5095344-alcatraz-wiezienia.jpg

Alcatraz, zwane także The Rock, czyli „skała”, wśród amerykańskich więzień stanowiło szczyt listy. Przez 29 lat wilgotna, zamglona wysepka gościła najgorszych przestępców. Gęste mgły, zimny wiatr, głęboka woda, wycie syren przeciwmgielnych czyniły Alcatraz ponurym i samotnym miejscem.

Od czasu otworzenia wiezienia federalnego w 1934 roku do momentu jego zamkniecie w 1963 stalowe drzwi zamknęły się za ponad 1000 skazańców. Alcatraz nie było miejscem resocjalizacji. Było miejscem ostatecznej kary. Ci, którzy z niego wyszli, często poświęcili zdrowe zmysły.

Wyspa Alcatraz w Zatoce San Francisco zyskała swoją nazwę w 1775 roku, gdy hiszpańscy odkrywcy oznaczali wszystko w tym rejonie. Kawałek skały nazwano La Isla de los Alcatraces - „Wyspą Pelikanów”. Wysepka była zupełnie niezamieszkana.

W 1847 roku wyspę przejęło wojsko Stanów Zjednoczonych. Skała miała ogromne znaczenie strategiczne, zwłaszcza w okresie napiętych stosunków między USA i rządem meksykańskim. W 1853 roku rozpoczęła się budowa fortecy. Rok później postawiono tam latarnię morską, pierwszą na na wybrzeżu Pacyfiku.

Kilka lat potem fort był gotowy i w 1859 roku otworzył swe podwoje przed pierwszymi więźniami. W The Rock najpierw trzymano skazańców sądzonych przez sądy wojenne. W 1861 cele wypełniły się pojmanymi konfederatami. Przed zakończeniem wojny secesyjnej w Alcatraz przebywało od 15 do 150 pensjonariuszy. Warunki były spartańskie. Mężczyźni spali na betonowej podłodze jeden obok drugiego w ciemnych piwnicach. Nie było bieżącej wody, ogrzewania ani latryn. Choroby i wszy rozprzestrzeniały się bez przeszkód, a przegęszczenie było poważnym problemem. Skazańcy przykuci byli do stalowych kilkukilogramowych kul, karmieni chlebem i wodą.