia w boksie amatorskim
Rok
Tytuł
1985
Mistrz Polski Juniorów
1986
Mistrz Polski Juniorów
1986
brązowy medal w Mistrzostwach Europy Juniorów w Danii
1987
Mistrzostwo Polski Seniorów
1991
Mistrzostwo Europy Seniorów (waga półciężka)
Osiągnięcia w boksie zawodowym
Rok
Tytuł
1992
Mistrzostwo Niemiec (waga półciężka)
1993
Mistrz Świata kategorii IBF (waga półciężka)
1994
Mistrz Świata kategorii WBO (waga półciężka)
1997
Mistrz Świata kategorii WBO (waga półciężka)
1997
Mistrz Świata kategorii WBA (waga półciężka)
1997
Mistrz Świata kategorii IBF (waga półciężka)
2002
„Champion wszech czasów” federacji WBO