s5.jpg

Zwodniczy urok filozofii Historyk Will Durant wyjaśnia ...

Zwodniczy urok filozofii Historyk Will Durant wyjaśnia: „Kościół przyswajał sobie niektóre zwyczaje religijne i formy kultu charakterystyczne dla przedchrześcijańskiego [pogańskiego] Rzymu — noszenie stuły i szat pogańskich kapłanów, używanie kadzidła i święconej wody podczas rytualnego oczyszczenia, palenie świec, utrzymywanie wiecznego ognia przed ołtarzem, kult świętych; przejął też architekturę bazyliki, prawo rzymskie jako podstawę prawa kanonicznego, tytuł pontifex maximus przysługujący najwyższemu kapłanowi, a w IV wieku łacinę (...) Wkrótce stróżami porządku i przedstawicielami władzy miejskiej zostali biskupi, nie zaś prefekci rzymscy, namiestników prowincji wsparli — jeśli nie zastąpili — metropolici (arcybiskupi), a miejsce zgromadzenia prowincjalnego zajął synod biskupów. Kościół rzymski szedł krok w krok za państwem rzymskim” (The Story of Civilization: Part III—Caesar and Christ). Wchodzenie w kompromisy ze światem rzymskim rażąco odbiegało od nauk Chrystusa i apostołów. Apostoł Piotr radził: „Umiłowani, (...) chcę przez przypominanie utrzymać w czujności prawe umysły wasze, abyście pamiętali na słowa, jakie poprzednio wypowiedzieli święci prorocy, i na przykazanie Pana i Zbawiciela, podane przez apostołów waszych. Wy tedy, umiłowani, wiedząc o tym wcześniej, miejcie się na baczności, abyście, zwiedzeni przez błędy ludzi nieprawych, nie dali się wyprzeć z mocnego swego stanowiska”. Paweł otwarcie przestrzegał: „Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi; bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? (...) Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego się nie dotykajcie; a Ja przyjmę was” (2 Piotra 3:1, 2, 17; 2 Koryntian 6:14-17; Objawienie 18:2-5).

JPII.0008.jpg

Piotr a papiestwo Jak donosi Ewangelia według Mateus ...

Piotr a papiestwo Jak donosi Ewangelia według Mateusza 16:18, Jezus oświadczył apostołowi Piotrowi: „A Ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr [po grecku: Pe′tros], i na tej opoce [po grecku: pe′tra] zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go”. Powołując się na te słowa, Kościół katolicki twierdzi, że Jezus zbudował swój kościół na Piotrze, który zapoczątkował nieprzerwaną linię biskupów rzymskich, będących jego następcami. Kto był opoką, o której mówił Jezus w myśl Ewangelii według Mateusza 16:18 — Piotr czy Jezus? Z kontekstu wynika, że rozmowa dotyczyła rozpoznania w Jezusie „Chrystusa, Syna Boga żywego”, co wyznał sam Piotr (Mateusza 16:16). Logika podpowiada, iż skałą czy opoką tworzącą niewzruszony fundament kościoła musiał być Jezus, a nie Piotr, który później trzykrotnie zaparł się Chrystusa (Mateusza 26:33-35, 69-75). Skąd wiemy, że Chrystus jest owym kamieniem fundamentalnym? Potwierdził to sam Piotr, gdy napisał: „Przystąpcie do niego, do kamienia żywego, przez ludzi wprawdzie odrzuconego, lecz przez Boga wybranego jako kosztowny. (...) Dlatego to powiedziane jest w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, kosztowny, a kto weń wierzy, nie zawiedzie się”. Paweł zaś oświadczył: „[Zostaliście] zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus” (1 Piotra 2:4-8; Efezjan 2:20). Ani Pismo Święte, ani historia nie dostarcza najmniejszego dowodu, że Piotr był stawiany wyżej niż jego współtowarzysze.On sam nie wspomina o tym w żadnym ze swoich listów,a pozostałe trzy Ewangelie -łącznie z Ew. Marka(najprawdopodobniej opartą na relacji Piotra)-nawet nie przytaczają owych słów Jezusa skierowanych do Piotra (Łukasza 22:24-26;Dzieje 15:6-22;Galacjan 2:11-14). Co więcej, brak jakiegokolwiek niepodważalnego dowodu na to, iż Piotr kiedykolwiek przebywał w Rzymie (1 Piotra 5:13). Gdy Paweł zjawił się w Jeruzalem, poparli go „Jakub i Kefas [Piotr], i Jan, (...) uważani za filary”. A zatem w tamtych czasach Piotr należał do grona co najmniej trzech osób stanowiących filary zboru. Nie był „papieżem”. Nie znano go ani w tej roli, ani jako najwyższego „biskupa” w Jeruzalem (Galacjan 2:7-9; Dzieje 28:16, 30, 31).

Jan-Pawel-II-papież.jpg

Władza i autorytet papieża. Do zborów wczesnochrz ...

Władza i autorytet papieża. Do zborów wczesnochrześcijańskich, uznających przewodnictwo apostołów i starszych w Jeruzalem, należał zbór w Rzymie, do którego prawda chrześcijańska dotarła zapewne w jakiś czas po dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 (Dzieje 2:10). Podobnie jak w innych ówczesnych zborach usługiwali tam starsi tworzący grono nadzorców, z których żaden nie dominował nad drugimi. Na pewno nikt z pierwszych nadzorców w zborze rzymskim nie był przez współczesnych traktowany jako biskup czy papież, ponieważ w Rzymie nie powstał jeszcze episkopat monarchiczny. Trudno dokładnie ustalić, kiedy zaczęła się kształtować ta instytucja jednoosobowej funkcji biskupiej. Fakty wskazują, że nastąpiło to w II wieku (Rzymian 16:3-16; Filipian 1:1, NW). Przez pierwsze dwa stulecia nie znano tytułu „papież” (z greckiego pa′pas — ojciec). Były jezuita Michael Walsh objaśnia: „Wydaje się, że po raz pierwszy nazwano biskupa Rzymu ‚papieżem’ dopiero w III wieku; tytuł ten nadano Kalikstowi (...) Do końca V wieku słowo ‚papież’ na ogół oznaczało tylko biskupa Rzymu. Wyłączne prawo do tego tytułu papież mógł sobie rościć dopiero w XI stuleciu” (An Illustrated History of the Popes). Do pierwszych biskupów rzymskich, którzy zmusili innych do posłuchu, należał papież Leon I (sprawujący urząd w latach 440-461). Michael Walsh wykazuje dalej: „Leon przywłaszczył sobie dawny pogański tytuł pontifex maximus, używany po dziś dzień przez papieży, a mniej więcej do końca IV stulecia noszony przez cesarzy rzymskich”. Oparł się przy tym na katolickiej wykładni słów Jezusa z Ewangelii według Mateusza 16:18, 19. „Oświadczył, że skoro św. Piotr był pierwszym między apostołami, to kościołowi św. Piotra należy się prymat wśród innych kościołów”. W ten sposób dał do zrozumienia, że cesarz dzierży świeckie rządy w Konstantynopolu na Wschodzie, a on pełni władzę duchową z Rzymu na Zachodzie. Późniejszą demonstracją potęgi papieskiej była koronacja Karola Wielkiego na władcę Świętego Cesarstwa Rzymskiego, której papież Leon III dokonał w roku 800.

Gliniana figurka obdarzana czcią to bożek.JPG

Jak Bóg zapatruje się na wizerunki będące przedmiotem k ...

Jak Bóg zapatruje się na wizerunki będące przedmiotem kultu? Jer. 10:14, 15 (BT): „Wstydzić się musi każdy złotnik z powodu bożka. Utoczył bowiem podobizny, które są kłamstwem i nie ma w nich życiodajnego tchnienia. Są one nicością, tworem śmiesznym”. Izaj. 44:13-19 (BT): „Rzeźbiarz robi pomiary na drzewie, kreśli rylcem kształt, obrabia je dłutami i stawia znaki cyrklem; wydobywa z niego kształty ludzkie na podobieństwo pięknej postaci człowieka, aby pozostawał w domu. Narąbał sobie drzewa cedrowego, wziął drzewa cyprysowego i dębowego — a upatrzył je sobie między drzewami w lesie — zasadził jesion, któremu ulewa zapewnia wzrost. To wszystko służy człowiekowi na opał: część z nich bierze na ogrzewanie, część na rozpalenie ognia do pieczenia chleba, na koniec z reszty wykonuje boga, przed którym pada na twarz, wyrabia rzeźbę, przed którą wybija pokłony. Jedną połowę spala w ogniu i na rozżarzonych węglach piecze mięso; potem zajada pieczeń i się nasyca. Ponadto grzeje się i mówi: ‚Hej! Ale się zagrzałem i korzystam ze światła!’ Z tego zaś, co zostanie, czyni swego boga, bożyszcze swoje, któremu oddaje pokłon i pada na twarz, i modli się, mówiąc: ‚Ratuj mnie, boś ty bogiem moim!’ Tacy nie mają świadomości ani zrozumienia, gdyż mgłą przesłonięte są ich oczy, tak iż nie widzą, i serca ich, tak iż nie rozumieją. Taki się nie zastanawia; nie ma wiedzy ani zrozumienia, żeby sobie powiedzieć: ‚Jedną połowę spaliłem w ogniu, nawet chleb upiekłem na rozżarzonych węglach, i upiekłem mięso, które zajadam, a z reszty zrobię rzecz obrzydliwą! Będę oddawał pokłon kawałkowi drzewa!’”

Halloween (197).jpg

Wszystkich Świętych i Halloween. W pewnym źródle czy ...

Wszystkich Świętych i Halloween. W pewnym źródle czytamy: „Ślady zwyczajów związanych z wigilią Wszystkich Świętych (Halloween) można znaleźć w ceremoniach druidów z czasów przedchrześcijańskich. Celtowie obchodzili święta ku czci dwóch głównych bóstw: boga słońca i boga zmarłych (...), którego święto przypadało na dzień 1 listopada, początek celtyckiego nowego roku. Święto zmarłych stopniowo włączono do rytuałów chrześcijańskich” (The Encyclopedia Americana). Wigilia Wszystkich Świętych — pradawna noc terroru Ostatnia noc października. Przy świetle księżyca niewielka grupa przebranych postaci zachodzi do każdego domu i rzucając okropne groźby, przedstawia swe żądania. Niektórych wejść strzegą świecące się głowy z krzywym grymasem — wyżłobione dynie, wewnątrz których palą się świece z ludzkiego tłuszczu. Inne drzwi ociekają ludzką krwią. Jest to noc Samhaina, celtyckiego władcy umarłych. Chyba w żadnym innym „schrystianizowanym” święcie tak otwarcie nie oddaje się czci Szatanowi i nie upamiętnia się jego zmarłych naśladowców. Pisarz J. Garnier sugeruje, że owo święto cierpienia i śmierci może mieć swoje korzenie w pradawnym potopie, w którym zginęli wszyscy ziemscy poplecznicy Szatana oraz mieszańcy, będący synami upadłych aniołów. Na całym świecie znane są święta ku czci zmarłych, przy czym „wszyscy obchodzą (...) [je] mniej więcej w tym samym dniu, w którym według sprawozdania Mojżeszowego rozpoczął się potop, tzn. siedemnastego dnia drugiego miesiąca — miesiąca odpowiadającego w przybliżeniu naszemu listopadowi” (J. Garnier, The Worship of the Dead). Celtowie nie byli w tym względzie wyjątkiem. Samhain rzekomo pozwalał wyjść zmarłym między żyjących właśnie 31 października. Druidzi włóczyli się po ulicach z pochodniami, wchodzili do domów i żądali pieniędzy na ofiarę dla Szatana. Wigilia Wszystkich Świętych (angielskie Halloween) to najważniejszy dzień obrządków satanicznych. Jak czytamy w gazecie USA Today, „jest dla świata przestępczego świętem religijnym, podczas którego sataniści składają ofiary, a czarownice oddają się modlitwom albo organizują uczty dla umarłych”.

nowy rok.PNG

Nowy Rok Zarówno data obchodzenia Nowego Roku, jak i ...

Nowy Rok Zarówno data obchodzenia Nowego Roku, jak i towarzyszące temu zwyczaje różnią się w zależności od kraju. Ale o początkach tego święta tak powiedziano w pewnym dziele: „Rzymski władca Juliusz Cezar ustanowił w roku 46 przed Chr. dzień 1 stycznia Dniem Nowego Roku. Rzymianie poświęcili ten dzień Janusowi, bogu bram, drzwi i początków. Janus miał dwa oblicza — jedno spoglądało w przód, drugie wstecz — i właśnie od niego wziął swą nazwę styczeń [po łacinie ianuarius, po angielsku January]” (The World Book Encyclopedia). A zatem obchody Nowego Roku nawiązują do tradycji pogańskich.

HISTORIA POWSTANIA onz.doc

Historia powstania ONZ

Zdjecia-wykonal-fotograf-rodziny-krolewskiej-Hugo.jpg

Zaprowadzenie_chrzescijanstwa_965_Matejko.JPG

Złota_Kaplica_Poznań_posąg Mieszka I i Bolesława Chrob....JPG

s5.jpg

fabiusia